Ξεκινώντας τη σεζόν, οι Utah Jazz συγκαταλέγονταν ανάμεσα στις ομάδες που θα “χόρευαν” στους ρυθμούς του εξωγήινου που λέγεται Victor Wembanyama. Πως αλλιώς, άλλωστε, θα μπορούσε να ερμηνευτεί η στοχευμένη απομάκρυνση των Donovan Mitchell και Rudy Gobert; Fast forward στο σήμερα, οι Jazz μετρούν ένα ρεκόρ της τάξης του 12-6, όντας μία από τις καλύτερες επιθέσεις της Λίγκας. Είναι αυτή η εικόνα της ομάδας ή θα έρθει κάποια στιγμή η απότομη προσγείωση;

Ο ορισμός της επιτυχίας ενός franchise σε μια κλειστή λίγκα με ένα και μοναδικό έπαθλο, όπως το NBA, αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Είναι φυσικά εύκολο να χρησιμοποιήσουμε ως σταθμό την κατάκτηση του πρωταθλήματος ή τη συμμετοχή στους τελικούς, κάτι τέτοιο όμως οδηγεί σε άτοπα συμπεράσματα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την τελευταία δεκαετία. Θα θεωρούσαμε επιτυχημένο franchise τους Toronto Raptors αν δεν είχε κάνει ο Pachulia πράξη την φράση “χαλί να με πατήσεις” κάνοντας closeout στον Kawhi Leonard; Είναι επιτυχημένοι οι Suns, οι οποίοι έφτασαν μια ανάσα από το πρωτάθλημα στην πρώτη τους παρουσία στα playoffs μετά από μια δεκαετία; Οι Blazers πλέον συζητιούνται ως παράδειγμα προβληματικής διαχείρισης, ενώ μιλάμε για μια ομάδα με οκτώ συνεχόμενες παρουσίες στα playoffs, συμπεριλαμβανομένης και μιας παρουσίας σε τελικούς περιφέρειας. 

Jazz και Clippers κοντράρονται στο δεύτερο γύρο των playoffs ερχόμενοι από τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις. Η Utah ουσιαστικά τρόμαξε μόνο στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στο Memphis και μόλις ο σταρ Donovan Mitchell πάτησε παρκέ όλα έγιναν πολύ πιο απλά, το πόδι έμεινε πατημένο στο επιθετικό γκάζι, 4-1, χαίρετε και αντίο. Οι Clippers αντιθέτως ήταν μέρος της πιο παλαβής σειράς ως τώρα, απέναντι στο Dallas, όπου και χρειάστηκαν το game 7 στην έδρα τους (ενώ στα πρώτα έξι παιχνίδια κανείς γηπεδούχος δεν έφυγε από το παρκέ με τη νίκη στα χέρια) και έναν εξαιρετικό Kawhi Leonard για πάρουν την πρόκριση και να διατηρήσουν τον τίτλο του φαβορί για κατάκτηση της Δύσης, τώρα που ο LeBron και οι Lakers χαιρέτησαν.

Σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τη βιασύνη να ξεκινήσει για οικονομικούς λόγους, τους τραυματισμούς και τα covid protocols, από τις βαρετές 30άρες και 40άρες που έκαναν τα παιχνίδια τυπική διαδικασία βράδυ παρά βράδυ, η ώρα της αλήθειας έφτασε. Με τα play-ins να δοκιμάζονται επιτυχημένα στη νέα τους μορφή για πρώτη φορά, τα οκτώ ζευγάρια των φετινών NBA Playoffs έχουν σχηματιστεί και οι contributors του Basketball Guru αναλύουν και προβλέπουν το τι θα συμβεί σε καθένα από αυτά.
Σειρά παίρνουν σήμερα τα ζευγάρια της Δυτικής Περιφέρειας

Τρέχουν το καλύτερο ρεκόρ στη Δύση, ο Mike Conley δείχνει να έχει βρει τα -ακραία- πατήματά του, οι σχέσεις μεταξύ Donovan Mitchell και Rudy Gobert μάλλον έχουν αποκατασταθεί και ο Quin Snyder κρατάει τη μπαγκέτα του μαέστρου με πλήρη επιτυχία. Φτάνουν όλα αυτά για να καταστήσουν τους Utah Jazz διεκδικητές του δαχτυλιδιού;

Οι Jazz, παρά την ατυχή στάση τους στον Σέρβο αρτίστα, σολάρουν από τα 7,25, οι Heat ακόμα ζεσταίνονται, η άμυνα των Nets θυμίζει παιδική χαρά, σε αντίθεση με αυτή των Rockets -και όμως!-, που πνίγει εδώ και 20 μέρες τους αντιπάλους σαν τανάλια. Αυτά τα φυσιολογικά, ή όχι και τόσο, στο We Got Game που μόλις ανοίξατε.

