Τα Δύο Φαβορί

Μέχρι κάποιος να τους (ξανα)κερδίσει και όχι απλά να τους πίεσει λίγο παραπάνω, οι ΗΠΑ παραμένουν μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση της διοργάνωσης. Η αλήθεια είναι πάντως πως αυτή η βερσιόν τους μοιάζει πιο γήινη από τις προηγούμενες. Πυρήνας με αρκετούς παίκτες κάτω των 25 ετών και ρολίστες βετεράνους, ένας μόνο παικταράς guard-scorer (Kemba Walker) και κατα βάση η τριάδα Mitchell-Brown-Tatum που μετρά τις δυνάμεις της, πλαισιωμένη από τον Khris Middleton και μία μέτρια frontline (Turner-Lopez-Barnes-Plumlee). Tον όμιλο τον καθάρισαν, αν και ζορίστηκαν στην πορεία (ειδικά στον αγώνα με την Τουρκία), η εικόνα τους δεν τρόμαξε, αλλά είχαν σημεία στα οποία έλεγες ‘’οκ, παραμένουν δυνατοί, δεν τους έχουμε’’. To +53 απέναντι στην Ιαπωνία ήταν ένα από αυτά τα σημεία.

Πιστεύω πως θα ήταν ακόμη καλύτεροι αν παρέμενε στην επιλογή ο De’ Aaron Fox, guard που θα τους πήγαινε σε ρυθμό που οι περισσότεροι αντίπαλοι δε θα μπορούσαν να ακολουθήσουν με τίποτα. Ακόμη και έτσι, έχουν μπόλικο προσωπικό σκορ, είναι φοβεροί αθλητές και αν βρεθούν σε καλή μέρα (πραγματικά καλή, όχι όπως συνήθως συζητάμε για τη δική μας Εθνική) από την περιφέρεια, το πιθανότερο είναι ο αντίπαλος να τρέχει να μαζέψει διαφορά 20-25 πόντων. Ο δεύτερος γύρος θα μας δώσει μία πληρέστερη εικόνα για ένα σύνολο που έχει την τύχη να προβληματίζεται χωρίς να χάνει και οι προβληματισμοί αυτοί (και οι λύσεις) να διαχειρίζονται από το δίδυμο Popovich-Kerr.

Η Σερβία πέρασε αήττητη από τον όμιλό της, αν και το μοναδικό πραγματικό τεστ ήταν απέναντι στην Ιταλία (Ανγκόλα και Φιλιππίνες δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν από το πρώτο δεκάλεπτο). Οι Σέρβοι ήταν πάντα ταλαντούχοι και παρουσίαζαν ανταγωνιστικά σύνολα, ίσως όμως φέτος βλέπουμε την πληρέστερη έκδοση. Jokic να κυριαρχεί σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, ρομπότ-εκτελεστής Bogdan Bogdanovic στην περιφέρεια, Bjelica-Micic-Guduric-Jovic-Lucic-Simonovic να πλαισιώνουν με εξαιρετικό σουτ και πολύ δυνατή δημιουργία, Milutinov-Marjanovic-Raduljica πίσω από τον Jokic (ή μαζί του) στη frontline. (Σχεδόν) όλοι έχουν προσωπικό σκορ, παίζουν δυνατή άμυνα, τα ψηλά τους σχήματα (που ο Jokic έχει δίπλα του ένα καθαρό πεντάρι και εκείνος κάνει τον περιπλανώμενο μάγο στο παρκέ) είναι εξίσου τρομακτικά με τα ‘’χαμηλά’,’ που ανοίγουν το γήπεδο και σουτάρουν μέχρι να σε διαλύσουν. Ζόρια γενικά (για όλους τους υπόλοιπους), πόσο εύκολα να αντιμετωπίσεις μία ομάδα που η τρίτη επιλογή στην επίθεση, στα χαρτιά τουλάχιστον, είναι ο Bjelica. Οι Σέρβοι μοιάζουν πανέτοιμοι για μία μεγάλη επιτυχία. Aς δούμε λίγο Bogi, να πιάσουμε ρυθμό για παρακάτω.

