Φταίει ο Σκουρτόπουλος ;
Στο νούμερο ένα στις προτιμήσεις του κόσμου, σε ο,τι σχετίζεται με ευθύνες, ασφαλώς και βρίσκεται ο ομοσπονδιακός προπονητής. Είναι αυτός που επέλεξε αυτήν την ομάδα, σχεδίασε το πλάνο παιχνιδιού και επέλεξε την φιλοσοφία που θα ακολουθούσε στο τουρνουά. Πραγματικά όμως απορώ, ενώ όλοι γνωρίζουμε τις ικανότητες του κόουτς Σκουρτόπουλου, γιατί περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Ξέραμε ότι αυτή η δουλειά ήταν η πρώτη του σε τόσο υψηλό επίπεδο και δεδομένα θα υπήρχε απειρία, γνωρίζαμε ότι δεν ανήκει στους τοπ Έλληνες προπονητές, αλλά στην πιο κάτω βαθμίδα. Για ποιο λόγο λοιπόν ευελπιστούσαμε ότι θα μας μαγέψει με την προπονητική του επιρροή ή ότι με τα τρικ του θα άλλαζε τις ισορροπίες των αγώνων; Νομίζω ότι είναι αρκετά άδικη η κριτική που δέχεται ένας άνθρωπος που δούλεψε σκληρά σε αντίξοες συνθήκες, με το 1/10 των εργαλείων που είχαν άλλα επιτελεία. Στην τελική, αν κάποιοι τον επέλεξαν και πίστεψαν ότι είναι για αυτό το επίπεδο είναι πρόβλημα δικό τους, όχι του κόουτς. Το να βάζεις έναν συμβατικό οδηγό σε αγώνες φόρμουλα 1 και μετά να τον εγκαλείς γιατί δεν πήγε καλά είναι λίγο οξύμωρο.
Προπονητικά, το μεγαλύτερο ίσως λάθος που έκανε ήταν η επιμονή στο σχήμα με τους δύο Παπ στην περιφέρεια, ενώ έβλεπε μετά από 1-2 ματς ότι δεν τραβάει. Η στατικότητα στην επίθεση ήταν εμφανής, plan b στην περίπτωση που δεν έβγαινε το play δεν υπήρχε και φυσικά ο στόχος αυτού του σχήματος για 30 πόντους ανά ματς στο transition δεν επετεύχθη ποτέ. Το κακό λένε δεν είναι να κάνεις κάτι λάθος, το κακό είναι να μην το αλλάζεις ενώ βλέπεις ότι σου φέρνει τα ίδια αποτελέσματα. Το δίδυμο Σλούκα-Καλάθη θα έπρεπε να βρίσκεται περισσότερη ώρα μαζί στο παρκέ και το ροτέισον μπορούσε να ανοίξει παραπάνω. Σίγουρα ο Λαρεντζάκης, ο Θανάσης και ο Μάντζαρης μπορούν να νιώθουν αδικημένοι από την χρησιμοποίηση τους, αφού όποτε χρειάστηκαν ήταν θετικοί. Το βρίσκω λογικό όμως όταν ένας προπονητής βρίσκεται σε πίεση και δεν έχει την αντίστοιχη εμπειρία, να πηγαίνει με τους παίκτες που αισθάνεται ότι δεν ρισκάρει.
Γενικά δεν κατάλαβα και νομίζω κανένας, τι μπάσκετ ήθελε να παίξει η Εθνική ομάδα. Ήθελε να παίξει το μπάσκετ του Γιάννη (μάλλον) ή ο Γιάννης να παίξει το μπάσκετ της Εθνικής; Το αποτέλεσμα πάντως μας έδειξε ότι αν πήγε να προσαρμοστεί πάνω στον Γιάννη απέτυχε, γιατί τα υλικά που είχε για να το πετύχει δεν ταίριαζαν. Πολλά λέγονται για την εξ αρχής στελέχωση της ομάδας, με παίκτες που μπορούσαν να βοηθήσουν περισσότερο μια Giannis-oriented ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από τον Μπράμος και τον Ντόρσεϊ, που για τους δικούς τους λόγους δεν θέλησαν να έρθουν, δεν υπήρχε κανένας άλλος παίκτης που να μπορούσε να σταθεί επαρκώς σε αυτό το επίπεδο.
