Μερικά πράγματα βέβαια δεν γίνονται καθόλου τυχαία. Ο Κώστας Σλούκας ήταν τρομερός, αλλά ταυτόχρονα εκτέλεσε τους Βάσκους εκμεταλλευόμενος πως η ομάδα του στα κρίσιμα σημεία λειτούργησε ρολόι. Τα δύο καθοριστικά clutch drive του προήλθαν από αντίστοιχα απλά , αλλά επακριβώς σχεδιασμένα, plays. Ρίξτε μια ματιά.

Kαι στις δύο φάσεις , το πικ εν ρολ έχει στηθεί πολύ έξω από τη γραμμή του τριπόντου, αναγκάζοντας όλη την άμυνα των Βάσκων να μετακινηθεί με τη σειρά της 1-2 μέτρα. Ο Μπουρούσης που είχε εντολή για μία πιο παθητική προσέγγιση και για αναμονή του παίκτη που θα πάρει το διάδρομο, ανακόπτει τα πίσω βήματα λόγω δύο πανομοιότυπων σκριν στον Σλούκα από Ντατόμε και Ντίξον. Οι αποστάσεις είναι ξεχειλωμένες, ο χώρος κάτω από τη ρακέτα ολόαδειος και το σκηνικό στημένο ώστε ο γκαρντ των Τούρκων να πάει στο λέι απ.

Η τρίτη φάση που έκρινε πάρα πολλά ήρθε από τρίποντο του Ντατόμε και πάσα του Ντίξον, πάλι μετά από πικ εν ρολ στοχευμένο στον σέντερ της Λαμποράλ. Στο τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα, η Φενέρ πήρε άριστα στη σκέψη της και έδειξς πως διόλου τυχαία βρίσκεται στον τελικό, στον οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και οι Βάσκοι. Οι ιδέες των τελευταίων εξαντλήθηκαν μαζί με τις δυνάμεις του Ανταμς και του κανονικού MVP της διοργάνωσης Γιάννη Μπουρούση. Οι δύο τους μετέτρεψαν έναν ημιτελικό που ξεκίνησε με τις χειρότερες δυνατές προυποθέσεις, σε ένα ματς "αιμα και άμμος".

Ειδικά η είσοδος του Ελληνα σέντερ σηματοδότησε και την αλλαγή της άμυνας της Λαμποράλ, από επιθετικό hedge out σε προσεκτική κάλυψη μέσα στη ρακέτα. Μέχρι τότε το μόνο που λειτουργούσε αμυντικά για τον Περάσοβιτς ήταν η εξουδετέρωση του Μπογκντάνοβιτς από τον Ανταμ Χάνγκα, που ξεκίνησε επάνω του στη θέση 2. Κατά τα άλλα, στην αρχή τίποτε δεν πήγε καλά για την Μπασκόνια, η οποία αργότερα ισορρόπησε και έφερε το παιχνίδι εκεί που συνήθως το θέλει. Το επιθετικό κρεσέντο των Μπουρούση και Ανταμς (που πήρε μπρος πάνω στον Σλούκα), οι υπολογισμένες πλέον θυσίες στην πικ εν ρολ άμυνα που δεν έδωσαν σουτ στην Φενέρ, και η πολύτιμη βοήθεια του Τιλί (τον οποίον δεν πρόσεχαν οι παίκτες του Ζοτς) έστησαν ένα άγριο σκηνικό που άρεσε στο αουτσάιντερ. Ειδικά στη δεύτερη περίοδο, θα έλεγε κανείς πως ο ρυθμός του παιχνιδιού ευνοούσε ξακάθαρα τον Περάσοβιτς και τους παίκτες του. Σε αυτό το διάστημα, εκείνο που κυρίως κράτησε τη Φενέρ μπροστά ήταν η επιλογή του διδύμου Βέσελι- Σλούκα και οι συνεργασίες που έβγαλε στο παρκέ.

