Μην παρεξηγηθώ, το λογικό είναι πως η εθνική θα περάσει ψιλοεύκολα από τον πρώτο όμιλο, άσχετα αν τα ονόματα των αντιπάλων προιδεάζουν για το πιο ισορροπημένο γκρουπ του Μουντομπάσκετ. Όμως οι Βραζιλιάνοι κατεβαίνουν με βαλσαμωμένους ήρωες (τι κάνει άραγε ο Λεάντρο;), οι Μαυροβούνιοι με ελάχιστα ενδιαφέρουσα σύνθεση πλην ψηλών και οι Νεοζηλανδοί χωρίς παίκτες κλειδιά (Βουκονα), που τα προηγούμενα χρόνια έδιναν στο σύνολο έστω έναν κάποιο χαρακτήρα. Εφόσον οι παίκτες του Σκουρτόπουλου ξεμπερδέψουν σχετικά γρήγορα με τους τρεις, τότε θα τους περιμένουν δύο σαφώς ισχυρότεροι αντίπαλοι στον όμιλο της φάσης των 16 (ένας οι ΗΠΑ), οι οποίοι και θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό το do or die ματσάρισμα στην οκτάδα. Εκείνα τα τρία παιχνίδια είναι που λογικά θα πρέπει από τώρα να κυκλώνουμε, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, με την απαραίτητη υποσημείωση πως η δεύτερη θέση στους δεύτερους ομίλους θα φέρει την εθνική να μάχεται για την τετράδα από θέση καθαρού αουτσάιντερ.
Χημεία και άμυνα
Από τα συμφραζόμενα ίσως να το καταλάβατε ήδη: Η ανηφόρα δεν σχετίζεται τόσο με τα ονόματα των αντιπάλων, όσο πολύ περισσότερο με το πώς θα εξελίξει το παιχνίδι και τον βαθμό ομοιογένειας η εθνική μέσα από τα ματς, ώστε να παρουσιαστεί έτοιμη την στιγμή που μετράει. Τα φιλικά μάλλον ελάχιστα προσέφεραν προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς η απουσία του Σλούκα στα δυνατότερα εξ αυτών ανάγκασε τον Σκουρτόπουλο να παίξει για πολύ περισσότερη ώρα από όση (εικάζω ότι) θα ήθελε με σχήματα τριών ή τεσσάρων (!) φόργουορντ και σχεδόν ελάχιστα με ένα δίδυμο, που στο παρελθόν έχει ταιριάξει αποτελεσματικά και που - μην έχετε καμμία αμφιβολία - θα περάσει παρέα στο παρκέ τα κρίσιμα λεπτά των κλειστών παιχνιδιών. Σαν να μην έφτανε το γεγονός, η δυναμικότητα πολλών αντιπάλων ήταν αληθινά χαμηλή και τα σχήματα που καταμετρήθηκαν απέναντι τους μυριάδες. Στο πιο δυνατό τεστ δε, απέναντι στη Σερβία, οι Παπανικολάου και Παπαπέτρου έμειναν εκτός και η άμυνα δεν δοκιμάστηκε ποτέ από την ευφυΐα του Νίκολα Γιόκιτς.
Το σίγουρο πάντως, δεν ανακαλύπτω τον τροχό, είναι πως η εθνική θα είναι μία ομάδα που θα διακρίνεται κυρίως στην άμυνα, όπως στα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών. To ρόστερ έχει φυσικά διαφορετικά χαρακτηριστικά από τότε, αλλά μπορεί να εφαρμόσει διάφορες τακτικές, με πιο σώφρων να μοιάζει εκείνη της αναμονής, τύπου pack line. Περιμένουμε δηλαδή λίγο πιο μέσα από το τρίποντο, αποφεύγουμε τις αλλαγές αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο και αν το scouting δεν έχει εντοπίσει κάποιον ανεξέλεγκτο κίνδυνο, και χαλάμε το παιχνίδι στη ρακέτα και το passing game, καλύπτοντας τον ουρανό και βγαίνοντας αστραπιαία σε διαδρομές πάσας και close out. Το μάκρος των σχημάτων με τους φόργουορντ και ο Γιάννης δίνουν την δυνατότητα για κάτι τέτοιο, που μεταξύ άλλων θα προστατεύσει τα λίγα γκαρντ ποιότητας από τα φάουλ και την κούραση, σε σχέση με πιο επιθετικές τακτικές πρες ή πίεσης στη μπάλα. Η εθνική πρέπει να αμυνθεί έξυπνα και υπομονετικά, ώστε να διασφαλίζει κυρίως άστοχα σουτ και αμυντικά ριμπάουντ.
