Για να ζήσει ευτυχέστερα τη ζωή του, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας ώριμος ενήλιξ (sic), είναι να αποφασίσει πώς αυτή η ρημάδα η ζωή θέλει να είναι. Τι ζωή θες, άνθρωπε; Περιπετειώδη ; Να είναι κάθε μέρα μια καινούρια γιορτή; Να κυνηγάς την αγάπη σαν ταξίδι; Να σε περιμένουν άδειες μέρες, σφραγισμένοι ουρανοί; Μήπως ασφαλή, ήσυχη, να έχεις κάπου την κεφαλή κλίνειν; Κάτι ενδιάμεσο ίσως; Εσύ αποφασίζεις. Αφού, λοιπόν, κάνεις μια βουτιά στα ενδότερα του εαυτού σου και καταλήξεις, πρέπει να βρεις κάποιον (-ους) που να το υποστηρίζει (-ουν). Μπορεί στον κόσμο τούτο μόνοι να ερχόμαστε, μόνοι να φεύγουμε, όμως, εφόσον δεν είμαστε (ή δεν θέλουμε να γίνουμε) ερημίτες της ζωής, καλό είναι στο ενδιάμεσο να έχουμε παρέα, δέον είναι μάλιστα αυτή να είναι η σωστή. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα (ουδείς άσφαλτος), ο σωστός τρόπος για να περάσεις κατά το δυνατόν καλύτερα, να το ευχαριστηθείς βρε αδερφέ: κάνοντας τις καλύτερες δυνατές επιλογές με βάση τις ανάγκες σου. Είναι οι ανάγκες μας, παιδιά. Τι είμαστε, εάν όχι το μέρισμα των αναγκών μας; Αυτές μας κατευθύνουν. Αλλιώς, έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας κ θα βρεθείς να κάνεις βόλτες με το magic bus.

Έτσι και στο μπάσκετ. Πρώτα πρέπει να αποφασίσεις τι είδους μπάσκετ θες να παίξεις, πρόεδρε/General Manager. Fun to watch, για την ευχαρίστηση του κόσμου που έρχεται στο γήπεδο; Με άμυνα - τανάλια, να πέφτουν κορμιά και να γίνεται το παρκέ ένας στίβος μάχης ανάμεσα σε ιδρωμένα κορμιά; Με τρέξιμο κ σωστές αποστάσεις; Morey-ball κ άγιος ο Θεός; Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Αλλά (βαθειά ανάσα στο σημείο αυτό): Πρέπει να βρεις τον προπονητή που το υπηρετεί. Είναι κεφαλαιώδες, παιδιά. Είναι πολύ χρήσιμο να υπάρχει ένας άνθρωπος για να βρίζουν οι οπαδοί (και όχι μόνο) σε κάθε στραβό αποτέλεσμα, προάγοντας σε κάθε περίπτωση την ευγενή άμιλλα και το ευ αγωνίζεσθαι. Είναι αυτός που θα φτιάξει το παζλ, στήνοντας την ομάδα με τους καταλληλους παίκτες που θα υπηρετήσουν το πλάνο, όχι απαραίτητα τους πιο glamorous, αλλά με αυτούς που θα εξυπηρετούν το ποθούμενο είδος μπάσκετ. Αυτό είναι το μυστικό για μια ευτυχισμένη ομάδα και για μια ευτυχισμένη σχέση - να μοιράζεσαι με το συνοδοιπόρο σύντροφο/προπονητή κοινό όραμα ζωής - και να το υπηρετείτε από κοινού. Γιατί το μπάσκετ είναι σαν τη ζωή.

Μια που ο σύντροφος/προπονητής είναι αυτός που θα κάνει το όραμα πραγματικότητα, θα δώσει στη φαντασίωση σάρκα και οστά, είναι crucial φρονώ να τονιστεί εκ νέου η σημασία της (σωστής) επιλογής. Στο δικό μου το μυαλό, εάν ένας προπονητής έχει δείξει σε ολόκληρη τη σταδιοδρομία του ότι πορεύεται με ιερό οδηγό την άμυνα, δεν μπορεί να του ζητήσεις να φτιάξει μία ομάδα run n’ gun. Ή μάλλον μπορείς, αλλά αυτό θα έχει περιορισμένα (θετικά) αποτελέσματα. Κάποιος από τους δύο θα πρέπει να αναθεωρήσει στην καλύτερη, και είτε θα είναι ο προπονητής (που δύσκολα θα είναι), οπότε θα χρειαστεί χρόνο μετάβασης, είτε η επιθυμία για συγκεκριμένο είδος μπάσκετ θα πάει πίσω. Ειδεμή, νομίζω ότι ο μόνος δρόμος είναι η ρήξη. Εάν θες μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες, μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες, και ο άλλος πίτσες, μπύρες, τσάμπιον λιγκ, συγγνώμη, αλλά όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί το μπάσκετ είναι σαν τη ζωή.

