Ο Γάλλος χθες τράβηξε των παθών του τον ταραχο, είδε ένα σωρό παίκτες να εναλλάσσονται στο μαρκάρισμά του, τον αγαπημένο του κεντρικό διάδρομο μονίμως φραγμένο, έγινε κινούμενος στόχος όλων των πικ εν ρολ του κόσμου με τον ίδιο σε ρόλο άμυνας του χειριστή, με τη συνεπαγόμενη φθορά που επιφέρει το να τρακάρεις πάνω στον ψηλό σκρίνερ, εκτοπιζόταν εκτός γηπέδου στα αρκετά ντράιβ που επιχείρησε από την base line ψάχνοντας την kick out πάσα, έκανε 4 λάθη και σκόραρε 5 πόντους με 2/8. Είναι χαρακτηριστικές 1-2 φάσεις όπου ο Σαντ Ρος είναι τόσο κολλημένος πάνω του, που δεν τον αφήνει να πάρει τη μπάλα ούτε από hand-off. Αν είσαι και λίγο μη μου άπτου, αυτό γίνεται πραγματικά ενοχλητικό. Από κοντά και ο Γιαν Βέσελι, ο οποίος τελείωσε με 6 πόντους και 2 ριμπάουντ σε κάτι λιγότερο από 22’ συμμετοχής.

Ας σταθούμε λίγο ακόμα στην άμυνα των «πράσινων», οι οποίοι κατάφεραν να κρατήσουν για πρώτη φορά αντίπαλο κάτω από τους 80 πόντους μετά από σχεδόν 12 μήνες. Ας αναφερθούμε, όχι τόσο στους αμυντικά προσανατολισμένους παίκτες του ρόστερ, όσο σε αυτούς που έκαναν ένα βήμα μπροστά αμυντικά. Ένας τέτοιος για παράδειγμα ήταν ο Παπαγιάννης, ο οποίος πέραν της σημαντικής συνεισφοράς στην κυριαρχία στα ριμπάουντ, έκανε εξαιρετική δουλειά στον Βέσελι, τον οποίο είδαμε να προσπαθεί να τελειώσει φάσεις με φλόουτερ πάνω από τον Έλληνα ψηλό, και να του αφαιρείται σχεδόν ολοκληρωτικά η πρόσβαση στο αγαπημένο του πικ εν ρολ. Η αδυνατισμένη βερσιόν του "πράσινου" ψηλού εμφανίζει μια σαφή βελτίωση στα πλάγια βήματα, η οποία του επιτρέπει σε κάποιες περιπτώσεις να πάει στο αντίπαλο γκαρντ μετά το σκριν. Πρέσιους.

Ο Γουάιτ έβγαλε πολλή ενέργεια για πρώτη φορά με τα πράσινα της Πανάθας και ας έχασε και πάλι τα σουτ, ενώ η αμυντική παρουσία του Νέντοβιτς αδικείται από τα  επιθετικά του όργια. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγω δεν βλέπω τον Νέντο να υστερεί στην άμυνα. Φριντέτ και μαλακίες!

Τα 7 τρίποντα του Σέρβου αποτελούν ρεκόρ καριέρας και δεν του χαρίστηκαν. Η μπάλα στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού κυκλοφόρησε με ταχύτητα μετά από πολύ, πολύ καιρό, οι έξτρα πάσες έδιναν και έπαιρναν, και ο Νέντοβιτς με μεγάλη στόχευση κυνήγησε τις αλλαγές που θα τον έβγαζαν με ψηλότερο αντίπαλο, καθώς το πρώτο βήμα του είναι άπιαστο.

