(φωτό από onsports.gr)

Ανακοινώθηκαν οι προεπιλογές από τον Ομοσπονδιακό προπονητή για τους 18 παίκτες που θα παλέψουν για να είναι στην δωδεκάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πάντα με πιάνει μια ανυπομονησία μέχρι να αρχίσει το τουρνουά και να δούμε ξανά την «Επίσημη Αγαπημένη», ειδικά φέτος που θα έχει δυο παίκτες από την καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα και τον πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Φυσικά εκτός από την προετοιμασία θα αρχίσει και η αγαπημένη ασχολία των απανταχού μπασκετικών, που δεν είναι άλλη από το να φτιάχνουν τις πιθανές τελικές δωδεκάδες που θα κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι την χώρα του Γιάο Μινγκ.

Ας μιλήσουμε για το ranking της FIBA. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει και αυτό, από το να αναπαράγουμε μια στο τόσο το κατά καιρούς επίσημο δελτίο τύπου της παγκόσμιας Ομοσπονδίας, αραδιάζοντας τυχαίους αριθμούς και θέσεις που αντιστοιχούν στις εθνικές ομάδες των χωρών. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε συμβαίνει εδώ και δεκαετίες και στο ποδόσφαιρο από τη FIFA, με τη μπασκετική Ομοσπονδία να το εφαρμόζει από το 2000 και μετά και να το προσαρμόζει στα νέα δεδομένα, αυτά των προκριματικών για τις μεγάλες διοργανώσεις από το 2017 και μετά, αλλάζοντάς το δραστικά.

Υπάρχουν δύο μπασκετικοί κόσμοι. Υπάρχει αυτός που η διοίκηση μιας Ομοσπονδίας τριγυρνάει τους διεθνείς παίκτες της Εθνικής Ανδρών, δηλαδή την αφρόκρεμα των μπασκετμπολιστών που διαθέτει η χώρα, σε εκκλησίες για να συναντήσουν παπάδες εν μέσω προετοιμασίας. Η ίδια που διοργανώνει φιλικούς αγώνες ντάλα καλοκαίρι σε γήπεδο δίχως κλιματισμό, παρουσία και μερικών χιλιάδων θεατών. Αυτή της οποίας ο πρόεδρος παρομοιάζει δύο παίκτες της με «αρκούδες που τις σέρνουν με χαλκά». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις που πιθανώς να γνωρίζετε είναι τυχαία…

Η εναρξη της περιπέτειας της εθνικής μπάσκετ προς την πρόκριση για το παγκόσμιο του '19 σφυρίχτηκε πέρυσι στις 24 Νοέμβρη (αγωνιστική κατάληξη το -η) στo ... Λέστερ, στο αγχωτικά νικηφόρο 92-95 απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία. Το ουσιαστικό τέλος της ήρθε χθες στην Τιφλίδα, με τα δύο σημεία να ενώνονται σχεδόν συμβολικά από δύο buzzer beaters. Τώρα ήταν το γρήγορο τρίπλα-πάσα-ξανά πάσα-λέι απ του Παπανικολάου, τότε το τρομερό off balance τρίποντο του Γιάννη Αθηναίου, που εντάξει, δεν ήρθε ακριβώς με την λήξη, αλλά έδωσε έτσι κι αλλιώς την χαριστική βολή. Τρεις ημέρες μετά, η εθνική τσαλαπάτησε το Ισραήλ στο Ηράκλειο σχεδόν για πλάκα, παίζοντας με ψυχολογία νικήτριας και τα πάντα είχαν ήδη πάρει τον δρόμο τους.

(To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό HUMBA (http://www.humbazine.gr/), τεύχος 27. Αρχική φωτογραφία από ένα ενδιαφέρον επετειακό κείμενο του ιστότοπου popaganda.gr)

O θρίαμβος του ’87 ήταν η αρχή μιας ετυμολογίας, ή αν θέλετε το Big Bang μιας νέας γλώσσας, που αναπτύχθηκε στις παρυφές μιας αθλητικολογίας (sic) , βασισμένης στην σπανιότητα του ανδραγαθήματος. Mόνος του πιθανώς δεν θα αρκούσε, αλλά σε συνδυασμό με όσα έφερε σε συνέχεια (αργυρό μετάλλιο το ’89, είσοδος σε τετράδες διεθνών τουρνουά),  εγκατέστησε στο συμβολικό μας πεδίο νέα, αμιγώς μπασκετικά, ιδιώματα. Με απλά λόγια, αρχίσαμε να μιλάμε για το μπάσκετ με την γλώσσα του σπορ, η οποία εισήγαγε από μόνη της τους νεωτερισμούς της. Ένας εξ αυτών είναι γνωστός σε όλους: «Eπίσημη αγαπημένη των Ελλήνων».  Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια, είναι πλέον ένα σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με κάποιου είδους εθνική ιδιοκτησία και, συνεπώς, κληρονομιά.

Ο Βιργίλιος ανέφερε "ne cede malis", σε ένα από τα ιστορικότερα γνωμικά του. Πρόκειται για μια προτροπή την οποία οφείλει να εφαρμόσει η Εθνική Ελλάδας: να μην υποκύψει στο κακό, το οποίο προκαλεί στο μπάσκετ το «σχίσμα» μεταξύ FIBA και EuroLeague. Αλλά όλα αυτά, είναι λίγο - πολύ χιλιοειπωμένα τους τελευταίους μήνες. Όποιος παρακολουθεί στενά το άθλημα, θα έχει διαβάσει ένα κάρο ιστορίες για αυτήν την κόντρα, είτε από 'δω, είτε από 'κει, που αν μη τι άλλο, θα έχει καταλήξει σε ένα συμπέρασμα για το τι περίπου συμβαίνει. Δεν θα σταθούμε περαιτέρω σε αυτά, άλλωστε έχουμε μπόλικα αγωνιστικά (κι όχι μόνο) πράγματα να εξετάσουμε από το χθεσινό ματς της Εθνικής ομάδας.

Μία από τις φράσεις κλισέ που συνηθίζουμε να ακούμε είναι η ‘’κάθε αρχή και δύσκολη’’. Ξεκίνημα με νίκη λοιπόν για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εναντίον της φαινομενικά ασθενέστερης ομάδας του ομίλου, της «αλλοπρόσαλης» Ισλανδίας. Αναμφίβολα δεν είναι ένα ματς που χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα, όπως άλλωστε είπε και στις δηλώσεις του ο MVP του χτεσινού αγώνα, Νίκος Παππάς.  Παρακάτω θα αναφερθούμε μόλις σε 2-3 θετικά και αρνητικά στοιχεία που μας έκαναν εντύπωση από το χτεσινό αγώνα.

Γεια σας και καλή μπασκετική σεζόν 2017 - 2018.

Στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ της εποχής της ευημερίας, η εθνική Ελλάδος προσέρχεται ως μία μπερδεμένη έφηβη, ξαφνικά στερημένη των εμπειριών που κουβαλάνε πολλοί παίκτες της και χαμένη μέσα μία ασυνήθιστη δίνη προβλημάτων. Ούτε στο παρελθόν ήταν όλα ιδεατά σε κάθε προετοιμασία, όμως η φετινή επεφύλαξε την μία αρνητική έκπληξη μετά την άλλη. Από την καθυστέρηση στην ανακοίνωση του προπονητή και τις "αναπάντεχες" απουσίες των ΝΒΑερς, μέχρι την ξαφνική αποχώρηση του μεγάλου παιχταρά Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα μπουνίδια Μπουρούση - Παππά, η περίοδος απόκτησης χημείας κάθε άλλο παρά πορεύτηκε σε ομαλό δρόμο, με τις στροφές της πλοκής να είναι σε φορές κωμικοτραγικές.

Η εθνική έχει επιτέλους προπονητή, με την ομοσπονδία να πηγαίνει τελικά στην επιλογή του Κώστα Μίσσα, ενός ανθρώπου με μεγάλη ιστορία στους πάγκους, είτε συλλόγων, είτε κλιμακίων και εθνικών ομάδων. Ο Μίσσας δεν είναι τυχαίος, είναι ένας σοβαρότατος άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα έχει ήδη συνεργαστεί με διάφορους από τους παίκτες που θα απαρτίζουν την τελική δωδεκάδα. Το μπάσκετ που εκπροσωπεί δεν είναι ακριβώς αυτό που πρέσβευε ο προκάτοχος του, από την άλλη όμως κάθε προπονητική δουλειά είναι διαφορετική και εξαρτάται από τα διαθέσιμα υλικά.

(Η Αλίκη είναι φίλη του ιστότοπου Basketball Guru, καθώς και αναγνώστρια των κειμένων του)

Καθώς άκουγα προσεκτικά, στο σχετικό event του ΟΑΚΑ, τους ειλικρινείς προβληματισμούς της εφηβικής μου φίλης σχετικά με τον επόμενο πιθανό προορισμό της καριέρας του Θανάση Αντετοκούνμπο και καθώς η ζέστη είναι πλέον σχεδόν απαγορευτική για οτιδήποτε άλλο, άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εξωτικούς προορισμούς, σε Ανδόρρες, Κανάριες Νήσους κλπ. Τι να είναι άραγε αυτό που καθορίζει τις μετακινήσεις των παικτών και των προπονητών από ομάδα σε ομάδα και από προορισμό σε προορισμό; Μην είναι οι ανάγκες τους; (των ομάδων, όχι μόνο των παικτών, γιατί όσο και να θέλει ο παίκτης, εάν δεν θέλει η ίδια η ομάδα, χλωμό το βλέπω το ειδύλλιο). Μήπως είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μόνο αυτές; Κι εάν ναι, ποιος τις καθορίζει; Και ποιος καθορίζει τις δικές μας τις ανάγκες στο κάτω κάτω της γραφής; Στο σημείο αυτό, δεν μπόρεσα παρά να προβληματιστώ επάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και παράλληλα επάνω στις σχέσεις ομάδας και προπονητή. Γιατί το μπάσκετ, φίλοι μου, είναι σαν τη ζωή.