Από την μία όχθη του πράσινου κόλπου, βουτήξαμε τότε κάπως έτσι.
Εκτός από τον Αθηναίου, οι υπόλοιποι κολυμβητές ήταν οι Βασιλόπουλος, Μαργαρίτης, Μπουρούσης, Σάκοτα, Κατσίβελης, Λαρεντζάκης, Κόνιαρης, Μαυροειδής, Γκίκας, Γιαννόπουλος και Μήτογλου. Από αυτούς, στο τελευταίο σπριντ προς την απέναντι όχθη άντεξαν μόλις τρεις: Βασιλόπουλος, Μαργαρίτης και Μήτογλου, συν φυσικά τον Μπουρούση. Τους υπόλοιπους τους προσπέρασαν οι συμμετοχές των δύο βραδιών, καθώς εκείνες ήταν μάλλον αναγκαίες για να ολοκληρωθεί η διαδρομή. Ο αύξων αριθμός των συμμετεχόντων σταμάτησε τελικά στο 26, νούμερο που υπολείπεται μόνο εκείνο των Κροατών (28) και των Σέρβων (27) και ισοφαρίζεται απλώς από των Λιθουανών. Ιδού και τα σχετικά στοιχεία, με τον Γιάννη Ψαράκη να έχει βάλει το χεράκι του στην συγκέντρωση τους και στην ταξινόμηση.
- 8 αγώνες: Βασιλόπουλος
- 7 αγώνες: Μαργαρίτης
- 6 αγώνες: Μπουρούσης, Γιαννόπουλος, Λαρεντζάκης, Γκίκας
- 5 αγώνες: Αθηναίου, Θανάσης, Κατσίβελης, Μήτογλου
- 4 αγώνες: Σάκοτα
- 3 αγώνες: Καλάθης, Μποχωρίδης, Μάντζαρης, Μαυροειδής
- 2 αγώνες: Παπανικολάου, Σλούκας, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Κόνιαρης, Ντόρσεϊ, Σαλούστρος
- 1 αγώνας: Πρίντεζης, Βουγιούκας, Κασελάκης, Λούντζης
Φυσικά, η ανισορροπία είναι εμφανής. H FIBA, με την εισαγωγή των παραθύρων, κατάφερε να δημιουργήσει έναν ανεξάντλητο διάλογο μεταξύ των υποστηρικτών της τακτικής της και των "απέναντι", στα δίχτυα του οποίου σφάζονται παλικάρια. Μέσα στον αλληλοσπαραγμό, σουγιά δεν έχει βγάλει ακόμη κανείς κι έτσι οι απόψεις υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς δίνουν και παίρνουν μονίμως εγκλωβισμένες σε βρόχια. Θα έπρεπε η Ευρωλίγκα να δείξει ελαστικότητα; Είναι σωστό που οι παίκτες αφήνουν την θαλπωρή της προετοιμασίας για να ξενιτεύονται; Μήπως όλη η διαδικασία ευνοεί τελικά τις αντιπαραθέσεις και εντός των συνόλων, με ορισμένους παίκτες να δικαιούνται να αισθάνονται αδικημένοι (κανείς δεν έχει εκφράσει κατι τέτοιο, μην παρεξηγηθω); Όποια άποψη και να διαλέξει κανείς, είναι δύσκολο να παραβλέψει πως τα αντιμαχόμενα μέρη είναι γεμάτα από πεισματάρηδες, που δύο χρόνια τώρα δεν έχουν πετύχει να συννενοηθούν ούτε κατά διάνοια, καταφέρνοντας μέσα από όλο αυτό να δημιουργήσουν (απλώς) στρατόπεδα. Μεγάλο μέρος της γκρίνιας ένθεν και ένθεν, προέρχεται από την ανυπαρξία μιας συνεκτικής δομής ή αν θέλετε από την ύπαρξη ενός κατασκευαστικού μπάχαλου. Λυπάμαι, αλλά δεν με πείθει κανείς, πλην των παικτών. Εκείνοι σήκωσαν το βάρος της όλης "ταλαιπωρίας" και φυσικά το πανηγύρισαν με την ψυχή τους.