Οι παίκτες – «κλειδιά»

Ο Παναθηναϊκός θα μου επιτρέψετε να πω ότι βρίσκεται σε μία πολύ ευχάριστη συγκυρία, η οποία είναι μάλλον αποτέλεσμα της καλής δουλειάς και της σχετικής έλλειψης πίεσης, παρά της τύχης ή του ατομικού ταλέντου των παικτών. Εξηγούμαι: O Βόβορας χρησιμοποίησε 11 από τους 12 παίκτες του όχι για το θεαθήναι, αλλά προσδοκώντας να πάρει από αυτούς πράγματα, όπως και έγινε. Εκείνος που έπαιξε λιγότερο ήταν ο Κασελάκης, κάτι πάνω από 13 λεπτά, ενώ τα περισσότερα λεπτά στο παρκέ ήταν αυτά που έμεινε ο Νέντοβιτς, δηλαδή σχεδόν 28’.

Πριν λοιπόν προχωρήσουμε στο πιο ενδιαφέρον τακτικά στοιχείο του χθεσινού αγώνα, είναι επιβεβλημένη μια αναφορά στους χθεσινούς x-factors.

Ο Κίφερ Σάικς ήρθε πριν κάτι μέρες στον Παναθηναϊκό και η κύρια απορία που μας έβαλε, ήταν αν η ομάδα κατάφερε να βρει πιο ακατάλληλο πλέι μέικερ από τον απερχόμενο Τζάκσον. Η χθεσινή παρουσία του ήταν ενθαρρυντική, όχι τόσο γιατί έβαλε τα τρίποντα, όσο γιατί έδειξε πως παρότι, όπως και ο Τζάκσον, είναι αναμφίβολα ένας πόιντ γκαρντ με την πρώτη σκέψη στην εκτέλεση, είναι πολύ πιο διατεθειμένος και ικανός από τον πρώτο να μπει σε τακτικά καλούπια και να παράξει παιχνίδι και μακριά από τη μπάλα. Δεν είναι το αγαπημένο του, αλλά δείχνει ικανός να το κάνει σε κάποιον βαθμό. Για την άμυνα του θα περιμένουμε ένα μεγαλύτερο δείγμα γραφής, ωστόσο δύσκολα να είναι χειρότερος από τον προκάτοχό του.

Στην ίδια κατηγορία μπαινει και ο Λευτέρης Μποχωρίδης. Ένα δίμετρο γκαρντ με μακριά άκρα, συμπαθητικα fundamentals και καλή άμυνα, είναι γιουρολιγκ ματίριαλ. Σημαίνει αυτό ότι ο Μπόχω είναι παικταράς; Μάλλον όχι. Ωστόσο φαίνεται σταθερά επαρκής σε αυτά που περιμένει από αυτόν φέτος ο Παναθηναϊκός και είναι ο γκαρντ του Παναθηναϊκού που μπορεί να «παίξει» καλύτερα απ’ όλους τον «γρίφο» Παπαγιάννη. Δυο κουβέντες αξίζει και ο Ζακ Όγκαστ, κυρίως όσον αφορά την προσήλωσή του. Ενδεικτικά τα δύο καλάθια του στο τέλος του χρόνου από airball τρίποντο. Όλα τα δίποντα μετράνε για δύο πόντους, αλλά τέτοια καλάθια πλήττουν ισχυρά την αυτοπεποίθηση της ομάδας που τα δέχεται.

Δυο λόγια για το πικ εν ρολ

Πάμε στην τακτική: Για πολλούς το πικ εν ρολ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των επιθετικών plays. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε πει σε μία συνέντευξή του πως «το πικ εν ρολ του Ομπράντοβιτς καταστρέφει το μπάσκετ, γιατί τέσσερις παίζουν και έξι παρακολουθούν». Σωστό; Όχι απαραίτητα. Αν ο «δάσκαλος» εννοεί αυτό που βλέπει το γυμνό μάτι του θεατή, έχει πόιντ και νομίζω ότι χθες ο Βόβορας θα ευχαρίστησε ακόμα και τον ίδιο, καθώς μας έδειξε πώς μπορούν να εμπλακούν έξτρα παίκτες στη συγκεκριμένη συνθήκη.

