Αυτά δεν ξέρουμε ακόμη ποια θα είναι, καθώς η τελική δωδεκάδα θα αργήσει - όπως είναι φυσικό - να ανακοινωθεί. Αν κάτι όμως ξέρουμε σίγουρα, είναι πως στην σύνθεση θα συμπεριλαμβάνεται ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ερχόμενος πλέον ως ένας από τους 10 - 15 καλύτερους παίκτες του κόσμου, ως ο πιο βελτιωμένος παίκτης του ΝΒΑ και ως ένας βασικός του All Star Game. Oπως είναι φυσιολογικό, ο νέος προπονητής θα πρέπει να στήσει την ομάδα γύρω του, όπως θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος. Μεταξύ μας, δεν βλεπω κανένα λόγο να μην το κάνει και δεν το πιστεύω κιόλας. Η νέα εθνική θα είναι η ομάδα του Γιάννη, ίσως και με τον ίδιο τρόπο που η Γερμανία ήταν κάποτε η ομάδα του Νοβίτσκι. Απλά με καλύτερους συμπαίκτες, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Από εκεί και πέρα το βασικό ζήτημα είναι ο τρόπος. Ο Φώτης Κατσικάρης - που κατά την γνωμη μου κρίθηκε υπεροβολικά αυστηρά - προσπάθησε φιλότιμα να του δώσει την μπάλα στα χέρια και κυρίως να εκμεταλλευτεί το δίπτυχο άμυνα/αιφνιδιασμός, συμπεριλαμβάνοντας στην περυσινή σύνθεση τον αδερφό του Θανάση. Το εγχείρημα δεν πέτυχε , αλλά για όποιον δεν είναι τυφλός, οι λόγοι είναι φανεροί: πρώτον , η ομάδα είχε ελάχιστο χρόνο να αφομοιώσει το οτιδήποτε σε ένα απόλυτα μεταβατικό καλοκαίρι και δεύτερον έπαιζε λειψή , με ελάχιστους καλούς σουτέρ στο ρόστερ και με κάποιους πολύ βασικούς παίκτες να είναι δικαιoλογημένα απόντες. Ετσι η σετ επίθεση υπέφερε, όντας εξ ορισμού προορισμένη να υποφέρει. Για όσους δεν θυμούνται δεν έπαιζαν Σλούκας, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Παππάς, και η εθνική απέναντι στους Κροάτες σούταρε 8/34 τρίποντα, με τον Γιάννη να παίρνει 7 (!) ολόκληρες προσπάθειες πίσω από το τόξο, ελλείψει άλλων εναλλακτικών. Ο βασικός πλέι μέικερ (Καλάθης) δεν είχε καλό σουτ, και συνυπήρχε στην ίδια πεντάδα με τον σταρ του Μιλιγουόκι για μεγάλο μερος του παιχνιδιού. Με συγχωρείτε, ας το κάναμε εμείς καλύτερα.

Ο Μίσσας θα έχει στα χέρια του υλικό με σαφώς περισσότερες δυνατότητες και έτσι δεν θα υποχρεωθεί σε αλχημείες τύπου "34 λεπτά ο Στράτος Περπέρογλου, μήπως και κάποιος σουτάρει". Ούτε θα αναγκαστεί να τοποθετήσει τον Θανάση σε μία εκ των τεσσάρων θέσεων της περιφέρειας. Παρόλα αυτά, όπως και ο προκάτοχος του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εξής πρόκληση: Να δημιουργήσει τους απαραίτητους χώρους για τον παιχταρά, έτσι ώστε να βρεθεί ευκολότερα σκορ, είτε από την ρακέτα, είτε από την περιφέρεια. Και δη να βρεθεί σκορ που θα προέρχεται από τα δικά του χέρια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, καθώς ο Γιάννης είναι δυνητικά ασταμάτητος.