Το σημείο που προσωπικά με απογοήτευσε ήταν το εξωαγωνιστικό και οι δηλώσεις του coach. Δεν μπορεί να λες για το alley oop του Καλάθη, "άλλο είχαμε σχεδιάσει", όταν ο καλύτερος πασέρ της Ευρωλίγκας είδε το κενό και προσπάθησε να πασάρει. Αν θέλεις να έχεις τον παίκτη μαζί σου τον καλύπτεις. Το μεγαλύτερο όμως φάουλ, ήταν η δήλωση για τα τρια γκαρντ. Δεν μπορεί να δηλώνεις "αν μου βρείτε τρια γκαρντ θα τα βάλω" και μετά από 2 λεπτά να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο δεν έχουν αυτοπεποίθηση οι παίκτες σου, και τα δυο μαζί δεν συμβαδίζουν. Το έχασε το παιχνίδι και νομίζω το κατάλαβε και ο ίδιος.
Οι παίκτες ήταν ικανοί για κάτι παραπάνω;
Παμε στο κομμάτι που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν ακούγεται. Έχουμε 10 χρόνια αποτυχίες, έχουμε αλλάξει εξι προπονητές που πάντα είναι λίγοι, αλλά αντίθετα πιστεύουμε ότι αυτοί οι παίκτες κάθε φορά είναι για παραπάνω και όλο κάποια ατυχία συμβαίνει, κάποιος διαιτητής θα μας αδικήσει ή το σύμπαν θα συνωμοτήσει εναντίον μας. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν μπορώ να το ακούω άλλο. Είναι ξεκάθαρο ότι από αυτήν την φουρνιά παικτών λείπουν κάποια από τα βασικά του αθλήματος και το χειρότερο είναι ότι στο σύνολο τους, τα χαρακτηριστικά τους δεν αλληλοσυμπληρώνονται. Για να γίνει κατανοητό αυτό που λέμε, σύμφωνα με το μπάσκετ που παίζεται αυτή τη στιγμή στο κορυφαίο επίπεδο, τέσσερα στοιχεία πρέπει να έχει ένας παίκτης ή μια ομάδα. Τρίπλα, πάσα, σουτ και αθλητικότητα. Αν εξετάσουμε μεμονωμένα κάθε παίκτη θα δούμε ότι μόνο ο Σλούκας, ο Γιάννης και ο Καλάθης διαθέτουν τρία στα τέσσερα. Θα μου πείτε το μπάσκετ δεν είναι ατομικό άθλημα, αλλά το σύνολο των χαρακτηριστικών των παικτών σε μια ομάδα. Τι γίνεται όμως όταν 11/12 έχουν έλλειψη στο σουτ και ο Σλούκας του 41% ποσοστό καριέρας δεν είναι high volume shooter;
Καλώς ή κακώς στο σύγχρονο μπάσκετ δεν μπορείς να πας πουθενά αν δεν έχεις σουτ και το ελληνικό μπάσκετ για πολλούς και διάφορους λόγους δεν βγάζει σουτέρ. Πριν το τουρνουά γνωρίζαμε ότι ο μ.ό. της Ελληνικής ομάδας έξω από τα 6,75 είναι 32,8%.
Παρά το ανέλπιστο 41,7% του Καλάθη, η Ελλάδα στο τουρνουά σούταρε με 33,6% (αναμενόμενο), ένα πάρα πολύ χαμηλό ποσοστό, αν συνυπολογίσουμε ότι είχαμε στην ομάδα ένα πυρηνικό όπλο σαν τον Γιάννη που θέλει αρκετά καλό spacing για να δράσει. Ναι οκ, έχουν μεγάλη διαφορά οι κανόνες της Φίμπα από το NBA κάτι που δεν τον ευνοεί. Ας είχαμε έναν Μπογκντάνοβιτς από το ένα φτερό και έναν Πάτι Μιλς από το άλλο να βλέπαμε αν θα είχε το ίδιο πρόβλημα ή όχι.