Λίγο (ή κάμποσο) πιο πίσω

Τα δύο μεγάλα φαβορί ακολουθεί ένα γκρουπ ομάδων που αν βρεθούν σε φόρμα το επόμενο δεκαήμερο μπορούν να φτάσουν μακριά. Ξεκινάμε από τη συμπαθή Αυστραλία που είχε εξαιρετική εικόνα σε ζόρικο γκρουπ (Kαναδάς-Λιθουανία-Σενεγάλη). Άπλωμα του γηπέδου και καλή κυκλοφορία (ίσως η καλύτερη που είδαμε ως τώρα), Mills και Dellavedova δυνατοί εκτελεστικά, Bogut-Baynes-Landale στη frontline και φυσικά ο σπέσιαλ πλάγιος δημιουργός Joe Ingles, ο οποίος απέναντι στη Σενεγάλη  άγγιξε το triple double και με κάνει να σκέφτομαι σοβαρά αν μιλάμε για τον ‘’Αυστραλό Ginobili’’ (στην πραγματικότητα ο τίτλος ήταν ο ‘’μπουχέσας Ginobili’’, δίχως την παραμικρή υποψία υποτίμησης). Σημαντική η νίκη στο ντέρμπι με τη Λιθουανία, καθώς μπαίνουν χωρίς ήττα σε ένα δεύτερο γυρο που θα βρουν μπροστά τους τη Γαλλία.

H Γαλλία με τη σειρά της βγήκε με 3-0 από ευκολότερο όμιλο (Γερμανία-Δομ. Δημοκρατία-Ιορδανία), έχει ένα σαφώς πιο γεμάτο ρόστερ, με Gobert-Fournier-De Colo να ξεχωρίζουν, όμως φοβάμαι το συνδυασμό αφέλειας/χαζο-υπεροψίας που μπορούν να εμφανίσουν ανα πάσα στιγμή, σε οποιοδήποτε παιχνίδι. Είχαμε άλλωστε ένα τέτοιο δείγμα στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Γερμανία. Η συγκεντρωμένη Γαλλία, με Fournier-De Colo να τραβάνε το σκορ ψηλά, τον Gobert κυρίαρχο κοντά στη ρακέτα και από κοντά τους Batum-Ntilikina-Poirier-M’Baye-Labeyrie-Lessort, πάει μακριά. Έχει το επιθετικό παιχνίδι, έχει την αθλητικότητα σε όλο το σύνολο και αν παίξει και την καθηλωτική άμυνα που παρουσίασε στο πρώτο ημίχρονο με τη Γερμανία, πραγματικά τρομάζει. Αν...

H Iσπανία δεν ενθουσίασε στον πρώτο γύρο, αν και πέρασε άνετα, έχει βάλει νέα πρόσωπα στη σύνθεση (αδέρφια Hernangomez, Oriola) και κάποιους χρήσιμους ρολίστες (Ribas, Claver, Qolom, Rabaseda, Beiran) κυρίως όμως θα πορευτεί με την κλάση των Marc Gasol-Rubio-Llull-Rudy. Τετράδα με καλό ρυθμό, πολύ σουτ (και παλαβό σουτ, που μπαίνει) και φυσικά τον Marc να μπορεί ανα πάσα στιγμή να δημιουργήσει χάος στο χαμηλό ποστ. Τα ξέρετε με τους Ισπανούς, τους υποτιμάς και σε διαλύουν. Προσωπικά θα ήθελα να τους δω να προχωρούν, ενώ για κάποιο λόγο με έψησε και η Λιθουανία, παρ’ ότι βλέπω τις ίδιες και τις ίδιες μούρες (ο Seibutis και ο Maciulis πόσα χρόνια έχουν κολλήσει στα 34, δεν προχωρά ο χρόνος;). Ένα ενδιαφέρον δίδυμο ψηλών (Sabonis-Valanciunas) που ίσως ακούγεται λίγο παρωχημένο, στην πράξη όμως λειτουργεί καλά και δίνει στη Λιθουανία πολύ ριμπάουντ, σκορ από χαμηλά και μία σχετική δημιουργία (για ακροβολισμένους όπως οι Kuzminskas-Grigonis-Maciulis, καθόλου κακό). Ακόμη και χαμηλότερα σχήματα, με τη χρήση του Ulanovas (ή του Kuzminskas) μοιάζουν για την ώρα αποτελεσματικά. Θα χρειαστούν άμεσα ένα καλό παιχνίδι απέναντι στη Γαλλία, καθώς δική τους ήττα και νίκη της Aυστραλίας τους αφήνει εκτός συνέχειας.

