Δεν νομίζω πως συμβαίνει. Κάποια στιγμή θα εμφανιστούν αδυναμίες και οι αντίπαλοι θα βρουν ένα blueprint αντιμετώπισης, το οποίο ο Κοκόσκοφ θα κληθεί να επεξεργαστεί και να προβεί στις απαραίτητες προσαρμογές. Αυτό που κάνει τώρα είναι να κερδίζει χρόνο, ώστε όταν η ανάγκη παρουσιαστεί, η Φενέρ να μπορεί να κάνει τρεις-τέσσερις ανώδυνες ήττες και να καταλήξει πλήρως στην συνταγή της. Η δειυκρίνιση αυτή είναι απαραίτητη, διότι αμέσως παρακάτω ακολουθεί το ζουμί, δηλαδή το τι φαίνεται να πηγαίνει πολύ καλά στις δύο πρώτες αγωνιστικές.
Δεν σας κρύβω ότι ήμουν κάμποσο σκεπτικός (και ακόμη είμαι) το καλοκαίρι, όχι για την αξία του Σέρβου κόουτς, αλλά για το πού πάει να μπλέξει. Η Φενέρ φανερά δεν άντεχε πλέον μεγάλο μπάτζετ και το να διαδεχτείς τον Ομπράντοβιτς των τριών ευρωπαϊκών τελικών σε πέντε χρόνια, για τους περισσότερους αποτελεί αποστολή αυτοκτονίας. Όμως ο Κοκόσκοφ φαίνεται πως έχει σκοπό να μακροημερεύσει και στη φαρέτρα του έχει ένα μοναδικό όπλο: Την πλήρη αλλαγή του επιθετικού παιχνιδιού, ώστε αν η Φενέρ δεν κερδίσει τίτλους, τότε να μπορεί να κρατηθεί στον αφρό, βασισμένος στο ελκυστικό μπάσκετ. Σκεφτείτε το: Αν καταφέρει να παίξει η ομάδα του γρήγορα και όμορφα, συνοδεύοντας την εικόνα της απλώς με έναν μίνιμουμ καλών αποτελεσμάτων, ποιος θα μπορεί να τον κουνήσει από τη θέση του; Κανείς.
Τα πρώτα δείγματα μας πηγαίνουν εκεί, σε συνέχεια της πορείας του ως κόουτς επίθεσης στο ΝΒΑ. Η Φενέρ δεν κυνηγάει επίμονα τα μις ματς, ούτε σκέφτεται τόσο πολύ, όπως έκανε με τον Ζοτς. Αντίθετα, οι παίκτες της κινούνται διαρκώς και γρήγορα, ανταλλάσοντας πάσες και στήνοντας πικ εν ρολ, χωρίς έναν φανερό πρωταγωνιστή. Προφανώς ο Ντε Κολό λαμβάνει την μερίδα του λέοντος και θα συνεχίσει να την λαβάνει, όμως η επίθεση κάθε άλλο παρά εμφανίζεται προσωποκεντρική, όπως θα περιμέναμε από σύνολα, στα οποία ένας παίκτης είναι εμφανώς καλύτερος από τους άλλους.
Η αξία του Γάλλου (και του Βέσελι) δεν συγκρίνεται με των υπολοίπων, παρόλα αυτά η χαώδης διαφορά σαφώς μικραίνει εντός του παρκέ. Προκειμένου να συμβεί αυτό, ο Κοκόσκοφ έχει φροντίσει να ρίξει δίπλα του και συνεχώς, τον δεύτερο καλύτερο περιφερειακό του, τον Λορένζο Μπράουν, αφήνοντας τους στο παρκέ μαζί, για πολλή ώρα. Για πολλούς άλλους κόουτς η κύρια επιλογή θα ήταν οι δύο καλύτεροι ball handlers τους να επιδίδονται σε σκυταλοδρομία (βλ. Ολυμπιακός, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα), για τον Κοκόσκοφ πρέπει να παίζουν μαζί όσο περισσότερο γίνεται, προκειμένου να εγκατασταθεί κουλτούρα διαμοιρασμού και κίνησης.
Σε αρμονία με την συνύπαρξη του διδύμου για κάμποση ώρα στις τέσσερις γραμμές, το υπόλοιπο rotation μέχρι στιγμής μοιάζει "ρηχό". Φαίνεται πως σκοπός είναι να σταθεροποιηθεί μία καλή πεντάδα και κατόπιν να προκύψει μία δεύτερη, ελέω second unit. Ο διαχωρισμός είναι σαφής στο ΝΒΑ, στην Ευρωλίγκα όχι τόσο και δεν έχω ιδέα αν ό,τι βλέπουμε ως τώρα από τη Φενέρ, θα συνεχιστεί σε βάθος χρόνου. Πάντως απέναντι στην Εφές, οι Πιερ, Ουλάνοβας και Βέσελι έπαιξαν στα όρια των 30 λεπτών, συμπληρώνοντας έτσι την πεντάδα των βασικών, και άλλοι τέσσερις παίκτες (Χάμιλτον, Μελίχ, Ντουβερίογλου, Ντίξον) αγωνίστηκαν κάτω από 10 λεπτά. Στο μέσο; Ο σουτέρ Τζάρελ Έντι με 14, ενώ εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η πολύ σημαντική απουσία του Μπάρτελ, που σίγουρα θα άλλαζε κάπως τις ισορροπίες στον χρόνο των forwards.
Και πάλι βέβαια, το γεγονός παραμένει: O Kοκόσκοφ προς το παρόν εμφανίζει σταθερές. Ό,τι διαφοροποιήσεις και αν υπάρξουν, τουλάχιστον τρεις παίκτες (Ντε Κολό, Μπράουν, Βέσελι) θα παίζουν πολλά λεπτά, δυσανάλογα του χρόνου των υπολοίπων.
