Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.

Όσοι παρακολουθήσαμε στενά το ΝΒΑ στη μετά Jordan εποχή, είχαμε την τύχη να συμπέσουμε με την μεγέθυνση του ΝΒΑ και την εξάπλωση του σε όλον τον κόσμο. Ήταν μια περίοδος που συνοδεύτηκε με την εξάπλωση του ίντερνετ, πράγμα που έκανε την πρόσβαση στα τεκταινόμενα της λίγκας κάθε χρόνο και πιο εύκολη, και την ανάπτυξη των analytics, εργαλείων που προσπάθησαν να ποσοτικοποιήσουν αποτελεσματικότερα την επίδραση των παικτών στις ομάδες τους, κάνοντας την αναζήτηση του καλύτερου κάθε χρονιά μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε πολλούς μεγάλους παίκτες οι οποίοι επηρέασαν και άλλαξαν το παιχνίδι τόσο μέσα όσο και έξω από τα γήπεδα. Ενδεικτικό της πολυφωνίας που υπήρχε αυτό το διάστημα σχετικά με το ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης της λίγκας, είναι ότι τα τελευταία 18 χρόνια (μετά το τελευταίο πρωτάθλημα των Bulls), το βραβείο του MVP το κέρδισαν 12 διαφορετικοί παίκτες¹, ενώ στην αντίστοιχη προηγούμενη περίοδο το είχαν κερδίσει 9² με τον Karl Malone να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις 2 περιόδους έχοντας κερδίσει τον τίτλο το 97 και το 99. Αν σε αυτούς τους παίκτες, προσθέσουμε παίκτες όπως οι Chris Paul, Vince Carter, Tracy McGrady, Dwight Howard, Dwyane Wade που κατα διαστήματα επίσης μοιάζανε ασταμάτητοι και θα μπορούσαν επίσης να έχoυν κερδίσει ένα βραβείο MVP καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πούμε με σιγουριά ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης αυτής της περιόδου. Όμως στην ερώτηση ποιος από τους παραπάνω άλλαξε περισσότερο το ΝΒΑ, η απάντηση για μένα είναι προφανής και είναι ο Kevin Garnett.

(Ο Leon T. είχε γράψει ένα πολύ ωραίο κομμάτι για τον ρόλο των σύγχρονων ψηλών. Το παρακάτω έρχεται ως ένα φιλοσοφικό συμπλήρωμα)

Είναι άραγε για να πέφτει κανείς από τα σύννεφα όταν βλέπει τη λίστα με τους πιο αποτελεσματικούς παίκτες του περυσινού ΝΒΑ, ή αλλιώς εκείνους που βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις του λεγόμενου player offensive rating ("παραχθέντες" πόντοι ανά 100 κατοχές); Ο Στεφ Κάρι είναι εκεί , αλλά στην πλειοψηφία τους τα μέλη της σχετικής λίστας είναι ψηλοί, και μάλιστα πολλοί από αυτούς από το είδος εκείνο που δεν ξέρει μπάσκετ και σουτάρει βολές στα Τζουμέρκα. Για να μην ψάχνετε τζάμπα, ας δούμε κάτι πιο απλό, τους πόντους ανά κατοχή, έτσι όπως τους παρουσιάζει το (υπέρ)αξιόπιστο ESPN.

Σε μία αποστροφή του λόγου του σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πλαίσιο του summer league στο Λας Βέγκας, ο κομισάριος του ΝΒΑ αναφέρθηκε στην μετακίνηση του Κέβιν Ντουράντ στους Ουόριορς, και κατ'επέκταση στη δημιουργία των λεγόμενων superteams στο ΝΒΑ. "Διάβασα διάφορες ιστορίες που υποστηρίζουν πως αυτό είναι που η θέλει η λίγκα, και πως η έννοια των δύο υπερομάδων είναι κάτι τηλεοπτικά ελκυστικό. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν νομίζω πως αυτό είναι καλό για το πρωτάθλημα".

Εν μέσω της περιόδου των summer leagues και με τα μάτια των περισσοτέρων να είναι -δικαίως- στραμμένα στους rookies, μιας και τα καινούρια και φρέσκα πρόσωπα πάντα εξιτάρουν, υπάρχουν κάμποσοι δευτεροετείς παίκτες που ετοιμάζονται να αρπάξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται εν όψει της ερχόμενης σεζόν. Άλλωστε όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές στο παρελθόν, η rookie χρονιά δεν είναι ίδια για όλους τους παίκτες, ενώ ακόμη και ορισμένοι που κάνουν εντυπωσιακή πρώτη χρονιά στη συνέχεια εμφανίζονται κατώτεροι των προσδοκιών. Για τους περισσότερους βέβαια, η πρώτη είναι συνήθως μια αναγνωριστική χρονιά, ενώ μια σειρά από παράγοντες (τραυματισμοί, χρόνος συμμετοχής, περιβάλλον της ομάδας) επηρεάζουν την εξέλιξή τους. Το σημαντικό για τους νέους αθλητές του NBA είναι να τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, ώστε να αποδείξουν τι αξίζουν και να δικαιώσουν -ή όχι- τις προσδοκίες. Πιο κάτω παρουσιάζουμε τέσσερις από τους sophomores που έχουν όλα τα φόντα ώστε φέτος να είναι η χρονιά τους και να κάνουν το πρώτο μεγάλο βήμα προς την καθιέρωση.