Αφήνοντας την Ελλάδα (που προσωπικά πιστεύω πως ανήκει σε αυτή τη στήλη) στις πληρέστατες αναλύσεις του guru Giorgos B, κλείνουμε με την Ιταλία, η οποία νιώθω πως υποτιμάται κάπως. Eπί της ουσίας έχουν μία (πολύ) δυνατή πεντάδα, τι γίνεται όμως όταν αυτή έχει μέσα τον σταθερότατο Hackett, τον εκτελεστή Belinelli, το πολυεργαλείο Datome και τον ''crafty'' παιχταρά Danilo Gallinari, πλαισιωμένο από τον αθλητικό Biligha (ή τον ικανό στο προσωπικό σκορ Jeff Brooks); Δεν υπάρχουν και πολλές καλύτερες πεντάδες σε αυτό το τουρνουά και όσο περνάνε οι γύροι και το rotation μικραίνει, θα φοβόμουν την καλή ημέρα της Ιταλίας, απέναντι στη Σερβία ήταν πλήρως ανταγωνιστικοί. Στα πλην το καθόλου ευνοϊκό σταύρωμα με Σερβία και Ισπανία στο δεύτερο γύρο, κουβαλώντας και την ήττα από τους πρώτους. H καλή ημέρα της Ιταλίας πρέπει να έρθει άμεσα στο ματς με την Ισπανία, ώστε να ενισχύει τις ελπίδες της για την οκτάδα.

Το Λάτιν Δίπολο

Το ζευγάρι Αργεντινή-Βραζιλία είναι από τα αγαπημένα μου στον ομαδικό αθλητισμό (ειδικά μετά από τον αγώνα-έπος στους Ολυμπιακούς του Rio, link εδώ) και παρ’ ότι δε θα συναντηθούν στο δεύτερο γύρο, ας εξετάσουμε τους Λάτιν παρέα. Στην Αργεντινή δεν υπάρχει πια η μεγάλη γενιά των επιτυχίων, πλην του γίγαντα Scola, ο οποίος στα 39 διδάσκει μπάσκετ σε κάθε ευκαιρία, με ένα κορμί πιο στεγνό από ποτέ και ένα παιχνίδι που πλέον περιλαμβάνει και περιφερειακό σουτ. Καλή εικόνα σε ένα μέτριας δυναμικής γκρουπ (3-0 απέναντι σε Ρωσία-Νιγηρία-Κορέα), στήριξη στην περιφέρεια όπου ξεχωρίζουν Campazzo-Laprovittola-Vildoza και πάμε ως συνήθως. Ενέργεια, ταμπεραμέντο, μερικοί ‘’ηρωισμοί’’ που στην τελική σε κάνουν να γουστάρεις και λίγο περισσότερο τους Αργεντίνους. Λίγο μέτριοι στην υπόλοιποι frontline, κάπως καλύτερα τα πράγματα στα φτερά με τους Garino-Βrussino-Deck (αν και ο τελευταίος μοιάζει πραγματικά όρθιο ξύλο ορισμένες φορές).

Η Βραζιλία έκανε επίσης το 3-0 στον όμιλο που είχε αντίπαλο (και) τη δική μας Εθνική και παρουσίασε ένα γρήγορο παιχνίδι, όμορφο στο μάτι, με καλό transition και ευστοχία από την περιφέρεια. Το εντυπωσιακό είναι ότι το πέτυχαν με τα γνωστά γερόντια. Barbosa (ο οποίος έγινε Leandrinho ξαφνικά), Marquinhos, Garcia, Huertas και Varejao έπιασαν κορόιδα νεότερους αντιπάλους, βρήκαν συμπαράσταση στον πραγματικά βελτιωμένο Bruno Caboclo (και λιγότερο στους Louzada-Felicio) και πήραν μία πρόκριση με εμφατικό τρόπο. Kάποια στιγμή τα συνεχόμενα παιχνίδια θα φθείρουν τους μεγάλους σε ηλικία πρωταγωνιστές. Υποθέτω.

H Αργεντινή στη συνέχεια θα έχει ευκολότερα σταυρώματα (Ρωσία-Πολωνία-Βενεζουέλα), η Βραζιλία έχει πιο ζόρικα κόλπα μπροστά (ΗΠΑ-Τουρκία-Ελλάδα), γενικά πιστεύω πως ταβάνι και για τις δύο ομάδες είναι η οκτάδα. Με το καλό να με διαψεύσουν. Μίνι διάλειμμα για μία δόση Luis Scola και επιστρέφουμε.

Ευχάριστες Προκρίσεις...

(Πριν ξεκινήσουμε. Μπράβο στη Ρωσία για την πρόκριση, αλλά τη βαριέμαι αφόρητα χωρίς τον Shved. To σταύρωμα βέβαια με την Πολωνία και τη Βενεζουέλα της δίνει τη δυνατότητα, παρά την ήττα από την Αργεντινή, να διεκδικήσει σοβαρά την οκτάδα. Βλέπουμε).

