Οverachieveres

Mάρκο Σιμόνοβιτς. Ο φόργουορντ του Αστέρα είναι 30 χρονών και μέχρι τώρα στην καριέρα του δεν είχε ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο. Η καλύτερη ομάδα που έπαιξε ποτέ ήταν η Αλμπα Βερολίνου, όπου κι εκεί δεν ήταν πρώτο βιολί. Φέτος περιμέναμε όλοι να εκτοξευθούν διάφορα φυντάνια του Αστέρα , αλλά ξαφνικά εκτοξεύθηκε ο Σιμόνοβιτς. Σουτάρει με 66% δίποντα και 48% (!) τρίποντα, νούμερα που φυσικά είναι ρεκόρ καριέρας, όπως άλλωστε και εκείνα σε σκορ (12,8). Παίζει άμυνα στους περιφερειακούς των άλλων ομάδων και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Δεν μοιάζει καθόλου με τον παίκτη που ξέραμε ως απλό μέλος του rotation μιας ταλαντούχας ομάδας και σίγουρα κανείς δεν περίμενε να είναι ο ηγέτης της. Ρίξτε μια ματιά στο χαώδες της διαφοράς σε σχέση με πέρυσι.

O Σιμόνοβιτς παίζει αυτή την στιγμή πάνω από τις δυνατότητες του, τουλάχιστον έτσι όπως αυτές τις γνωρίσαμε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Είναι αναντικατάστατος και αυτό αν μη τι άλλο μας βοηθά να δούμε αν θα συνεχίσει έτσι. Αν πατούσε και ρακέτα θα ήταν πλήρης, όμως προτιμά να σουτάρει πίσω από τα 6,75.

Σινάν Γκιουλέρ : Ή αλλιώς, ένας τίμιος παίκτης κορμού, πάντα πιστός στην ομάδα, που θα μπει να παίξει άμυνα, να δώσει το 100% και μετά να βγει έχοντας προσφέρει ποιοτικά λεπτά αντικατάστασης στους βασικούς γκαρντ. Αυτή ήταν η εικόνα του Γκιουλέρ μέχρι σήμερα, διότι αυτά πάνω κάτω μπορούσε και μπορεί να κάνει. Ή τουλάχιστον έτσι νομιζαμε, μέχρι που ο Αταμάν αποφάσισε να καταστρέψει ένα πολύ ωραίο ρόστερ, βάζοντας για κουμανταδόρους του τον Ρας Σμιθ και τον Τζάστιν Ντέντμον. Απορώ που τον δεύτερο τον λιγουρεύονται μερικοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού.

Ξυπνάτε Αγγελόπουλοι, ο καλύτερος αντικαταστάτης του Χάκετ είναι ο Γκιουλέρ. Σκοράρει πάνω από 10 πόντους και μοιράζει πάνω από 5 ασίστ ανά παιχνίδι, έχοντας συμβάλλει καθοριστικά στις λίγες νίκες της ομάδας του, και ειδικά απέναντι στον Ολυμπιακό και την Μπαρτσελόνα. Αυτά είναι φυσικά νούμερα καριέρας, όπως και τα λεπτά συμμετοχής που αγγίζουν τα 30. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η ικανότητα που έχει επιδείξει ο Τούρκος πλέι μέικερ στην λήψη αποφάσεων, επιλέγοντας τις πάσες του προσεκτικά μεταξύ του ψηλού που κόβει, του εκάστοτε off guard και των φόργουορντ που βγαίνουν πίσω από τα σκριν. Στα 32 του, ο Γκιουλέρ παίζει πολύ παραπάνω από τις δυνατότητες του, και είναι ένα από τα καλύτερα γκαρντ της φετινής ευρωλίγκα. Δεν είναι ντροπή να το πούμε.

