Ειλικρινά, σπάνια συναντά κανείς τέτοιου είδους αφοσίωση, ειδικά εάν αναλογιστούμε πως αυτή έχει και τα κόστη της στην επίθεση. Οι Μονεγάσκοι, προκειμένου να φτιάξουν αυτήν την στελέχωση, σίγουρα θυσίασαν πράγματα στο επιθετικό τους παιχνίδι, μέσω του οποίου σουτάρουν  συνήθως τούβλα, παρουσιάζοντας το πραγματικά κακό ποσοστό του 30% έξω από την γραμμή του τριπόντου. Η όλη τους φιλοσοφία βασίζεται στο πνίξιμο του αντιπάλου και μπροστά ... ο,τι αποφερουν οι διαρκείς κινήσεις των γκαρντ μέσα και έξω από την ρακέτα. Το spacing είναι κακό, με τον Ουκρανό Γκλαντίρ και τον Τζαμάλ Σούλερ να είναι οι μόνοι που μπορούν να απειλήσουν με συνέπεια από απόσταση, και με τους υπόλοιπους να προσπαθούν να σκοράρουν μέσω hustle plays, επιθετικών ριμπάουντ (νο 2 στην διοργάνωση με 13,1) και αιφνιδιασμών. Η συνταγή αναχαίτισης τους δεν είναι γενικά δύσκολο να βρεθεί, αλλά η εκτέλεση της δεν είναι τόσο εύκολη, καθώς απαιτούνται α) ξεχειλωμένες αποστάσεις και παίκτες γρήγοροι στα πόδια για να περάσουν την αρχική πίεση και β) καλό ματσάρισμα - έστω και για κάποια λεπτα - της αθλητικής ικανότητας.

Στο πρώτο εκ των δύο παιχνιδιών η ΑΕΚ είχε πρόβλημα κυρίως σε ο,τι αφορά το δεύτερο σκέλος. Όσο ο Ζντοβτς έπαιζε με μια πιο "δυναμική" σύνθεση, οι κιτρινόμαυροι ανταποκρίνονταν καλά στα σπρωξίματα, τα άλματα και τα τρεξίματα, και καθώς είναι είναι πιο ποιοτικοί , έδειχναν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο. Όσο ο προπονητής επέλεγε να επιστρέφει στην βασική σύνθεση (με Μαυροκεφαλίδη, Μαυροειδή, Βασιλειάδη ως κύριους άξονες) , η Μονακό δεν είχε κανένα πρόβλημα να κερδίζει όλες τις μονομαχίες και να ξεφεύγει στο σκορ. Η όλη εξέλιξη του παιχνιδιού ήταν απόλυτη συνάρτηση των ματς απ που δημιουργούσαν οι πεντάδες, για αυτό και η τελική στατιστική έβγαλε τεράστιες αποκλίσεις στα +/- νούμερα των παικτών. Προσέξτε: - 13 ο Μαυροκεφαλίδης, - 14 ο Βασιλειάδης, - 19 ο Ούκιτς , - 6 ο Μαυροειδής. Από την άλλη, + 19 ο Ντίξον, + 13 ο Ελόνου, +14 ο Νιούλει + 6 ο Μαγκράθ. Οι τελευταίοι τέσσερις έπαιζαν συνήθως μαζί και παρήγαγαν τα ακριβώς αντίθετα νούμερα, με τον Σάκοτα (+8) να είναι ο παίκτης - κλειδί, που άνοιγε τους χώρους στο "γρήγορο" και διεισδυτικό σχήμα του Ζντοβτς. Η ταυτόχρονη συνύπαρξη Ντίξον/Μακγκραθ/Νιούλει μαζί με τον τελευταίο, παρήγαγε το πιο ωραίο και ταυτόχρονα το πιο αποτελεσματικό μπάσκετ για την Ενωση.

Ετσι όπως επέλεξε τις συνθέσεις του, ο κόουτς της ΑΕΚ θα βρεθεί στην Γαλλία απέναντι στην ίδια ακριβώς πρόκληση. Κάτι θα πρέπει να γίνει διαφορετικά, ώστε με κάποιο τρόπο η ομάδα να μπορεί να ανταπεξέρχεται σε μεγαλύτερη διάρκεια στην πίεση. Η τράπουλα οφείλει να ανακατευτεί, καθώς η Μονακό έχει μονίμως στο παρκέ τρεις τουλάχιστον παίκτες που παίζουν στα (αμυντικά) κόκκινα. Η αποστολή δεν θα είναι καθόλου εύκολη, δεν είναι όμως και αδύνατη, όπως σχεδόν μοιάζει η αντίστοιχη του ΠΑΟΚ απέναντι στην Τενερίφη. Η ΑΕΚ δεν έχει να φοβηθεί κάποιο μπασκετικό μεγαθηρίο, όπως είναι αυτή την στιγμή η πρωτοπόρος του ισπανικού πρωταθλήματος. Εχει απέναντι της ένα σύνολο που δεν σταματά να σπρώχνει, να διεκδικεί, να πιέζει, να αλλάζει στα σκριν και να τρέχει. Αν ο δικέφαλος αντιπαρατάξει σε αυτά λίγη περισσότερη οξυδέρκεια σε ο,τι αφορά την αντίληψη του ποιος πρέπει να παίζει απέναντι σε ποιον, θα γυρίσει νικητής και με την πρόκριση στο τσεπάκι. Η οξυδέρκεια αφορά δευτερευόντως και την τακτική, η οποία χθες παραλίγο να εξαντλήσει τον Ελόνου σε αχρείαστες βοήθειες στην περίμετρο και σε μέτριους σουτέρ, παρότι οι απειλές των Γάλλων σημειώνονταν κυρίως από κοντά. Όταν ο Ζντοβτς τον κράτησε επιτέλους βαθειά μέσα στην τέταρτη περίοδου, η ΑΕΚ αναχαίτισε την λειτουργία των αντιπάλων της, και τελικά έκοψε πρώτη το νήμα. Η ρεβάνς θα έχει ενδιαφέρον.

Δυο λογια ακόμη, αντι επιλόγου. Δεν αφορούν το χθεσινό.

Δεν έχω ιδέα για ποιον λόγο δεν παίζει παραπάνω ο Τσαλμπούρης. Οσο έχω παρακολουθήσει την ΑΕΚ φετος (6-7 παιχνιδια ολόκληρα για να είμαι ακριβής), ομολογώ πως μου είναι δύσκολο, με την αλλαγή των συνθέσεων, να καταλήξω σε πολλά γύρω από τον τρόπο παιχνιδιού. Χωρίς κάτι να δημιουργείται σε σταθερή βάση, γνώμη μου είναι πως εδώ συμβαίνει ένα κάποιο λάθος, υπό την έννοια πως οι στόχοι εκλαμβάνονται ως πολύ βραχυπρόθεσμοι. Το τσάμπιονς λιγκ είναι μία πειραμτική διοργάνωση, η οποία του χρόνου (ή σε δυο χρόνια) ίσως και να μην υπάρχει. Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν προσφέρει κίνητρο για διακρίσεις σε οποιονδήποτε άλλον πλην των δύο πρώτων. Για ποιο λόγο έχει ένα (ανέτοιμο) παιδί ύψους 2,16 και καλής τεχνικής κατάρτισης τόσο μικρό χρόνο συμμετοχής, περιμένω με την καλύτερη των προαιρέσεων καποιον να μου το εξηγήσει.