Ανάλογα, λοιπόν, με τη ζωή που θέλεις να ζήσεις/το μπάσκετ που θέλεις να παίξεις, πρέπει να διαλέξεις σύντροφο/προπονητή. Κι εδώ, συναντάμε το πρώτο στοιχείο σοβαρού προβληματισμού, όπως μου το επισημαίνει σε μία ορθή παρατήρηση ο editor: οι σύντροφοι (και οι κόουτς) αλλάζουν. Μεταφέρω αυτολεξεί: “Είναι επειδή άλλαξε το master plan ή επειδή το πρόσωπο δεν ταίριαξε σε αυτό και το master plan παραμένει το ίδιο; Πόσο μετράει η δεδομένη χρονική στιγμή;” Απόλυτα, γιατί οι ανάγκες κρίνονται ανάλογα με αυτή (εκθετικά, δε, έαν δεν έχεις σταθερές ανάγκες). Τη μία στιγμή έχεις τις χ ανάγκες, που προκύπτουν από τις αντίστοιχες χ επιθυμίες, και μετά έχεις τις ψ/ψ. Αφού αλλάζουν οι ανάγκες, δεν θα αλλάζει και το όραμα ζωής; Άρα, δεν θα μεταβάλλεται και ο κατάλληλος τύπος ανθρώπου να το υπηρετήσει; Τα πάντα ρει, που μας μάθαιναν και στα σχολείο, όσον αφορά στην πρώτη περίπτωση. Όσον αφορά στη δεύτερη εκδοχή, δεν είναι πάντα εύκολο να κάνεις την σωστή επιλογή, ακόμα κι εάν παίζεις με τράπουλα σημαδεμένη - μην ξεχνάμε τον παράγοντα της χημείας.

Ξαναέρχεται σαν ενοχλητική μύγα ο editor: “ Δεν ξέρω, ο παραλληλισμός ειναι δύσκολος, πολλές φορές έχεις μπει σε μια σχέση κ λες δε γαμιέται , όπου με πάει, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό (Τζόρτζεβιτς στον ΠΑΟ);” Ευχαριστώ, Γιώργο, για την πάσα. Ακριβώς αυτό το παράδειγμα, Τζόρτζεβιτς - ΠΑΟ, είναι το πλέον κατάλληλο να αποδώσει τη φάση "δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, ας το δοκιμάσω κ αυτό να δω πού θα με βγάλει. Ο παίδαρος που λιμπίζομαι κολυμπάει σε άλλες παραλίες , let's try." Δεν έχω αποφασίσει ούτε τι ζωή θέλω να ζήσω στη μία περίπτωση, ούτε τι μπάσκετ θέλω να παίξω στην άλλη, κ προχωρώ με οδηγό τον άνεμο. Είναι η φάση που εγώ ονομάζω “φύσα αγέρα σύμμαχε”.

Πού άραγε ταιριάζει σε όλο αυτό το ερωτικομπασκετικό παραλήρημα ο Κώστας Μίσσας; Είναι ο νέος σύντροφος ακριβώς αυτός που ψάχναμε για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας, όποιες και αν είναι αυτές τέλος πάντων; Είναι εκείνος που ξέρουμε ότι θα δώσει τους χώρους στον Γιάννγη Αντετοκούνμπο και θα απελευθερώσει εκείνον και τους υπόλοιπους; Θα μας κάνει να επιστρέψουμε σε παλιές αγάπες, όπως το παιχνίδι της σκληρής άμυνας; Ή είναι ενας παντοτινός μπασκετικός φίλος, ένας σύντροφος ανά τα χρόνια, αποτελώντας απλώς την ασφάλεια μιας γνώριμης αγκαλιάς; Tον βλέπουμε άραγε ως λιμάνι ή ως δρομολόγιο; Αρκετά, αντιλαμβάνομαι. Ο αγέρας πάντως φυσάει από μία πλευρά και έτσι θα φυσάει για χρόνια. Από το Μιλγουόκι, του Ουισκόνσιν.