Τελειώνοντας τον πρώτο γύρο του μαραθωνίου της Ευρωλίγκα, υπάρχουν ομάδες που έχουν κερδίσει τον κόσμο, υπάρχουν ομάδες που παίζουν πάνω από τις δυνατότητές τους και υπάρχουν και ομάδες που ακόμα ψάχνονται ή δεν έχουν παίξει σύμφωνα με την ποιότητα που υπάρχει στο ρόστερ τους.

Μία από τις ομάδες στις οποίες έχω εστιάσει σε μεγάλο βαθμό είναι η Φενέρμπαχτσε. Και αυτό που προσπαθώ να καταλάβω είναι τι προσπαθεί να πετύχει φέτος ο Ομπράντοβιτς με την στελέχωση που έχει. Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με την ομάδα που πριν μερικούς μήνες έφτασε μόλις ένα σουτ από τη κατάκτηση της Ευρωλίγκα, δεν έχουν υπάρξει δραματικές αλλαγές. Ουσιαστικά μόλις μία με τον Νάναλι να έρχεται από την Αβελίνο για να αντικαταστήσει τον Χίκμαν. Παρόλα αυτά η ομάδα δείχνει να είναι δυσλειτουργική, δύσκαμπτη και να πάσχει στο κομμάτι του ροτέισιον.

Rotation
Από πολλούς ακούμε ότι η Φενέρ είναι μία ομάδα με μπάτζετ 35 εκατομμυρίων, κάτι όμως που δεν φαίνεται στο γήπεδο. Ουσιαστικά ο Ομπράντοβιτς παίζει με ένα ρόστερ εννέα παικτών, που στην ουσία είναι μόλις οκτώ, αφού ο Μπογκντάνοβιτς λόγω τραυματισμού έχει παίξει μόλις τρία παιχνίδια στη φετινή διοργάνωση. Ο αριθμός αυτός των παικτών είναι εξαιρετικά μικρός, αν λάβουμε υπόψη μας και το πόσο πολύ έχει δυσκολέψει το τουρκικό Πρωτάθλημα. Σε διάστημα σχεδόν 80 ημερών η Φενέρ έπαιξε γύρω στους 30 αγώνες. Ουσιαστικά μιλάμε στην καλύτερη για έναν αγώνα ανά τρεις μέρες, κάτι που με τόσο μικρό και σφιχτό ροτέισιον, είναι δύσκολο να βγει. Ο Ζοτς όμως δεν δείχνει να εμπιστεύεται πραγματικά το second unit της ομάδας του. Ο Μαχμούτογλου που είναι καλός σουτέρ, με καλή κίνηση πίσω από τα σκριν, είναι αυτός που παίζει λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Οι άλλοι ουσιαστικά δεν βλέπουν γήπεδο.

Εκτός του σφιχτού ροτέισιον η ομάδα δείχνει να έχει πρόβλημα στη δημιουργία. Μπορεί τα απόλυτα νούμερα σε ασίστ να είναι σχεδόν τα ίδια με τα περυσινά, αλλά η ομάδα ουσιαστικά παίζει με ενάμιση δημιουργό. Όλο το βάρος σε αυτό το κομμάτι έχει πέσει στον δικό μας Κώστα Σλούκα. Ο Έλληνας γκαρντ δίνει το 30-35% των ασίστ της ομάδας και αυτό είναι ουσιαστικά μία μεγάλη διαφοροποίηση από πέρυσι, που το δημιουργικό κομμάτι απλωνόταν πολύ περισσότερο στο ενεργό ρόστερ. Ο Σλούκας δίνει λίγο πάνω από 5 τελικές πάσες όταν η ομάδα έχει συνολικά 17.
Ο Ντίξον δεν είναι τόσο αποδοτικός σε αυτό το κομμάτι, και πίσω από αυτούς υπάρχει το χάος. Ο Μπογκντάνοβιτς λείπει, ο Νάναλι σε καμία περίπτωση δεν είναι δημιουργός, και η Φενέρ ουσιαστικά περιμένει να πάρει δημιουργία μόνο μέσα από τα μις ματς που δημιουργεί στην επίθεση.

Ντίξον - Σλούκας

Με τον τρόπο που είναι δομημένη φέτος η ομάδα, χρειάζεται να περάσουν πολύ ώρα στο παρκέ μαζί οι Ντίξον και Σλούκας. Αν ένας από τους δύο περάσει στον πάγκο, τότε πρέπει να βοηθήσουν στη δημιουργία και στο κατέβασμα της μπάλας παίκτες σαν τον Νάναλι, τον Κάλινιτς ή τον Ντατόμε. Κομμάτι στο οποίο και οι τρεις υστερούν σε σχέση με τη δυάδα που αναφέραμε. Η χρησιμοποίηση αυτού του δίδυμου βέβαια μπορεί να δώσει καλό διάβασμα και instant scoring πίσω από τα σκριν και μπορεί να είναι αρκετά πιεστική πάνω στην μπάλα, αλλά έχει αδυναμία στο μαρκάρισμα στο ποστ, γεγονός που βλέπουμε πολύ συχνά να γίνεται αντικείμενο στόχευσης από τις αντίπαλες ομάδες. Γενικά στις θέσεις των γκαρντ, μοιάζει να υπάρχει ποσοτικό πρόβλημα. Αυτό φαίνεται και από το χρόνο συμμετοχής αφού φέτος ο Σλούκας με τον Ντίξον παίζουν αθροιστικά κοντά στα 54 λεπτά, όταν πέρυσι έπαιζαν γύρω στα 44. Δέκα αγωνιστικά λεπτά είναι μεγάλη επιβάρυνση στο βάθος της χρονιάς.

