Ας ξεκινήσουμε από τους περσινούς Τελικούς. Οι Cavaliers ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα χτυπήματα της μοίρας απενοχοποιήθηκαν πλήρως, εγκαταλείποντας την ανάγκη να δικαιολογήσουν το χρυσοποίκιλτο roster τους παίζοντας εντυπωσιακό μπάσκετ. Βιώνοντας μια βιωματική εμπειρία τύπου Μοναχός που Πούλησε τη Ferrari του, σφυρηλάτησαν μια ταυτότητα συνεπή στην προλεταριακή καταγωγή της ομάδας και έφθασαν τους Warriors στα έξι παιχνίδια μέχρι που υπέκυψαν. Αυτή η ομάδα μπορεί να πλήρωσε την ένδεια ταλέντου, αλλά είχε τσεκάρει όλα τα κουτάκια που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στους πρωταθλητές. Ζούσε τρεφόμενη από το επιθετικό rebound, το βασικό μειονέκτημα της ομάδας του Kerr , όχι μόνο κερδίζοντας δεύτερες επιθέσεις, άλλα και μην επιτρέποντας στο Golden State να ανοίξει το ρυθμό. Με αυτό τον τρόπο οδηγούσε τους αγώνας σε όσο το δυνατόν λιγότερες κατοχές (ο Tristan Thompson είναι η μετενσάρκωση του Jim Bilba) και η μονολιθική επίθεσή της βασισμένη αποκλειστικά στο μπρουταλ ποσταρίσματα του LeBron με τη μηδαμινή κυκλοφορία της μπάλας αφενός δεν έκανε λάθη που να οδηγούν σε αιφνιδιασμούς και αφετέρου έκανε την εξαιρετική άμυνα του Golden State να φαντάζει περιττή πολυτέλεια.
Εν ολίγοις, οι περσινοί καθόλου ταλαντούχοι Cavs ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στους Warriors. Τα φετινά playoffs έχουν αποδεχτεί σαν μια σχετικά ανέμελη κρουαζιέρα για την αυλή του Βασιλιά και μάλιστα το παιχνίδι στο οποίο σκόραραν τα 25 τρίποντα απέναντι στην Atlanta αποτελεί το λαμπερό αυτό φως που οδηγεί τις μύγες στο επώδυνο θάνατο στην αυλή επαρχιακού κρεοπωλείου. Σαν τον γάιδαρο που νόμιζε πως παίζει φλάουτο, το Cleveland ζει μια φενάκη πιστεύοντας πως θα μπορέσει να χαμηλώσει το σχήμα του και να σκοράρει αφειδώς ώστε να κερδίσει τον τίτλο βασισμένο στην ποιότητα της επίθεσής του. Οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου που δημιούργησε στην ομάδα του Lue η αδύναμη Ανατολή, τους στερεί το πολύτιμο ένστικτο του κινδύνου και βαδίζουν προς το σκληραγωγημένο Golden State.
Η εμμονοληπτική καταδίωξη του ρεκόρ των 73 νικών έστειλε τους Warriors στα playoffs αρκετά φθαρμένους σωματικά αλλά με μια απίστευτη αύρα αυτοπεποίθησης που φαίνεται ιδιαίτερα στα κλειστά παιχνίδια με την απόλυτη ψυχραιμία που απορρέει από την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Η σειρά απέναντι στους Thunder μπορεί να απαίτησε από τον Iguodala να αντιμετωπίσει επτά φορές τον Durant, πριν βρεθεί αντιμέτωπος με το Βασιλιά (δηλαδή ο Iggy έχει τρέξει έναν αγώνα μοντέρνου τριάθλου πριν πάει στον στίβο για το δέκαθλο) αλλά έχει ακονίσει το ένστικτο της επιβίωσης των πρωταθλητών.
Το Cleveland θα σκοράρει. Ειδικά στις αρχές της δεύτερης και τέταρτης περιόδου, όταν ο Kerr θα βάζει μέσα τους Βραζιλιάνους και οι Cavs παίζουν το Horns με τον James να ρολάρει στην μπασκέτα και τον Frye, που σουτάρει με αδιανόητα ποσοστά, να περιμένει στο τρίποντο. Και θα σκοράρουν γιατί ο LeBron είναι ο μοναδικός ελέω Θεού Μονάρχης στην υφήλιο. Θα σκοράρουν από επιθετικά rebound και γιατί είναι πιο φρέσκοι στα πόδια, Και με τον J.R. Smith που θα βιαστεί να λήξει έναν αγώνα νωρίς προκειμένου να βγει. Αλλά η υποτιμημένη άμυνα του Golden State με τους τέσσερις παίκτες που αλλάζουν σε όλα τα μαρκαρίσματα και κινούνται με την κρυστάλλινη ακρίβεια του pre-game handshake της Oklahoma χορογραφημένο από την Pina Bausch, δεν θα επιτρέψει στους Cavs να βρουν αρκετά ελεύθερα σουτ κατά τη διάρκεια της σειράς και θα αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.
Tο ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται στην άμυνα του Cleveland, που αυτά τα δύο χρόνια με την εξαίρεση των περσινών playoffs, παρουσιάζεται αρκετά μπλαζέ. Όπως έγραφε και ο Zach Lowe το δίδυμο Irving και Love δεχόμενο 1.207 πόντους ανά κατοχή αποτέλεσαν τους χειρότερους αμυντικούς στο pick-and-roll από τα 119 δίδυμα που αντιμετώπισαν τουλάχιστον 250 προσπάθειες στην κανονική περίοδο. Το βίντεο με τον Love να θυμίζει το meme με τον Travolta, ενώ ο Curry έπαιζε τυφλόμυγα μαζί του στον αγώνα της κανονικής περιόδου μεταξύ των δύο ομάδων αποτελεί ένα ενδεικτικό ντοκουμέντο. Δεν είναι τυχαίο πως ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν είχε προχωρήσει ο GM Warriors Bob Myers στην τράμπα με τους Wolves που θα έφερνε τον ταλαντούχο forward στη Δυτική Ακτή, ήταν ο φόβος του για το αν θα μπορούσε να αμυνθεί το pick'n'roll με τον Steph. Αν προσθέσουμε την σχέση εξ' αποστάσεως που διατηρεί ο Kyrie με την άμυνα, μάξιμουμ προσπάθεια σε μια φάση για να τηρεί τα προσχήματα, αλλά από μακριά κι αγαπημένοι κάθε άλλη στιγμή, τις εσωτερικές περιπλανήσεις των κατά τα άλλα καλών αμυντικών J.R. Smith και Iman Shumpert που απλά εχουν μία τάση να καταπιάνονται με τα βαθύτερα νοήματα της ζωής κατά τη διάρκεια αμυντικών κατοχών που ολοκληρώνονται με τον παίκτη τους να σκοράρει στην πλάτη τους, μπορούμε εύκολα να δούμε πως οι Cavaliers στερούνται της αμυντικής συνοχής που θα τους επιτρέψει να σταματήσουν με συνέπεια τους Warriors, που θα νιώσουν απελευθερωμένοι επιτέλους από το βραχνά διάρκειας 336 λεπτών που τους επιφύλασσε η Oklahoma.
Και η επίθεση των Warriors είναι η απόλυτη μορφή τελειότητας εν μέσω χάους, η μουσική που θα συνέθετε ο Miles Davis αν αντί για τρομπέτα κρατούσε φλογοβόλο.
