Είναι σημαντική αυτή η γνώση, διότι σημαίνει πως ο Ράιτ μπορεί να ανταποκριθεί σε ζητούμενα, τα οποία μοιάζουν απολύτως απαραίτητα στην μέχρι στιγμής εικόνα των ερυθρόλευκων. Εξηγούμαι ευθύς αμέσως, στις επόμενες παραγράφους.
Στα ντέρμπι της προηγούμενης εβδομάδας, εναντίον του Παναθηναϊκού και της Ρεάλ, ο Ολυμπιακός είχε διαστήματα γοητευτικού μπάσκετ και υψηλής παραγωγικότητας. Στη Μαδρίτη π.χ., σκόραρε 55 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο και 30 στην τελευταία περίοδο. Για να βρούμε ανάλογες επιδόσεις, θα πρέπει να ανατρέξουμε σε παιχνίδια είτε απέναντι στους τελευταίους (Άλμπα, Βιλερμπάν), είτε απέναντι σε κατά τεκμήριο πιο αδύναμους αντιπάλους (Αστέρας, Ζαλγκίρις, Παρτίζαν) στο ΣΕΦ.
Η φετινή επίθεση, βέβαια, δεν μπορεί να θεωρηθεί απολύτως μη παραγωγική. Σύμφωνα με το Real Gm, ο Ολυμπιακός έχει 117 πόντους/100 κατοχές, νούμερο που τον φέρνει στην πρώτη πεντάδα, ενώ σε eFG% έρχεται όγδοος. Όχι σούπερ, αλλά μια χαρά, ειδικά αν συνυπολογίσουμε πως η άμυνα στέκεται στο ύψος της (στην έκτη θέση σε advanced metrics). Aπό την άλλη, σε απόλυτα νούμερα, οι 78 πόντοι ανά ματς θεωρούνται λίγοι (14η θέση) και το 47% σε σουτ εντός πεδιάς χαμηλό (10η θέση) ή πάντως όχι αντάξιο συνόλου που προσδοκά σε κατακτήσεις τροπαίων. 'Ολα τα παραπάνω νούμερα δε, εμφανίζονται πεσμένα σε σχέση με την περσινή, εξαιρετική σεζόν.
Οι συγκεκριμένες επιδόσεις δεν θα ήταν πρόβλημα, αν ο Ολυμπιακός έφτανε συχνά σε θέση βολής. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η ομάδα βρίσκεται στον πάτο της κατάταξης στον τομέα του ρυθμού, προτιμώντας το πολύ passing game και την εύρεση του καλύτερου δυνατού σουτ μέσα από κατοχές υπομονής. Συχνά, προκειμένου να επιτύχει τους επιθετικους στόχους της, ακουμπάει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ και ξεκινάει από εκεί (λέγε με Φαλ), ενώ οι πόντοι στο transition έρχονται με το σταγονόμετρο (κάτι που οκ, ίσως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, και οι αντίπαλοι παίζουν άμυνα). Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε δει περίεργες κατοχές σε κλειστά παιχνίδια, όταν οι άμυνες γυρνούν σε switch, όπως και άστοχα τρίποντα από μέτριους σουτέρ, μιας και το ρόστερ στον τομέα του σουτ έχει φέτος -1 παίχτη.
Γενικά, θα έλεγα πως υπάρχει ένα κανόνας στο μπάσκετ της Ευρωλίγκα και όχι μόνο. Όταν ο ρυθμός επιλέγεται να είναι χαμηλός, τότε τα ποσοστά οφείλουν να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν γίνεται και να παίζεις αργά και να μην είσαι εύστοχος. Οι Nuggets π.χ., που ακολουθούν σοφά τα λίγα τρεξίματα του Γιόκιτς και ρίχνουν τον ρυθμό στα τάρταρα (τρίτοι από το τέλος), σκοράρουν πανεύκολα γύρω από τις κινήσεις του Σέρβου (τοπ-10 στις βασικές επιθετικές κατηγορίες) και αποδιοργανώνουν πλήρως όσους αντιπάλους προτιμούν να πηγαίνουν τα ματς σε punch-to-punch.
Kάπου εδώ τώρα, έρχονται τα χαμηλά σχήματα του Ολυμπιακού, που παρουσιάστηκαν από ανάγκη απέναντι στον Παναθηναϊκό και τη Ρεάλ, με τον Πετρούσεφ στη θέση του σεντερ - ή μέχρι και τον Παπανικολάου (δεν ενδείκνυται). Με αυτά, οι ευθρόλευκοι πήγαν σε πολύ πιο γρήγορες επιθέσεις, μπήκαν άμεσα στην καρδιά της ρακέτας και έβγαλαν ελεύθερα τρίποντα στην αρχή ή στη μέση του χρόνου επίθεσης. Τα συγκεκριμένα σχήματα, εγιναν πολύ πιο ορθολογικά απέναντι στην Άλμπα, όταν οι κατά συνθήκη λύσεις αντικαστάθηκαν από τον Ράιτ. Πάμε να δούμε μία επίθεση, που συμπυκνώνει διάφορα πραγματάκια.