Καθώς ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, οι Τούρκοι πέτυχαν να ρίξουν τον ρυθμό και να μην επιτρέψουν στους Βάσκους να βγάλουν κάποια από τα εύκολα καλάθια του β' δεκαλέπτου. Ο Ομπράντοβιτς έδειχνε να ελέγχει κάπως τα πράγματα, πέρασε για πρώτη φορά μαζί τους Ούντο και Βέσελι και άρχισε κλασικά να δίνει αρμοδιότητες στον Ντατόμε. Παρόλα αυτά ο αντίπαλος αντιστάθηκε, σε ένα σημείο που ο Ανταμς ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι. Τον ακολούθησε εκ νέου ο Μπουρούσης βάζοντας μεγάλα σουτ, και λίγο αργότερα και ο Τζέιμς. Βασισμένοι στην ατομική πρωτοβουλία και στο εξαντλητικό περιφερειακό κυνήγι πάνω από τα σκριν (Ανταμς-Τζέιμς-Χάνγκα διακρίθηκαν πολύ στον τομέα), οι παίκτες του Περάσοβιτς κατάφεραν να μπουν μπροστά στο σκορ, να κάνουν το παιχνίδι ροντέο, και να μείνουν στη θέση του οδηγού μέχρι και τα τελευταία κρίσιμα λεπτά.

Εκεί πια έσκασαν, καθώς μαζί με την ενέργεια στέρεψε και η δεξαμενή των μεγάλων σουτ της ατομικής έμπνευσης. Ο Ομπράντοβιτς διέγνωσε αυτή την κούραση και τη χτύπησε πρώτα με τον αθλητικότατο, και κυρίως ξεκούραστο, Βέσελι, τον οποίο έψαξε με συνέπεια ο Σλούκας, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Όταν ο Τσέχος έκανε τη δουλειά του, τότε ανέλαβε ο πιο έμπειρος 26αχρονος της Ευρώπης. Οπως είπαμε όμως, η επιρροή του στο ομαδικό παιχνίδι ήταν επίσης συνάρτηση του καθαρού μυαλού που επέδειξαν σε αυτό το σημείο και οι συμπαίκτες του. Όσο να ναι, έπαιξε το ρόλο του και το μεγαλύτερο ενεργό ρόστερ που είχε η Φενέρ. Πίσω από τον συγκλονιστικό Μπουρούση, στην άλλη άκρη υπήρχε μόνο το χάος.

Η παράταση δεν αξίζει σχολιασμού. Οι Βάσκοι είχαν αδειάσει από δυνάμεις και πλέον κάθε σκριν στη μπάλα έφερνε και από ένα καλάθι. Αν ρίξετε μία ματιά στις κατανομές των χρόνων των παικτών για τις δύο ομάδες, θα καταλάβετε πως 40 λεπτά προσπάθειας ήταν υπεραρκετά για τη Λαμποράλ.

Τέλος πάντων, αφού κρατήθηκα μέχρι εδώ και δεν έγραψα για τα καμώματα της ευρωλίγκα και των εκροσώπων της, ας πούμε ότι οι περιστάσεις ευνοούν την Φενέρ σε ό,τι αφορά την κατάκτηση του τροπαίου. Ο λόγος είναι απλός: υπάρχουν παίκτες για να αναχαιτίσουν ως ένα καλό βαθμό τους Τεόντοσιτς - Ντε Κολό και το βάθος στο rotation των ψηλών είναι μεγαλύτερο από εκείνο της ΤΣΚΚΑ, η οποία στηρίζεται πλέον εξ'ολοκλήρου στις πλάτες του μικρού γίγαντα Κάιλ Χάινς. Αν ο σέντερ των Ρώσων αντέξει για μία κόμη φορά να τα βάλει με ένα σωρό θηρία, η πλάστιγγα θα γείρει προς ακαθόριστη κατεύθυνση. Δεν είναι ανάγκη να σκοράρει, ούτε να πάρει ριμπάουντ, αλλά να βάλει το σώμα του εκεί και όπως πρέπει. Ο Κάιλ αναδεικνύεται σχεδόν άθελα του στην μορφή αυτού του φάιναλ φορ, ο,τι θαυμάσιο και να κάνουν οι άλλοι γύρω του. Για να γίνω λίγο πιο δραματικός, είναι ο μοναχικός (αντι)ήρωας των δύο τελευταιών αγώνων της ευρωλιγκα 2015-16.