ΗΠΑ vs. Γαλλία

Δεν είναι ότι οι ΗΠΑ έπαιξαν άμυνα για πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια, όπως παραλίγο να προσπαθήσουν να μας πείσουν οι κύριοι στη μετάδοση του αγώνα με την Ελλάδα, η αλήθεια είναι όμως πως σε σημεία είδαμε μία πολύ δυνατή βερσιόν της. Πιεστική, με πολλά κορμιά, προσπάθεια για σπάσιμο των περισσότερων σκριν, χέρια παντού. Ακόμη και όταν ο αντίπαλος βρίσκει ελεύθερο σουτ (όχι σπάνια, η Εθνική βρήκε ένα κάρο) είναι σα να του λένε ‘’οκ, παρ’το, αφού ούτως ή άλλως σύντομα σκασμένος από την κούραση θα είσαι’’. Οι Βραζιλιάνοι άντεξαν λίγο παραπάνω σε αυτό, διαβάζοντας ίσως τα σημεία στα οποία υπέφερε η Ελλάδα. Επιθετικά οι Aμερικάνοι βγάζουν αρκετά περιφερειακά σουτ (30 με Ελλάδα, 25 με Βραζιλία), ο Popovich ωστόσο δεν περιορίζει στο ελάχιστο το προσωπικό παιχνίδι των παικτών του, που περιλαμβάνει εκτελέσεις μετά από ντρίμπλα των Walker-Mitchell (αρκετές από αυτές στο ύψος της βολής), ποσταρίσματα του Middleton ή κινήσεις χαμηλά και mid-range σουτάκια από παίκτες όπως ο Myles Turner. Eυκολότερα ή δυσκολότερα, πήραν και τα δύο ματς του δεύτερου γύρου και προχωρούν, ελπίζοντας και στην επιστροφή του Tatum.

H Γαλλία έδωσε δύο ματς μεγάλης δυσκολίας στο δεύτερο γύρο (Λιθουανία, Αυστραλία) και ανταπεξήλθε μιά χαρά, εκτός από ένα σκάρτο δεκάλεπτο, αυτό απέναντι στην Αυστραλία, που τελικά της στοίχισε τη νίκη και την έφερε απέναντι στις ΗΠΑ. Σε σημεία η Γαλλία έβγαλε εικόνα πολύ στιβαρού συνόλου, όπως με την ομαδική άμυνά της στο πρώτο ημίχρονο με τη Λιθουανία ή τα σχεδόν τρία αλάνθαστα δεκάλεπτα στον αγώνα με την Αυστραλία (5 λάθη συνολικά). Δε γλίτωσε όμως από τα αντίστοιχα διαστήματα που παρουσιάζει αφέλεια και έλλειψη συγκέντρωσης και ουσιαστικά δυσκόλεψε μόνη της τη διαδρομή. Σε προσωπικό επίπεδο Fournier-De Colo ηγούνται της ομάδας στο σκορ (24 και 21 πόντους αντίστοιχα με Λιθουανία, 31 και 26 με Αυστραλία), δείχνοντας πολύ άνετοι στα τελειώματά τους και αρκετά πιο δεμένοι στην προσωπική τους συνεργασία σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις. Mε Gobert-Batum και Ntilikina να ακολουθούν και λύσεις από Albicy-M’Baye-Poirier, η Γαλλία μπορεί να ελπίζει.

Τώρα λοιπόν έχουμε ντέρμπι. Οι ΗΠΑ παραμένουν το φαβορί, η Γαλλία θα πατήσει πάνω στην τετράδα Fournier-De Colo-Gobert-Batum και θα κυνηγήσει το ματς. Σε πιθανό ξέσπασμα των Αμερικάνων από την περιφέρεια (δε ξεφεύγουν εύκολα από το 30% ή κινούνται και κάτω από αυτό) τα πράγματα θα είναι πολύ ζόρικα για τους Γάλλους, όσο δυνατοί και αν εμφανιστούν. Αν οι Αμερικάνοι σουτάρουν όπως κάνουν μέχρι τώρα, οι ελπίδες των αντιπάλων τους αυξάνονται σχετικά. Προσωπικά θα ήθελα να μην πάει στα σκουπίδια το πολύ καλό τουρνουά που κάνει ο αγαπημένος Evan Fournier, αλλά οκ, είχαν την ευκαιρία τους και την πέταξαν, δε θα στενοχωρηθώ κιόλας αν περάσουν οι ΗΠΑ.