Στον τελευταίο τομέα δεν διέπρεψε ακριβώς σε διάφορα φιλικά και πρέπει να παρουσιαστεί καλύτερη, πολύ απλά διότι εφόσον ο σκοπός της αμυντικής τακτικής επιτευχθεί, το βασικότερο ζητούμενο είναι να βγουν αιφνιδιασμοί σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο. Είναι δεδομένο ότι θα το δούμε έτσι κι αλλιώς, ακόμη και αν σε στιγμές συμβεί τελείως άτσαλα, χωρίς άνοιγμα του γηπέδου με σουτέρ και με μοναδικό σκοπό το ... ντου. Ομως it is what it is, ο Γιάννης πρέπει να βρει χώρους.
Αναζητώντας χώρους
Βασικά, νομίζω το αντιλαμβάνονται όλες και όλοι, είναι αυτή η μεγαλύτερη πρόκληση. Όσο και αν λειτουργήσουν διάφοροι άλλοι αυτοματισμοί που δεν αφορούν τον σταρ των Μπακς (βλ. Βενεζουέλα), η αποτελεσματικότητα της εθνικής στην επίθεση θα κριθεί κυρίως από το αν ο μικρός Αντετοκούνμπο αισθανθεί άνετα στα σημεία του γηπέδου που επιλέξει να κινηθεί. Η ομάδα οφείλει να τον προστατέψει από αχρείαστες και ακατάσχετες σωματικές επαφές, για να διατηρείται ξεκούραστος και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει παραμάζωμα έναν-δυο αντιπάλους και να πετύχει καλάθι, το βασικό ζητούμενο στο μπάσκετ. Αν βρει μπροστά του και τρίτο κορμί, τότε θα πρέπει αναγκαστικά να πασάρει, όμως αυτό αποτελεί plan B. Το plan A είναι να τα κάνει όλα μόνος του και από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι θα πρέπει να είναι έτοιμοι.
Ακουγεται απλό, όμως δεν είναι, για αυτό και οι συζητήσεις γύρω από τη θέση του Γιάννη βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ο Σκουρτόπουλος τον έχει χρησιμοποιήσει άλλοτε ως πεντάρι και άλλοτε με πεντάρι δίπλα του (Μπουρούσης), χωρίς τίποτα από τα δυο να λέει κάτι από μόνο του, αν δεν ρίξουμε μία προσεκτικότερη ματιά στον τρόπο κίνησης μέσα στο γήπεδο. Για παραδειγμα, μία πρόχειρη επίσκεψη στους περσινούς Μπακς αποκαλύπτει πως παρά την τρομερή αποτελεσματικότητα (1,8 πόντους ανά προσπάθεια), ο παίκτης δεν χρησιμοποιήθηκε σχεδόν καθόλου ως screener και roller (μόλις 5% των επιθέσεων του), κάτι που παραδοσιακά απαιτείται από αθλητικά πεντάρια.