Η περσινή χρονιά για την ομάδα της Utah ήταν καλύτερη του αναμενομένου. Παρά τη φυγή του Hayward, η έλευση του Mitchell κυρίως, αλλά και του Rubio, βοήθησαν την ομάδα να κάνει ένα καταπληκτικό φίνις και να τελειώσει με ρεκόρ 48 – 34, παρότι είχε βρεθεί να έχει ρεκόρ 19 – 28 (29 - 6 στα τελευταία 35 παιχνίδια) κάπου στα μέσα Γενάρη. Στα play off οι Jazz απέκλεισαν τους Thunder και χάσανε από τους καλύτερους Rockets. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες, αφού στην off season κατόρθωσαν να κρατήσουν όλους τους παίκτες και να είναι επί της ουσίας η ίδια ομάδα.

Όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, τη μαγειρική, τον κινηματογράφο ή οποιαδήποτε τελοσπάντων ασχολία, μπορούμε λίγο - πολύ να θυμηθούμε τα ερεθίσματα εκείνα που μας έκαναν να την πρώτο - αγαπήσουμε, τα στοιχεία εκείνα που ως αόρατη δύναμη επέστησαν την, παιδική η όχι, προσοχή μας σε αυτή για πρώτη φορά. Είτε αυτά είναι στιγμές, είτε φυσικά πρόσωπα είμαστε "καταδικασμένοι" να τα κουβαλάμε μαζί μας, όσο φυσικά διατηρούμε τα λογικά μας μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο πανζουρλισμό ερεθισμάτων, εν μέσω του οποίου ζούμε και εκφραζόμαστε.

Η τελευταία μέρα των μεταγραφών πέρασε, οπότε οι ομάδες με εξαίρεση κάποιες μικρές προσθήκες που θα μπορέσουν να κάνουν μέσα από τους παίκτες των οποίων συμβόλαια θα εξαγοραστούν (βλέπε Belinelli στους Sixers), θα είναι αυτές μέχρι το τέλος της σεζόν. Το All Star Game έφτασε, όμως προσωπικά με αφήνει αδιάφορο (με εξαίρεση ίσως τους διαγωνισμούς του Σαββάτου) αφού αν μου άρεσε να βλέπω τους παίκτες να καρφώνουν ανενόχλητοι, θα πήγαινα νωρίτερα στο γήπεδο για να βλέπω την προθέρμανση των ομάδων. Με την ευκαιρία του διαλείμματος , αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στην πιο συναρπαστική μάχη που έχουμε στο υπόλοιπο της σeζόν και δεν είναι άλλη από την κούρσα για την είσοδο στα play off της δύσης.

Ήδη από τα τέλη Αυγούστου, σας είχα μιλήσει για την αναμενόμενη επιστροφή των Utah Jazz στο προσκήνιο και για αυτό το λόγο είναι μια από τις 2 ομάδες του ΝΒΑ, που έχω δει αρκετά ολόκληρα παιχνίδια. Αν και την ώρα που γράφεται το κείμενο, το ρεκόρ τους είναι ένα "μέτριο" 3-3, κυρίως λόγω των τραυματισμών (Hayward και Burks δεν έχουν παίξει ακόμα σε ούτε ένα παιχνίδι), έχουν ήδη τραβήξει τα βλέμματα αρκετών φιλάθλων κυρίως μετά την νίκη μέσα στο San Antonio, επί των Spurs. Όμως σήμερα, δεν θα μιλήσουμε για την ομάδα των Jazz γενικά, αλλά θέλω να σταθώ σε κάτι που συνέβη συχνά στα πρώτα παιχνίδια τους, το οποίο όλο και πιο συχνά βλέπουμε σε αγώνες μπάσκετ. Αναφέρομαι σε έναν συγκεκριμένο τρόπο που επιλέγουν να επιτίθενται στο pick and roll, όταν ο χειριστές της μπάλας είναι οι Hood και Johnson.