Και δεν ήταν μόνο τα προ μηνός αποτελέσματα που ανέβασαν τον πήχη, αλλά και το φετινό ρόστερ, που στα χαρτιά ήταν ένα από τα καλύτερα εδώ και πολλά χρόνια για την Ένωση. Με κάποια βαρβάτα ονόματα όπως οι Κουζμίνσκας, Χολ και Μακράι, ο Καμπενγκέλε που έβγαλε μάτια και ο Μπεν Μακλεμορ. Μια σύνθεση που συγκροτήθηκε κατά πολύ μεγάλο ποσοστό από τον ίδιο τον Πλάθα και που ως ένα βαθμό έπαιζε το μπάσκετ που ήθελε. Επιμονή στο επιθετικό ριμπάουντ, άμεση μετάβαση στην επίθεση για πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμό και εκτελέσεις νωρίς στο 24ρι. Στοιχεία που έφεραν στον Δικέφαλο 1,4 πόντους ανά κατοχή στο BCL και 1,3 στην Basket League, τοπ-5 στατιστικές και στις δύο διοργανώσεις. Στα αρνητικά της υπόθεσης, ήταν η επισφαλής, ή καλύτερα "ασυνεπής", ομαδική αμυντική προσπάθεια, όπως και τα συχνά λάθη των παικτών της ΑΕΚ όταν περνούσαν από τις γρήγορες στις βιαστικές αποφάσεις.
Όμως για τον Ζοάν Πλάθα πολλά δεδομένα άλλαξαν αστραπιαία και σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Μπεν Μάκλεμορ περί τα μέσα Δεκέμβρη αποτέλεσε παρελθόν, ενδεχομένως επηρεασμένος και από μια ληστεία στο σπίτι του. Ο Καμπενγκέλε κάπου στα Χριστούγεννα επίσης κούνησε μαντήλι. Ένας παίκτης που ήταν με το ένα πόδι εκτός οργανισμού αρκετό καιρό, τόσο λόγω συμπεριφοράς/διαφορών με τον Πλάθα, όσο και λόγω ενδιαφέροντος από ομάδες του εξωτερικού (πριν τον Γκιλέσπι φημολογείται ότι συζητήθηκε για Ερυθρό Αστέρα). Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Κουζμίνσκας, που έσπασε το χέρι του στον αγώνα με το Περιστέρι λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Κάπως έτσι σε λιγότερο από ένα μήνα, τρία βασικά εργαλεία του Πλάθα εξαφανίστηκαν. Και εκεί ξεκίνησαν οι μεταγραφικές αλχημείες.
Ήρθαν οι Μόργκαν, Μπράντον Νάιτ, Όστιν Χόλινς και Αγραβάνης, ενώ την πόρτα των αποχωρήσεων πέρασε και ο Λάνγκστον Χολ που δεν έπιασε ποτέ. Εν μέσω αυτού του "φύγε εσύ - έλα εσύ", η ΑΕΚ έδωσε σημαντικά παιχνίδια στην Basket League όπου απέτυχε οικτρά. Ήττες από Περιστέρι, Απόλλωνα εκτός έδρας, ενώ από τα Λιόσια πέρασαν τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο Άρης. Στους τελευταίους επτά αγώνες της, η Ένωση σκόραρε κάτω από 80 πόντους τέσσερις φορές, ενώ όλη την υπόλοιπη σεζόν είχε συμβεί μόλις δύο: στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη και στο ΣΕΦ με τον Ολυμπιακό. Φυσικά όταν σε κάθε ένα από αυτά τα ματς ο Πλάθα είχε ρευστές συνθέσεις, λογικό είναι να κλονιστεί ανεπανόρθωτα η χημεία και η ομοιογένεια της ομάδας.
Όμως ο Ισπανός δεν είναι άμοιρος ευθυνών εδώ. Ας αρχίσουμε από το γεγονός ότι η ομάδα αυτή χτίστηκε με τις ευλογίες και την συγκατάθεση του από τις 14 Ιουνίου που ανέλαβε τον κιτρινόμαυρο πάγκο. Με τους Μάκλεμορ και Καμπενγκέλε ρίσκαρε, υπό την έννοια ότι μαζί με το ταλέντο τους έφεραν και δύο αρκετά απροσάρμοστους χαρακτήρες, κάτι που ήταν γνωστό και που εν τέλει δεν κατάφερε να διαχειριστεί ο Ισπανός. Επίσης, πέρα από τον Καμπενγκέλε, άλλος ετοιμοπόλεμος σέντερ δεν υπάρχει στο ρόστερ αυτή την στιγμή. Τη θέση γεμίζουν οι Τίλμαν και Μόργκαν (ο Χατζηδάκης προσπαθεί αλλα "δεν"). Στα γκαρντ υπάρχει πολυφωνία, αλλά όχι ξεκάθαροι ρόλοι, και ο ελληνικός κορμός της ομάδας είναι -στην καλύτερη- αδύναμος. Επομένως, αν και η ΑΕΚ έφτασε να πετύχει σημαντικές νίκες και η εικόνα της ομάδας ήταν ανα αγώνες διαστημική, ένας κακός μήνας ήταν αρκετός για να βγάλει όλα τα προβλήματα του σχεδιασμού ταυτόχρονα στη φόρα. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι νίκες κρατούν τους πάντες ευχαριστημένους, ενώ οι ήττες απομακρύνουν το χαλάκι και εμφανίζουν τα προβλήματα.