Ο λόγος είναι φυσικά ολοφάνερος. Κάθε τοποθέτηση του Γιάννη στον κεντρικό άξονα μαζεύει γύρω του πολύ κόσμο σε μικρό χώρο και σίγουρα ένας εκ των παρευρισκόμενων είναι και ο αντίπαλος σέντερ, δηλαδή κάποιος που έχει το σώμα να τον σπρώξει και να τον κοντράρει. Οι Μπακς έφτασαν μία ανάσα από τους τελικούς αγνοώντας σοφά αυτή την τακτική και προτιμώντας (ασχέτως ατομικής αποτελεσματικότητας) να επενδύσουν επάνω στα ομαδικά πλεονεκτήματα που προσέφεραν το γρήγορο transition και οι προσωπικές φάσεις (συχνά με 5 out), play types τα οποία συνδυασμένα κατέλαβαν πάνω από 40% των κατοχών του Γιάννη. Βάλτε και ένα 12% σε post up, επιλογή στην οποία καταφεύγει συχνά η εθνική, και έχετε μέσες άκρες τον οδηγό της επιτυχίας. Το προσωπικό παιχνίδι μετράει και μετράει πολύ, δημιουργώντας συνθήκες για τους συμπαίκτες.
Noμίζω ο καλύτερος οδηγός σχετικά, μπορεί να βρεθεί στο φιλικό απέναντι στον σκληροτράχηλο Άγιο Δομίνικο, εκεί όπου ο Γιάννης έβαλε 26 πόντους με 5/7 σουτ και ένα καράβι βολές. Κινήθηκε στο παρκέ τελείως ελεύθερα, πόσταρε κοντύτερα φόργουορντ, πάσαρε στις γωνίες και πετυχε κρίσιμα καλάθια, που έδωσαν διαφορά στην εθνική. Σε άλλες φάσεις είχε δίπλα του τον Μπουρούση, σε άλλες ήταν ο ίδιος ο υποτιθέμενος σέντερ, όμως το βασικό είναι πως βρήκε χώρους και έμεινε μακριά από το ξύλο των ψηλών.
Από όπου και να το πιάσεις άλλωστε, η εθνική δεν γίνεται να χρησιμοποιεί διαρκώς ως σέντερ - πειραματόζωο έναν εκ των πέντε καλύτερων παικτών του κόσμου. Ο Μπουρούσης θα παίξει αναγκαστικά κάμποσο και κατά τη γνώμη μου η απόδοση του αποτελεί το βασικότερο κλειδι για την δημιουργία του επιθυμητού spacing. Το παιχνίδι του τα τελευταία χρόνια είναι σε μεγάλο βαθμό οριοθετημένο στην περίμετρο και τραβάει μαζί του τους αμυνόμενους ψηλούς. Δεδομένου πως τα scouting των αντιπάλων δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν τον αμυντικό του βασικού point guard (Καλάθης) και κάποιων πλάγιων για να στείλουν βοήθεια οπουδήποτε, η stretch παρουσία του 36χρονου Μπουρούση δύναται να αποζημιώσει, αδειάζοντας τη ρακέτα. Η παρακάτω εικόνα μοιάζει βγαλμένη από όνειρο, άσχετα με την κακή πάσα, το κλωτσομπουνίδι που παραλίγο να ακολουθήσει και τα ακαταλαβίστικα γράμματα κάτω δεξιά.
Aντιλαμβάνομαι τις ενστάσεις φυσικά, τύπου "ο Μπουρούσης δεν είναι Λόπεζ" και "η εθνική δεν είναι οι Μπακς". Όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή κι ας δυσκολεύει αφάνταστα την επιτυχή πραγματοποίηση του πλάνου η ένδεια κλασικών σουτέρ ή off guards κλάσης. Η συνταγή έχει ως υλικά την άμυνα, το transition και την δημιουργία χώρων στο μισό γήπεδο, ώστε να κάνει ο Γιάννης τα δικά του και δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να γίνουν οι υπόλοιποι λίγα (ελάχιστα) από αυτά που δεν είναι. Σαν να ψάχνεις το εντελβάις1 ένα πράγμα. Είναι δύσκολο να το βρεις, αλλά το εντελβάις υπάρχει και ο Σλούκας όσο να ναι θα βοηθήσει.
