Όλοι ξέρουμε πια πως η Εθνική με Καλάθη, Σλούκα, Πρίντεζη, Παπαγιάννη, Παπανικολάου κι ενδεχομένως Γιάννη, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία, από καθαρά αγωνιστική οπτική, από την Εθνική με Αθηναίου, Κατσίβελη, Γιάννη Αγραβάνη. Έτσι είναι το καθεστώς όμως, κατά την διάρκεια των παραθύρων, και με βάση αυτό πορεύονται όλες οι εθνικές ομάδες, σχεδόν συμβιβασμένες.
Για το παιχνίδι και την ήττα προ ολίγων ημερών απέναντι στην Λετονία δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Η Εθνική προφανώς έπαιξε άσχημα κι έχασε δίκαια, από μια αντίπαλο όχι... τέρας, αλλά σε κάθε περίπτωση καλύτερη στην εν λόγω αναμέτρηση. Όσοι δεν το είδαν, δεν έχασαν τίποτα σπουδαίο. Στο 40λεπτο οι Λετονοί ήταν πιο σοβαροί, ουσιώδεις κι αποτελεσματικοί. Θεωρώ πως αυτό που έκανε χειρότερη εντύπωση, δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά η εικόνα. Ήττες μπορεί να έρθουν απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, το θέμα είναι ο τρόπος και τι κάνεις για να αποφύγεις το... παγόβουνο. Υπήρξαν διαστήματα όπου η ομάδα του Σκουρτόπουλου έχανε με 15-20 πόντους, δείχνοντας σημάδια παραίτησης. Δεν έβγαλε αντίδραση, δεν βελτιώθηκε κατά την διάρκεια του ματς. Ήταν ξεκάθαρα μια κακή μέρα στην δουλειά που συνοδεύτηκε από έλλειψη ενέργειας και προσπάθειας. Δύσκολα θα βλέπαμε κάτι χειρότερο.
Κι όμως, για αρκετά λεπτά κόντρα στην Βουλγαρία, το τοπίο ήταν εξίσου αποκρουστικό. Και στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μια αντίπαλο χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα, με άσημους παίκτες, εξαιρώντας 2-3. Μόνο ο Μποστ που έχει παίξει Ευρωλίγκα, μεταξύ άλλων, κι ο άλλοτε θαμώνας της Basket League, Κοστόφ, ήταν μονάδες των γειτόνων που... κάτι έλεγαν. Η φιλότιμη Βουλγαρία ήταν ομολογουμένως ένα εμπόδιο χαμηλού ύψους, όμως η Εθνική κατάφερε να κάνει τα εύκολα... δύσκολα. Στο δεκάλεπτο ήταν πίσω με οκτώ και τελικά πήγε στα αποδυτήρια με διψήφια εις βάρος της διαφορά. Μια από τα ίδια, δηλαδή. Μπήκε κάπως πιο... ζεστά στο παρκέ μετά την ανάπαυλα, βελτιώθηκε συνολικά (ελαφρώς βέβαια) στην επανάληψη, ψαλιδίζοντας σταδιακά το σκορ. Κατάφερε να στείλει το ματς στην παράταση και τελικά εξασφάλισε το ροζ φύλλο - εισιτήριο πρόκρισης, χάρη σε κομβικά σουτ προσωπικότητας κι ικανότητας του Αθηναίου.
Ο 32χρονος γκαρντ του Περιστερίου συνήθως παίζει καλά όταν φορά τα χρώματα της Εθνικής, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία που προσφέρουν τα FIBA windows σε μικρότερου βεληνεκούς αθλητές, συγκριτικά με τους "πρωτοκλασάτους" των χωρών, να γίνουν διεθνείς. Αξίζει μεγάλο credit ο έμπειρος περιφερειακός, διότι όχι μόνο έκανε ένα γεμάτο παιχνίδι (21π, 6/9 τριπ, 5ρ, 2α) και έβαλε τα κρίσιμα σουτ, αλλά κι επειδή έσωσε την ελληνική ομάδα από κάζο, χειρότερο του προηγούμενου. Ναι, τα παιδιά που απαρτίζουν τη συγκεκριμένη Εθνική δεν είναι παίκτες του κορυφαίου επιπέδου, όμως μη μου πείτε πως είναι και χθεσινοί. Συνθέσεις ανάγκης έχουν όλες οι ομάδες στα παράθυρα, αλλά η Ελλάδα στο εν λόγω παιχνίδι είχε ρόστερ που θα έλεγε κανείς πως θα μπορούσε να καθαρίσει σαφώς πιο άνετα. Αντίπαλος ήταν η Βουλγαρία, όχι κανένα μεγαθήριο. Μια ομάδα που από το 1995 και μετά έχει εμφανιστεί σε μόλις 3 από τα 12 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που έχουν διεξαχθεί.