Κίνο Κόλομ : O Λεό είχε προειδοποιήσει στην αρχή της χρονιάς, αλλά έπρεπε να το δούμε για να το πιστέψουμε. Αν δει κανείς τα νούμερα καριέρας του παίκτη από την Ανδόρα (δεν είναι ακριβώς Ισπανός ε;) , θα διαπιστώσει ότι φέτος κάνει τις καλύτερες εμφανίσεις του, και μάλιστα στην πιο δύσκολη διοργάνωση που έχει συμμετάσχει. Σε ορισμένα παιχνίδια μάλιστα, ένα βαθυτερο μπασκετικό μάτι θα παρατηρούσε πως έχει επισκιάσει και αυτόν τον Κιθ Λάνγφορντ. Ο Κόλομ παίζει πάνω από τα στάνταρ του, και σε αυτό έχει βοηθήσει σίγουρα ο τραυματισμός του Πονκρασόφ, που στα τρία πρώτα παιχνίδια οργάνωνε ένα σωρό επιθέσεις.

Διάλογος μεταξύ φίλων ακολουθεί.

- Μεγάλε , τι κάνεις φέτος, έχεις παίξει τον κώλοσ'

- Ναι, ούτε εγώ το περίμενα ότι θα παίζω τον κώλομ'.

 Οκ, συγγνώμη, αλλά δεν άντεχα. 5,5 ασίστ, 3,6 ριμπάουντ, για έναν πλέι μέικερ που έχει γίνει ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της ομάδας του, βάζοντας από κάτω του τον Αρτσιόμ Παραχούσκι. Σημαντική η συμβολή του και στον έλεγχο του ρυθμού. Η Ούνιξ χάνει, αλλά δεν φταίει εκείνος.

Underachievers

Aντρεά Μπαρνιάνι: Όταν ήρθε, δεν σας το κρύβω, πίστευα ότι θα κάνει αμέσως πάταγο. Ετσι έδειξαν και τα δύο πρώτα παιχνίδια, όμως από εκεί και πέρα ο Αντρέα εξαφανίστηκε. Η Μπασκόνια παίζει καλύτερα όταν εκείνος λείπει, έχοντας ρεκόρ 4-1! Το ματς απέναντι στην Μπάμπεργκ δε, φαινόταν χαμένο, μέχρι που ο Αλόνσο πήρε την απόφαση να τον κρατήσει στον πάγκο, ανεβάζοντας έτσι τον δείκτη αγωνιστικότητας και προσήλωσης. Ο Μπαρνιάνι περιορίζεται απλώς στο να σουτάρει από το high post , δεν συμμετέχει καθόλου στην κυκλοφορία της μπάλας και δεν παίρνει ριμπάουντ ούτε για δείγμα (μόλις 2.7). Το σχέδιο στην αρχή φάνηκε πως ήταν να τροφοδοτηθεί πολύ, ώστε οι Βάσκοι να εκμεταλλευτούν την προσοχή που θα του δίναν οι άμυνες, κάτι σαν τον Μπουρούση πέρυσι.
Στην πορεία, ο Λάρκιν αποδείχθηκε ένας πληρέστατος γκαρντ, ο Αλόνσο ένας προπονητής που βάζει χαλινάρι , και έτσι οι Βάσκοι παίζουν πιο μυαλωμένα, μοιράζοντας το παιχνίδι τους μεταξύ πολλών παικτών. Τον Μπαρνιάνι δείχνουν να μην τον πολυχρειάζονται, αν και θα ήταν σαφώς προς δικό τους όφελος η ένταξη του. Αυτή την στιγμή, το δίδυμο Φόιγκτμαν - Ντιόπ λειτουργεί περίφημα, με τον τελευταίο να εκπλήσσει ευχάριστα στον ρόλο του δυναμικού σέντερ μέσα στο Καζαν. Ο Ντιόπ, σημειώστε, είναι 21 χρονών.

Τζέιμς Αντερσον: O Άντερσον της Ζαλγκίρις δεν έχει καμμία σχέση με εκείνον της Νταρουσάφακα, και ας σουτάρει φέτος με αυξημένα ποσοστά σε σχέση με την προηγουμενη θητεία του . Ιδού η σύγκριση. 