Έχει ξεκινήσει ένας από τους πιο καυτούς Ιούλιους στην ιστορία του μπάσκετ και ο κύριος λόγος για αυτό είναι το NBA και το Salary Cap που εκτοξεύθηκε 20+ εκατομμύρια από την προηγούμενη χρονιά. Τα χρήματα αυτά για να καταλάβει κάποιος πως θα μπορούσε να ενισχυθεί μια ομάδα, είναι τα χρήματα που παίρνει ο Curry, ο Αντετοκούμπο και ο Anthony Davis μαζί!

Εχοντας αφήσει πίσω μας το NBA Draft, όπου συνέβησαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα όπως άλλωστε διαβάσατε στο τελευταίο κείμενο του Leon, οδεύουμε ολοταχώς προς την έναρξη της free agency. Το μεγαλύτερο θέμα είναι χωρίς αμφιβολία το που θα καταλήξει ο Kevin Durant, αν και το επικρατέστερο σενάριο κατά πως φαίνεται είναι να υπογράψει για 1+1 χρόνια στους Thunder και να επανεξετάσει το μέλλον του το ερχομενο καλοκαίρι. Άλλα ονόματα που σύμφωνα με τις φήμες θα πρωταγωνιστήσουν στην φετινή offseason είναι ο Hassan Whiteside, ο Al Horford, ο DeMar DeRozan, ο Dwight Howard, ενώ free agents όπως ο Wade, ο Nowitzki και ο Drummond κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνουν εκεί που βρίσκονται. Στις παρακάτω γραμμές θα διαβάσετε για ορισμένους απ’ τους free agents που μπορεί να μην έχουν στραμμένα όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, αλλά σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετικά χρήσιμες προσθήκες σε αρκετές ομάδες της λίγκας. Για να δούμε μερικούς απ’ αυτούς:

O Γιώργος Παπαγιάννης επελέγη στο Νο 13 του ντραφτ από το Σακραμέντο, και διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις του Βλάντε Ντίβατς μετά την επιλογή , θα νόμιζε πως οι Κινγκς επέλεξαν τον Τζαμπάρ ξερωγώ (sic). "Θα έρθει από φέτος", "έχει τα πάντα στο παιχνίδι του", "μία μέρα θα γίνει all star", είναι όλα λόγια ενός σέντερ που όσο να ναι κάτι ξέρει από το άθλημα. Τι διάολο, πως γίνεται και αυτός ο παίκτης δεν έπαιξε στον Παναθηναικό παρά ελάχιστα, ειδικά όταν μπροστά του είχε τέρατα του βεληνεκούς ενός Κούζμιτς, ενός Ραντούλιτσα ή ενός Μπατίστα; Η εύκολη ανάγνωση είναι πως ο παίκτης ήταν πολύ νέος, και πως Τζόρτζεβιτς με τον Ιβάνοβιτς απλά δεν τον εμπιστεύθηκαν. Το βασικό ανάθεμα πέφτει λογικά στους προπονητές.

Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο να σας γράψω πολλά για τον τέταρτο τελικό του ΝΒΑ. Εχω καλεσμένους και πρέπει να βάλω ένα αρνάκι με πατάτες στη γάστρα για να τους περιποιηθώ. Καθώς καλοκαιριάζει μάλιστα, και επειδή τα κόκκινα κρασιά είναι δύσκολο να τα πιει κανείς με τη ζέστη (θα κορώσει) , βάζω σε αυτό το φαγητό κάμποσο λεμόνι , έτσι ώστε να μπορεί να ταιριάξει με ένα λευκό, όπως για παράδειγμα μια Μαντινεία Νασιάκου. Επίσης, και αυτό το θεωρώ πολύ βασικό, δεν τσιγκουνεύομαι τα φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο. Η ρίγανη και το θυμάρι θέλουν μέτρο όταν τα παίρνετε από τον Σκλαβενίτη, αλλά αν είναι φρεσκοκομμένα μπορείτε να βάλετε μέχρι και τη γλάστρα, που λέει ο λόγος.

O Mitsos Mavrakis έχει το 10% του εξαιρετικού μπασκετικού σάιτ Τhe Ball Hog.

Κανονικά, θα έπρεπε να γράψουμε για τους Warriors, αλλά ο θάνατος από τα τρίποντα των Splash Brothers αποτελεί πλέον μια αναπόδραστη νομοτέλεια για τους αντιπάλους τους και όποια προσπάθεια να αναλυθεί αυτό το μεταφυσικό φαινόμενο είναι καταδικασμένη. Για να μην αποκτήσει το κείμενο χαρακτήρα θρησκευτικού παροξυσμού ας αποφύγουμε οποιαδήποτε αναφορά στο όνομα τους επί ματαίω.