Το κείμενο αυτό θα μπορούσε κάλιστα να ονομαστεί «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Ή απλώς, η Εθνική ομάδα μέσα από την πορεία της Ομοσπονδίας και άλλα κουλουβάχατα της ιστορίας. Θα προσπαθήσω λοιπόν να τα βάλω όλα όσο γίνεται σε μία τάξη αν και δεν υπόσχομαι ότι θα το πετύχω.

Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση τελείωσε με μια ακόμα αποτυχία για την «επίσημη αγαπημένη». Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο Έλληνας φίλαθλος που δεν δέχεται την ήττα, ξεσπάει πάνω σε δίκαιους και αδίκους, ξεπερνώντας κατά πολύ τα εσκαμμένα στο ύφος της κριτικής του. Σε αυτό το κείμενο δεν θα ψάξουμε για εξιλαστήρια θύματα, αλλά θα βάλουμε μια ακόμα οπτική που αφορά τους παίκτες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εμφανιστεί πουθενά ή τουλάχιστον δεν έχει εμφανιστεί επαρκώς στην αρθρογραφία των τελευταίων ημερών.

Η μικροοικονομία του αποκλεισμού και της αποτυχίας της εθνικής στο Μουντομπάσκετ περιστρέφεται σίγουρα γύρω από τα δύο ανύπαρκτα φάουλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο (τρίτο και πέμπτο) απέναντι στην Τσεχία. Ειδικά το δεύτερο, σε σημείο που η ομάδα έδειχνε ικανή όχι μόνο να φτάσει το +12, αλλά και να το ξεπεράσει, ήταν απόλυτα καθοριστικό. Καθαρά μπασκετικά, το να αφαιρεθεί (με το έτσι θέλω) από το παρκέ ο ακρογωνιαίος λίθος της αμυντικής προσπάθειας (έπαιζε στο 5) και το βασικότερο σημείο της επιθετικής βαρύτητας σε ένα κλειστό ντερμπι, αποτελεί το μεγαλύτερο δυνατό εμπόδιο για οποιοδήποτε σύνολο μπάσκετ στη γη και το πιο γαλαντόμο δώρο για τον αντίπαλο. Φανταστείτε τον Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη στα κρίσιμα ημιτελικά παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ ή τον Παναθηναϊκό χωρίς Διαμαντίδη στη σειρά του '11 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Για τον προπονητή της Εθνικής Ανδρών Θανάση Σκουρτόπουλο το κάρμα του όσον αφορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα ηταν προδιαγεγραμμένο πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν η ομάδα πετύχαινε σχεδόν όλο το credit θα πήγαινε στον MVP του ΝΒΑ, τον παικταρά των Μιλγουόκι Μπακς, τον Greek Freak Γιάννη Αντετοκούνμπο και την παρέα του. Αν η ομάδα αποτύγχανε, όπως και έγινε, θα έπαιρνε όλο το ανάθεμα των κάθε λογής άσχετων που θεωρούν εαυτούς «ειδικούς» (και) στο μπάσκετ εξαπολύοντας μύδρους από τα social media, των ανθρώπων της Ομοσπονδίας που θα είχαν έτοιμο στο πιάτο το εξιλαστήριο θύμα και των πραγματικών αρμόδιων να τον κρίνουν, κάποιων συναδέλφων του προπονητών. Το μόνο που άλλαξε είναι οτι πλέον τα βάζουμε και με τη διαιτησια.

Φοβάμαι ότι το μπλογκ θα καταλήξει βαρετό από την επανάληψη, όμως πραγματικά, αυτό που συνέβη στο πρωτο ημίχρονο απέναντι στις ΗΠΑ θα μπορούσε να κάνει και τον/την πιο καλοπροαίρετο/η φίλαθλο της εθνικής να βγάλει καπνούς από τα αυτιά. Η άμυνα του Πόποβιτς, ολότελα προσαρμοσμένη στις κινήσεις του Γιάννη, πρόσφερε στους Έλληνες διεθνείς ένα φορτηγό ελεύθερων σουτ, τα οποία εκείνοι ξεφόρτωσαν στο ξέφωτο με τα τούβλα.

Χωρίς να θαμπώσει, αλλά και χωρίς να απειληθεί περισσότερο από το 82-77 του 34', η εθνική πέρασε στους 16 του Μουντομπάσκετ και προς το παρόν ησυχάσαμε, γενικώς.