Το ύψος του πήχη
Στο Μουντομπάσκετ πάντως, υπάρχουν έτσι κι αλλιώς ποιοτικότερες ομάδες από τη δική μας (Λιθουανία, Σερβία, ΗΠΑ, Ισπανία, Γαλλία), κάτι που αν αναγνωριστεί σωστά, ίσως διώξει το άγχος της προσδοκίας, που σχεδόν μοιραία έχει δημιουργήσει η παρουσία του Γιάννη. Μπορεί διάφοροι σταρ να έχουν εμφανώς σνομπάρει, εώς και απαξιώσει, το τουρνουά, μπορεί οι απουσίες να είναι τρανταχτές σε διάφορα ακόμη σύνολα πλην ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Ελλάδα συγκαταλέγεται αυτόματα στα φαβορί. Ακόμη και ένα κλεφτό βλέμμα στις συνθέσεις ομάδων δεύτερης ταχύτητας (sic), όπως η Αυστραλία, η Γερμανία ή η Ιταλία, φανερώνει την δεδομένη δυσκολία. Οι Αργεντίνοι δείχνουν επίσης ανταγωνιστικοί, ενώ στον πά(ν)γκο(ς) του Καναδά κάθεται ο πρωταθλητής του ΝΒΑ, Νικ Νερς και περιμένει τον Κόρι Τζόζεφ.
Όλοι αυτοί γνωρίζουν μάλιστα ένα σημαντικό διακύβευμα: Πως η ευκαιρία να διακοπεί η κυριαρχία των Αμερικάνων δεν είναι αμελητέα, με μία ενδεχόμενη αποκαθήλωση να λογίζεται ως επικράτηση του διεθνούς μπάσκετ έναντι εκείνου των ΗΠΑ σε οποιοδήποτε άλλο αγωνιστικό επίπεδο, πλην των 15-20 κορυφαίων παικτών του πλανήτη. Αν εκείνοι κατέβαιναν δεν θα είχε τύχη κανείς, παρόλα αυτά το κίνητρο αποκλεισμού των αμέσως επόμενων και των Πόποβιτς-Κερ είναι από τεράστιο εώς τερατώδες, καθώς με τους Λεμπρόν και τους AD αυτού του κόσμου θα ασχολούνταν κυρίως τα media.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους, αναζήτησης αγωνιστικής χημείας προεξέχουσας, το καλάθι που πρέπει να κρατάμε οφείλει να είναι μικρό και η απογοήτευση σε ενδεχόμενη μη επιτυχία (πλήρη αποτυχία την αποκλείω) ελάχιστη. Εξάλλου, αν τελικά ο μακρινός στόχος της τετράδας επιτευχθεί, θα υπάρχει πάντα χώρος για εκδήλωση υπερηφάνειας και λοιπών αηδιών ένθεν και ένθεν, από όσους ή όσες επιμένουν να μπερδεύουν την αγωνιστική πορεία μίας ομάδας μπάσκετ ή ενός τρομερού αθλητή με εκείνη της κοινωνίας στην οποία ζουν καθημερινά. Τα συμπτώματα της τελευταίας μας υπενθυμίζουν πως την ίδια ώρα που οι φίλαθλοι προσδοκούν την καλή τύχη της πιο διαχρονικά δημοφιλούς εθνικής, άνθρωποι που δεν θα γίνουν ποτέ γνωστοί μπασκετμπολίστες διώχνονται βιαίως από τον τόπο κατοικίας τους, με το μιντιακό πρόσχημα των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και της δήθεν συγκατοίκησης με ναρκωτικές ουσίες. Ετσι συμβαίνει συνεχώς εδώ και χρόνια, ανεξαρτήτως δημοκρατικά εκλεγμένης θεσμικής αντιπροσώπευσης.
