Αρχικά, η Λοκομοτίβ ένιωθε την πίεση του ημιτελικού στο πετσί της και αυτό την οδήγησε σε πολλά λάθη και χαμένες κατοχές. Ο Ντιλέινι, ο παίκτης στον οποίο είχαν όλοι στραμμένη την προσοχή τους, ήταν αρχικά μακριά από το καλό του επιθετικό παιχνίδι. Έτσι, στην πρώτη περίοδο, η CSKA κατάφερε να ανοίξει το ρυθμό με τους Ντε Κολό και Χίγκινς να δίνουν ρεσιτάλ συνεργασίας. Το momentum και η ταχύτητα ήταν με το πλευρό του Ιτούδη.
Από την άλλη πλευρά, η Λοκομοτίβ δεν είχε καμία ενέργεια μέσα στο παιχνίδι. Οι παίκτες της άφηναν τα επιθετικά ριμπάουντ να πάνε χαμένα, ή καλύτερα να... καταλήγουν στα χέρια του Κουρμπάνοφ. Σε συνδυασμό δε και με τις αποτυχημένες προσπάθειες στα αμαρκάριστα μακρινά σουτ, η ομάδα του Μπαρτζώκα είχε μείνει αρκετά πίσω περίπου στα μισά του παιχνιδιού.
Το switching game και οι σύνθετες άμυνες της ΤΣΣΚΑ έφεραν τα γκαρντ της πάνω στον Ράντολφ, με αποτέλεσμα εκείνος να εκμεταλλεύεται τα missmatch και να βελτιώνει την επίδοση της Λοκομοτίβ σχετικά με τα επιθετικά ριμπάουντ. Κι ενώ θα μπορούσε να γίνει η αρχή για μία αντεπίθεση, η Λοκομοτίβ προχώρησε σε εκτενέστερες επιθέσεις που την έκαναν να σκοράρει στα τελευταία δευτερόλεπτα. Υιοθέτησε, λοιπόν, έναν ρυθμό που σαφώς δεν της ταίριαζε και δεν ήταν αυτό που χρειάζοταν για να γυρίσει το παιχνίδι.
Κι ενώ η ΤΣΣΚΑ άρχισε να απομακρύνεται, με τον Ντε Κολό να έχει πάρει... φωτιά στην περιφέρεια, ο Μπαρτζώκας είχε ένα ακόμα χαρτί να παίξει. Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις την ΤΣΣΚΑ σε παιχνίδι Final 4, εξάλλου, είναι να βρεις το pattern που την "πληγώνει"κάθε φορά, δηλαδή να πέσεις με τα μούτρα στον Τεόντοσιτς στην επίθεση. Αυτό κατάφερε να κάνει πολύ καλά ο Ντρέιπερ, όντας και μία ταχύτητα πιο γρήγορος από τον Σέρβο. Έπαιξε άμυνα, πήρε ριμπάουντ και βγήκε στην επίθεση να εκτελέσει από τα 6,75μ., φέρνοντας την Λοκομοτίβ πιο κοντά στο σκορ.
Από κει και πέρα, το παιχνίδι άρχισε να ανοίγει ακόμη περισσότερο, με τον Χάινς να μην έχει...φρένο, ούτε και αντίπαλο στο ζωγραφιστό. Από τη μία εξαντλούσε τους ψηλούς της Λόκο, από την άλλη έβλεπε τους συμπαίκτες τους αμαρκάριστους και έδινε πάσες "έξω" που κατέληγαν σε άρτια εκτελεσμένες επιθέσεις. Βέβαια, η παρουσία του στο παρκέ ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Μπορεί να "σταμάτησε" στους 8 πόντους, η συνεισφορά του στα μετόπισθεν όμως ήταν για άλλη μία φορά συγκλονιστική. Έχει το ταλέντο να μπορεί να ελίσσεται στο γήπεδο και να "σπάει" όποιον προσπαθήσει να μαρκάρει. Not in Kyle's house...
Πού ουσιαστικά χάθηκε το παιχνίδι για τη Λοκομοτίβ; Θαρρώ πως ο Μπαρτζώκας είχε προετοιμαστεί τόσο πολύ για τον Τεόντοσιτς (τον οποίο είχε "εξολοθρεύσει το 2013, πάλι σε ημιτελικό), και έμοιαζε σαν να ξέχασε ότι στην εξίσωση πλέον υπάρχει κι ο ασταμάτητος δημιουργός Ντε Κολό. Ούτε τα σπάνια επιθετκά hedge out έδειξαν να λειτουργούν όσο αυτό το δίδυμο ήταν μέσα στο παρκέ. Γενικά, ο Γάλλος έκοβε κι έραβε ανενόχλητος πάνω στις αλλαγές, σημειώνοντας μάλιστα και ρεκόρ πόντων σε ημιτελικό Final 4 (30).
Ας μην γελιόμαστε. Η λογική έλεγε ΤΣΣΚΑ από την αρχή, άσχετα με το πόσο υποστηρίζουμε τις "Σταχτοπούτες" ή όχι. Και πώς άλλωστε να πας ενάντια στην ομάδα με την (αποδεδειγμένα) καλύτερη και ποιοτικότερη επίθεση στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή; Εκτός των άλλων, υπήρξε και η εμπειρότερη του ημιτελικού. Τι θα μπορούσε να γίνει αν ο Μπαρτζώκας είχε πιο "ψημένους" παίκτες, αυτό δεν θα το μάθουμε φέτος. Όπως και να έχουν τα πράγματα, αναγνωρίζω στον κόουτς Μπ. την υπέρβαση. "Δυστυχώς" όμως, στο μπάσκετ πρέπει να νικήσει ο καλύτερος.