Δεν είναι πυρηνική φυσική, όλες οι ομάδες ρίσκαραν το σουτ δημιουργώντας τοίχος μπροστά στο Γιάννη, του έκλειναν τους διαδρόμους προς το καλάθι, αυτός αναγκαζόταν να πασάρει με αποτέλεσμα τα άστοχα σουτ.
Όπως αποδεικνύεται, ό,τι και να κάνεις μέσα σε ένα τουρνουά λίγων ημερών, η φήμη σου είναι αυτή που θα σε ακολουθεί. Ο Νικ σούταρε 15% πάνω από το μ.ό. καριέρας του αλλά καμία άμυνα δεν άλλαξε τακτική παίζοντας σταθερά under στα σκριν πάνω στην μπάλα, το ίδιο συνέβη και για τους άλλους περιφερειακούς. Πολλές φορές δεν μετράει μόνο πόσο καλά σουτάρεις αλλά και τι αντίδραση προκαλείς στην άμυνα. Για αυτό το λόγο όσα λέγονται και καταλογίζονται στο προπονητή για ανικανότητα αξιοποίησης του Γιάννη, έχουν βάση μεν, αλλά από την άλλη το συγκεκριμένο ρόστερ δεν μπορούσε να δώσει λύσεις.
Είναι περίεργο και σίγουρα λάθος στόχευση ο Γιάννης να χρησιμοποίησε 67 κατοχές σε όλο το τουρνουά και ο Καλάθης 65, αλλά είναι η φύση του Αντετοκούνμπο τέτοια που δεν θα πάει να τρυπησει τον τοίχο και θα προτιμήσει να πασάρει στην περιφέρεια. Είναι βέβαιο όμως ότι όλες οι ομάδες αν μπορούσαν να διαλέξουν τον τρόπο που θα ήθελαν να χάσουν από την Ελληνική ομάδα θα ήταν από το εξωτερικό της σουτ. H παρακατω ενδεικτική εικόνα προέρχεται από την ανάλυση του κόουτς Μαρμαρινού για το κανάλι Baskethead στο Youtube.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα, δηλαδή όποια ομάδα δεν έχει σουτ είναι καταδικασμένη; Η απάντηση είναι ότι σε τέτοια τουρνουά, με τις ομάδες να έχουν κάνει σκάρτο ένα μήνα προετοιμασία, χωρίς να λειτουργούν κάτω από ένα μακροπρόθεσμο πλάνο που θα τους έδινε ομοιογένεια και συνεργασίες σε βάθος χρόνου, άρα και την απαραίτητη χημεία ώστε να βγάλουν αυτοματισμούς, τότε ναι, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Στους συλλόγους είναι διαφορετικά, αφού τα χαρακτηριστικά που λείπουν μπορείς να τα επανακτήσεις με μεταγραφές, όπως έκανε ο Παναθηναϊκός φέτος για να πλαισιώσει τον Καλάθη.
Εκτός αυτού γνωρίζαμε ότι διαθέτουμε δυο σέντερ παλιάς κοπής, με αργά πόδια που δεν μπορούν να βγουν στην περιφέρεια, είτε να ακολουθήσουν περιφερειακούς σε αλλαγή μαρκαρισμάτων. Ήταν απλά θέμα χρόνου να βρεθεί κάποιος ικανός γκαρντ που να έχει στο ρεπερτόριο του mid-range pull up και να εκθέσει όλες τις αδυναμίες τους, όπως έκανε ο Χουέρτας, ο Γουέμπστερ, ο Κέμπα και ο Μίτσελ. Η λύση σε αυτό ήταν ο Γιάννης να μεταφερθεί στο 5, όπου σίγουρα βελτίωνε τα πράγματα, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει καθόλη την διάρκεια του αγώνα. Το pick n roll του Μπαρμπόσα με τον Βαρεχάο θα μας στοιχειώνει για χρόνια.