Καλωσόρισμα
Τις επόμενες ημέρες, το σάιτ θα καλύψει το παγκόσμιο κύπελο με αφιερώματα, ανέκδοτες ιστορίες, μία καθημερινή αυτοσχεδιαστική στήλη, recaps μεταξύ των φάσεων και φυσικά με το ξεχωριστό μπλογκ ανάλυσης της εθνικής, στο οποίο θα είμαστε παρέα, το αργότερο δυο ώρες μετά το τέλος των παιχνιδιών. Όταν με το καλό η διοργάνωση ολοκληρωθεί, τότε θα περάσουμε στην τακτική θεματολογία μας, από την οποία έτσι κι αλλιώς θα πάρετε γενναίες δόσεις και κατά την διάρκεια του μουντομπάσκετ.
Για την σεζόν 2019-20 ετοιμάζουμε κάποια νέα πραγματάκια. Στη διάρκεια της θα τρεξουν για πρώτη φορά δύο ξεχωριστά podcast, ένα για την Ευρώπη και ένα για το ΝΒΑ. Eπίσης, θα ενταχθεί στο πρόγραμμα μας περιοδική στήλη για το ΝΒΑ και φυσικά θα συνεχιστούν οι εκπομπές των Specials, εάν υπάρχει κόσμος που θέλει να μας μιλήσει. Ίσως αλλάξει κάπως το υφος και η αισθητική τους. Τέλος, θα προβληθούν δυο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, το ένα σχετικό με το μπάσκετ με αμαξίδιο και το άλλο με μία οπαδική κόντρα, θαμμένη καλά στο χώμα της μπασκετικής ιστορίας. Το λογικό είναι η προβολή τους να γίνει αρχικά σε κινηματογράφο, όπου και ελπίζουμε να συναντηθούμε όλοι παρέα, θα δούμε, λογικά θα τα καταφέρουμε. Ένα ένα όμως, πρέπει πρώτα να ξύσουμε το αλάτι από το δέρμα και να κλείσει κάπως το εισαγωγικό κείμενο.
Λοιπόν σκέφτομαι πως αν ο χρόνος ήταν ένα πλοίο, τότε το καλοκαίρι θα ήταν το αμπάρι του. Σε μία περίεργη νύχτα του χειμώνα, το ανοίγεις και βγάζεις από μέσα έναν ωραίο μεζε, μαζί με ένα κρασί για ζεστή παρέα: Το καταπληκτικό street party στον Αρτεμώνα Σίφνου, το ταβερνείο στη μέση του πουθενά στην Δροσοπηγή της ανατολικής Μάνης, το (πολύ) πρωινό μπάνιο στην απέραντη παραλία του Μαυροβουνίου, το σούρουπο στον κόλπο της Ρούδας στη Λευκάδα, οι συναυλίες. Από την άλλη, ευτυχώς, το αμπάρι παραμένει απλώς ένα μέρος του κύτους.
Φίλες, φίλοι, γκρούπιζ, καλή αγωνιστική σεζόν 2019-2020, καλώς ήρθατε, καλώς σας ξαναβρίσκουμε!
------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημείωση
1. Το εντελβάις συναντάνται σχεδόν αποκλειστικά στα όρη των Αλπεων, αν και προέρχεται από τα Ιμαλάια, από τα οποία "μετανάστευσε" την εποχή των παγετώνων, όχι και πολύ πρόσφατα δηλαδή. Κάποια είδη έχουν μεταφερθεί και στη Νέα Ζηλανδία, ώστε να διατηρηθεί το σπάνιο, πανέμορφο λουλούδι, που κινδύνευσε σοβαρά με πλήρη εξαφάνιση την δεκαετία του '90. Γύρω του έχουν φυτρώσει επίσης διάφορες κουταμάρες, με την μεγαλύτερη να λέει πως προήλθε (άκουσον άκουσον) από τα "θρύψαλα" του αστεριού που οδήγησε τους τρεις μάγους στη Βηθλεέμ. Και μη χειρότερα.
Διαβάστε πάντως, έχει ενδιαφέρον και ωραίες ανεκδοτολογικές ιστορίες. https://www.houseofswitzerland.org/swissstories/history/mystical-and-mythical-edelweiss
https://www.newsit.gr/kosmos/entelvais-7-pragmata-pou-den-kserete-gia-aionio-louloudi/2438736/
