Αυτά είναι καλά νέα , πάντως. O Ολυμπιακός έχει αγωνιστεί σε τρία εκτός έδρας παιχνίδια χωρίς τον καλύτερο παίκτη του, και έχει κοντέψει να τα κερδίσει όλα, χάνοντας μόνο από το σύνολο στου οποίου την έδρα γίνεται το φάιναλ φορ, και που λογίζεται ως ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Για την ακρίβεια, είναι. Αν ερχόταν και αυτή η νίκη, μαζί θα συνοδευόταν ενδεχομένως και από την ψευδαίσθηση ότι ο Σπανούλης δεν είναι πια και τόσο σημαντικός παίκτης. Οχι ότι είναι καλύτερα έτσι, χίλιες φορές να είχαν αντέξει οι παίκτες του Σφαιρόπουλου, και ας υπήρχαν και μερικοί με ψευδαισθήσεις. Μιας και οι ερυθρόλευκοι όμως έχασαν, ας δούμε λίγο τα διδάγματα από την απουσία τριών παιχνιδιών του αρχηγού.
1. Ο αντίπαλος παίζει ρόλο, όπως και η τακτική του. Η Φενέρ έχει την δυνατότητα να παίζει με αλλαγές, σχεδόν ανεξαρτήτως συνθεσης. Εχει ένα σχήμα ανάγκης με την ταυτόχρονη συνύπαρξη Αντιτς-Βέσελι-Ούντο και δύο ψηλά γκαρντ, το οποίο ο Ομπράντοβιτς το βάζει μέσα για να απλώνει χέρια και να καλύπτει το πλάτος απέναντι στους Ντε Κολο αυτού του κόσμου. Length , που θα έλεγαν και οι Αμερικάνου. Εχει επίσης και ένα άλλο , πιο ευέλικτο, το οποίο έβαλε δύσκολα στον Ολυμπιακό, με τον Ούντο στην θέση 5, και με τους Κάλινιτς - Ντατόμε στις θέσεις των φόργουορντ. Το πρώτο , το οποίο άλλαξε την ροή του αγώνα στην Μόσχα και έδωσε στην Φενέρ την νίκη, οι Πειραιώτες το αδρανοποιήσαν πλήρως. Το δεύτερο τους άλλαξε τα φώτα, καθώς η πίεση στην τρίπλα ήταν πολύ μεγάλη, και οι σουτέρ (βλ. Λοτζέσκι) είχαν συνεχώς παίκτη πολύ κοντά στο σώμα τους. Απέναντι στην πρώτη περίσταση ο Ουότερς ως πλέι μέικερ και ο Μιλουτίνοφ ως ψηλός πασέρ τα πήγαν περίφημα. Ο Σπανούλης δεν χρειάστηκε. Απέναντι στην δεύτερη, το πιθανότερο είναι πως αν ο Σπανούλης ήταν στο γήπεδο θα κέρδιζε ένα σωρό φάουλ, μόνο και μόνο τοποθετώντας το σώμα σωστά στις επαφές ή αλλάζοντας ξαφνικά κατεύθυνση με τον αντίπαλο κολλημένο επάνω του.
Η Μπαρτσελόνα και η Ουνιξ αντίστοιχες δυνατότητες με την Φενέρ δεν είχαν. Στις αλλαγές των σκριν, ή στην flat αντιμετώπιση των πικ εν ρολ, έβγαιναν ψηλοί τύπου Τόμιτς, Βεζένκοφ, Ντόελμαν, Παραχούσκι ή ο,τι άλλο θέλετε. Οι προηγούμενοι εκτός έδρας αντίπαλοι του Ολυμπιακού ήταν ευάλωτοι αν η κυκλοφορία της μπάλας ήταν σωστή (Ούνιξ) ή αν το παιχνίδι πήγαινε στα σπρωξίδια (Μπαρτσελόνα). Ετσι, το ρόστερ μπορούσε να καλύψει την απουσία του V-Span και να πάρει τις νίκες.
2. Πλην του Πρίντεζη, η απουσία του Σπανούλη δεν σηματοδοτεί την ανάδειξη κάποιας άλλης σταθερής αφετηρίας δημιουργίας, όπου ως δημιουργία νοείται ο συνδυασμός σκορ, ασίστ και κερδισμένων βολών. Στα τρία αυτά παιχνίδια ο Πρίντεζης ήταν σταθερά από καλός εώς πολύ καλός, οι άλλοι σκόρερ όχι. Ο Γκριν έπαιξε φανταστικά στο Καζάν και πολύ καλά στο πρώτο μισό χθες. Ο Λοτζέσκι ήταν άφαντος, επιλέγοντας λάθος μεταξύ των σουτ που έπρεπε να πάρει και δεν πήρε, ή αυτών που έπρεπε να αφήσει και τελικά επιχείρησε. Σταθερή απειλή κοντά στο καλάθι δεν υπάρχει από άποψη σκορ, και οι καλές προσπάθειες του Παπανικολάου συμβαίνουν υπό συνθήκες διαφορετικής υφής, και όχι στις στιγμές που το σύνολο θέλει να ξεκολλήσει.