Εκτός αυτού, οι υπόλοιποι γκαρντ και φόργουορντ υστερούν αρκετά στη δημιουργία και δεν έχουν – πλήν Ντατόμε- την εκτέλεση ως σπεσιαλιτέ τους. Οι Νάναλι και Κάλινιτς δεν είναι και οι πιο αξιόπιστοι σουτέρ, σπάνια στήνουν plays για την ομάδα και συνήθως δημιουργούν για δικές τους εκτελέσεις όταν οι επιθέσεις κολλάνε.

Ούντο - Βέσελι

Ένα ακόμα πρόβλημα είναι και ο τρόπος με τον οποίο παίζουν οι δύο ψηλοί. Ουσιαστικά τρακάρουν μέσα στη ρακέτα, ενώ είναι καλοί στα ίδια πράγματα. Ο Ούντο έχει λίγο καλύτερο σουτ με πρόσωπο στο καλάθι από μέση απόσταση, αλλά είναι κάτι που αναγκάζεται να κάνει επειδή οι αντίπαλες άμυνες τον προκαλούν. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να απλώσει την επίθεση σε πλάτος, αφού δεν απειλούν πέρα από τα τρια μέτρα, ενώ δεν είναι και οι καλύτεροι παίκτες στο ποστ. Είναι πολύ καλοί στο να ρολάρουν μέσα στη ρακέτα μετά από σκριν στην μπάλα και γενικά είναι εξαιρετικοί στο να τελειώσουν φάσεις πάνω από τη στεφάνη.

Οι άμυνες παίρνουν τα ρίσκα να τους δώσουν κάποια μις ματς ειδικά όταν χρειάζεται να βάλουν την μπάλα στο παρκέ και να ποστάρουν. Φέτος τα νούμερα τους είναι πεσμένα τόσο στο σκοράρισμα σαν απόλυτο νούμερο , όσο και στα ποσοστά που εκτελούν. Πέρυσι είχαν αθροιστικά 25 πόντους σχεδόν μέσο όρο με ποσοστό που άγγιζε το 60%, ενώ φέτος έχουν 23 πόντους με ποσοστό κάτω από 55%. Αυτό δείχνει εν μέρει την προσαρμογή των αμυνών επάνω τους βέβαια.

Αν συνοψίσουμε, παρατηρούμε λοιπόν αρκετά μαζεμένα θεματάκια. Περιοιρισμένο ροτέισιον, λίγοι αριθμητικά καλοί περιφερειακοί, έλλειψη σταθερού αξιόπιστου μακρινού σουτ, παίκτες στο 4&5 με ίδια χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να δώσουν (όταν παίζουν μαζί) πλάτος στην επίθεση. Τα νούμερα δεν κάνουν λάθος σε αυτή την περίπτωση. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έχει την 14η επίθεση από τις 16 ομάδες, είναι 9η τόσο σε απόλυτο αριθμό ασίστ, όσο και στην αναλογία ασίστ/λαθών με 134%. Επίσης είναι στη 12η θέση στο ποσοστό εύστοχων σουτ δύο πόντων, ενώ είναι μέσα στις 5 πρώτες ομάδες στα τρίποντα, έχοντας όμως επιχειρήσει πολύ λιγότερα από τις άλλες ομάδες που είναι κοντά της σε αυτή τη κατηγορία.

Ο Μπογκντάνοβιτς

Μπορεί ο Σέρβος παικταράς να είναι η λύση στα προβλήματα του Ομπράντοβιτς; Ίσως και ναι, καθώς η παρουσία του όσο και τα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά είναι τεράστιο βαρόμετρο για την ομάδα. Είναι φανταστικός σουτέρ, τόσο σαν spot, δηλαδή σαν σουτέρ θέσης, ενώ είναι εξαιρετικός και στην εκτέλεση μετά από ντρίμπλα, πάνω σε σκριν ή σε καθαρό παιχνίδι απομόνωσης. Εκτός αυτού μπορεί να δημιουργήσει σε υψηλό βαθμό τόσο σε πικ εν ρολ, όσο και σε παιχνίδι αδύνατης πλευράς ή να πασάρει σε κοψίματα από την baseline. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπογκντάνοβιτς μοιάζει να είναι η λύση, αφού με αυτόν τον τρόπο μπορεί να συμβούν και μετατοπίσεις σε θέσεις, με τον Ντατόμε να ανεβαίνει στο 4 για περισσότερα λεπτά, κάτι που δίνει πιο αξιόπιστο σουτ, αλλά και καλύτερες αποστάσεις.

Σίγουρα η Φενέρ όπως είναι τώρα δεν μοιάζει να είναι ομάδα που να μπορεί να πάει μέχρι το τέλος. Με την επιστροφή του Μπογκντάνοβιτς δεν αποκλείεται να την δούμε να κάνει, αυτό που έκανε πράξη ένας από τους μεγαλύτερους quarterback του American Football, ο Άαρον Ρότζερς, που βλέποντας την ομάδα του να κάνει τη μία ήττα μετά την άλλη είπε το θρυλικό πλέον “we will ran the table”, κάτι που έκανε αυτός και η ομάδα του. Δεν αποκλείεται να το δούμε και από τον Ζοτς και τη Φενέρ, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, έχουμε λόγους να αμφιβάλουμε αρκετά για το εγχείρημα του.