O Bραζιλιάνος σέντερ είχε τελείως διαφορετικά σχέδια, κλείνοντας ιδανικά τους διαδρόμους προς τη ρακέτα και δείχνοντας παροιμιώδη επιμονή στο να κερδίσει από τον αστραφτερό του αντίπαλο έστω ένα επιθετικό φάουλ. Την πρώτη φορά οι διαιτητές του είπαν κάτι σαν "σήκω πάνω ρε νούμερο", τη δεύτερη όμως η σφυρίχτρα δεν γινόταν να μην ακουστεί.
Ο Γιάννης ήθελε να μείνει μέσα, όμως όπως φάνηκε ούτε ο ίδιος ήξερε πόσα φάουλ είχε - τρία. Κατά την έξοδο του από το παρκέ η εθνική ήταν μπροστά με 41-44, στη επανείσοδο του είχε είδε βρεθεί έξι πόντους πίσω, 54-48, με τους Βραζιλιάνους να έχουν δώσει στο μεταξύ ελεύθερα τρίποντα στους Παπανικολάου, Μπουρούση και Πρίντεζη. Βρήκαν όλα σίδερο, την ώρα που μεταξύ άλλων τα post up οδηγούσαν σε πλήρη καταστροφή, λόγω κυρίως του ... Βαρεχάο. Να ένα παράδειγμα, το οποίο έχω τραβήξει σε χρόνο, διότι δείχνει επιπλέον πόσο μπερδεμένη ήταν η εθνική, όταν δεν της έβγαινε η αρχική ενέργεια. Το spacing στην κορυφή είναι για τα πανηγύρια.
Ο Βραζιλιάνος σέντερ στις μάχες σώμα με σώμα δεν ήταν απλώς βράχος, ήταν κάτι πολύ καλύτερο: Τοίχος από ελαστικό υλικό, τύπου καουτσούκ. Όποτε έκρινε έπαιζε σώμα με σώμα και ήταν απροσπέλαστος, όποτε επέλεγε δεν απορροφούσε τις επαφές και έπεφτε κάτω, άλλες φορές έβγαινε μπροστά από την πάσα για κλέψιμο και άλλες παρενοχλούσε τα γκαρντ σε στιγμιαίες βοήθειες στην περιφέρεια. Η αμυντική του συμπεριφορά το δίχως άλλο παρουσιάστηκε αψεγάδιαστη, γεμάτη ενέργεια, εξυπνάδα και ... hustle, δηλαδή βρώμικη δουλειά. Για εκείνη άλλωστε, έχει γίνει γνωστός, πολύτιμος και σεβαστός καθόλη την διάρκεια της καριέρας του, πλην φυσικά ενός περιστατικού-μνημείου στην ελληνική μπασκετική ιστορία, τη διαβόητη αντιαθλητική αγκωνιά στον Νίκο Ζήση, στο παγκόσμιο κύπελλο του 2006.
Δεν πρόκειται φυσικά να αναπαράγω το περιστατικό εδώ, διότι είναι λήξαν ήδη από το 2012, όταν ο Ζήσης δέχτηκε ιδιαιτέρως την απολογία του παιχταρά και κατόπιν κοινοποίησε το γεγονός στα social media. Παρά την δημόσια εκείνη τοποθέτηση του Έλληνα διεθνούς βέβαια, τα ελληνικά μέσα επιμένουν μέχρι και σήμερα να αναφέρονται στο γεγονός, μη χάνοντας ευκαιρία τόσο να "παρενοχλουν" τον Βραζιλιάνο με αναφορές, όσο και να γράφουν ανείπωτες αηδίες. Πρόσφατα μάλιστα, ο ιστότοπος basketa.gr υποστήριξε οτι για την ("δολοφονική" και "εγκληματική") αγκωνιά συγγνώμη δεν ζήτησε ποτέ κανείς.
Μία πρόχειρη ματια στο διαδίκτυο αποκαλύπτει βέβαια την αλήθεια. Ο νεαρός Βαρεχάο όχι μόνο ζήτησε συγγνώμη, αλλά το έκανε πολύ σύντομα, πολύ πριν την "επίσημη" ημερομηνία του '12. Για την ακρίβεια, το έκανε στις 31 Αυγούστου του 2006, μία εβδομάδα μετά τον αγώνα! Οι δηλώσεις του στην ΕΡΑ Σπορ φιλοξενήθηκαν τότε (και) στο in.gr, όπου μεταξύ άλλων ο 24χρονος τότε Βραζιλιάνος αναφέρει: "Βρέθηκα σε μια πολύ κακή στιγμή, είμαι νέος, το ίδιο κι αυτός και κάνουμε λάθη. Αυτό ήταν όλο. Λυπάμαι, ζητάω συγγνώμη. Τον είδα μετά το παιχνίδι και προσπάθησα να του μιλήσω, αλλά ήταν πολύ νευριασμένος και δεν ήθελε να με ακούσει. Του είπα συγγνώμη, συγγνώμη για όλα. Δεν έχω κάνει πότε στην ζωή μου κάτι αντίστοιχο. Εκείνη την στιγμή έπαιξα σκληρή άμυνα και τον χτύπησα. Αλλά, όχι δεν το έκανα επίτηδες. Είχαμε προβλήματα κατά την διάρκεια του αγώνα, γιατί προσπαθούσα να παίξω άμυνα και όσο ήμουν στο αγωνιστικό χώρο με πρόσβαλε συνεχώς και μου έλεγε: Τι στο διάολο κάνεις; Τι στο διάολο προσπαθείς να πετύχεις μου είπε, και με έφτυσε... [...]. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας και πιθανότατα κάποια στιγμή, σε μερικά χρόνια, θα τον συναντήσω στο ΝΒΑ".
