Ο Basile Bal είναι, μεταξύ άλλων, αναγνώστης του ιστοτόπου Basketball Guru, προερχόμενος μάλιστα από τον ιστορικό σκληρό πυρήνα.

Τώρα που η χρυσόσκονη από το allstar game διαλύθηκε, είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξουμε το κεφάλαιο GA34 και εθνική ομάδα. Θέλω να αναφερθώ στο θέμα πολύ καιρό, αλλά προτιμούσα πρώτα να χαμηλώσουν λίγο οι προβολείς που θα ειναι πλέον συνεχώς στραμμένοι πάνω του και δικαίως!

Η εθνική ομάδα μπάσκετ αποτελεί σταθερά την επίσημη αγαπημένη του κόσμου σε όλα τα ομαδικά σπορ στη χώρα προσφέροντας αμέτρητες χαρές σε όλους τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η ομάδα αυτή μας είχε «καλομάθει» στις επιτυχίες και τα μετάλλια κατακτώντας μάλιστα την κορυφή της Ευρώπης δύο φορές το 1987, βραδιά ορόσημο για όλη την Ελλάδα, και το 2005.

Η εθνική αποκλείστηκε από μία ακόμη Ολυμπιάδα , όπως συμβαίνει συνήθως. Η εικόνα της στο τελευταίο παιχνίδι ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Κακή άμυνα στην και ελλειπής συγκέντρωση στην μοιραία αρχή, επιθετικό μπλακ άουτ στη συνέχεια μετά το come back. Περισσότερο από το αποτέλεσμα (το οποίο δεν συνιστά και κάποια έκπληξη), ενοχλεί μάλλον η εικόνα, αλλά ακόμη κι ετσι το άρθρο που θα διαβάσετε δεν περιέχει ανθρωποφαγία, ούτε βλέπει τη λέξη Κατσικάρης ως το θηρίο που κρύβεται μέσα στο barcode, δηλ. τον 666.

Καθώς βρίσκομαι στο αεροπλάνο, κάπου πάνω από την Κροατία και καθ’οδόν προς το Μόναχο, σκέφτομαι τι όμορφος είναι ο κόσμος από ψηλά και πως αν αυτό το ρημάδι πέσει την έχουμε γαμήσει. Επίσης σκέφτομαι πως η Κροατία με την Ιταλία παίζουν με λοτσοβπενετρέισον, δηλαδή πάνε κάμποσο προς το καλάθι με τα αστέρια τους. Από τα τρία θέματα, λέω να αναπτύξουμε εδώ περισσότερο αυτό το τρίτο, και μάλιστα όχι και τόσο πολύ.

"Oταν με επέλεξαν οι Νάγκετς, εγώ κοιμόμουν". Αυτό εξομολογήθηκε ο 21άχρονος Νίκολα Γιόκιτς σε ένα πρόσφατο σημείωμα του στο The Players' Tribune. Μαζί του, κοιμόταν και όλος ο μπασκετικός πλανήτης , εκτός από κάτι πολύ διορατικούς τύπους στο Ντένβερ. Οι Νάγκετς έκαναν τα τελευταία χρόνια κάποιες επιλογές νέων παικτών που έχουν ενδιαφέρον (Mudiay, Nurkic) και μάλλον θα τους βγουν, αλλά καμμία δεν συγκρίνεται με εκείνη που αφορά έναν παίκτη που επιλέχθηκε στη ζώνη του λυκόφωτος, κάπου στον δεύτερο γύρο του περυσινού ντραφτ. Συνήθως ανάλογοι παίκτες καταλήγουν στο NBDL, ή περνάν κάποια χρόνια στην Ευρώπη μέχρι να κριθούν κατάλληλοι για να πάρουν ίσα ίσα μερικά βοηθητικά λεπτά σε ομάδες του ΝΒΑ. Ο Γιόκιτς , σχεδόν από του πουθενά, ολοκλήρωσε την πρώτη του χρονιά ως η μελλοντική κολόνα της ομάδας του στη θέση του σέντερ, και ως τρίτος στην ψηφοφορία του rookie of the year πίσω από δύο σίγουρους μελλοντικούς σταρ, τον Καρλ Αντονι Τάουνς και τον Κρίσταπς Πορζίνγκις. 