Τα αυτονόητα

Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος να συμβεί αυτό είναι η εθνική να τρέξει. Φέτος ο Γιάννης ήταν πέμπτος σε όλο το ΝΒΑ σε πόντους στον αιφνιδιασμό με 6,2 και κοντά στο 70% ποσοστό στα σουτ σε αυτές τις καταστάσεις, χωρίς μάλιστα οι Μπακς να έχουν κάποια σπουδαία άμυνα, το αντίθετο. Το Μιλγουόκι άφηνε 106,4 πόντους ανά κατοχές, νούμερο που έφερε την ομάδα του Κιντ μόλις στην 19η θέση στη λίγκα, ενώ παράλληλα ήταν μόλις 26ο σε defensive rebounding rate με 75,4%. Πρακτικά αυτά σημαίνουν πως τα "Ελάφια" δεν σταματούσαν εύκολα τους αντιπάλους τους, ούτε εξασφάλιζαν με άνεση το αμυντικό ριμπάουντ, δύο στοιχεία απαραίτητα για να τρέξει κάποιος στον αιφνιδιασμό. Κι όμως, ο Γιάννης στην κατηγορία διέπρεψε, μαζί και η ομάδα του.

Eνα ακόμη ενδιαφέρον στοιχειο, προερχόμενο από τον πρώτο εκ των συνδέσμων παραπάνω, είναι πως μετά από πάσες του Γιάννη οι συμπαίκτες του σούταραν φέτος πολύ καλά. Αντιγράφω: "Ο Σνελ φέτος σούταρε με 43%. Ο Τέρι και ο Μίντλετον πάνω απο 42% σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένας παίκτης του Μιλγουόκι που να σουταρε κάτω από 34% μετά από πάσες του, αυτό είναι τρελό". Είναι η επιρροή του point Giannis φανερή σε αυτό το σημείο, και είμαι σίγουρος πως όλοι υποψιάζεστε (ή γνωρίζετε) το γιατί. Οι άμυνες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να στείλουν βοήθειες στον διάδρομο. Η σημαντική λεπτομέρεια , βέβαια, που αφορά την εθνική μας, είναι άλλη. Οι τρεις παίκτες που αναφέραμε μόλις παραπάνω, είναι έτσι κι αλλιώς πολύ καλοί σουτέρ, και το ίδιο ισχύει και για τον rookie of the year, Malcolm Brogdon.

Σαφώς, οι Μπακς και η εθνική αποτελούν δύο διαφορετικές περιπτώσεις, όμως η εθνική δεν μπορεί επ'ουδενί να αγνοήσει τα συμπεράσματα μια ολόκληρης σεζόν μπάσκετ (τα οποία ιδιανικά ένας προπονητής που θα είχε προσληφθεί καιρό τώρα θα είχε μελετήσει). Ο Κώστας Μίσσας , αν θέλει να εκμεταλλευτεί τις προσπάθειες υψηλών ποσοστών που προσφέρει ο παίκτης σε transition και kick out , οφείλει να φτιάξει σκληρή άμυνα και να πάρει μαζί του όσους περισσότερους καλούς σουτέρ έχουμε διαθέσιμους. Το αν ο Γιάννης θα παίζει ως point guard ή ως forward είναι σχετικά δευτερεύον, υπό την έννοια του ότι οι επιθέσεις έχουν ροή. Μπορεί η μπάλα να πάει στα χέρια του νωρίτερα, μπορεί και αργότερα, ανάλογα με την πορεία ενός παιχνιδιού και τις προπονητικές προσαρμογές. Η ουσία είναι πως χωρίς transition και με λίγους σουτέρ, οι δυσκολίες για εκείνον θα πολλαπλασιαστούν, και για την εθνική επίσης. Τα διεθνή γήπεδα έχουν το επιπλέον "μειονέκτημα" των μικρότερων διαστάσεων.

