Καλημέρα και καλή χώνεψη αγαπητοί φανζ σε εσάς, σε εμάς, αλλά και στις Νταρουσάφακα, Εφές και Μπασκόνια που θα δουν το Final Four από το σπίτι τους. Επιστρέφουμε από τις διακοπές μας για να σας "σερβίρουμε" από κοινού με τον Bill το preview του πιο αμφίρροπου κατά τη γνώμη μας ζευγαριού των play offs, αυτό μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Φενέρμπαχτσε. Οι δύο ομάδες διέγραψαν εκ διαμέτρου αντίθετες πορείες στην τελική ευθεία της regular season με αποτέλεσμα να πέσουν η μία πάνω στην άλλη, με το πλεονέκτημα έδρας δικό μας. Η πίεση είναι μεγάλη και στα δύο "στρατόπεδα" καθώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ζευγάρι αυτό είναι το μόνο στο οποίο όποιος από τους δύο και να αποκλειστεί, θα το φέρει στις πλάτες του ως γκράντε αποτυχία, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Κι αφήστε τον πονηρό Zοτς να προσπαθεί να καλμάρει την πίεση μιλώντας για την, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, γιγάντωση της ομάδας του και τα 2.500 εισιτήρια μ.ο. στην Ευρωλίγκα, που επί των ημερών του έγιναν 11.000. Δε μασάμε, αλλά πασάρουμε στον Bill για το scan report των Τούρκων.

14 επιθετικά ριμπάουντ κατέληξαν χθες βράδυ στα χέρια των παικτών της Φενέρμπαχτσε, έναντι μόλις 6 εκείνων του Ολυμπιακού. Οι Τούρκοι έκαναν επιπλέον τρία λιγότερα λάθη, τα οποία αν μπουν και αυτά στο μίξερ βγάζουν στο σύνολο 11 παραπάνω κατοχες για την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει κάποιος εκεί υπό αυτές τις στατιστικές συνθήκες, αν και όχι απίθανο. Για να το πετύχει, θα πρέπει να σουτάρει πολύ καλύτερα από τον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός το κατέφερε , για αυτό και έμεινε ανταγωνιστικός μέχρι το τέλος, όταν και υπέκυψε πλέον στην τρομερή πίεση της Φενέρ , σε ένα σημείο που η απουσία του Σπανούλη φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην σεζόν. Αν οι ερυθρόλευκοι είχαν στο παρκέ τον αρχηγό τους μόνο για τα τελευταία λεπτά, τότε θα είχαν φύγει νικητές και με το πλεονέκτημα έδρας στο τσεπάκι. Δεν τον είχαν.

Είναι πράγματι περίεργο, προσπαθώ, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για να περιγράψω την προσθήκη του Anthony Bennett στο ρόστερ της Fenerbahce. Ή πιο σωστά, την επιλογή του Zeljko Obradovic που προχωρά σε μια όχι και τόσο safe κίνηση με κάμποσες ιδιαιτερότητες.

Αγαπητοί φανζ καλή χρονιά σε όλους, με μία ευχή. Όλοι να είμαστε περισσότερο άνθρωποι γιατί ζούμε σε μία εποχή που γίνεται μεγάλη προσπάθεια να επικρατήσουν δυνάμεις αντίθετες με αυτό. Πάνω από όλα να έχετε υγεία και να δίνετε μικρές μάχες για να επικρατήσει το κοινό καλό. Λίγο λίγο, με μικρά πράγματα, όλο και κάτι καλύτερο θα γίνει.

Δεύτερο 3 on 3 για το μπασκετικό σάιτ Basketball Guru, το οποίο αυτή τη στιγμή διαβάζετε. Βάζουμε να παίξουνε τρεις παίκτες που αγωνίζονται μέχρι στιγμής πάνω από τον στάνταρ τους, με άλλους τρεις που κανονικά θα έπρεπε να παίζουν καλύτερα. Για να δούμε τις δύο ομάδες και ποια θα κερδίσει. Αν δεν βλεπετε πουθενά τον Φόιγκτμαν, είναι διότι έχει τις ικανότητες να διακριθεί σε ομάδα που θα τον επιστευθεί. Δεν τον περιμέναμε, αλλά δεν παίζει πάνω από τις δυνατότητες του.

Οι Τούρκοι μπαίνουν στην 4η σεζόν τους με τον Ζέλικο Ομπραντοβιτς στο τιμόνι τους, και αυτό συνοψίζει τα περισσότερα γύρω από τη Φενέρ της φετινής σεζόν. Με την (έστω καθυστερημένη, σορι) παρουσίαση της Τουρκικής ομάδας, ολοκληρώνουμε και τον κύκλο της παρουσίασης των ομάδων της Εuroleague 2016-17.

Οι καλοκαιρινές αλλαγές είναι ελάχιστες και μετρημένες, περιορισμοί άνωθεν ουδέποτε τέθηκαν στον Σέρβο "Μίδα", η νωπή συμμετοχή στο Φ4 είναι περσινά σταφύλια και πλέον η ομάδα της Πόλης ξεκινά την φετινή χρονιά με κάθε επισημότητα από αυτές που ακολουθούν τους μονομάχους, που δείχνουν ικανοί να παραμείνουν ζωντανοί στην αρένα ως το τέλος. Οι μεταγραφές είναι λίγες αλλά δείχνουν εκ πρώτης άποψης πολύ στοχευμένες, και η Φενέρ θα θελήσει να συνεχίζει να προσθέτει ορόφους στο οικοδόμημά της, το οποίο στόχο έχει την κατάκτηση της κούπας, πράγμα το οποίο θέλουν όσο τίποτα τόσο ο Ζοτς, όσο και το "αφεντικό" του, Αζίζ Γιλντιρίμ.

