Πόσο μπορεί άραγε η επιστροφή του να την βελτιώσει; Το ερώτημα αυτό απασχολεί το σημερινό κείμενο, με την απάντηση να είναι εκ προοιμίου δύσκολη. Όταν ο παίκτης που γυρνάει από τραυματισμό δεν λέγεται "Σπανούλης" ή "Διαμαντίδης" , οποιαδήποτε άλλη επαναπροσθήκη οφείλει κατά την γνώμη μου να εξετάζεται σε σχέση και με την υπόλοιπη ομαδική λειτουργία ή την στελέχωση. Αναλογιστείτε για παράδειγμα το παρακάτω. Ο Τζέιμς Γκιστ δεν έχει αγωνιστεί  καθόλου με τον Μάικ Τζέιμς. Aυτό θα συμβεί ουσιαστικά για πρώτη φορά και μένει να διαπιστώσουμε με ποιους τρόπους ο Πασκουάλ να (επανα)προσαρμόσει για μία ακόμη φορά τα πλάνα του. Οι αλλαγές στην σύνθεση του ΠΑΟ φέτος δεν είναι και λίγες, και η έλλειψη σταθερότητας δυσκολεύει την εξαγωγή ενός συμπεράσματος τύπου "βάλε σε αυτή την ομάδα τον Γκιστ και θα πάρεις αυτό ακριβώς".

Πάμε όμως στα καλά νέα για να μην το κάνουμε και μεσανατολικό. Τα απολυτα νούμερα δείχνουν πως το τριφύλλι σούταρε καλύτερα με τον Γκιστ στο παρκέ από ο,τι με εκείνον στον πάγκο (47% - 44%), ενώ ταυτόχρονα το αντίστροφο συνέβαινε με τους αντιπάλους, των οποίων τα ποσοστά μειώνονταν (44% - 46%). Επίσης είναι γεγονός ότι σταδιακά η απόδοση της ομάδας έπεσε, παρά τον πέρασμα του χρόνου, που θεωρητικά θα ήταν προς όφελος του Πασκουάλ. Ο Γκιστ επαναφέρει στο τραπέζι την άμυνα με αλλαγές, ενώ δίνει στην επίθεση κάτι που της λείπει, δηλαδή έναν ψηλό που μπορεί να κόψει γρήγορα στο καλάθι μετά από πικ εν ρολ. Εχει υποστηριχθεί από πολλές μεριές (και σίγουρα δεν είναι λάθος) ότι έχοντας εκείνον ως παρτενέρ του, ο Καλάθης θα βρει περισσότερες ευκαιρίες δημιουργίας, καθώς ο θεριακλής πάουερ φόργουορντ είναι καλύτερος screener και καλύτερος cutter από τους υπόλοιπους ψηλούς της ομάδας. Ετσι, θα μπορέσουμε επιτέλους να ξαναδούμε μία κλασική συνεργασία ψηλού - κοντού, η οποία μπορεί να τελειώσει ενδεχόμενα με ένα άλει ουπ ή ένα drive του δεύτερου. Ο κεντρικός άξονας των πράσινων θα αποκτήσει απειλή και πιθανώς η μπάλα να σπάει με σωστότερο τρόπο στα πλάγια.

Τα παραπάνω ισχύουν, αλλά πηγαίνοντας πίσω τον χρόνο έχω την ταπεινή άποψη πως η σημασία τους έχει κάπου υπερτιμηθεί. Σε ο,τι αφορά πρώτα την άμυνα, μπορεί τα προηγμένα στατιστικά να δείχνουν μία πτώση, εντούτοις ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να έχει την τέταρτη καλύτερη άμυνα της ευρωλίγκα. Παραμένει μία κορυφαία ανασταλτικά ομάδα, η οποία απλώς σε βάθος χρόνου απλώς δεν κατάφερε να διατηρήσει τα πρωτεία. Ο Γκιστ φυσικά και θα βοηθήσει, όμως θα έλεγα πως η βοήθεια του αφορά κυρίως ειδικές καταστάσεις, όπως η αναχαίτιση ενός κοντού που έχει πάρει φωτιά ή η δυνατότητα να μην εμφανίζεται στην crunch time οποιοσδήποτε από τους Μπουρούση και Γκάμπριελ . Είναι αμελητέο αυτο; Καθόλου. Ομως οι προκλήσεις της ομάδας εξακολουθούν να εμφανίζονται στην επίθεση.