Τα προβλήματα από την θεωρία στην πράξη

Τα παραπάνω, νομίζω πως φανερώνουν αμέσως και την απόσταση που χωρίζει την θεωρία από την πράξη. Η εθνική δεν έχει ούτε πληθώρα σουτέρ, ούτε πληθώρα 3 & D παικτών. Οι δυο καλύτεροι περιφερειακοί αμυντικοί της πάνω στην μπάλα και σε αλλαγές (Καλάθης, Θανάσης) δεν βλέπουν ακριβώς το καλάθι σαν βαρέλι, την ίδια στιγμή που η άμυνα των σέντερ στο πικ εν ρολ δεν αποτελεί σταθερή εγγύηση. Ο Κώστας Μίσσας θα έχει πολλή δουλειά στο να ανακατέψει σχήματα και πρόσωπα, έτσι ώστε να βρει το κατάλληλο μείγμα άμυνας, transition επίθεσης και καλού μακρινού σουτ. Η πλάκα είναι πως οι δυο παίκτες που θεωρητικά πλησιάζουν περισσότερο στο επιθυμητό προφίλ αγωνίζονται και οι δύο στην ίδια θέση με τον Γιάννη. Κώστας Παπανικολάου και Ιωάννης Παπαπέτρου είναι ο,τι πλησιέστερο διαθέτουμε στο πλάι, σε συνδυασμό άμυνας και σουτ, άσχετα αν τα ποσοστά τους στην σεζόν έμοιαζαν με rollercoaster. Σκέφτομαι τον Φώτση στα καλά του, τον τοποθετώ σε αυτό το ρόστερ και αισθάνομαι υπέροχα.

Θα δούμε. Κατά καιρούς έχουν εκφραστεί διάφορες επιθυμίες από τους επιστήμονες της εξέδρας. Αλλος θέλει τον Γιάννη μέχρι και (εν δυνάμει) σέντερ στην επίθεση, έτσι ώστε να κάνει ο ίδιος τον σκρίνερ στο πικ εν ρολ. Όπως και όλα τα υπόλοιπα σενάρια (point guard, point forward, τεσσάρι με κίνηση στην base line), έτσι μέχρι και αυτό έχει έστω μια κάποια βάση, ακριβώς διότι ο Αντετοκούνμπο είναι καταπληκτικός παίκτης. Αν θέλετε την άποψη μου πάντως, δεν μπορώ να φανταστώ την πρώτη πάσα μετά το ριμπάουντ να μην πηγαίνει στα χέρια του, ούτε να μην υπάρχει σαφής προπονητική εντολή για διεκδίκηση του επιθετικού ριμπάουντ.

Η τελική στελέχωση θα μας δείξει πολλά , πάρα πολλά. Προς το παρόν, το μόνο που μπορεί να καταθέσει κάποιος είναι σκέψεις. Καθώς περνά ο καιρός θα μπορέσουμε να σχηματοποιήσουμε τα πράγματα καλύτερα.

Για το τέλος, το μεγαλύτερο πρόβλημα, ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ!!!111!!!!1

Ερχεται καύσωνας γαμώ το μπελά μου. Τα 8 καλύτερα κόκκινα είναι ασφαλή στον συντηρητή, αλλά τα υπόλοιπα τα καημένα θα υποφέρουν και ας είναι στο υπόγειο. Το κόκκινο κρασί διατηρείται έξοχα σε σκοτεινούς και υγρούς χώρους και ιδανικά σε θερμοκρασίες κοντά στους 17-18 βαθμούς (αυτά που παλιώνουν προσωπικά τα έχω στους 12). Αντες πες επαγγελματίας δεν είμαι, στο υπόγειο ένα 22-23 ειναι ανεκτό. Ομως τώρα το πράγμα δυσκολεύει και δεν ξέρω τι να κάνω. Πανσιόν κρασιών δεν υπάρχει, άρα πλέον η αγορά δεύτερου ειδικού ψυγείου ειναι απαραίτητη, μάλλον μέσω crowdfunding. Τι είπατε, έχει κι αλλα προβληματα ο κόσμος; Ισχύει.

Υ.Γ. Η προπονητοφαγία δεν είναι το στυλ του ιστοτόπου, για αυτό και κάτι κακό για τον Κώστα Μίσσα δεν θα διαβάσετε. Η επιλογή του είναι προφανέστατα επιλογή ανάγκης, αλλιώς δεν θα είχαν γίνει προτάσεις σε άλλους προπονητές πρώτα. Του μυαλό του θα χρειαστεί να κατεβάσει ιδεές και μάλιστα μοντέρνες. Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία.