A μέρος
Με τον κόσμο να γεμίζει για άλλη μια φορά το ΟΑΚΑ και να δίνει την απαραίτητη ώθηση, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε φουριόζος στην επίθεση με απόλυτη ευστοχία. Η εντολή για αλλαγές σε κάθε σκριν στην άμυνα κοντά και μακριά από την μπάλα, μαζί με το τρέξιμο σε κάθε ευκαιρία μετά από αμυντικό ριμπάουντ, ήταν οι πρώτες εντολές από το πάγκο στα πρώτα λεπτά της συνάντησης. Οι επιθέσεις ήταν όλες δομημένες σωστά με καλό διάβασμα των φάσεων. Η μπάλα κοντά στο low-post στο Μπουρούση για να δημιουργήσει από μέσα προς τα έξω για ελεύθερα σουτ, μετά τη βοήθεια που ερχόταν από τη δυνατή πλευρά, καθώς και η κλασική diamond offense για το Ρίβερς για να ελευθερωθεί στο τρίποντο, ήταν το ορεκτικό στα πρώτα πέντε λεπτά. Από την άλλη, στην πρώτη περίοδο είδαμε τη Φενέρ να χτυπάει ανελέητα στο pick and roll τα αργά πόδια του Ελληνα σέντερ, με σκοπό να δημιουργήσει ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια.
Αρχικά οι πράσινοι επέλεξαν να παίξουν μια άμυνα δύο εναντίον δύο με τον περιφερειακό να σπάει τα σκριν από πάνω και τον ψηλό να μένει μέσα. Για ένα πραγματικά σπουδαίο πλάγιο γκαρντ όπως ο Μπογκντάνοβιτς η τακτικη αποδείχθηκε βούτυρο στο ψωμί του. Με την καινούρια κίνηση που έχει εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του, δηλαδη να βάζει μετά το σκριν τον κοντό στην πλάτη του, ο διάδρομος για δημιουργία και σκορ ήταν ορθάνοιχτος. Το σερί έφτασε στο 14-0 και το αρχικό 16-6 είχε μετατραπεί σε 16-20 με την περίοδο να τελειώνει με 20-22. Εδώ να τονίσουμε την οδηγία που έλαβε μετά τις πρώτες επιθέσεις ο αστοχος Καλάθης, να μην περιμένει στο τρίποντο όταν η μπάλα έμπαινε στο low-post, αλλά να κόβει στην καρδια της ρακέτας και να βρίσκεται κοντά στη baseline.
Μπαίνοντας στη δεύτερη περίοδο περιμέναμε να σφίξουν οι άμυνες και οι διάδρομοι. Τελικώς διαψευστήκαμε όλοι, με τις επιθέσεις να συνεχίζουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Η Φενέρ κυνήγησε το σκορ κοντά στο καλάθι με τον Ούντο να κάνει πάρτι μαζί με το Μπογκντάνοβιτς. Ο Σλούκας καθοδηγούσε με μαεστρία, αλλά δεχόταν το ένα καλάι μετά το άλλο από τον Τζέιμς στην άμυνα. Στα πρώτα πέντε λεπτά, με την πρώτη παρουσία του Πέρο Άντιτς στην πεντάδα, η Φενέρ κυνήγησε και κέρδισε πολλά επιθετικά ριμπάουντ και επιπλέον κατοχές. Η συμπεριφορά της δεν άλλαξε στην επίθεση, με τα κεντρικά pick and roll και ιδίως με τα short roll του Ούντοχ να κάνουν ζημιά.
Στο ίδιο διάστημα ο Τζέιμς στην άμυνα (έχοντας δύο φάουλ ήδη) ήταν μαύρη τρύπα, αν και με την επιθετική του συμπεριφορά μας έκανε να αναφωνήσουμε κάτι για περί Ράσελ της Ευρωπης. Οκ, ιεροσυλία, συμφωνούμε όλοι. Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να δώσει τη μπάλα στο βραχύσωμο αλλά αλτικότατο γκαρντ, χτυπώντας όλες τις αλλαγές που επεδίωξε να κάνει η ομάδα του Ζοτς. Σε ο,τι αφορά την άμυνα, η τακτική του δυναμικού χετζ άουτ στα όρια της παγίδας, όταν η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του Μπογκντανοβιτς, δεν απέδωσε καρπούς για την ελληνική ομάδα. Περίπου δύο λεπτά πριν το τέλος του ημιχρόνου είδαμε για πρώτη φορά ζώνη στη σειρά αυτή. Μετά από επαναφορά από sideline οι πράσινοι είχαν παραταχθεί σε μορφή 2-1-2 με το Μπουρούση στο κέντρο και Τζέιμς-Καλάθη ψηλά. Η αντίδραση όμως στην πρώτη κιόλας πάσα και στο ελεύθερο τρίποντο των Τούρκων, ανάγκασε σε γρήγορη εγκατάλειψη της ιδέας. Το ημίχρονο έληξε με 43-45 και παρατηρώντας τη στατιστική απεικόνιση, μπορούμε να πούμε ότι ήταν πολύ καλό αποτέλεσμα για την ελληνική ομάδα. Με την αναλογία ασιστ/λαθών να είναι 12/2 για τους φιλοξενούμενους και 5/4 μόλις για τους γηπεδούχους, τα ερωτήματα που γεννιούνταν ήταν πολλά. Το one man show του Τζέιμς μπορεί να έφερνε επιθυμητά αποτελέσματα στην επίθεση, αλλά η μικρή δημιουργία της ομάδας με την ταυτόχρονη απενεργοποίηση των υπολοίπων παιχτών θα έπρεπε να ανησυχεί τον Πασκουάλ.
Β μέρος
Μετά την ανάπαυλα πολλοί φοβήθηκαν οτι θα επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό με τον αγώνα της Τρίτης. Η τακτική των γηπεδούχων ήταν να γυρίσει η μπάλα με μεγαλύτερη υπομονή και να διαβάσουν σωστά τα μις ματς που δημιουργούνταν. Με την ομάδα να παίρνει σκορ από όλους τους παίχτες στην επίθεση, το ματς πήγαινε πόντο πόντο στο πρώτο μισό. Χάιλαιτ της περιόδου η απίστευτη πάσα του Καλάθη στον Μπουρούση. Στην άμυνα οι κακές περιστροφές και το εξαιρετικό spacing που διατηρούσαν οι Τούρκοι, με βασικό πυλώνα εκτέλεσης τα αργά πόδια του Έλληνα σέντερ, δεν έδιναν την ευκαιρία στους γηπεδούχους να περάσουν μπροστά στο σκορ. Η έξοδος του αρνητικότατου Καλάθη (αποκορύφωμα η φάση που ο Ούντο τον είδε στη γραμμή του τρίποντου και δεν έκανε καν την κίνηση να τραβηχτεί έξω από το ζωγραφιστό) και μετά του Παππά ήταν το τελευταίο χαρτί του Ισπανού τεχνικού, που επανέφερε την άμυνα με αλλαγές σε κάθε σκριν.