H Tσεχία έδειξε σοβαρή από το πρώτο παιχνίδι απέναντι στις ΗΠΑ. Satoransky, σκορ από Schilb-Bohacik, χρήσιμοι ψηλοί με μπροστάρη τον Βalvin και καλά μοιρασμένοι ρόλοι. Οι Τούρκοι έμειναν στο ‘’αχ’’ που προκάλεσαν στους Αμερικάνους στη δεύτερη αγωνιστική, οι Tσέχοι το εκμεταλλεύτηκαν, Balvin-Hruban-Auda τους πετσόκοψαν και κάπως έτσι ήρθε μία πανάξια και απροσδόκητη πρόκριση, τουλάχιστον όπως είχαν πάει τα πράγματα μέχρι αυτό το σημείο.

Χαρά για την πρόκριση του Πουέρτο Ρίκο. Δυνατή ανατροπή στην πρώτη αγωνιστική απέναντι στο Ιράν, με τον David Huertas να ντύνεται Reggie Miller (βάλτε όποιον μεγάλο σουτέρ θέλετε, ο Huertas σε κάθε περίπτωση είχε 32π με 5/7 τρίποντα), ανταγωνιστικοί απέναντι στην Ισπανία, νίκη με μίνι ανατροπή απέναντι στην Τυνησία στον ‘’τελικό’’ για την πρόκριση με μεγάλα σουτ από Huertas και Browne στο φινάλε. Διασκεδαστική ομάδα, το χάρηκαν εκείνοι, το χαρήκαμε και εμείς. Η Βενεζουέλα με τον Zamora, τα αδέρφια Vargas, τον Nestor Colmenares (ή αλλιώς το πιο εξωτικό όνομα του τουρνουά) και φυσικά τον fun-to-watch Heissler Guillent άφησε έξω τη διοργανώτρια Κίνα στο τελευταίο ματς, ενώ ρισπέκτ στην Πολωνία για το 3/3 (σε αδύναμο όμιλο βέβαια με Κίνα-Βενεζουέλα-Ακτή Ελεφαντοστού) με μπροστάρηδες Ponitka-Waczynski, όπως και στη Δομινικανή Δημοκρατία που βγήκε από όμιλο με Γαλλία και Γερμανία (και Ιορδανία). Τους τελευταίους βέβαια βοήθησε αρκετά το πρόγραμμα, καθώς ξεκίνησαν απέναντι στην αδύναμη Ιορδανία και εξασφάλισαν την πρόκριση από τη δεύτερη αγωνιστική. Το γιατί παρακάτω.

...και απογοητευτικοί αποκλεισμοί

Γιατί πέρασε η Δομινικανή Δημοκρατία; Γιατί η Γερμανία αποφάσισε να είναι η πρώτη μεγάλη αποτυχία της διοργάνωσης. Ένα σύνολο με παίκτες όπως οι NBAers Schroder, Kleber, Theis και οι Ευρωλιγκάτοι Voigtmann, Lo, Barthel, Zipser δεν κατάφερε να παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητες του, παρουσίασε μία μέτρια εικόνα (με μπόλικη αστοχία) πλην μερικών λεπτών στο ματς με τη Γαλλία και δίκαια βρίσκεται εκτός διοργάνωσης. Πικρία για τον Voigtmann που ήταν αρκετά σοβαρός στο πρώτο παιχνίδι και τα έκανε μαντάρα στο δεύτερο, για τον Kleber που δεν έπαιξε στα στανταρ που περίμενα, ένοχη απόλαυση να βλέπω τον ηγέτη Schroder να τρακάρει σε όποιον βρει μπροστά του και την μπάλα να ζορίζεται μεταξύ σίδερου και ταμπλό. 25 πια κύριε Schroder, σχεδόν 26, λίγη βελτίωση στο διάβασμα του παιχνιδιού δε βλάπτει, 20+ πόντους τους πιάνεις για πλάκα άλλωστε (υποθέτω ότι ο Schroder καίγεται να μάθει τι πιστεύω για εκείνον).

Λίγα πράγματα από το Μαυροβούνιο. Δεν είναι πως τους πίστευα για πρόκριση, αλλά το μοτίβο ‘’παιχταράς ψηλός (Vucevic) με έναν ακόμη δυνατό δίπλα του (Dubljevic) και γύρω τους παίκτες για σουτ (Popovic, Ivanovic, Needham, Sehovic, Radoncic) έμοιαζε στη θεωρία πιο ανταγωνιστικό από ό,τι ήταν πραγματικά. Μέτρια παρουσία από Vucevic, συνολική θάλασσα στον αγώνα με την Ελλάδα, τρίποντα τούβλα απέναντι στη Νέα Ζηλανδία. Η αντίδραση ήρθε στο ματς με τη Βραζιλία (ειδικά στα λεπτά που ο Vuc ήταν στον πάγκο) αλλά ήταν αρκετά αργά για κάτι περισσότερο.