Τελικά, με εκείνους μπροστά, στην άλλη όχθη η εθνική έφτασε περίπου ως εξής.
#GoPackGo x #FearTheDeer
— Milwaukee Bucks (@Bucks) September 16, 2018
? @Packers pic.twitter.com/qRmsTxdA1J
Ωχ. Σορι παιδιά, κάποιο λάθος έγινε, μισό. Εγώ το λέι απ του Παπανικολάου ήθελα να βάλω, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς με την εθνική. Μάλλον κάποιο μπέρδεμα έγινε στο embed, επειδή τα γεγονότα συνέβησαν περίπου την ίδια ώρα.
Μισό λεπτό όμως. Γιατί άραγε ο καλύτερος Ελληνας παίχτης (όλων των εποχών;) δεν συμμετείχε έστω στα τελευταία παιχνίδια των παραθύρων; Τόσο η ελληνική ομοσπονδία, όσο και η πλευρά του αθλητή, δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν τους ακριβείς λόγους, κι έτσι ο καθένας δικαιούται να φτιάχνει σενάρια. Το επικρατέστερο, και υποθέτω αληθές, είναι πως γύρω από τον Γιάννη οι Bucks έχουν χτίσει το μέλλον τους, το οποίο δεν θέλουν να βάλουν σε αχρείαστο ρίσκο. Την άποψη τους συμμερίζεται λογικά και ο αθλητής, που νιώθει το βάρος ενός τεράστιου συμβολαίου στις πλάτες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου οργανισμού να ακουμπούν επάνω του. Οι λόγοι (εάν είναι αυτοί) μοιάζουν ικανοί να στερήσουν δυο συμμετοχές εν μέσω Σεπτεμβρη, άσχετα αν τα παραδείγματα περί του αντιθέτου από άλλες εθνικές δεν είναι λίγα. Ως εξαιρετική περίπτωση, ο Αντετοκούνμπο δεν θα πρέπει να εποπτεύεται από την κριτική με τον ίδιο τρόπο όπως άλλοι συνάδελφοι του, οι οποίοι αγωνίζονται στην Ευρώπη και εν πάση περιπτώσει δεν ανήκουν στο τοπ-10 των καλύτερων παικτών παγκοσμίως.
Υποθέτω σε αυτο το σημείο ο εξωτερικός παρατηρητής έχει κάποιες επιλογές. Θα μπορούσε να ασπαστεί την παραπάνω εκδοχή και να αναγνωρίσει τα ελαφρυντικά. Θα μπορούσε επίσης να μην την ασπαστεί και να μιλήσει περί εκπροσώπησης. Αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αγαπούσε αληθινά την εθνική, και αν ο ίδιος αντιλαμβανόταν τις συμβολικές συνδέσεις μεταξύ του προσώπου του και της χώρας, τότε πιθανώς τα προαναφερθέντα (αληθινά) εμπόδια να μην ήταν αρκετά. Θα είχε κάνει στην άκρη τις όποιες απαιτησεις του κλαμπ και των πολυπληθών χορηγών και θα είχε βάλει τα πόδια και τα χέρια στην φωτιά, όπως και οι άλλοι συμπαίκτες του. Θα είχε ακόμη ακόμη δεχτεί να συνεργαστεί με τους "φωστήρες" της ομοσπονδίας, οι οποίοι διέδιδαν τα περί σίγουρης συμμετοχής του και είχαν φροντίσει ήδη από πέρυσι να τον αδειάσουν στα μάτια όλων. Κανονικά, η εθνική Ελλάδος μπάσκετ θα ήταν πάνω από όλα αυτά και έτσι ο παιχταράς θα είχε δείξει και στην πράξη αυτό που τόσα χρόνια υποστηρίζει με λόγια : Την αγάπη του για τον τόπο του. Η πράξη αυτή, θα ήταν παράλληλα και κοινωνικά λυτρωτική, καθότι η ιστορία του πετάει σκατά στις εθνικιστικές αφηγήσεις. Εάν ο Γιάννης είχε συμμετάσχει, το καλό που θα είχε κάνει θα επεκτεινόταν σε διάφορα συμβολικά πεδία και η γνώση της επιρροής θα συνιστούσε εξ αρχής προϋπόθεση για να φωνάξει "παρών!".