Με την έναρξη της τέταρτης περιόδου και με τον Παναθηναϊκό επιτέλους να παίζει άμυνα επιπέδου play off και στα όρια του φάουλ, η αντεπίθεση ξεκίνησε. Με τον κόσμο να ξεσηκώνεται και να μπαίνει στο παιχνίδι οι γηπεδούχοι πέρασαν μπροστά στο σκορ με 68-65. Με το Ζοτς να μην παίρνει time-out και να παρακολουθεί τους παίχτες του να μην κάνουν τίποτα σωστά, δεν περίμενε κανείς αυτό το φινάλε. Η βενζίνη στο ντεπόζιτο λδεν έφθασε και οι πράσινοι έχαναν το καθαρό μυαλό τους. Η στατικότητα στην επίθεση επανήλθε, η μπάλα έμεινε πολύ ώρα στα χέρια του Τζέιμς και του Μπουρούση, με αποτέλεσμα οι προσπάθειες να είναι κάκιστες. Η Φενέρ, μετά το καθυστερημένο time-out βρήκε τις λύσεις, δίνοντας τη μπάλα στα χέρια του καταπληκτικού Μπογκντάνοβιτς για ένα ακόμη βράδυ. Ο Σέρβος πετυχε ένα μεγάλο τρίποντο και ένα εξαιρετικό αριστερό λέι απ, γέρνοντας την πλάστιγγα για τους Τούρκους. Για τους πράσινους δεν λειτούργησε τίποτα σωστά στα τελευταία λεπτά, κάτι που φάνηκε στην λανθασμένη πάσα του Ρίβερς στο τέλος. Η έλλειψη καθαρού μυαλού με τον Τζέιμς να νομίζει ότι αγωνίζεται σε αγώνα streetball ήταν επίσης χαρακτηριστικη.
Χ-Factors
Το να γράψει κανείς για τον Σέρβο παιχταρά νομίζω είναι αστείο. Θα σταθώ κυρίως στην πνευματική προσέγγιση που έδειξε ο Σλούκας και στην ωριμότητα του. Ο άνθρωπος έκανε ένα πολύ μεστό παιχνίδι στα δικά μου μάτια, λειτουργώντας ως ήρεμη δύναμη πίσω από το Σέρβο μετά το κακό ξεκίνημα του. Σε αυτή τη λίστα μπορεί να μπει και ο Ομπράντοβιτς, που έδειξε πραγματικά γιατί θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος τεχνικός της Ευρώπης. Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν μαζί μου, αλλά πιθανολογώ ότι αυτή η κοιλιά που παρουσίασε η ομάδα του στην κανονική διάρκεια στο τέλος, αλλά και η πιθανότητα να συναντήσει τον Παναθηναϊκό με οποιοδήποτε κόστος εντός ή εκτός, ήταν μέρος του σχεδίου του. Με όπλο τις παραστάσεις του και την εμβληματική φυσιογνωμία του ήταν λογικό και επόμενο να αποπροσανατολίσει το σύλλογο και οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός. Εννοώ ότι πίστευε ότι αυτή η διασταύρωση θα ήταν πιο εύκολη για εκείνον, με τους παίχτες του να αποφορτίζονται από την πίεση και τον ίδιο να είναι το βασικό πρόσωπο. Εννοείται ότι παίρνει και τα εύσημα για την προετοιμασία των αγώνων και τη συμπεριφορά του στη διάρκεια αυτών.
Δυο λόγια για την ελληνική ομάδα και την σειρά των πλέι οφ
Δυστυχώς για εμάς τους Έλληνες, ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μας οδηγεί σε λάθος σκέψεις και μονοπάτια και η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι απότομη. Μια-δύο καλές εμφανίσεις σκορπούν κύματα αισιοδοξίας και χαράς στον κόσμο. Αδυνατούμε να δούμε καθαρά. Με τον Παναθηναϊκό να κάνει ένα εξαιρετικό ντεμαράζ στο τέλος και με μεγάλες νίκες να θεωρούνται αυτές απέναντι στις (εξασφαλισμένες στις θέσεις τους) Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ, καλλιεργήθηκε η πεποίθηση ότι το έβδομο αστέρι αρχίζει να ράβεται. Τα λάθη του καλοκαιριού, με τις άστοχες επιλογές παιχτών για ακόμη μια φορά, και την έλλειψη Ελλήνων παιχτών στο βασικό κορμό ξεχάστηκαν γρήγορα. Η απουσία ενός καθαρού rim-protector στο 5 (δεν είναι τέτοιος ο εξαιρετικός φέτος Κρις Σίνγκλετον), η ελλειπής δημιουργία των γκαρντ μετά από ντρίμπλα ή pick and roll παιχνίδι, και η απουσία ενός αξιόπιστου forward που θα φέρνει ενέργεια στην ομάδα (βλέπε Παπ του Ολυμπιακού) ήταν μερικά από τα αρχικά προβλήματα.
