Το δείγμα είναι υπερβολικά μικρό για να καταστεί αντιπροσωπευτικό. Η Φενέρ έχει κερδίσει δύο παιχνίδια όλα κι όλα, το ένα μεγάλης δυσκολίας, και μπροστά της υπάρχουν ακόμη 32, για να ανατραπούν τα πάντα. Όμως όσο να ναι, το ξεκίνημα της είναι ελπιδοφόρο και σίγουρα πολύ πιο "σπιντάτο" από ό,τι περιμέναμε. Πρόκειται άλλωστε για σύνολο που σχεδιάστηκε από την αρχή, τόσο από την διοίκηση, όσο και από τον προπονητή, συνθήκη που συνήθως προκαταβάλλει για μία μακρά διαδικασία προσαρμογής. Αντίθετα, στην περίπτωση των Τούρκων είναι λες και τα ζητούμενα έχουν κατανοηθεί πλήρως και πάμε ήδη για πορεία ευθείας γραμμής.

Ο κύκλος (επιτυχημένος, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, όχι της παρούσης) του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη Φενέρμπαχτσε έκλεισε κι η συγκεκριμένη εξέλιξη έφερε μοιραία ένα πρωτοφανές ντόμινο αλλαγών - σε σχέση με ό,τι συνέβαινε τα προηγούμενα έτη - στο τουρκικό κλαμπ, κατά την διάρκεια του παγκοσμίως ιδιαίτερου - ελέω covid - καλοκαιριού. Ο ομοσπονδιακός προπονητής της Σερβίας, Ιγκόρ Κοκόσκοφ, έρχεται να εργαστεί επί της ουσίας για πρώτη φορά στην γηραιά ήπειρο και φιλοδοξεί να φρεσκάρει την ομάδα, έχοντας πάντως μικρότερη οικονομική άνεση, συγκριτικά με τον προκάτοχο του. Πάμε να δούμε, λοιπόν, πώς μπήκαν τα "θεμέλια" στη νέα Φενέρ και τι ρόλο θα μπορούσε αυτή η "φρεσκαρισμένη" ομάδα να διαδραματίσει πλέον στην Ευρωλίγκα.

Από το "φακ γιου Τζίτζι Ντατόμε" μέχρι το "μέι άι πλιζ γιου του πλέι ε λιτλ μπιτ ντίφενς", ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί κάθε μορφή διαπροσωπικής επικοινωνίας, προκειμένου να κάνει τους παίκτες του να παίξουν καλύτερα. Το αναπάντεχο ρεκόρ 3-7 των Τούρκων μετά τις πρώτες 10 αγωνιστικές σηκώνει από μπινελίκια μέχρι στοχαστικές βόλτες εσωτερικής αναζήτησης σε πάρκα με λιμνούλες και πάπιες, καθώς το γκραν φαβορί της φετινής διοργάνωσης ακροβατεί μεταξύ των τελευταίων και προτελευταίων θέσεων.

Έφες και Φενέρμπαχτσε διασταυρώνουν για πρώτη φορά τα ξίφη τους στη τελική σειρά της BSL στο απόγευμα της Κυριακής στην "Sinan Erdem Dome". Οι δύο κορυφαίες ομάδες της Τουρκίας μονομαχούν με την πρώτη να φιλοδοξεί (με ρεαλιστικές πιθανότητες πλέον) να κάτσει στο θρόνο μετά από πολλά χρόνια και την δεύτερη να επιθυμεί να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της, επαναλαμβάνοντας ότι έχει κάνει άλλες πέντε φορές μέσα στη τρέχουσα δεκαετία. Ακολουθεί ένας οδηγός με διάφορα στοιχεία και σχόλια για τις δύο φιναλίστ, στο preview των τελικών της τουρκικής λίγκας.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.