Σερβία vs. Αργεντινή

Η Σερβία την (ψιλο)πάτησε. Μετά από τον περίπατο απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο, έναν ακόμη δηλαδή στη συνολική της πορεία, χρειάστηκε να παίξει την πρωτιά του ομίλου με την Ισπανία και εκεί σύνολο και κόουτς τα έκαναν μαντάρα. Kακό διάβασμα στην επίθεση, σημεία που φαίνονταν αδύναμοι στο ‘’physical’’ ματσάρισμα με τους Ισπανούς, (υπερβολική) αποβολή του Jokic στην τρίτη περίοδο και ένας Djordjevic να πετάει...χαρταετό στον πάγκο, με ακατανόητο rotation (ειδικά το παρκάρισμα Milutinov-Marjanovic για το σερνόμενο κορμί του Raduljica στην τέταρτη περίοδο) και ελάχιστη βοήθεια στον εξαιρετικό Bogdan Bogdanovic. Κάπως έτσι, με μία άσχημη βραδιά, η Σερβία βρέθηκε στο ‘’δύσκολο μέρος’’ του ταμπλό και στο δρόμο για το χρυσό φάνηκαν τα πρώτα αγκάθια.

Η Αργεντινή από την άλλη πλευρά καθάρισε τα παιχνίδια της δεύτερης φάσης με σχετική άνεση, κανένα πρόβλημα απέναντι σε Βενεζουέλα και Πολωνία. Δυναμική άμυνα, τρέξιμο στην πρώτη ευκαιρία, περιφερειακό σουτ χωρίς δισταγμό (με την αποτελεσματικότητα να μην τους δικαιώνει απόλυτα, καθώς σούταραν περίπου στο 28% και στα δύο ματς). Η απλή δομή που ακολουθούν στους ρόλους, δηλαδή Campazzo-Laprovittola δημιουργοί, πλάγιοι ως εκτελεστές (όχι απαραίτητα από την περιφέρεια, καθώς ο Deck βρίσκει αρκετούς προσωπικούς πόντους στο mid-range/κοντά στο καλάθι, ενώ και ο ‘’off-ball’’ Garino τελειώνει φάσεις σε αντίστοιχα σημεία) και Luis Scola σε προσωπικό σόου-διδαχή μπάσκετ, μοιάζει να αποδίδει μια χαρά.

Η Σερβία παραμένει το φαβορί του ζευγαριού. Ακόμη και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν για τους Αργεντίνους (Scola-Campazzo συνεχίζουν στο ίδιο επίπεδο, Laprovittola-Brussino είναι πιο εύστοχοι από την περιφέρεια, πλάγιοι + Vildoza αντέχουν απέναντι στα κορμιά των Σέρβων) οι Σέρβοι είναι υπερβολικά γεμάτοι και υπερβολικά ταλαντούχοι. Ο Jokic θα είναι στο παρκέ περισσότερο, το δίδυμο που κάνει με τον Milutinov αντιμετωπίζεται δύσκολα, ο Bjelica είναι μάλλον απίθανο να βρεθεί σε αντίστοιχα κακή ημέρα και ο Bogi απλά πετάει. Σε αυτoύς προσθέστε και τους Micic-Jovic, οι οποίοι έχουν τόσους εκτελεστές γύρω τους που έχουν την πολυτέλεια κυρίως να δημιουργούν ή να πηγαίνουν σε ευκολότερα drives (o Μicic ειδικά έχει ανεβάσει το σκορ του μετά από drive σε φοβερό επίπεδο). Ακόμη και μετά την ήττα από την Ισπανία, η Σερβία μοιάζει too much για τις περισσότερες ομάδες στη διοργάνωση. Στην τελική, ας με διαψεύσει η Αργεντινή πανηγυρικά, απολύτως κανένα πρόβλημα.

