Οι τύποι που χρησιμοποιεί ο Λεό είναι εκείνοι του Baskeball Reference.

Συνήθως ο Παναθηναϊκός δεν είναι τόσο εύστοχος, έχει eFG% στο 52%, δεύτερο χειρότερο μετά την Νταρουσάφακα. Και μπορεί, όπως δείχνει το παραπάνω διάγραμμα, στην ζυγαριά να φαίνεται ότι μέτρησαν παραπάνω τα λιγότερα λάθη (TO%) και οι περισσότερες βολές (FTM) , αλλά στην πραγματικότητα η υπέρβαση που έκαναν οι πράσινοι είναι ότι παρουσιάστηκαν επιθετικά αποτελεσματικότεροι, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως.

Η Ρεάλ μπορεί να νικηθεί με δύο τρόπους . Α. Στον ρυθμό της, με εκμετάλλευση των πρώτων δευτερολέπτων της επίθεσης. Β. Με πάγωμα του ρυθμού, το οποίο όμως προϋποθέτει πως στις λιγότερες κατοχές ο φιλόδοξος νικητής θα πρέπει τουλάχιστον να την ματσάρει σε ευστοχία. Ο Πασκουάλ πήρε τελικά στον δεύτερο δρόμο (pace 70, ο,τι συνήθως βγάζει ο ΠΑΟ) , έχοντας όμως βαδίσει στις αρχές του παιχνιδιού κάμποσο επάνω στον πρώτο. Τα γρήγορα πικ εν ρολ του Καλάθη με τον Γκιστ και το άνοιγμα του δευτερεύοντος αιφνιδιασμού ήταν αυτά που έθεσαν τις βάσεις. Ο επανακάμψας φόργουορντ χρησιμοποιήθηκε απ'ευθείας ως βασικός σκρίνερ (5αρι αν θέλετε), λες και ο προπονητής ήθελε να διαλύσει με την μία τις χθεσινές μας αμφιβολίες για τον τρόπο χρήσης του. Ο χθεσινός δείχνει και ο πιο σωστός, καθώς συν τοις άλλοις ο Σίγκλετον απελευθερώνει το ρεπερτόριο του όταν αγωνίζεται πιο έξω από την ρακέτα. Η επιστροφή του Γκιστ σημαδεύτηκε λοιπόν από μία τάση διαφορετική σε σχέση με εκείνες που βλέπαμε στην αρχή της σεζόν. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε κατά πόσο θα συνεχιστεί.

Προς το παρόν δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, καθώς υπάρχει και η χθεσινή τρίτη περίοδος, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός κόλλησε για τα καλά, σκοράροντας μόλις 15 πόντους. Στο διάστημα αυτό δεν στήθηκε κεντρικό πικ εν ρολ, η απειλή από τους γκαρντ μέσα στην ρακέτα ήταν ελάχιστη, και η μπάλα γυρνούσε σχεδόν άσκοπα στην περιφέρεια. Τον γόρδιο δεσμό έλυσε τελικά ένα άλλο σχήμα, με μπροστάρη "τον παίκτη πίσω από τον Καλάθη", ή αλλιώς τον Μάικ Τζέιμς, και με την συνύπαρξη των Μπουρούση και Σίγκλετον. Από εκεί και πέρα οι πράσινοι σκόραραν ασταμάτητα μέσα από το πιο απλό είδος παιχνιδιού, ένα σκριν στην μπάλα και επίθεση επάνω στα πόδια των αντιπάλων. Για να πετύχει αυτό χρειάζεται γκαρντ-δημιουργός, σαν τον Τζέιμς, όπου δημιουργός νοείται κάποιος που μπορεί να προκαλέσει καλάθια με οποιοδήποτε τρόπο. Για να δούμε τις επιθέσεις του στην τέταρτη περίοδο.