Φυσικα, υπάρχει αντίλογος. Τα λεπτά φέτος είναι σαφώς λιγότερα, και ο ρόλος δεν απαιτεί τόσο μεγάλη κατοχή μπάλας όσο στην πρώην ομάδα του. Για αυτό άλλωστε και τα ποσοστά του έχουν βελτιωθεί. Από εκεί και πέρα όμως, τα όσα προσφέρει ο παίκτης είναι λίγα σε σχέση με τις προσδοκίες, οι οποίες σίγουρα τον έφερναν ως την αιχμή του δόρατος στο ρόστερ του Μπλατ, το οποίο δεν είναι ότι έχει αφθονία από σκόρερ. Σε ορισμένα παιχνίδια ο Αντερσον έχει επιχειρήσει ελάχιστα σουτ, την ώρα που η αμυντική του προσπάθεια κρίνεται καλή, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το πιο περίεργο είναι πως δύσκολα δημιουργεί προσωπική φάση. Ο προπονητής των Τούρκων έχει τον Ουαναμέικερ ως πρώτο σκόρερ, κάτι όχι τόσο αναμενόμενο.

Τζίτζι Ντατόμε : Αλλος ένας πίνακας αξίζει να φτιαχτεί για τον Ιταλό, ο οποίος παίζει σίγουρα κάτω από τις δυνατότητες του, ειδικά αν λάβουμε υπ'οψη και την απουσία του Μπογκντάνοβιτς, η οποία κανονικά θα έπρεπε να τον είχε φορτώσει με μερικά σουτ επιπλέον. Φευ..

Ο Ντατόμε ήταν από τους υποψήφιους για καλύτερο σμολ φόργουορντ την σεζόν που πέρασε, κάνοντας μερικά φανταστικά παιχνίδια, και αποτελώντας τον go-to guy του Ζοτς στο τρίτο και τέταρτο δεκάλεπτο, ειδικά όταν η μπάλα κόλλαγε στους άλλους. Φέτος αυτό δεν συμβαίνει, και ο λόγος δεν είναι ξεκάθαρος. Πιθανώς να έχει να κάνει με την αναβάθμιση του Κώστα Σλούκα σε έναν ρόλο τόσο οργανωτή, όσο και σκόρερ, κάτι που δεν ήταν πέρυσι. Από την άλλη, τα ποσοστά για έναν σκόρερ του βεληνεκούς του Τζίτζι είναι πραγματικά χαμηλά. Αν μάλιστα δει κανείς κι άλλα στατιστικά στοιχεία, θα διαπιστώσει πως ο παίκτης κερδίζει σαφώς λιγότερα φάουλ, πράγμα που σημαίνει ότι όσο να ναι αποφεύγει τις επαφές. Βέβαια αυτό δεν ήταν και ακριβώς το φόρτε του, όμως τα να μην έχει σουταρει ούτε μία βολή σε επτά (7) από τα 12 παιχνίδια παραπάει. Αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για κάποιον που έχει από την γραμμη 13/13, φαίνεται πως η Φενέρ χάνει συστηματικά καλές ευκαιρίες για σκορ. Αναμένεται σαφώς καλύτερος στη συνέχεια, παίζει πολύ κάτω από τα στάνταρ του. 

Νικητής

Οι underachievers. Μιλάμε για παιχταράδες, που περιμένουν να βρουν ή να ξαναβρούν ρόλους που έχουν χάσει. Όσο κι αν προσπαθούν οι τίμιοι, την κλάση δύσκολα την νικάς.

Εχει πάντως ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ποιες από τις αποδόσεις των παικτών που αναφέραμε οφείλονται στην δική τους προσπάθεια και ποιες στην λειτουργία των ομάδων. Σαφώς, και τα δύο παίζουν ρόλο, όμως οι αναλογίες δεν είναι πανομοιότυπες. Π.χ. σε ο,τι αφορά τον Γκιουλέρ, η ομάδα δεν μπορούσε απλώς να κάνει αλλιώς, και εκείνος το εκμεταλλεύτηκε. Δεν συνέβη το ίδιο με τον Σιμόνοβιτς, o οποίος βγήκε στον αφρό χωρίς ο Ράντονιτς να του ζητήσει κάτι δραματικά διαφορετικό από πέρυσι. Επίσης, ενώ ο Ντατόμε είναι εν μέρει θύμα των Σλούκα - Νάναλι, ο Μπαρνιάνι δεν έχει να βρει πουθενά δικαιολογία, παρά στο αναιμικό του παιχνίδι. Το ίδιο ισχύει και για τον Αντερσον.

Δώστε κι εσεις κάποιο όνομα στην καθε κατηγορία. Μέχρι το επόμενο 3 on 3, πολλά φιλιά και να είστε καλά.