Κάπως έτσι η ΑΕΚ έφτασε στο 6-9 στα εγχώρια, με αποτέλεσμα να βρίσκεται στα πλέι άουτ αυτήν τη στιγμή, ενώ και στο BCL ηττήθηκε από τον Προμηθέα στην πρεμιέρα της δεύτερης φάσης των ομίλων, πάλι στο τέλος του αγώνα, όπως συνέβη και με τον Άρη.
Ακόμα και με αυτά τα δεδομένα ωστόσο, προσωπικά δεν ξέρω αν συμφωνώ με την απόλυση του Πλάθα ή με το τάιμινγκ αυτής.
Ήταν ο Πλάθα ο καλύτερος προπονητής; Σε καμία περίπτωση. Παρουσίασε ένα σύνολο που κοιτούσε να αδειάσει τα αντίπαλα ρεζερβουάρ και βασιζόταν στο ατομικό ταλέντο και την αποτελεσματική εκτέλεση ορισμένων παικτών. Τακτικά δεν υπήρχε κάποιο πολύπλοκο πλάνο, ίσως ούτε καν plan B, αν και όταν η ομάδα τα έβρισκε σκούρα. Η εικόνα της ΑΕΚ στη σεζόν ως τώρα ήταν αρκετά διπολική και είχε κενά διαστήματα στο παιχνίδι της, αλλά με εξαίρεση την δεύτερη εβδομάδα του Οκτώβρη, φτάσαμε τέλη Δεκέμβρη για να κάνει σερί ήττες. Και ναι, έξι ήττες στα τελευταία επτά παιχνίδια είναι ζήτημα όπως και το ότι ο Πλάθα δεν φαινόταν να μπορεί στο ελάχιστο να γυρίσει την κατάσταση.
Μην ξεχνάμε όμως πως είναι πολύ διαφορετική η αντιμετώπιση ενός ντεφορμαρίσματος στην ACB σε σχέση με την Ελλάδα. Ενδεχομένως στην πατρίδα του ο Ισπανός να κολλούσε ακόμα ένσημα παρά το slump, αλλά στη Basket League οι απαιτήσεις κόσμου και διοίκησης είναι πολύ διαφορετικές και κάθε σερί ηττών πριονίζει την καρέκλα σου αν δεν λέγεσαι "Μπαρτζώκας", "Αταμάν" ή "Καστρίτης" (ο Άρης έχει πολύ διαφορετικό πρόσωπο εδώ και καιρό). Στην τελική, με το ρόστερ να φαίνεται προς το παρόν κάπως σταθερό μετά από έναν μήνα, θα μπορούσε να δοθεί λίγος χρόνος ακόμα στον Ισπανό. Και θαρρώ πως δεν θα ήταν λάθος.
Δεδομένο είναι ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει, γιατί η χρονιά στο πρωτάθλημα πάει να χαθεί, ενώ καιι η ήττα από τον Προμηθέα στο BCL δυσκολεύει πολύ την πρόκριση στην συγκεκριμένη διοργάνωση. Παράλληλα, πλησιάζει και το Final-8 του Κυπέλλου. Το θέμα είναι ότι αυτό το ηλεκτροσόκ το έχει επιχειρήσει πολλές φορές η διοικούσα αρχή της ΑΕΚ, και σπουδαία μακροχρόνια αποτελέσματα δεν έχει επιφέρει. Ο Ηλίας Ζούρος, που αντικαθιστά τον Ζοάν Πλάθα, είναι ο 13ος διαφορετικός προπονητής της ΑΕΚ από το 2014 και φυσικά κανείς δεν περιμένει θαύματα, παρά ένα σουλούπωμα της γενικής εικόνας και μια αλλαγή του αφηγήματος. Αυτό είναι και το βαθύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ. Ότι εδώ και χρόνια δεν έχει χτίσει ούτε χαρακτήρα σοβαρού οργανισμού με τις ατελείωτες οικονομικές υποθέσεις της, ούτε έχει αποκτήσει αγωνιστική ταυτότητα. Και πώς να γίνει αυτό όταν κάθε καλοκαίρι αλλάζει το αγωνιστικό της DNA. Σκεφτείτε ότι στο ίδιο διάστημα τη φανέλα της ΑΕΚ έχουν φορέσει 140 παίκτες, νούμερο αδιανόητο για ομάδα μπάσκετ.
Μιας που τον αναφέραμε, συγκυριακά ο Ζούρος είχε πάρει τη θέση του Πλάθα και το 2013, όταν ανέλαβε τη Ζαλγκίρις για δεύτερη φορά στην καριέρα του, αποχορώντας ξανά μετά από λίγους μήνες. Οι τελευταίες θητείες του επί ελληνικού εδάφους ήταν πέντε μήνες στο Περιστέρι το 2019 και άλλοι έξι στον Προμηθέα στα τέλη του 2021. Πλέον έρχεται ως επιτυχημένος, μετά την θετική παρουσία της Γεωργίας στο Μουντομπάσκετ. Όμως ανεξαρτήτως αν θα σώσει τη χρονιά ή αν θα συνεχίσει και του χρόνου, αυτός ο αέναος κύκλος μεταβλητότητας της ΑΕΚ πρέπει να σπάσει. Διαφορετικά το κλαμπ είναι καταδικασμένο να περιπλανιέται στα όρια της μετριότητας. Ή και χειρότερα.