Ένας βασικός κανόνας σωστής εκτέλεσης του πικ εν ρολ επιτάσσει τη στιγμή που γίνεται το σκριν, τόσο ο σκρίνερ όσο και ο χειριστής να έχουν εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τους προσωπικούς αμυντικούς τους. Σε περίπτωση που αυτό δεν επιτευχθεί, το play θα βγει «σπασμένο», καθώς είτε ο σκρίνερ δε θα δώσει σωστό σκριν, είτε ο χειριστής θα περάσει από το σκριν αγκαλιά με τον προσωπικό του αντίπαλο, είτε και τα δύο μαζί. Η απόσταση αυτή μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους, ο πρώτος βασίζεται κυρίως στα προσωπικά στοιχεία των παικτών, και κυρίως το εκρηκτικό footwork. Προσέξτε εδώ μια υπέροχη φάση, που καταδεικνύει τον δεύτερο:

Ο σκρίνερ Παπαγιάννης δέχεται σκριν μακριά από τη μπάλα στο χάι ποστ από τον Σάικς, ο οποίος ακολούθως σπριντάρει προς τη γωνία του τριπόντου. Ο Παπαγιάννης κερδίζει δύο ολόκληρα μέτρα απόστασης από τον Βέσελι και δίνει με όλη του την άνεση ένα σωστό σκριν στον Σέρβο, ενώ στη συνέχεια κόβει ξανά προς το χάι πόστ και παίρνει τη μπάλα. Εδώ ο Παναθηναϊκός έχει επιλογές: α) ποπ του Παπαγιάννη, με το σουτ από το χάι ποστ να έχει μπει στο ρεπερτόριο του. Β) Τρίποντο του Μήτογλου από τις 45μοίρες. Γ) Έξτρα πάσα και τρίποντο του Σάικς από τη γωνία, όπως και έγινε.  Κάπως έτσι, ο Ντούντα απόλαυσε ένα πικ εν ρολ με 4 παίκτες να έχουν όχι απλά συμμετοχή, αλλά καθοριστική συμβολή στο καλάθι. Μπιούτιφουλ!

Προσωπικά η νέα βερσιόν του Παναθηναϊκού μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν ξέρω αν είναι επαρκής για να ικανοποιήσει τις «πράσινες» ονειρώξεις, πάντως σίγουρα διέπεται από μια επιθετική φιλοσοφία η οποία απουσίαζε εδώ και χρόνια από την ομάδα, γεγονός λογικό όσο είχε στις τάξεις της τον Καλάθη. Η μπάλα γυρίζει γρήγορα και οι παίκτες εξαντλούν κάθε περιθώριο έξτρα πάσας για τον πιο ανοιχτό συμπαίκτη. Χάνουμε σε τρανζίσιον, αλλά μάλλον κερδίζουμε σε σετ παιχνίδι σε σχέση με την εποχή Καλάθη.  Δε θα βάζει κάθε βράδυ ο Νεντοβιτς 27 πόντους, αλλα ούτε ο Φόστερ και ο Μήτογλου 6 αθροιστικά. Η ομάδα έχει μια παλέτα 5-6 παικτών για να επιλέξει τους πρωταγωνιστές στο επιθετικό πλάνο ανάλογα με την έκβαση του κάθε αγώνα, συνθήκη ζωτικής σημασίας για το φετινό ρόστερ του Παναθηναϊκού. Από μένα είναι «Ναι».

ΥΓ. Σιχαίνομαι τα υστερόγραφα, και στην παρουσία μου στο BG είναι η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήσω ένα τέτοιο. Ο λόγος είναι ότι μετά από τέσσερα και κάτι χρόνια, ήρθε η ώρα να κάνω ένα διάλειμμα από την αρθρογραφία λόγω διάφορων συνθηκών. Μέλος της παρέας του Guru ήμουν, είμαι και θα είμαι. Άλλωστε αυτή η σελίδα για εμάς είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας ιστότοπος για το μπάσκετ. Ωστόσο καθώς θα κάνουμε αρκετό καιρό να τα ξαναπούμε από εδω, εις το επανιδείν και να μην αμελείτε να κάνετε τα πράγματα που αγαπάτε.