Ο αποψινός αγώνας μεταξύ του ΠΑΟ και της Ρεάλ στο ΟΑΚΑ σηματοδοτεί και την επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ στην σύνθεση του Παναθηναϊκού . Από την μέρα που εκείνος τραυματίστηκε οι πράσινοι παρουσιάστηκαν στην ευρωλίγκα στάσιμοι, και σταδιακά αλλά σταθερά πήγαν πίσω τόσο σε επιθετική, όσο και αμυντική αποτελεσματικότητα. Σύμφωνα με τα προηγμένα στατιστικά του Αντρέα Χριστοφόρου για το Badbasket, από το τέλος Δεκεμβρίου μέχρι και σήμερα, το offensive rating του Παναθηναϊκού έπεσε από τους 109 πόντους/100 κατοχές στους 108 και το defensive ανέβηκε από το 103 στο 106. Οι διαφορές υπάρχουν χωρίς να είναι μεγάλες, και περισσότερο από το να ψάχνει κανείς την "ενοχή" στην απουσία του Γκιστ, είναι μάλλον ασφαλέστερο να συμπεράνει το εξής: Τους τελευταίους μήνες, όταν παρεμπιπτόνως ο Αμερικάνος έλειπε, η ομάδα σίγουρα δεν βελτιώθηκε.

Μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες των φιλάθλων και των οπαδών, είναι να αποτελούν κριτές του χαρακτήρα του εκάστοτε παίκτη. Συνήθως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ότι δεν τον ξέρουν προσωπικά, συχνά δεν τον έχουν δει καν από κοντά, ωστόσο θα σχολιάσουν (καθόλου εξαιρουμένου του υποφαινόμενου) το ποιόν του, με ύφος που παραπέμπει σε συν-φανταριλίκι των δύο (παίκτη-φιλάθλου). Η κριτική γίνεται φυσικά εντονότερη όταν ο παίκτης δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και χαλαρώνει, όταν για να βάλει 30 πόντους πρέπει πρώτα να πιει ένα καφάσι μπύρες, όπως ο μεγάλος Ρόι Τάρπλει ο οποίος επέβαλε τις πρωινές Άμστελ του ακόμα και στον Ιωαννίδη.

H αλήθεια είναι πως ο ΠΑΟ έχασε ένα παιχνίδι σχεδόν μέσα από τα χέρια του. Το ίδιο βέβαια θα μπρούσε να πει και η Μπάμπεργκ μία εβδομάδα πριν. Αυτό είναι το μπάσκετ. Ολα κερδίζονται και όλα χάνονται.

Ελα οκ, τρολάρω.