Δεν συνέβη. Ο Ζήσης δεν έπαιξε ποτέ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ενώ ο Βαρεχάο διέγραψε στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου μία πολύ αξιόλογη πορεία, συνυφασμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου με την εποχή Τζέιμς στο Κλίβελαντ, αλλά και επηρεασμένη τόσο από τα ήξεις αφίξεις του υπερμεγέθους σταρ, όσο και απο τραυματισμούς, που τελικά τον έφεραν απέναντι σε μία ειρωνεία. Οι Καβς τον έστειλαν στους Μπλέιζερς λίγους μήνες πριν κατακτήσουν το πρώτο τους πρωτάθλημα (2016), οι Μπλέιζερς με τη σειρά τους τον αποδέσμευσαν, για να βρεθεί τελικά στους Γουόριορς και να αγωνιστεί μαζί τους στους τελικούς, τους οποίους οι Dubs έχασαν από την πρώην ομάδα του, παρά το προβάδισμα με 3-1. Σε εκείνη τη σειρά ο "Αντι" (έτσι τον φώναζαν στο Κλιβελαντ) κλήθηκε να αντικαταστήσει τον τραυματία Μπόγκουτ, αποστολή που τελικά δεν έφερε εις πέρας με επιτυχία. Ήταν ήδη πολύ αργός και απέναντι του τα ευέλικτα σχήματα των Καβς έκαναν πάρτι. Την επόμενη χρονιά δε, αγωνίστηκε με τους πρώην (2015) και μελλοντικούς (2017) πρωταθλητές για μόλις 14 παιχνίδια, μέχρι ένας ακόμη τραυματισμός να τον στείλει οριστικά εκτός ΝΒΑ, στην Φλαμένγκο της Βραζιλίας.
Μέχρι σήμερα, και για πάντα, την καριέρα του θα κοσμεί η περίληψη του στην δεύτερη καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ την περίοδο 2009-2010. Η ίδια σεζόν παρεμπιπτόντως, εκτός από το πολύ τιμητικό βραβείο, περιελάμβανε ένα ακόμη ανεπανάληπτο σημείο αναφοράς. Το ένα και μοναδικό τρίποντο στην καριέρα του στο ΝΒΑ, το οποίο μάλιστα έδωσε τη νίκη σε έναν όχι τυχαίο αγώνα κανονικής περιόδου απέναντι στην Ατλάντα.
"Ήταν ένα τέλειο δώρο", αναφώνησε μετά το τέλος του αγώνα ο Τζέιμς, καθώς η τριποντάρα του Άντι ήρθε ανήμερα των 25ων γενεθλίων του ηγέτη των Καβς, σηματοδοτώντας μάλιστα την πρώτη φορά ως τότε που ο "King" νικούσε σε γενέθλιο παιχνίδι.
Κατά μια έννοια, ο Αντερσον Βαρεχάο ήταν πάντα αυτό: Εκείνος που θα έφερνε ένα μικρό, αλλά πολύτιμο δώρο στην προσπάθεια των άλλων. Ήρθε στο Κλιβελαντ ως αμφιλεγόμενος διάδοχος του Ιλγκάουσκας και αφού δεν γινόταν να προσφέρει σκορ και τεχνική, κατέθεσε άμυνα και ο,τι περιλαμβάνεται στον όρο grit and grind. Επαιξε τελικούς στο πλάι του Λεμπρόν το 2007, έδωσε μάχες με τους Ντάνκαν αυτού του κόσμου, τις έφαγε για τα καλά, όμως η προσπάθεια του αναγνωρίστηκε. Εγινε fan favorite του franchise και ακόμη και όταν είδε να χάνονται τα καλύτερα του χρόνια (εκείνα της αναβάθμισης εν τη απουσία του Τζέιμς στο Μαϊάμι) λόγω τραυματισμών, κατάφερε να παραμείνει χρήσιμος και να πετύχει την ανανέωση του συμβολαίου του, σε πείσμα όσων έβλεπαν να χάνει οριστικά τη θέση του από τους Μπάινουμ και Χοζ. Η υπογραφή του Κέβιν Λαβ και η παρουσία του Τρίσταν Τόμπσον ανανέωσαν τον ρόλο του ως "παίκτη διευκόλυνσης" (facilitator ντε), μέχρι την τελική ευθεία και την άγαρμπη μετακίνηση στο Πόρτλαντ.
Μόλις εκείνη συνέβη, εκείνος απηύθυνε στους φιλαθλους τον Καβς μία επιστολή. "Εχω δει παίκτες και προπονητές να πηγαίνουν και να έρχονται και μέσα από τόσα πολλά πάντα ήξερα ότι το Κλίβελαντ είναι το μέρος που θέλω να αποσυρθώ. Όμως η ζωή δεν λειτουργεί πάντα με τον τρόπο που θέλεις και στο τέλος της ημέρας το γνωμικό "this is a business" είναι δυστυχώς αλήθεια".
O σεντερ των Βραζιλιάνων είναι 36. Εχει αγωνιστεί με την εθνική της χώρας του σε κάθε παγκόσμιο κύπελλο από το 2002 μέχρι και σήμερα. Δεν έχει καταφέρει μαζί της την μεγάλη διάκριση, για την ακρίβεια δεν έχει περάσει καν ξυστά από αυτήν. Τώρα προσδοκά να κατακτήσει μέχρι και το τρόπαιο και δεν ξέρω πώς σας φαίνεται, πάντως ο Βαρεχάο που μάθαμε δεν υπάρχει πια.