Αυτό το άτιμο το early drag είναι η σπίθα για διάφορα θαύματα. Γίνεται μόνο όταν ο σέντερ είναι ταχύς και δημιουργεί άμεσα "πλευρές", όπως και σημεία προσοχής για την άμυνα. Ο Ολυμπιακός, μέσα από τη συγκεκριμένη δράση, εκμεταλλευεται τους σωστούς διαδρόμους τρεξίματος και βγάζει τον Κάνααν ελεύθερο στη γωνία. Δεν θα γινόταν, αν ο Ράιτ δεν έτρεχε και το βλέπουμε σπάνια στη φετινή βερσιόν. Πρόκειται, θεωρώ, για το μεγαλύτερο όφελος που μπορούν να αποκομίσουν οι ερυθρόλευκοι από την παρουσία του και δεν απαιτείται τίποτα παραπάνω από το να τρέξει και να σκρινάρει σωστά. Μετά αναλαμβάνουν οι υπόλοιποι.
Για να μη μένω σε μία φάση, πάμε να δούμε και άλλες τρεις μαζί. Στην πρώτη ο Ράιτ μπουρδουκλώνεται, αλλά δεν έχει σημασία. Στη δεύτερη ακολουθεί, παίζοντας ρόλο "τρέιλερ", ενώ στην τρίτη τα διαλύει όλα μόνος του. Δεν ξέρω αν θα πολυξαναδούμε κάτι αντίστοιχο, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να το απολαύσουμε.
Ελπίζω να συμφωνείτε πως πρόκειται για δράσεις που ο Ολυμπιακός απολάμβανε επί πολλά συνεχόμενα χρόνια, όσο είχε αθλητικούς ψηλούς με χαμηλότερο κέντρο βάρους στο ρόστερ του. Φέτος δεν είχαν επιλεχθεί ανάλογοι παίκτες και η ταπεινή μου άποψη είναι πως η συγκεκριμένη επιλογή κόστισε στην αισθητή μείωση του ρυθμού. Επαναλαμβάνω, δεν θα ήταν κάτι κακή η μείωση, αν η αποτελεσματικότητα είχε γενικώς παραμείνει στα περσινά επίπεδα. Από τη στιγμή όμως που δεν παρέμεινε, οι προσθέσεις είναι καλοδεχούμενες και το ωραίο είναι πως ο Ράιτ δεν χρειάζεται να σκοράρει 15 πόντους και να κάνει 4 κοψίματα, προκειμένου να είναι ωφέλιμος. Για την ακρίβεια, είναι πολύ πιθανό, όταν κάνουμε τον απολογισμό, τα νούμερα του απέναντι στην Άλμπα να μην έχουν καλά καλά επαναληφθεί.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν προφανώς και τα αντίστοιχα, δυνητικά αμυντικά οφέλη. Δεν έχω ιδιαίτερη άποψη ακόμη. Είδαμε ένα παιχνίδι απέναντι σε ομάδα που δεν έχει γκαρντ-killers, συνεπώς ούτε τα πόδια του στις αλλαγές τεσταρίστηκαν, ούτε η αντίληψή του σε γρήγορα drives και ball screens. Θεωρητικά, θα προσφέρει ένα περιθώριο για πιο ασφαλή switches, για παρενόχληση των κοντών, όπως και για άμυνες βοήθειας που απαιτούν γρήγορη κάλυψη χώρου και άλματα για προστασία της στεφάνης. Τέλος, κάπου κρυμμένα στα scouting report θα βρείτε και άλλα χαρίσματα, όπως υψηλά ποσοστά στα τελειώματα στο pick n roll ή καλό σουτ από μέση (ή και μακρινή) απόσταση. Στη G League μάλιστα, είχε νούμερα σουτέρ από το τρίποντο, αλλά προς το παρόν ο Ολυμπιακός χρειάζεται άλλου είδους υπηρεσίες και το λογικό είναι να ζητήσει από εκείνον όσα έχει άμεσα ανάγκη.
Σας παραπέμπω και το scouting report από το ντραφτ του 2021 που βρήκα. Εδώ.... Θα δούμε και βλέπουμε.