Ο Μαργαρίτης παίζει 8 χρόνια με τον ΠΑΟΚ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Μάντζαρης μέχρι πρόπερσι έπαιζε στην Ευρωλίγκα. Ο Δημήτρης Αγραβάνης το ίδιο, ενώ ο Γκίκας κι ο Κατσίβελης παίζουν στη φιναλίστ του BCL. Ακόμη και "μικρότεροι" ως ονόματα παίκτες του ρόστερ (Λούντζης, Κατσίβελης, Καββαδάς) έχουν κάνει τις... γύρες τους από τους "αιώνιους". Δεν μπορούσε αυτό το σύνολο να κερδίσει χωρίς προβλήματα την Βουλγαρία; Μάλλον δεν είναι θέμα υλικού, αλλά τρόπου παιχνιδιού - ίσως και νοοτροπίας. Η Εθνική έδειχνε ασύνδετη, άχρωμη, χωρίς φρέσκες κι αποτελεσματικές ιδέες. Σε σημεία όπου έχανε η τάση της διαφοράς έμοιαζε να είναι αυξητική. Γι' αυτό κι η χθεσινή ανατροπή, ήταν τελικά κάπως... αναπάντεχη. Σίγουρα, γι' αυτό "έφταιξε" κι η Λετονία, αλλά και το κάκιστο πρώτο 20λεπτο.
Παρότι ο κλοιός του παιχνιδιού ήταν στενός κι ο κίνδυνος για νευρικές αποφάσεις ήταν πάντα παρόν, η Εθνική έσφιξε κάπως αμυντικά, είχε κάποιες καλές στιγμές και στην επίθεση και μπόρεσε να επανέλθει. Γύρισε το... χαρτί όταν ο Αθηναίου έδειξε ισχυρό mentality. Κάπου εκεί το πίστεψε ολόκληρη η ομάδα και στην παράταση βγήκαν μπροστά και κάποιοι ακόμη παίκτες. Στο τέλος, βέβαια, δεν είπαμε "τέλος καλό, όλα καλά", αλλά... "πάλι καλά". Κι αυτό λέει πολλά αναφορικά με την ροή του ματς, αλλά και τη "μεγάλη εικόνα". Το ότι δεν έχασε η Εθνική από την Βουλγαρία ήταν πιο σημαντικό από τη νίκη αυτή καθ' αυτή, καθαρά για λόγους πρεστίζ - όχι τόσο βαθμολογικούς. Δύο κολλητές «γκέλες» στη Βοσνία θα έπεφταν αρκετά βαριές στα ελληνικά στομάχια!
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να εξετάσει ο Σκουρτόπουλος και το επιτελείο του τους λόγους για τους οποίους είδαμε για 60 λεπτά - από τα συνολικά 85 που παίχτηκε μπάσκετ στο Σεράγεβο - μπάσκετ υπό του μετρίου από την ομάδα. Είναι ζήτημα τακτικό; Έγινε μέτρια προετοιμασία; Κόστισαν τόσο πολύ οι απουσίες παικτών; Αντιμετωπίστηκαν οι αγώνες με χαλαρότητα; Υποτιμήθηκαν οι αντίπαλοι; Ήταν απλά ένα κακό φεγγάρι; Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη κι είδαμε τελικά αυτό το θέαμα. Μια νίκη χρειαζόταν για να επιτευχθεί ο στόχος - κι ήρθε - αλλά το συνολικό πρόσημο της απόδοσης δεν ήταν το επιθυμητό. Ακολουθούν δύο παιχνίδια, τυπικής σημασίας και χωρίς «πρέπει», τα οποία ελπίζουμε να είναι αφορμές για πιο ευχάριστη κουβέντα αναφορικά με την Εθνική. Κι όχι άξια προβληματισμού κι αρνητικού σχολιασμού, όπως τα δύο τελευταία.
Υστερόγραφο
Προφανώς και θα υπήρχε πίεση στους παίκτες και τον προπονητή, μετά την ήττα από τους Λετονούς. Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Θα γκρινιάξουν, θα πουν πολλά, ίσως και βαριά λόγια. Απαξιωτικά. Όμως, αυτό συμβαίνει και στο συλλογικό επίπεδο. Καλώς ή κακώς, η Εθνική είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο κι απασχολεί την πλειοψηφία των φιλάθλων, επομένως φυσιολογικά θα ασκείται και μια πίεση - κριτική.