Ίσως αυτά δεν ακούγονται και τόσο καλά, αλλά είναι μόλις η μισή εικόνα. Η άλλη μισή καταδεικνύει πως η ομαδική λειτουργία μπορεί και δημιουργεί από μόνη της τα όσα απαιτούνται για να παραμείνει ο Ολυμπιακός ανταγωνιστικός. Ο Ουότερς π.χ. , παρά το γεγονός ότι δεν έχει θεαματικά νούμερα (κάθε άλλο) αντιλαμβάνεται πολύ σωστά την στελέχωση με την οποία καλείται να συνυπάρξει (Λοτζέσκι, Γκριν, stretch four). Στα λεπτά που αγωνίζεται, η ομάδα έχει καλύτερα ποσοστά από αυτά στα οποία βρίσκεται στον πάγκο, κάτι που δεν συνεβαινε με τον Χάκετ1. Τα παραπάνω "οξύμωρα" (sic) στατιστικά καταδεικνύουν πως όταν λείπει ο αρχηγός, είναι μάλλον προτιμότερο να μην προσπαθεί κανείς να πάρει τον ρόλο του, αλλά αντίθετα να κοιτάζει να παίξει όσο καλύτερα γίνεται τον δικό του, όπως κάνει ο, αποκτηθείς μέσα στην σεζόν, Ουότερς. Το πιο βασικό είναι ότι ξεφορτώνεται γρήγορα την μπαλα από τα χέρια του, και δεν προσπαθεί να γίνει "πολος δημιουργίας", ο,τι σκατά μου και να σημαίνει αυτό. Είπαμε, πλην του Αγίου Γεωργίου , δεν μπορεί κανείς άλλος να αναλάβει σταθερά την αποστολή.
3. Κακά τα ψέμματα, χωρίς τον Σπανούλη η άμυνα είναι εκείνη που παίζει τον πρώτο ρόλο. Και στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια που έλειψε, ο Ολυμπιακός κατάφερε να κρατήσει τους αντιπάλους του χαμηλά, πολύ χαμηλά. Η Φενέρ σούταρε τούβλα, και μπόρεσε να ανοίξει το παιχνίδι της όταν πάτησε σωστότερα στην ρακέτα προς το τέλος. Από εκεί προέκυψαν πάσες προς τους σουτέρ, τους οποίους οι ερυθρόλευκοι είχαν περιορίσει. Χωρίς και τον Γιανγκ να σπρώχνει, και με τους Μάντζαρη - Γκριν με πολλά λεπτά στην πλάτη, κάποι οι δυνάμεις στέρεψαν, ήταν λογικό. Το καθαρό μυαλό στην επίθεση ήταν δύσκολο να διατηρηθεί, όταν πια οι Τούρκοι απέκτησαν εκείνοι έναν καλύτερο ρυθμό και ψυχολογία. Καθώς η άμυνα έγινε λιγότερο αποτελεσματική, αυτό επηρέασε και τα υπόλοιπα.
Συμπερασματικά, οι εκτός έδρας αγώνες με Ούνιξ, Μπάρτσα και Φενέρ είναι θα έλεγα διδακτικοί. Ο Ολυμπιακός έχει τις βάσεις για να παίζει πολλα λεπτά χωρίς τον καλύτερο του παίκτη. Μπορεί να μην έχει άλλον βασικό δημιουργό σκορ πλην του Πρίντεζη, αλλά έχει σταθερά καλή άμυνα, και ομαδική λειτουργία που παράγει όσους πόντους χρειάζονται για να κεφαλαιοποιηθούν όσα καλά γίνονται πίσω. Με αυτά τα όπλα η ομάδα μπορεί να ανταποκριθεί απέναντι σε διάφορες τακτικές , όχι όμως απέναντι σε όλες. Ο Σπανούλης χρειάζεται πάρα πολύ, ως ο factor X, που θα αντιληφθεί την τακτική περίσταση και θα δράσει αναλόγως.
Μισό λεπτό. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από όσα ξέραμε τόσα χρόνια, και εδώ ακριβώς είναι που χρειάζεται κατά την γνώμη μου μια κάποια τόλμη. Καθώς οι αγώνες περνάνε και τα κρίσιμα θα έρχονται, το προπονητικό τιμ θα κληθεί να αξιολογήσει εάν τα όσα είδε σε αυτή την σειρά αγώνων, αρκούν για να ανακατέψουν κάπως την τράπουλα του χρόνου συμμετοχής. Χωρίς Σπανούλη ο Ολυμπιακός πιθανώς δεν μπορεί να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή. Ίσως όμως μπορεί να ανέβει επάνω σε αλλες , που παλαιότερα να τις κατακτούσε μόνο εαν τον είχε μπροσταρη.
Ενα δυο πράγματα ακόμη, αν επιτρέπεται.
Από τα παραπάνω απορρέει ότι ίσως ο Γκριν μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο, αν και ιδανικά θα έπρεπε να είναι ο "παιζω λιγότερο - σκοράρω εύκολα" παράγοντας. Ομως φαίνεται πως ο ρυθμός είναι για εκείνον απαραίτητος. Είναι ένα δύσκολο κουίζ αυτό. Σε ο,τι αφορά τον έτερο (προοπτικά) high volume scorer, τον Ματ Λοτζέσκι, είναι φανερό πως δεν διανύει και την καλύτερη σεζόν του. Δεν μπορώ εύκολα να χωνέψω την εκδοχή ότι για εκείνον δεν υπάρχουν συστήματα. Σίγουρα τα πολλά σκριν στην μπάλα δεν είναι το στυλ στο οποίο ο Βέλγος διακρίνεται περισσότερο, όμως από την άλλη χθες βράδυ τον είδα να αφήνει ευκαιρίες άμεσης εκτέλεσης. Ισως το σύστημα να μην είναι το ιδεατό για τα στοιχεία του. Αυτό δεν δικαιολογεί την τόσο μέτρια απόδοση. Παίκτες της αξίας του δεν έχουν έναν μόνο τρόπο να γίνονται αποτελεσματικοί, ο Λότζο δεν είναι Ντίμπλερ.
Σημείωση
1. Ναι, ο Χάκετ είναι καλύτερος του Ουότερς.