Nομιζω είναι φανερό πως η αρχή που τις διέπει είναι η επιθετικότητα πίσω από το σκριν και το ένας εναντίον ενός απέναντι στο μις ματς. Η Ρεάλ επέλεξε να αμυνθεί χωρίς βοήθειες και το πλήρωσε, καθώς ο γκαρντ του ΠΑΟ έκανε αυτό ακριβώς που λείπει σταθερά από την ομάδα του. Πήγε στο καλάθι, με το τελευταίο τρίποντο να έρχεται ως επιστέγασμα. Το χθεσινό κείμενο και τα συμπεράσματα του είναι εδώ, για όποιον θέλει να τα επισκεφτεί. Η επιστροφή του Γκιστ και του κεντρικού πικ εν ρολ δεν θα κάνει θαύματα, το τριφύλλι έχει ανάγκη από τους κοντούς του να γίνουν πολύ πιο επιθετικοί, ώστε η  μπάλα να περνά μέσα και με άλλους τρόπους πλην των post-up του Μπουρούση.

Κατά τα λοιπά, αξίζει επίσης να εκτιμηθει εάν Μπουρούσης και Σίγκλετον μπορούν επίσης να μοιράζονται κάμποσο χρόνο στο παρκέ. Ο τελευταίος ήταν πραγματικά εκπληκτικός, όπως εξίσου εκπληκτική ήταν και η άμυνα όλων των περιφερειακών σε Γιουλ και Ντόντσιτς, με τον Γκιστ να βοηθά με τον κλασικό τρόπο στις αλλαγές. Τα 11 κλεψίματα είναι ένας αληθινά μεγάλος αριθμός και η αμυντική σταθερότητα είναι μέχρι στιγμής το βασικό επίτευγμα του Πασκουάλ. Ηταν μία πολύ σημαντική νίκη, για αυτό και η σημερινή αναλυσούλα. Ο ΠΑΟ προκρίθηκε στους 8, και μία εκ των υποψήφιων αντιπάλων του έχει δείξει ότι την ματσάρει καλα.

Μισό λεπτό, μην φεύγετε, έχουμε ακόμη δύο πραγματάκια.

1. Πάμε πρώτα στο συμπέρασμα ότι ο Καλάθης γίνεται αυτόματα καλύτερος με τον Γκιστ στην σύνθεση. Να με συγχωρείτε αγαπητοί φανζ, αλλά δεν στοιχειοθετείται από κάπου. Ο Γκιστ έπαιξε στα πρώτα 7 παιχνιδια, μετά τραυματίστηκε. Για 8 παιχνίδια χωρίς εκείνον, μέχρι και το τέλος του πρωτου γυρου, ο Καλάθης είχε 15,4 πόντους, 39% στα τρίποντα, 4,9 ασίστ, 3,9 ριμπάουντ. Πλάκα κάνουμε τώρα; Στον δεύτερο γύρο απλώς δεν παίζει καλα, αυτό είναι όλο. Το κεντρικό πικ εν ρολ τον βοηθάει, αλλά μέχρι ένα σημείο παιδιά. Δηλαδή αν δεν παίζει ο Γκιστ τον ξεχνάμε; Κάτι τετοιο δεν τιμάει κανέναν παίκτη, και το (καλό) δείγμα μαρτυράει πως ο Νικ μπορεί να παίξει καλύτερα από μόνος του.

2. Χθες, έγινε και το παρακάτω. "Gamoto Peiraia".

Ελα, έχει την πλάκα του. Οι ηθικολογίες και τα "μετά απορούμε γιατί τα γήπεδα γίνονται λίμπα" είναι από άλλο ανέκδοτο.  Ο φανατισμός θρέφεται από πολύ διαφορετικά πράγματα, τα οποία έχουν τις ρίζες τους στην καθημερινή μας πράξη και σε δίπολα που καλλιεργούνται σε άλλα χωράφια. Είμαι Ολυμπιακός και ψοφάω η ομάδα να κερδίζει την Πανάθα. Αυτό έχει την πλάκα του.