Ενα από τα ολογουμένως πιο ενθαρρυντικά σημάδια για τη φετινή εθνική ήρθε πριν καν ξεκίνησει τα φιλικά της. Οι δηλώσεις του προπονητή πως ο στόχος είναι η ομάδα να πάει στο "μπάσκετ του 2014" δείχνουν πως η περυσινή παρέκκλιση από την επιτυχημένη συνταγή του μουντομπάσκετ θα αποτελέσει παρελθόν. Μόνη της η παρουσία του Σπανούλη πέρυσι δεν την δικαιολογούσε, καθώς το ρόστερ ήταν περίπου 80% το ίδιο, και αυτό φάνηκε και στο γήπεδο.

Όταν είναι κανείς οκτώ χρονών βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, υπό την έννοια πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα μνημείο, ή (με την φιλοσοφική προσέγγιση) ένα αληθινό "γεγονός" , κάτι δηλαδή που δεν έχει προηγούμενο , και που δεν μπορεί να ερμηνευτεί από το υπάρχον γνωστικό πεδίο. Στις 4 Ιουνίου του 1987, ο Ζάρκο Πάσπαλι έβαλε 24 πόντους, ο Νίκος Γκάλης 44, και η Ελλάδα κέρδισε στο μπάσκετ τη Γιουγκοσλαβία με 84 - 78 για το ευρωπαικό πρωτάθλημα. Αυτοί που ήταν τότε τριγύρω μου είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η νίκη αυτή ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός και για εκείνους, παρότι ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτεροι. Απέναντι από την εθνική βρισκόταν ο καλύτερος παίκτης του ευρωπαικού μπάσκετ (Ντράζεν), και είχε δίπλα του μερικές ακόμη μυθικές μορφές, άσχετα αν γυρνώντας σήμερα πίσω παρατηρεί κανείς πως ο Γκρμπόβιτς ήταν για την εποχή σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος από τον Ράτζα ή τον Κούκοτς. Οι δυο τους ήταν απλώς μειράκια, αλλά τα αδέρφια Πέτροβιτς, ο Ζάρκο, ο Ντίβατς και ο Βράνκοβιτς έφταναν και παραέφταναν για να αναδείξουν το κατόρθωμα της εθνικής περίπου ως κάτι ηρωικό.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του Ευρωμπάσκετ 2015)

Η είδηση πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ενισχύσει την εθνική ομάδα είναι πραγματικά φανταστική. Ο Γιάννης είναι παιχταράς, είναι ένας μελλοντικός all star και, αν όλα πάνε "σωστά" στην καριέρα του, εκείνη θα καταλήξει με το παράσημο (τουλάχιστον) του καλύτερου Ελληνα παίχτη όλων των εποχών. Μην κοροϊδεύουμε, έτσι ακριβώς είναι.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη και του Νίκου Ζήση από την Εθνική ομάδα, ένα κομμάτι του εαυτού μου στεναχωρήθηκε, καθώς ουσιαστικά τελείωσε η ομάδα που από το 2004 έως και το 2015 γέμιζε με αγωνία τα καλοκαίρια ημών και υμών, των παλαβών με την πορτοκαλί μπάλα. Κάποια καλοκαίρια που τελείωσαν με μεγάλες χαρές και άλλα που ένοιωθες ότι η ομάδα θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω.

Με την αποχώρηση του Νίκου Ζήση από την εθνική Ελλάδος μπάσκετ, ολοκληρώθηκε και τυπικά ένας κύκλος με μεγάλες επιτυχίες και σίγουρα γερές απογοητεύσεις. Ο Ζήσης, μαζί με τους Παπαλουκά, Σπανούλη, Διαμαντίδη αποτέλεσαν την τετράδα που πρωτοστάτησε στην αναγέννηση της "επίσημης αγαπημένης", όχι μόνο από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από τη σκοπιά του ίδιου του παιχνιδιού. Η παρουσία των τεσσάρων μεγάλων περιφερειακών της εποχής μας συνοδεύτηκε από ένα άκρως αποτελεσματικό μπάσκετ μισού γηπέδου, το οποίο στην καλύτερη του μορφή (στην Iαπωνία) κρατούσε τους αντιπάλους χαμηλά στο σκορ, έβγαζε ελεύθερα σουτ και ήταν τρόπον τινά ακατάβλητο, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες (Σλοβενία 2007, Αυστραλία 2006, Γαλλία 2005).