Aυτά που κατάφερε φέτος ο Δημήτρης Ιτούδης με την ΤΣΣΚΑ και η ΤΣΣΚΑ με τον Ιτούδη είναι πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρώτα απ'ολα οι Ρώσοι έδωσαν ένα καλό μάθημα σε όσους βλέπουν το μπάσκετ ως ένα παιχνίδι με απαράβατους κανόνες και αδιαμφισβήτητες αρχές που συνοδεύονται από βαρύγδουπες μεγαλοστομίες. Μέσα σε όλα αυτά ανήκει και η θεώρηση πως η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα. Η πρόσφατη πρωταθλήτρια Ευρώπης δέχτηκε φέτος στο τοπ-16 περισσότερους πόντους ανά αγώνα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Κάποιος θα μπορούσε να πει (αν και δεν είναι ακριβώς έτσι) πως η ΤΣΣΚΑ είχε τη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης, και πως το δίδυμο Τεόντοσιτς-Ντε Κολό θα ήταν μαύρη τρύπα για όποιον είχε βλέψεις να φτάσει μέχρι την κορυφή. Αυτό ίσχυε μέχρι πέρυσι, όταν δίπλα τους υπήρχαν άλλοι συμπαίκτες. Την φετινή χρονιά , ο κοουτς της αρκούδας είχε την άνεση να κάνει τις αλλαγές του όπως ακριβώς ήθελε, ώστε να φτιάξει ένα σύνολο που θα στηρίζεται στην επιθετική δημιουργία και ακρίβεια σε τέτοιο βαθμό , ώστε η ανασταλτική του λειτουργία να προσφέρει απλά ένα κατιτίς παραπάνω, αν αυτό θα ήταν απαραίτητο. Όπως π.χ. μία άμυνα βοήθειας ψηλά από τον Βίκτορ Χριάπα, ή ένα κόψιμο του Τεόντοσιτς στον Ούντο.

Δεν σας κρύβω οτι στενοχωρήθηκα. Η Λαμποράλ έφτασε μισή ανάσα από το να ολοκληρώσει μία ιστορία αουτσάιντερ από αυτές που μπαίνουν στο πάνθεον των παραμυθιών του αθλήματος, όμοια με εκείνες των Παρτίζαν, Γιουγκοπλάστικα, Ζαλγκίρις ή αν θέλετε και του Ολυμπιακού του 2012. Δεν τα κατάφερε, ενώ όλα στο τέλος έδειχναν ότι ίσως να τα καταφέρει. Δύο χαμένες βολές σε σημεία που ο Ομπράντοβιτς ήθελε το φάουλ, μαζί με τρεις πικ εν ρολ άμυνες που ήταν αποτέλεσμα κούρασης, επέτρεψαν στην γεμάτη βάθος Φενέρ να είναι εκείνη που θα διεκδικήσει το τρόπαιο.

Μετά από μια μεγάλη και εξουθενωτική σεζόν για τις ομάδες, επιτέλους φτάσαμε στην τελική ευθεία. Σε λίγες μέρες ξεκινάει το Final Four της Ευρωλίγκα στο Βερολίνο και πλέον οι τέσσερις μονομάχοι κάνουν τα σχέδιά τους για τους ημιτελκούς. Οι προπονητές ψάχνουν να βρουν τρόπους για να νικήσει η ομάδα τους αναλύοντας τους αντιπάλους και ετοιμάζοντας ψυχολογικά τους παίκτες. Εγώ από τη μεριά μου, λίγες μέρες πριν μπω στο αεροπλάνο για Βερολίνο, θα κάνω μια απόπειρα να αποκρυπτογραφήσω το τι μας λένε τα νούμερα για εκείνους.

Πριν από τα πλέι οφ, ειλικρινά περίμενα πως η Ρεάλ Μαδρίτης θα έφτανε ίσως και σε μία νίκη στα πρώτα δύο παιχνίδια απέναντι στη Φενέρ στην Πόλη. Το σκεπτικό μου το θεωρούσα απλό, αλλά τελικά ήταν απλουστευμένο. Ο Βέσελι, ένας σέντερ με τρομερή αθλητικότητα και ικανότητα στο τελείωμα των πικ εν ρολ ή στο ριμπάουντ θα έλειπε. Πάνω στα χαρίσματα του στις αλλαγές στα σκριν ο Ζοτς είχε πατήσει για να χτίσει την αμυντική φιλοσοφία της ομάδας, και ο Αγιόν όσο να ναι έκανε μία πολύ καλή επιθετική χρονιά. Τι διάολο , η απουσία του Τσέχου , σε συνδυασμό με την φονική ικανότητα των Μαδριλένων στην επίθεση, θα ήταν στοιχεία ικανά για να βγάλουν ένα αληθινό ντέρμπι, και μάλιστα το 2ο παιχνίδι έδειχνε πως θα είναι το "εκλεκτό". Πριν τρεις μέρες η Ρεάλ έδειξε πως μπορεί να γίνει απειλητική, και μάλιστα σε βράδυ που τα περισσότερα σουτ κατέληξαν στα Τζουμέρκα και που ο Μεξικάνος δεν πήρε καλά καλά 3 μπάλες.