Οι ενδοιασμοί όλων όμως κάμφθηκαν γρήγορα, καθώς η έλευση του Μπουρούση, μετά την εξωπραγματική περυσινή σεζόν, έδιωξε τα σύννεφα από την οροφή του ΟΑΚΑ. Ωστόσο το στυλ μπάσκετ που αντιπροσώπευε η Μπασκόνια πέρυσι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό της ελληνικής ομάδας. Ο τρόπος παιχνιδιού και η κίνηση κοντά και μακριά από τη μπάλα βοήθησε τότε τον Γιάννη να κάνει αυτήν την έκρηξη. Παίχτες όπως Χαραλαμπόπουλος-Φώτσης παρέμειναν στάσιμος ο ένας και απενεργοποιημένος ο άλλος. Ο Παππάς που ενεργοποιήθηκε στο β’ μισό της σεζόν έδειξε θέληση και πάθος, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει ροή της σειράς ή να επηρεάσει κάπως.
Ένα άλλο λάθος ήταν η απόκτηση Τζεντίλε, που μπέρδεψε χημεία ομάδας και το rotation. Εννοείται ότι δεν στήνω στον τοίχο κανέναν και ότι τα βλέπουμε όλα μαύρα τώρα, αλλά κάποια πράγματα δεν κρύβονται κάτω από το χαλάκι μιας νίκης ή βγαίνουν παραέξω σε μία ήττα. Απο δώ και πέρα ο Παναθηναικός και ο Πασκουάλ θα πρέπει να παίξουν ελεύθερο μπάσκετ, χωρίς κανένα άγχος, να προσπαθήσουν για νέα κόλπα και τακτικές. Η ψυχολογική και πνευματική προσέγγιση του επόμενου αγώνα πρέπει να γίνει από σήμερα κιόλας, με σκοπό οι παίχτες να καθαρίσουν τις σκέψεις τους και να ηρεμήσουν.
Στο τακτικό κομμάτι τώρα, μία λύση ίσως θα ήταν η επιλογή μιας ματς απ ζώνης με αλλαγές σε όλα τα σκριν, μια box and 1 άμυνα που χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά με την Μπασκόνια στην Ισπανία, με σκοπό να απομονωθεί ο Μπογκντάνοβιτς. Στην επίθεση κάποια early post στο transition ή ακόμα πάνω στο Ντίξον θα ήταν μια προσέγγιση. Κάποιες συνεργασίες που θα έβγαζαν τον Ούντο μακριά από το καλάθι θα ήταν μια άλλη επιλογή με διάφορα off ball screen-stagger για σουτέρ. Γενικά, η ανούσια κατάχρηση ντρίμπλας περιμετρικά κουράζει και απογοητεύει τους συμπαίκτες.
Επίλογος
Με την πλάτη στον τοίχο και τη ψυχολογία στα τάρταρα μετά το 0-2 η σειρά είναι πολύ δύσκολο (για να μην πω ακατόρθωτο) να επανέλθει στην Αθήνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα έχουν κριθεί, απλώς σχεδόν τα πάντα. Οι πράσινοι πρέπει δουν κάθε ματς ξεχωριστά και να αγωνιστούν σαν πραγματικοί καμικάζι.
Υ.Γ. Κάποιες χτεσινές φωνές για τους τρεις διαιτητές της συνάντησης είναι αστείες για αυτά τα μεγέθη και πιστεύω ότι δεν επηρέασαν τη συνάντηση σε κανένα σημείο. Οι θεωρίες συνομωσίας των Ελλήνων ότι οι διαιτητές πρέπει να στείλουν μία τούρκικη ομάδα στους τέσσερις διαψεύστηκαν και φρονώ πως πρέπει να γίνεται η αυτοκριτική στις ομάδες μας, για να παραμείνουν στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης.