Βοήθησε αρχικά ο αντίπαλος. Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι ομάδα που γνωρίζει οποιοδήποτε άλλο τέμπο από την φρενίτιδα, δεν έχει σημεία αναφοράς στη ρακέτα στην επίθεση (άραγε ο Φοτου γιατί έπαιξε λίγο;), ούτε τα κορμιά και την δύναμη στην άμυνα, για να καταστρώσει σχέδια τοιχοποιΐας. Ήταν περίπου δεδομένο ότι θα προσπαθούσε να κερδίσει με τους Γουέμπστερ και τα τρίποντα και πως θα έλπιζε σε μία μέτρια ημέρα των Ελλήνων διεθνών στην επίθεση, κάτι στο οποίο υπολογίζουν έτσι κι αλλιώς και οι περισσότεροι αντίπαλοι μας, ανεξάρτητα από τα αμυντικά όπλα που διαθέτουν. Aπέναντι της η εθνική βρήκε και τα κανε, που λένε.

Ο Άντερσον Βαρεχάο υπέγραψε την χθεσινή ήττα της εθνικής από τη Βραζιλία με χέρια και με πόδια. Αν ήταν δικός μας παίκτης, πιθανώς να λέγαμε ότι κονιορτοποίησε τους αντιπάλους του, καθώς όσο να πεις οι 22 πόντοι, τα 9 ριμπάουντ και (ουσιαστικά) το νικητήριο καλάθι του αγώνα μάλλον σημαίνουν πως ήταν ο πιο καθοριστικός μπασκετμπολίστας της αναμέτρησης. Δεν σταμάτησε να σκοράρει από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ χάρη σε εκείνον ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήγε στον πάγκο 6 λεπτά πριν τη λήξη της τρίτης περιοδου, όταν η εθνική χρειαζόταν επειγόντως αμυντικές βοήθειες και προσπαθούσε - μάταια όπως αποδείχτηκε - να βάλει στην επιθετική εξίσωση τα ταλέντα του MVP του NBA.

Από πού να αρχίσεις τώρα .... από την αρχή.

Οπωσδήποτε, το πρωτο οκτάλεπτο της εθνικής στο παιχνίδι με τους Βραζιλιάνους ήταν κλασικά αντιφατικό. Η ομάδα έβγαλε τις αρετές που αναμενόταν στην άμυνα (μάκρος, κλεψίματα στις πάσες, αλληλοκαλύψεις), όμως στην άλλη πλευρά του γηπέδου δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα, ή αν θέλετε οι τέσσερις γύρω από τον Γιάννη. Καθώς εκείνος αιφνιδιάστηκε από το αναπάντεχο ματσάρισμα με τον Γκαρσία και τις περιορισμένες βοήθειες (μόνο όταν πήγαινε πολύ χαμηλά), η εθνική δεν μπόρεσε καλά καλά να βρει ελεύθερο σουτ. Όσα ελεύθερα προέκυψαν, ήταν και εκείνα άστοχα.

17-9 στην πρώτη περίοδο, 42-16 στο ημίχρονο. Πάνω που σκεφτόμουν μετά τα δέκα πρώτα λεπτά πως "οκ, η εθνική θα κερδίσει έτσι κι αλλιώς, αλλά οι άλλοι θα αρχίσουν κάποια στιγμή να σκοράρουν", η άμυνα των διεθνών έσφιξε περισσότερο και για τα επόμενα δέκα οι Μαυροβούνιοι έβαλαν ακόμη λιγότερους πόντους, μόλις 7! Τόσα ήταν και τα κλεψίματα των παικτών του Σκουρτόπουλου στο πρώτο μέρος, κατά το οποίο ανάγκασαν τους αντιπάλους τους σε ποσοστό 25% εντός πεδιάς. Ασφυξία.

Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ ψάχνει την ουσιαστική διάκριση σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση από το ανέλπιστο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2009. Δέκα χρόνια έχουν ήδη περάσει από τότε που ο τρομερός Σπανούλης και ο επιλεκτικός οδοστρωτήρας Σοφοκλής Σχορτσανίτης κέρδισαν τους Σλοβένους στον μικρό τελικό-δυσφήμιση της Πολωνίας και με εξαίρεση μία φωτεινά ποιοτική αναλαμπή του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου, η οποία όμως συνοδεύτηκε από πρόωρο αποκλεισμό, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν έχει καταφέρει σχεδόν τίποτε αξιόλογο έκτοτε. Οι πιο αισιόδοξοι προβλέπουν πως το "περίεργο" τουρνουά που ξεκινά μεθαύριο στη Φοσάν προσφέρει μία χαραμάδα προς την διάκριση, που καθώς οι αγώνες συσσωρεύονται μπορεί να μετατραπεί σε μισάνοιχτο παράθυρο, έτοιμο να δεχτεί μία σπρωξιά από τον MVP του NBA και να ανοίξει διάπλατα τον ορίζοντα των μεταλλίων. Λίγο υποψιασμένος να είσαι βέβαια, εκείνο που διαφαίνεται καθαρότερα δεν είναι λάμψη, αλλά ανηφόρα.