Ισπανία vs. Πολωνία

Στο review του πρώτου γύρου συζητήσαμε για την Ισπανία που ‘’αν την υποτιμήσεις, σε διαλύει’’. Είτε ανήκετε στην ‘’p*ta Espana’’ βερσιόν των Ελλήνων φιλάθλων, είτε τους βλέπετε με θαυμασμό/συμπάθεια, η αλήθεια είναι πως οι Ισπανοί στο δεύτερο γύρο έδωσαν ρεσιτάλ. Άντεξαν στο ξύλο της Ιταλίας και παράλληλα έβγαλαν τον Belinelli εκτός παιχνιδιού, οδηγώντας τον σε ακραίες επιλογές επιθετικά, ενώ στον αγώνα με τη Σερβία έδωσαν παράσταση που βαθμολογείται με 10/10. Πιεστική άμυνα, ζώνη όποτε χρειάστηκε, χτύπημα στις όποιες αδυναμίες παρουσιάζουν οι Σέρβοι (βαριά πόδια στους ψηλούς, σχετικά αργό αμυντικό transition) και ένα ολικό κλέψιμο ταυτότητας του Djordjevic από τον Scariolo. Οι επιθετικές σταθερές ήταν ξανά εκεί, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό: Rubio το χαλινάρι (στο καλύτερο παιχνίδι του στη διοργάνωση), Llull-Rudy στο ρυθμό τους (αν και ο δεύτερος με μικρότερη συμμετοχή) και Gasol στη δημιουργία χάους από το χαμηλό ποστ, σε μία ‘’είμαι ακόμη εδώ’’ παράσταση με 11π-6ρ-6α απέναντι στην τετράδα center της Σερβίας. Σε αυτούς είχαν την τύχη να προστεθεί η καλύτερη έκδοση του Claver που έχει πατήσει παρκέ, με την Ισπανία τουλάχιστον, σε ένα πραγματικό οff-ball show με 14π, 4 επιθετικά ριμπάουντ (7 συνολικά) και 3 κλεψίματα. Οι Ισπανοί κέρδισαν το δικαίωμα στον (κάπως) ευκολότερο δρόμο προς τον τελικό.

Απέναντί τους η Πολωνία, η μία από τις δύο ‘’όμορφες outsiders’’ που έχουμε συναντήσει ως τώρα στο τουρνουά. Το μοτίβο συνέχισε ως έχει στο ματς με τη Ρωσία, καλά μοιρασμένοι ρόλοι, Ponitka-Waczynski μπροστάρηδες, προσπάθεια για λογικές επιλογές στην επίθεση και βοήθειες από Kulig-Hrycaniuk-Slaughter. Παρ’ ότι βρέθηκαν απέναντι σε ομάδα που έπαιζε do-or-die στη διοργάνωση οι Πολωνοί έμειναν ψύχραιμοι στο φινάλε και πήραν την πρόκριση από το ξεκίνημα της δεύτερης φάσης. Αυτό ίσως έπαιξε το ρόλο του και για την ολοκληρωτική ήττα από την Αργεντινή, σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε αδύνατο να ακολουθήσουν το ρυθμό των αντιπάλων τους.

Όσο όμορφο λοιπόν και αν είναι το ταξίδι των Πολωνών μέχρι τους ''8'', η τελευταία τους εικόνα δείχνει πως έχουν τρυπήσει το ταβάνι τους για να βρεθούν εδώ. Η Ισπανία είναι physical σύνολο, μπορεί να παίξει σε δυνατό τέμπο αλλά και να σε διαλύσει σε σετ παιχνίδι, έχει πολλούς δημιουργούς σε πολλά σημεία (Rubio-Llull χειριστές, Rudy πλαινός και Gasol χαμηλά, συν ρολίστες όπως Ribas-Colom) και στη μέρα της πυροβολάει από την περιφέρεια. Με άλλα λόγια, η Πολωνία θα συναντήσει μία ομάδα καλύτερη από την Αργεντινή, με πιο ταλαντούχους παίκτες και παιχνίδι-χαμελαίοντα, ανάλογα τις αδυναμίες του αντιπάλου. Είμαι βέβαιος πως οι Πολωνοί θα βγάλουν την καλή εικόνα τους, Ponitka-Waczynski θα το παλέψουν πολύ, αλλά η Ισπανία είναι αρκετές κλάσεις πάνω.

Αυστραλία vs. Τσεχία

H Aυστραλία συνεχίζει να έχει την καλύτερη κυκλοφορία στη διοργάνωση, με μεγάλο αριθμό ασίστ (30 με Δομινικανή Δημοκρατία, 24 με Γαλλία) ελεύθερα σουτ χωρίς δισταγμό στην εκτέλεση και φυσικά μπορεί να συνεχίσει να υπολογίζει στην ‘’τρέλα’’ των Mills και Ingles, που δίνουν έξτρα απρόβλεπτο χαρακτήρα στο παιχνίδι της. Δυσκολεύτηκαν παραπάνω από το αναμενόμενο με τη Δομ. Δημοκρατία, όμως ήταν άψογοι στο φινάλε του παιχνιδιού με τη Γαλλία και πήραν τη νίκη (και το ευκολότερο σταύρωμα). Γενικώς, παρ’ ότι έχουν ρυθμό και μεγάλη ομαδικότητα, δεν ξεφεύγουν άνετα στο σκορ, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος. Κερδίζουν όμως, 6-0 στη διοργάνωση, οπότε όλα καλά για την ώρα. Όσο αντέχουν τα κορμιά των σταρ τους τέλος πάντων.