Ολα αυτά, δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Εδώ και πολλά χρόνια έχω αποσυνδέσει τις συμμετοχές στην εθνική μπάσκετ από οποιαδήποτε υπηρεσία προς την χώρα. Δεν θεωρώ όποιον αγωνίζεται σε εκείνην σημαντικό, ούτε όποιον δεν αγωνίζεται ασήμαντο, ρίψασπη ή κάτι ανάλογο. Ο Γιάννης έτσι κι αλλιώς δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντι σε μία πολιτεία που δεν θα τον αναγνώριζε ως ισότιμο μέλος, αν δεν έπαιζε μπάσκετ. Επίσης, μου φαίνεται κάπως αφελής η ανάθεση του "προτύπου" σε οποιονδήποτε αθλητή ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο γενικώς. Ακόμη και η πιο φωτισμένη προσωπικότητα είναι γεμάτη αντιφάσεις και τελικά κινεί τον κόσμο μέσα από τις ιδέες. Κι αν θέλετε την γνώμη μου, σε αυτό ακριβώς το πεδίο των ιδεών είναι που τα έχουν όλοι κάνει ρόιδο.
Κάθομαι και αναρωτιέμαι, αγαπητοί φανζ και αγαπητές γκρούπιζ, έχοντας και ένα-δυο βιβλία κατά νου, τι ακριβώς σημαίνει να βρίσκεται κάποιος σε "καθεστώς εξαίρεσης". Τι είναι αυτό που τον κάνει να αξίζει ειδικής μεταχείρισης μέσα σε ένα σύνολο; Aκόμη, τι είναι αυτό που κάνει την ειδική αυτή μεταχείριση αποδεκτή; Μήπως άραγε είναι η "χρησιμότητα" στον αγώνα για την νίκη; Και κατά πόσο άραγε το όραμα της τελικής επικράτησης είναι ικανό για να προκαλέσει την παράβλεψη των λοξοδρομήσεων στην πορεία;
Ξεκάθαρα, έχω την ταπεινή άποψη πως η συζήτηση οφείλει να βάλει στην άκρη τόσο την εθνική, όσο και τον αθλητή και να επικεντρωθεί σε μία μετα-ανάλυση. Εκείνη δεν αφορά τόσο την σύνδεση της συμμετοχής στα αθλητικά σύνολα με την λειτουργία της αγοράς (είναι τρομερά ρομαντική η προσπάθεια αντιστροφής μιας τέτοιας σχέσης, όσο κι αν πάντα αξίζει τον κόπο), όσο την δυνατότητα που έχουμε παραχωρήσει στην αγορά να δημιουργεί ηθική. Αν ισχύει η πρόταση "γύρω από τον τάδε παίζονται εκατομμύρια, άρα πρέπει να εξαιρεθεί", τότε είμαστε βαθειά, μα πολύ βαθειά νυχτωμένοι.
Ελάχιστα με ενδιαφέρει αν του χρόνου στο παγκόσμιο η εθνική θα αγωνιστεί με ή χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή οποιονδήποτε άλλο παίκτη εν προκειμένω. Ελάχιστα με ενδιαφέρει ακόμη αν θα πάρει μετάλλιο ή αν θα διακριθεί. Το κύριο ενδιαφέρον μου είναι να παίξει όμορφα και να προάγει αθλητική υγεία, διότι κατά τα άλλα μέσα στην επόμενη αγωνιστική περίοδο έχω να πάω στο ΣΕΦ κάμποσες φορές και να υποδείξω στον Ηττούδη ή στον μελιτζάνα να πάρουν τα $#%^%&^ μου.
Όπα έλα, έφτιαξε. Στην απέναντι όχθη του πράσινου κόλπου συμβαίνει το εξής.