Το ωραίο μάλιστα είναι το εξής. Ακόμη και όταν γυρίσει ο Μπάρτελ, η σταθεροποίηση του rotation δεν πρόκειται να αλλάξει ιδιαίτερα το γεγονός, πως στους συνδυασμούς του προπονητή δεν υπάρχει και πάρα πολύ σουτ από απόσταση. Για τον Κοκόσκοφ, με βάση πάντα την παρούσα στελέχωση, ισχύει το δόγμα κίνηση > spacing και οι μυημένοι στις συνθέσεις της Γιούτα με Μίτσελ-Ρούμπιο-ψηλούς ίσως συμφωνήσουν. Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρακάτω, που προέρχεται από το τέταρτο δεκάλεπτο, κατά το οποίο η πεντάδα της Φενέρ παρέμεινε αυτή που βλέπετε.
Eίναι πολλά δέκα λεπτά (και ειδικά κρίσιμα), για να παίξεις έτσι. Παρόλα αυτά, ο Κοκόσκοφ θεώρησε πως η συγκεκριμένη σύνθεση θα ανταποκρινόταν περίφημα στα αμυντικά της καθήκοντα (indeed) και πως στην επίθεση θα επικρατούσε των αντιπάλων της στην ταχύτητα, είτε στο transition, είτε στην κυκλοφορία. Έτσι ακριβώς έγινε και το εύθραυστο σκορ που βλέπετε στην εικόνα κατέληξε να μετατραπεί σε εύκολη επικράτηση. Ίσως στο μέλλον να δούμε κάπως διαφορετικά πράγματα, ειδικά όταν ο sniper Έντι προσαρμοστεί, όμως δεν πιστεύω πως κύρια προτεραιότητα του κόουτς θα γίνει το να βρίσκει τρίποντα. Το τρίπτυχο άμυνα (χωρίς αλλαγές), transition και κίνηση παικτών/μπάλας θα ακολουθεί τη Φενέρ σε όλη τη σεζόν και όταν έρθουν τα δύσκολα, ε... τότε θα δούμε για το decision making. Δεν είναι επείγον.
Μένοντας στο παραπάνω πάντως, έχει ενδιαφέρον και κάτι ακόμη. Η τοποθέτηση του Νταϊσόν Πιερ στη θέση 4, στην οποία, ελλείψει Μπάρτελ, τα πήγε περίφημα. Υποψιάζομαι πως με την επιστροφή του Γερμανού δεν θα ξεχαστεί το γεγονός και πως ο πολυσχιδής φόργουορντ θα συνεχίσει να παίρνει λεπτά εκεί. Ο Κοκόσκοφ άλλωστε πιστώνεται την βελτίωση του TJ Warren στους Suns εν μέσω διαφοροποιήσεων στη θέσης του (τον μετέφερε στο 4) και επιδιώκει να "φτιάχνει" όσους περισσότερους χειριστές γίνεται. Ο Πιερ είναι καλός με τη μπάλα στο πάτωμα, έξυπνος, δεν χάνει αμυντικά από κοντά τεσσάρια και δεν πρόκειται ποτέ να παραπονεθεί για το αν θα καταλήξουν τα σουτ στα χέρια του. Εν ολίγοις, ταιριάζει γάντι τόσο στο σύστημα, όσο και στη φιλοσοφία από την οποία αυτό εκκινεί.
Σε εμάς εδώ στην Ελλάδα, οικιότερη δουλειά του Σέρβου προπονητή είναι εκείνη στην εθνική Σλοβενίας. Παρότι οι αναμνήσεις ίσως φέρνουν στο νου κάτι διαφορετικό (Ντράγκιτς και Ντόντσιτς στην κορυφή με τη μπάλα στα χέρια), δεν θα πρέπει να μας αποπροσανατολιζουν. Οι συνθήκες ενός διεθνούς τουρνουά εθνικών ομάδων είναι πολύ διαφορετικές. Επίσης, όποιος δεν άφηνε τότε τον Ντράγκιτς να κάνει ό,τι θέλει, μάλλον δεν θα ξανάβρισκε δουλειά στη ζωή του.
Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές και από εκείνη την ομάδα θα πρέπει να κρατήσουμε κυρίως την ένταση και τη σπιρτάδα. Το παρόν υλικό της Φενέρ βρίσκει αυτά τα στοιχεία σε διάφορες μονάδες (Μπράουν, Πιερ, Χάμιλτον, Ουλάνοβας, Βέσελι, Ντε Κολό) και το βασικό ερώτημα δεν είναι αν θα συνεχίσει να τα βγάζει στο παρκέ, αλλά αν θα καταφέρει να προσαρμόζεται και να διαβάζει. Ο Ομπράντοβιτς ήταν μάστορας στο να κάνει τα σύνολα του να αξιολογούν τις περιστάσεις και να αντιδρούν οργανικά, φτάνοντας διαρκώς στις optimal επιλογές και νομίζω πως η τωρινή έκδοση της Φενέρ πολύ δύσκολα θα πλησιάσει τέτοια επίπεδα στον τομέα. Αν όμως ενσωματώσει όλα τα υπόλοιπα, τότε θα δούμε όμορφο μπάσκετ, κάτι απείρως σημαντικότερο.
Άραγε τα σκέφτονται αυτά οι Σάρας και Μεσίνα ή θα μας ταράξουν στο σκεπτόμενο τσούκου τσούκου; Aς κάνουν ό,τι θέλουν, στην τελική το χειροκρότημα θα καταλήξει αλλού.