Η Τσεχία είναι η δεύτερη έκπληξη της διοργάνωσης. Ομάδα με ψυχραιμία, με καλές αποφάσεις και ωραίους συνδυασμούς στην επίθεση, με διακριτούς ρόλους πίσω από τον Tomas Satoransky. Μετά τη μεγάλη νίκη με την Τουρκία, σάρωσαν τη Βραζιλία στον πρώτο αγώνα της δεύτερης φάσης και άντεξαν το πρες της Ελλάδας στο σημερινό παιχνίδι. Μία άπειρη ομάδα στις μεγάλες βραδιές, διαχειρίστηκε το αρχικό ξέσπασμα της Εθνικής μας, παρέμεινε ήρεμη στα κρίσιμα, οι παίκτες της ευστόχησαν σε σημαντικά και δύσκολα σουτ και είχαν 21/22 βολές. Όλα αυτά σε ματς που έλειπε ο αρκετά καθοριστικός Blake Schilb λόγω τραυματισμού. Ο δε Satoransky, που η εικόνα του ματς σου αφήνει την εντύπωση ότι δεν έπαιξε καλά (γιατί οκ, υποστηρίζαμε τους απέναντι και ο Καλάθης ήταν εντυπωσιακός) είχε 13π-9α-8ρ και ήταν καθοριστικός στο φινάλε. Καθόλου άσχημα έτσι; Όσο και να πονάει ο αποκλεισμός μας, η αλήθεια είναι πως οι Τσέχοι διαχειρίστηκαν το ματς (και τη διοργάνωση συνολικά) εξαιρετικά, έχουν σπάσει το ταβάνι τους και εκείνοι.

Στο ματς που θα ακολουθήσει ειναι καθαρό φαβορί η Αυστραλία, μία πληρέστερη ομάδα με κυκλοφορία και ρυθμό που οι Τσέχοι δεν έχουν αντιμετωπίσει ξανά στη διοργάνωση (αφού οι Αμερικάνοι ήταν πιο χαλαροί στον πρώτο αγώνα μεταξύ τους). Η Τσεχία ωστόσο έχει πετάξει από πάνω της το άγχος του ‘’μίνι φαβορι’’ που της έδινε το handicap του +11 που είχε απέναντι στην Ελλάδα και πάει να παίξει πιο άνετη έναν προημιτελικό. Aν οι Αυστραλοί βγάλουν κούραση (όχι ο Mills, ο Mills δεν κουράζεται ποτέ) ίσως βρεθούν και σε σημείο διεκδίκησης. Σε μία προσωπική νότα, αμέσως μόλις τελείωσε το ματς με την Εθνική μας σκέφτηκα ‘’ας φάνε 30 από τους Γάλλους τώρα’’. Μισή ώρα αργότερα, λίγο πιο ήρεμος, σκέφτηκα ότι οι Τσέχοι είναι οι τελευταίοι που φταίνε για το σημερινό, και τελικά δε θα παίξουν και με τους Γάλλους, αφού εκείνοι πυροβόλησαν τον εαυτό τους. Παραμερίζοντας τις γραφικότητές (μου), πιστεύω πως οι Αυστραλοί θα καβαλήσουν το momentum της μεγάλης νίκης με τη Γαλλία και θα περάσουν στα ημιτελικά.

Φάκελος ‘’Αποκλεισμοί’’ : Ατυχίες και Απογοητεύσεις

Tην κατηγορία της οποίας ο τίτλος θυμίζει ταινία του Woody Allen (το δεύτερο σκέλος, τύπου ‘’Aπιστίες και Αμαρτίες’’) με λίγο από εκπομπή Αλέξη Παπαχελά ανοίγει η Λιθουανία, ίσως η μεγαλύτερη άτυχη του φορμάτ της διοργάνωσης. Κλήθηκε να παίξει αγώνα-τελικό απέναντι στην καλύτερη ομάδα του νέου ομίλου (Γαλλία), άντεξε την αρχική κυριαρχία των Γάλλων, πάλεψε το ματς με τα γνωστά όπλα στη γραμμή των ψηλών (ο Valanciunas ήταν φανταστικός, με βοήθειες από Sabonis-Ulanovas) όμως μικρές λεπτομέρειες, η αστοχία από την περιφέρεια (5/19), το περιβόητο goaltending που δε δόθηκε ποτέ (το κερασάκι που οδήγησε στην έκρηξη του κόουτς Adomaitis) και οι εκτελέσεις των Fournier-De Colo οδήγησαν τους Λιθουανούς εκτός διοργάνωσης. Η Λιθουανία ήταν ομάδα οκτάδας και κρίμα-κρίμα-κρίμα (όπως θα έλεγε και ο εθνικός σπορτκάστερ) που δεν είχαν λίγο ευνοϊκότερες συνθήκες ώστε να παλέψουν περισσότερο την πρόκριση (στο 4.55 του βίντεο η περίφημη μη παράβαση του Gobert).

