Ο Έντουαρντς, με το που μπήκε, πέτυχε δύο τρίποντα - 26-16. Αμέσως μετά, ακόμη ένα καλάθι έφερε τη διαφορά στους οκτώ, από τους 16 που ήταν. Και εκεί που όλοι/ες περιμέναμε μία κάποια ηρεμία, η second unit των Πειραιωτών αφέθηκε στο ίδιο, απροσδόκητο τέμπο, ψάχνοντας στη ρακέτα τον Μπολομπόι ή τις προσωπικές εμπνεύσεις του Σλούκα. Το τάιμ άουτ ήρθε όταν η μισή ζημιά είχε ήδη γίνει. Ο Έντουαρντς συνέχισε εξίσου ελεύθερος, δράττοντας κάθε ευκαιρία που του έδιναν οι περιστροφές από τον προσωπικό του αντίπαλο (Γουόκαπ, μετά Σλούκας, ύστερα Λάρι) και το ματς γύρισε τελείως.
Στην οικονομία του αγώνα, ίσως η δεύτερη περίοδος να δείχνει καθοριστική. Άλλωστε και στο πρώτο παιχνίδι, η δεύτερη πεντάδα του Ολυμπιακού αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα και ήταν εκείνη που είχε επιτρέψει στην Φενέρ να πάρει τότε προβάδισμα. Το τυποποιημένο rotation, που πάντα ακολουθεί ο Μπαρτζώκας, ειδικά σε αυτό το stretch των αγώνων παρείχε στην αντίπαλο του συνθήκες για να κυριαρχήσει. Την Τετάρτη με ψηλότερα σχήματα και post ups, χθες με οπισθοχώρηση της γραμμής άμυνας και με έναν έξτρα σουτέρ.
Παρόλα αυτά, τα φαινόμενα απατούν. Ναι, ο Εντουαρντς και το χαμηλό σχήμα και από τις δύο πλευρές άλλαξαν τις ισορροπίες, πράγμα σαφώς σημαντικό για την εξέλιξη. Όμως στο β΄μέρος ο Ολυμπιακός επανήλθε, ξαναπήρε μια σεβαστή διαφορά και έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι, όχι κυριαρχικά όπως προ τριημέρου, αλλά τουλάχιστον σταθερά και με μια κάποια σύνεση. Υπήρχαν ανησυχητικά σημάδια μεν, όπως η μεγάλη χρήση του Γουόκαπ στις τελικές προσπάθειες, υπήρχαν εξίσου ενθαρρυντικά δε. Ο Έντουαρντς κρύωσε και φανέρωσε τα αμυντικά του μειονεκτήματα, ο Χέιζ-Ντέιβις ήταν ωσεί παρών στο παρκέ και η αίσθηση ήταν πως αν οι ερυθρόλευκοι εξασφάλιζαν περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ, θα μπορούσαν αργά ή γρήγορα να ξεμακρύνουν εκ νέου. Δεν συνέβη, διότι κάπου εκεί όντως άλλαξαν όλα και άλλαξαν για τα καλά. Αντί η τέταρτη περίοδος να φέρει τον Ολυμπιακό σε θέση ισχύος, μετά το τρίποντο ψυχολογίας του Βεζένκοφ και ένα ακόμη του Μακίσικ, εξελίχθηκε στο απόλυτο μπασκετικό Βατερλό.
Αναγνωρίζω πως μέχρι εκείνο το σημείο δεν ήταν απαραίτητα όλα καλώς καμωμένα. 'Αλλο όμως αυτό και άλλο η πλήρης κατάρρευση της ερυθρόλευκης άμυνας, που δέχτηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο 31 ολόκληρους πόντους. 31! Πρόκειται για ένα τεράστιο νούμερο για αγώνα πλέι οφ εντός έδρας, που μάλιστα μέχρι τότε εξελισσόταν με πολυ χαμηλό σκορ, 56-51. Τι συνέβη λοιπόν;
O Ιτούδης άφησε κατά μέρους τους αναπάντεχους ήρωες και έπαψε να κοιτάζει τον πάγκο του. Έβαλε μέσα το σχήμα που τον είχε περάσει με θρίαμβο από την Παρτίζαν (94-97) και το άφησε να τον πάει μέχρι τέλους, πατώντας στο ότι ο Ολυμπιακός δεν προσπάθησε να το ματσάρει ποτέ - μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένα, καθώς ο Μακίσικ ανταποκρινόταν. Ο Ντόρσεϊ λοιπόν, πήρε θέση ως ο μοναδικός γκαρντ. Ο Γκούντουριτς πήρε τον ρόλο του οργανωτή, ο Πιερ του post-up three, ο Ντέιβις του πλάγιου σουτέρ και ο Μότλεϊ του οδοστρωτήρα της ρακέτας. Οι Τούρκοι εφορμούσαν από τον κεντρικό διάδρομο ή έπαιρναν πλάτη από το mid post, μεταφέροντας το παιχνίδι τους όσο πιο βαθειά γινόταν και κατόπι από εκεί μετέφεραν τη μπάλα όπου ήθελαν. Αγωνιζόμενος πρακτικά με τρία γκαρντ, που στην επίθεση τα δύο είχαν μέτριες αποφάσεις, ο Ολυμπιακός βυθίστηκε σχεδόν αύτανδρος, με εξαίρεση κάποιες επιθετικές εμπνεύσεις του Σλούκα. Ήταν αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο, όπου κρίθηκαν τα πάντα, ήταν το χρονικό σημείο, στο οποίο κρίνονται οι μεγάλοι αγώνες: Η crunch time.