ΤΣΣΚΑ εναντίον Ρεάλ σε ένα déjà vu της περυσινής αναμέτρησης των δύο μονομάχων στη Kombak Arena στο Βελιγράδι. Όπως και την περασμένη χρονιά, οι δύο ομάδες θα αγωνιστούν στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό στη Βιτόρια. Το παιχνίδι ενδέχεται να προσφέρει υψηλό θέαμα, καθώς το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στην ταχύτητα, στην περιφερειακή εκτέλεση και τις πολλές κατοχές. Μπορεί να μην διαθέτουν φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν πιστά στα final four, ωστόσο ο κόσμος που θα βρεθεί στη Βιτόρια θα παρακολουθήσει ένα παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας τους.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Τι πιο χιλιοειπωμένο, όταν βλέπεις να έρχονται αντιμέτωποι ένας ισχυρός απέναντι σε έναν πιο αδύναμο;  Στην περίπτωση μας έχουμε το μεγάλο φαβορί της φετινής Euroleague (ή αν θέλετε την ομάδα που έπαιξε το κατά τεκμήριο σταθερότερο μπάσκετ τη σεζόν που διανύουμε) και από την άλλη την ομάδα που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και με εκπληκτικό ντεμαράζ κατάφερε να προλάβει την τελευταία προνομιούχο θέση για τη μάχη των play offs. Στη μια πλευρά των πάγκων ο μεγάλος Ομπράντοβιτς και στην άλλη πλευρά ο επόμενος μεγάλος προπονητής της Γηραιάς Ηπείρου (όσο φυσικά τον απολαύσουμε στα μέρη μας, γιατί πιθανολογώ ότι το ΝΒΑ θα τον καλέσει σύντομα κοντά του). Τα διάφορα τρικ που επιφυλάσσουν αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από κάθε άποψη.

Ο τελικός του τούρκικου κυπέλλου είχε ως αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή τον Τζίτζι Ντατόμε. Ο Ιταλός πέτυχε 22 πόντους, διαλύοντας κάθε αμυντική προσέγγιση της Εφές απέναντι του. Το έχει ξανακάνει (βλ. Ρεάλ) και θα το ξανακάνει, διότι προσφέρει στοιχεία που στη θέση του άλλοι τα ψάχνουν με το κυάλι. Επιπλέον, ξέρει να παράγει σκορ από όλες σχεδόν τις αποστάσεις του γηπέδου, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης της αφορισμένης από την στατιστική. Είναι σπάνιος παιχταράς για την Ευρωλίγκα και το σημερινό κείμενο μόλις που άρχισε.

Η Fenerbahce απέτυχε πέρσι να κάνει κάτι που ελάχιστες ομάδες έχουν καταφέρει στην ιστορία του θεσμού: το repeat. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα σπουδαίο κίνητρο για ολόκληρο τον οργανισμό ενόψει της νέας περιόδου. Ο θρόνος πια μόνο αδιάφορος δεν της είναι, αφού συνήθισε τα τελευταία χρόνια να είναι ένας από τους διεκδικητές του. Η ομάδα δεν άλλαξε πολύ και θα συνεχίσει με τα ίδια βασικά συστατικά που την διατηρούν στο υψηλό επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Το σύνολο θα βασιστεί στην ομοιογένεια του, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κάποιο μεγάλο αβαντάζ, από τη στιγμή που ούτε οι περσινοί ανταγωνιστές της (Real και CSKA) χάλασαν τη χημεία τους. Σε παρόμοιο μοτίβο με πέρσι, λοιπόν, και τον πήχη καρφωμένο στον... Θεό, η ομάδα του κόουτς Obradovic, με 7-8 παίκτες top επιπέδου κι ακόμη 3-4 πιο "αφανείς ήρωες", θα επιχειρήσει να κλείσει θέση για την Βιτόρια, την πόλη που θα αποτελέσει την "πρωτεύουσα" του ευρωπαϊκού μπάσκετ τον Μάιο του 2019.

Το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου ολοκληρώθηκε, με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης και τον Λούκα Ντόντσιτς να δίνει στο κοινό ένα παραμύθι που θα θυμάται για χρόνια. Η περίπτωση του 19χρονου Σλοβένου πιθανώς να αποδειχθεί ανεπανάληπτη, καθώς η μετακόμιση του στο ΝΒΑ τον βρίσκει στην κορυφή, όχι μόνο σε ομαδικό , αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Ενα παιδί βραβεύτηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης τόσο της κανονικής περιόδου, όσο και της τελικής φάσης και άφησε στίγμα που όμοιο του δεν θυμάμαι να έχει αφήσει άλλος παίκτης στην ηλικία του. Όπως ήταν φυσιολογικό, όσα υπόλοιπα εξελίχτηκαν μέσα στο διήμερο , σκεπάστηκαν από την σκιά της ομπρέλας του, μάλλον δίκαια. Παρόλα αυτά, για όσους (πολλούς) δεν στέκονται μόνο στους επιφανείς πρωταγωνιστές, ο θρίαμβος των Μαδριλένων ανέδειξε και άλλες, εξίσου γοητευτικές ιστορίες, προορισμένες για ανεξάρτητα μπασκετικά φεστιβάλ. Η Ρεάλ, άλλωστε, ήταν μια ομάδα με τόσο "απλωμένο" rotation, κάτι που σχεδόν φυσιολογικά μετέτρεψε το "γραπτό" αυτού του Φάιναλ Φορ σε μία συλλογή από "Στιγμιότυπα"^₁ .