Aστίστοιχα do-or-die παιχνίδια κλήθηκαν να παίξουν Ιταλία και Ρωσία απέναντι σε Ισπανία και Πολωνία, μόνο που οι συγκεκριμένες ομάδες έκαναν και τις μπούρδες τους. Οι Ιταλοί σε ένα ματς ‘’αίμα και άμμος’’ με το σκορ κοντά μέχρι το φινάλε πήγαν σε ακατανόητες επιλογές (με μπροστάρη τον πολύ αρνητικό Belinelli), έχτισαν πολυκατοικίες από την περιφέρεια και όταν και ο Gallinari παρέδωσε πνεύμα, αποχαιρέτησαν. Ακόμη και έτσι, ήταν πολύ δύσκολο να περάσουν από όμιλο με Ισπανία και Σερβία. Η Ρωσία από τη μεριά της είχε τη δυνατότητα να κυνηγήσει περισσότερο την πρόκριση με ματς απέναντι σε Πολωνία και Βενεζουέλα, όμως παρέμεινε αντίστοιχα ανέμπνευστη με τον πρώτο γύρο και έχασε δίκαια το ματς με τους Πολωνούς, με Kulagin και Vorontsevich να είναι οι μονοι που εμφανίστηκαν δυνατοί. Ιταλία, Ρωσία και Λιθουανία κέρδισαν εύκολα τα (αδιάφορα) τελευταία τους παιχνίδια, με την ελπίδα η διοργάνωση να προβληματίστηκε από το φορμάτ που οδήγησε τους 3 από τους 4 ομίλους σε μη σημαντικά ματς, όσον αφορά την πρόκριση στην επόμενη φάση (γιατί οκ, η πρωτιά παιζόταν ακόμη).

H Βραζιλία πέταξε την καλή εικόνα του πρώτου γύρου στο ματς με την Τσεχία, όταν και φάνηκαν και τα σημάδια κούρασης των μεγάλων παικτών σε ηλικία. Απέναντι στις ΗΠΑ μπήκαν δυναμικά, όμως λίγο η αποβολή του Petrovic (για κάποια υπερβολικά σφυρίγματα), λίγο η διαφορά κλάσης έφεραν τους Βραζιλιάνους στο 0/2 και εκτός διοργάνωσης. Η Ελλάδα προφανώς έχασε την πρόκριση από το ματς απέναντι στους Βραζιλιάνους και όχι στον ειδικών συνθηκων τελικό με την Τσεχία (αν και εκεί είχε αρκετές χαμένες βολές, είδε τους αντιπάλους της να ευστοχούν σε ζόρικα τρίποντα και οκ, είδε και τους διαιτητές να βγάζουν εκτός παρκέ με το έτσι θέλω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο). Υπάρχει η εικόνα ότι δεν αξίζαμε την οκτάδα, η οποία είναι προφανώς δεκτή. Αντίστοιχα δεκτό είναι πως στο ματς με την Τσεχία η Εθνική άξιζε να παίξει στα ίσια την προκριση, έχοντας φτάσει ακόμη και στο +12. Αφήνοντας τις υπερβολές στην άκρη, δεν έχουμε δει υψηλού επιπέδου διαιτησίες συνολικά στη διοργάνωση, δε ‘’μίλησαν οι μουγγοί’’ σήμερα ξαφνικά (τα παραδείγματα Valanciunas, Jokic και coach Petrovic υπάρχουν παραπάνω στο κείμενο), αλλά το κακό σφύριγμα στον Αντετοκούνμπο άλλαξε την πορεία του αγώνα. Ατυχία, απογοήτευση ή συνδυασμός των δύο, η επιλογή δική σας.

Κλείνουμε με τις τιμιότατες ομάδες του Πουέρτο Ρίκο, της Δομινικανής Δημοκρατίας και της Βενεζουέλας, για τις οποίες ήταν προφανέστατη επιτυχία η συμμετοχή στους ‘’16’’. Οι Δομινικανοί πάλεψαν μάλιστα το ματς με την Αυστραλία μέχρι την τέταρτη περίοδο, όπου οι καλύτερες εκτελέσεις των Αυστραλών κλείδωσαν το ματς. Αυτά και πάμε για προημιτελικά. Cheers!