Πάμε να δούμε μερικές χαρακτηριστικές φάσεις, για να μην τα γράφω στον αέρα.
Mαζί με τη σωρεία των χαμένων αμυντικών ριμπάουντ, νομίζω είναι ηλίου φαεινότερο: Ο Ολυμπιακός έχασε τελείως τη ρακέτα από τη Φενέρ, η οποία κατέφυγε στην πιο δοκιμασμένη συνταγή της στη σεζόν. Δεν είναι ομάδα που θα στηριχτεί στους γκαρντ για να πάρει ένα παιχνίδι. Είναι ομάδα που έχει ως πολιορκητικό κριό τους φόργουορντ και θα επιμείνει σε αυτό, σε τέτοιο βαθμό που δεν θα υπολογίσει τα λεπτά συμμετοχής τους ή την καταπόνηση. 35 λεπτά ο Πιερ, 37 (!) ο Ντέιβις και 25 ο Μότλεϊ, που έγραψε και ένα μεγαλοπρεπές +16 στο plus minus.
Στο πρώτο παιχνίδι, αντίθετα στις συνήθειες του Μπαρτζώκα, ο Κώστας Παπανικολάου πήρε τη μερίδα του λέοντος στα λεπτά στη θέση 3 στην τέταρτη περίοδο, με τον Ολυμπιακό να αναχαιτίζει την αντεπίθεση των Τούρκων. Χθες βράδυ, η θετική παρουσία του Μακίσικ του έδωσε έναν αέρα δυο τριών κακών αμυντικών στιγμών, που τελικά αποδείχτηκαν καθοριστικές. Αν επισκεφτείτε εκ νέου το βίντεο παραπάνω, θα διαπιστώσετε πως ο Πιερ τον βάζει στην πλάτη του για ένα καλάθι και έπειτα τον ποστάρει, προκαλώντας μισό βήμα βοήθειας του Φαλ και την ασίστ προς τον Μότλεϊ. Λεπτομέρειες που κρίνουν παιχνίδια.
Ο Ιτούδης πήγε το ματς σωστά. Εξαφάνισε τους Καλάθη και Έντουαρντς στο σωστό timing, μπερδεύοντας κάμποσο τη στελέχωση γύρω από τους παίκτες-θεμέλια. Aπέσυρε καίρια τον μέτριο Τζεκίρι, πήγε σε μετωπικές επιθέσεις χωρίς ούτε ένα σκριν, για να χαλάσει το μυαλό του Βεζένκοφ, που βρέθηκε κάμποσες φορές σε δύσκολη θέση στην άμυνα. Κι έτσι όμως, τα πάντα κρεμάστηκαν από δυο-τρεις όλες κι όλες κατοχές. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί ο Μακίσικ δεν πήρε εκείνο το drive στο τέλος, παρά έβγαλε τη μπάλα έξω για ένα σκοτωμένο τρίποντο. Τουλάχιστον, σε ένα βράδυ που οι ερυθρόλευκοι έκαναν διάφορα πράγματα λάθος, έμειναν στη διεκδίκηση της νίκης μέχρι τέλους.
Τώρα, από εδώ και πέρα συνήθως οι σειρές κρίνονται στις προσαρμογές και με τον όρο "προσαρμογές" δεν εννοώ αποκλειστικά τις προπονητικές. Προφανώς θα χρειαστούν κι εκείνες, ειδικά στον τομέα της ευελιξίας των σχημάτων, αλλά παράλληλα θα ζητηθεί και από τους παίκτες να διαβάσουν κάποια πράγματα διαφορετικά. Θυμηθείτε π.χ. πόσες φορές οδηγήθηκαν με τρίπλα στην βασική γραμμή, αποτελώντας λεία για την τούρκικη άμυνα. Εκεί θέλει διάβασμα, χρειάζεται έξτρα ταχύτητα, έξτρα σκριν. Χρειάζεται παραπάνω συγκέντρωση στο ριμπάουντ ή προσήλωση στο κόψιμο της εισαγωγικής πάσας στο χαμηλό post. Δεν είναι τα πάντα τακτική, πολλά μπορούν να αλλάξουν μέσα από την βελτιστοποίηση της εκτέλεσης.
Θα δούμε. Σε κάθε περίπτωση, τα δύο επόμενα παιχνίδια θα προσφέρουν σίγουρα τις ευκαιρίες. Κι ας παίξει ο Γουίλμπεκιν, δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερα με την παρουσία του.