Ο Γκιστ του Πασκουάλ και το πικ εν ρολ

Σε ο,τι αφορά εκείνη, μία προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτει πως ο Γκιστ του Πασκουάλ δεν είναι ο Γκιστ που φανταζόμαστε εμείς. Γυρνώντας σε πολλά παιχνίδια του Παναθηναϊκού από την αρχή της χρονιάς και δυσκολεύεται κανείς να βρει κατοχές κατά τις οποίες ο 30άχρονος ψηλός είναι ο βασικός screener. Ο Ισπανός κόουτς προτιμά είτε να τον έχει στην αδύνατη πλευρά ως baseline cutter , είτε (το κυριότερο) να τον χρησιμοποιεί σε σκριν μακριά από την μπάλα (flare και back screens), με τρόπο που έχουμε αναλύσει διεξοδικά παλαιότερα. Ο Γκιστ , εξάλλου, προσφέρει λίγα πράγματα σε ο,τι αφορά το spacing και το τρίποντο, και επιπλέον δεν είναι καλός πασέρ από το middle post (π.χ. όπως ήταν ο Τόμιτς), ώστε να δώσει συνέχεια στην ροή της επίθεσης. Ως γνωστόν, για τον Πασκουάλ κάτι τέτοια μετράνε πολύ, και για αυτό το συμπερασμα ότι θα βοηθήσει μέσα από το πικ εν ρολ μοιάζει κάπως αβίαστο. Στο δείγμα των 7 παιχνιδιών υπό τις οδηγίες του νέου προπονητή, ο Γκιστ έπαιζε τεσσάρι, περίπου με τον κλασικό τρόπο. Συνεπώς, και για να το πούμε απλά: o Γκιστ είναι ένας εν δυνάμει σέντερ που κόβει στην ρακέτα μετά το σκριν στην μπάλα, αλλά ο Πασκουάλ δεν έδειξε στην αρχή της χρονιάς να τον υπολογίζει ως τέτοιον. Ακόμη και όταν έπαιζε με σκριν επιλογής (horns), το καθήκον του dive το είχε ο Σίγκλετον, ίσως διότι η επιθετική του γκάμα (συμπεριλαμβανόμενης της πάσας) είναι μεγαλύτερη.

Ίσως στην φάση που μόλις είδατε θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Ο Σιγκλετον είναι καλύτερος σουτέρ και μπορεί να εκμεταλλευτεί σωστότερα τον δικό του διαθέσιμο προσωπικό χώρο. Ο κανόνας δεν ήταν αυτός, παρόλα αυτά η επιστορφή του Γκιστ δίνει την δυνατότητα για τέτοιου είδους σχηματισμούς, πολύ περισσότερο από όσο την δίνει ο Γκάμπριελ. Μένει να δούμε εάν ο Πασκουάλ θα επιμείνει σε όσα έκανε ή θα αλλάξει ρότα. Δεν είμαι τόσο σίγουρος, καθώς η συνεισφορά του μακριά από την μπάλα είναι πραγματικά ανεκτίμητη, παρόλα αυτά μένει να το δούμε.

Το "ανεξάρτητο" πρόβλημα.

Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή την στιγμή το τριφύλλι είναι πως δεν βρίσκει καλά σουτ, ανεξαρτήτως του είδους (τρίποντο ή δίποντο). Ο Γκιστ θα βοηθήσει να ξεμαρκαριστούν παίκτες, ενώ αποτελεί ένα μεγάλο όπλο στους πόντους από επιθετικά ριμπάουντ και στον αιφνιδιασμό, εφ'οσον επιτέλους οι πράσινοι αποφασίσουν να ανεβάσουν κάπως τους ρυθμούς τους. Όσο όμως και να βοηθά σε αυτούς τους τομείς, η παρουσία ή η απουσία του είναι μάλλον άσχετη με την φάση που ακολουθεί. 

Οι πράσινοι αναλώνονται συχνά σε τέτοιου είδους επιθέσεις, κατά τις οποίες οι αρχικές κινήσεις των βασικών γκαρντ δεν συνιστούν απειλή. Ο Παναθηναϊκός των πρώτων αγωνιστικών διέθετε έναν πολύ επιθετικό Καλάθη, ο οποίος πατούσε με την μία μέσα στην ρακέτα και δημιουργούσε ρήγματα. Την ικανότητα αυτή κατέχουν επίσης οι Τζέιμς και Παππάς, αλλά για κάποιον λόγο δεν συμβαίνει τόσο συχνά. Ο Πασκουάλ προτιμά να "στήνει" καλύτερα τον Ρίβερς ή τον off guard πίσω από ένα πλαϊνό σκριν , και να συνεχίζει από εκεί.

Οκ,  η απουσία ενός pick n cut ψηλού είναι σχετική με αυτό. Ομως η επίσκεψη παιχνιδιών όπως τα εκτός έδρας με Μπαρτσελόνα, Ζαλγκίρις ή Νταρουσάφακα, αποκαλύπτει μια γενικότερη διστακτικότητα που πρέπει να αλλάξει. Στο Κάουνας παρατηρήθηκε να έχει πάρει τον διάδρομο ο Παππάς και στην συνέχεια χωρίς εμφανή λόγο να βγάζει την μπάλα έξω. Στην έδρα των Τούρκων δε, ο Τζέιμς προτίμησε να μην περάσει στα μις ματς τον προσωπικό του αντίπαλο, αλλά να εκτελέσει από την περίμετρο. Το μοναδικό σημείο αναφοράς στο ποστ ήταν και παραμένει ο Μπουρούσης, και αυτό είναι κάτι που ο Γκιστ δύσκολα θα αλλάξει. Η (ορθή) προσπάθεια να αποκτηθεί ένας post-up forward σκόνταψε στην αλλοπρόσαλη παρουσία του Τζεντίλε, και έτσι αυτή την στιγμή οι γκαρντ της ομάδας καλούνται να αναλάβουν ευθύνες. Ο Ρίβερς , με όλο το overachieving που καταφέρνει φέτος, δεν παύει να είναι ένας παίκτης με σκαμπανεβάσματα, που έγινε σημείο αναφοράς μόλις φέτος.

Κακά τα ψεμματα, στα επιθετικά προβλήματα των πράσινων ο Γκιστ δεν είναι πανάκεια. Για να βελτιωθούν οι πράσινοι θα χρειαστούν και άλλα, και πρώτα πρώτα την επιστροφή του Καλάθη στις καλές εμφανίσεις και σε μία πιο επιθετική προσέγγιση του παιχνιδιου. Με τον επανακάμψαντα φόργουορντ οι πράσινοι αποκτούν επιπλέον όπλα, αλλά μόνο στην θεωρία. Τα νούμερα , άλλωστε, ο καθένας μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ετσι, αν ανατρέξετε ξανά στους πίνακες των συνδέσμων, θα ανακαλύψετε όσα μέχρι στιγμής το κείμενο έχει κρύψει. Η επίθεση της ομάδας δεν βελτιωνόταν συνολικά θεαματικά με εκείνον μέσα και επιπλέον το ποσοστό στα τρίποντα ήταν χειρότερο. Και ο ΠΑΟ σουτάρει πολλά από αυτά.