Τhe Plot Twist

Η εικόνα της Τουρκίας απέναντι στις ΗΠΑ τρόμαξε τους πάντες στο τουρνουά, καθώς πήγαν το ματς στο όριο και ουσιαστικά το έχασαν από δικά τους λάθη (και τις πεταμένες βολές στο φινάλε της παράτασης). Korkmaz-Osman-Ilyasova ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο, Mahmutoglu-Wilbekin-Balbay έδιναν τα αναμενόμενα και καλύπτονταν από το σύνολο οι αδυναμίες των Erden και Sanli. Όλα καλά, στο βάθος φαινόταν η οκτάδα, αλλά ξαφνικά οι μηχανές έσβησαν. Οι Τούρκοι αγχώθηκαν από την ηρεμία και τις έξυπνες επιλογές των Τσέχων, οι ίδιοι δε βρέθηκαν σε καλή ημέρα (πλην του Osman και του περιφερειακού σουτ από Korkmaz-Mahmutoglu), ο Ilyasova δε βοήθησε με την εμπειρία του και τελικά χάθηκε και το ματς και η πρόκριση. Αναπάντεχος αποκλεισμός για ένα σύνολο που για τον επόμενο καιρό θα σκέφτεται τι διάολο έγινε μέσα σε μιάμιση μέρα, από το 0/4 στις βολές στο παιχνίδι με την Αμερική και έπειτα.

Θα μας λείψει κάποια από τις αποκλεισμένες ομάδες;

Το Ιράν μπορεί να έχασε και τα τρία ματς, όμως δύο από αυτά τα πήγε στο όριο, με το τελευταίο μάλιστα απέναντι στην Ισπανία. H Νέα Ζηλανδία και ο τρελορυθμός της είναι πάντα ευχάριστη (φανταστικά πράγματα από τον Corey Webster), ενώ προσωπικά διασκέδασα με την αφέλεια της Νιγηρίας. Αθλητική ομάδα με ικανούς παίκτες, αλλά ελάχιστο καλό μπάσκετ και δυσδιάκριτοι ρόλοι (Aminu-Udoh ήταν οριακά ξεχασμένοι στα πρώτα δύο παιχνίδια που καθόρισαν την πρόκριση). Μπάχαλο, αλλά που και που τα μπάχαλα έχουν χαβαλέ. Προφανώς δεν ήταν για να περάσουν. Aντίθετα δε θα λείψουν καθόλου οι Ασιατικές, που δεν έδειξαν κάτι ιδιαίτερο, ειδικά η διοργανώτρια Κίνα, η οποία είχε και κάποιες απαιτήσεις λόγω εύκολου ομίλου.

Φινάλε αφιερωμένο στην τηλεοπτική κάλυψη.

Δεν ξέρω αν προτιμώ τα μαργαριτάρια που ακούμε στις μεταδόσεις ή το φυσικό ήχο των αγώνων στα ‘’play’’ κανάλια. Από τη μία, αν έχεις μία στοιχειώδη γνώση του αντικειμένου που παρακολουθείς, οι μπαρούφες που ακούς μπορούν να σε εξοργίσουν. Από την άλλη, αν και φαν του φυσικού ήχου στους αγώνες, η συγκεκριμένη διοργάνωση απαιτεί τη στοιχειώδη γνώση που ανέφερα παραπάνω. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που δεν ξέρει πολλά και ανοίγει να δει έναν αγώνα χωρίς μετάδοση, με τα ονόματα των πρωταγωνιστών (που δε ξέρει) να περνάνε φευγαλέα από την οθόνη του και με ένα συνολικό κλίμα που δε σε τραβάει και ιδιαίτερα. Κακά τα ψέματα, το Μουντομπάσκετ δεν έχει κερδίσει τον χαρακτήρα του παγκόσμιου πανηγυριού που έχει το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπου ο θεατής μπαίνει ευκολότερα στο κλίμα. Αν είναι η διοργάνωση και το άθλημα να κερδίσει πέντε-δέκα νέους φανζ, νομίζω πως προτιμώ τη μετάδοση, με τα καλά και τα στραβά της. Μέχρι να ακούσω για ‘’μακρινά lay-up’’ και ‘’Derrick White που κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους Spurs πέρυσι’’ τέλος πάντων. Cheers!