Προσωπικότητα
Σε αυτά τα μεγάλα τουρνουά είναι σύνηθες στα δύσκολα να βγαίνουν μπροστά οι προσωπικότητες των ομάδων, οι μπαρουτοκαπνισμένοι παίκτες. Συγχωρέστε με που θα το πω, αλλά εκτός από τον Γιάννη και τον Καλάθη, είδα παίκτες να διστάζουν να σουτάρουν ελεύθεροι επειδή είχαν αστοχήσει πριν, να μεταφέρεται η μπάλα από χέρι σε χέρι μέχρι να τελειώσει ο χρόνος, γιατί κανείς δεν ήθελε την ευθύνη. Σκεφτείτε αν στη θέση του Σλούκα ήταν ο Σπανούλης με την προσωπικότητα που έχει και τον μπασκετικό εγωισμό που τον διακρίνει. Φέρτε τώρα στο μυαλό σας τις φάσεις που τα φτερά έκλειναν στην ρακέτα τον Γιάννη και άφηναν ελεύθερο τον Σπανούλη. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να μην τρελαθεί που εστιάζουν σε κάποιον άλλον και όχι σε αυτόν και δεν θα έλεγε από μέσα του θα σας κερδίσω μόνος μου; Καμία περίπτωση.
Όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν, μπορούσε οποιοσδήποτε να τα έχει καταλάβει πριν το τουρνουά, αν έβαζε κάτω τα πράγματα και με απλή μπασκετική σκέψη τα ανέλυε χωρίς συναισθηματισμούς. Θα έβλεπε ότι αυτή η συγκεκριμένη ομάδα είχε ταβάνι στο potential της, αφού οι παίκτες είχαν κοινά ελαττώματα που δεν μπορούσαν να κρυφτούν από την λειτουργία της ομάδας. Η ελπίδα ότι ο Γιάννης μπορεί να καταργήσει την μπασκετική λογική κράτησε μόλις έναν αγώνα.
Έχοντας λοιπόν όλες αυτές τις εγγενείς αδυναμίες υπήρχε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ελπίδας και αισιοδοξίας για κάτι καλό, ακόμα και για μετάλλιο. Όλο αυτό ανήκει σε ένα γενικότερο πλαίσιο που υπάρχει στο Ελληνικό μπάσκετ κυρίως από τον περίγυρο (δημοσιογράφους,οπαδούς,εφημερίδες) ότι οι Έλληνες παίκτες είναι από τους κορυφαίους στην Ευρώπη, το υλικό της Εθνικής είναι τοπ και άρα έχουμε πιθανότητες για κάτι καλό.
Συνηθίζουμε να ξεχνάμε ότι παίζουν και άλλοι μπάσκετ που είναι το ίδιο καλοί με εμάς και ενίοτε καλύτεροι. Το να ζούμε με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και της Αγίας Τριάδας (Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς) δεν μας βοηθάει να αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό επίπεδο μας. Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι αφότου σταμάτησαν οι δυο και ο τρίτος πέρασε την κορυφή του βουνού και βρίσκεται πλέον στην κάθοδο, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν επιτυχίες και η εθνική αποτυγχάνει συνεχώς. Όλα αυτά δεν είναι μομφή για τους παίκτες, για τους οποίους κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα, ούτε για την διάθεση τους, ούτε για την θέληση τους μέσα στους αγώνες, ούτε γιατί χάνουν δυο μήνες από το καλοκαίρι τους για να παίζουν για την Εθνική ομάδα. Είναι όμως μομφή για όλους τους τριγύρω που δημιουργούν προσδοκίες μιλώντας για το καλύτερο ρόστερ, για μετάλλια και μετά ρίχνουν στην αρένα των ευθυνών παίκτες και προπονητές.
Βλέποντας κάποιος τους αγώνες από την φάση των 16 και μετά, ευχαριστιέται μπάσκετ η ψυχή του. Ποιότητα, κλάση, τακτική, πραγματικά μεγάλες προσωπικότητες, παικταράδες παγκόσμιας εμβέλειας μας χαρίζουν μια εικόνα που αγαλλιάζει το μάτι. Αλήθεια βλέποντας Γάλλους, Ισπανούς, Αργεντινούς, Αυστραλούς, Σέρβους, Αμερικάνους, Λιθουανούς υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι είμαστε σε αυτό το επίπεδο; Προφανώς όχι. Άρα γιατί το πιστεύαμε πριν το τουρνουά;
Ας γίνει επιτέλους κατανοητό, δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε.
