Ο τρόπος με τον οποίο οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς απέδρασαν από την έδρα των Θάντερ στο έκτο παιχνίδι της σειράς των τελικών της Δύσης ήταν απλά απίθανος. Παρόλο που βρίσκονταν πίσω στο σκορ για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, παρόλο που έχαναν τις περισσότερες μάχες σώμα με σώμα και παρόλο που οι αντίπαλοι τους έπαιζαν γενικά πολύ πιο στοχευμένα, οι Dubs ευστόχησαν σε μία σειρά σουτ από αυτά που κόβουν τα πόδια σε κάθε αντίπαλο. Τα σουτ αυτά πρώτα τους κράτησαν μέσα στο παιχνίδι κάθε φορά που πήγαινε να ξεφύγει, και όταν συνδυάστηκαν στο τέλος με μερικές φοβερές άμυνες του Ιγκουοντάλα, τους οδήγησαν τελικά στην επικράτηση.

Eίναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί αυτό που γίνεται στους τελικούς της Δύσης σε κάποιον που δεν έχει δει τα παιχνίδια. Στα τελευταία δύο, η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ, φαίνεται ως μακράν χειρότερη μίας άλλης, η οποία μέσα στη σεζόν ήταν μεν πολύ καλή, αλλά είχε διεγνωσμένα προβλήματα στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού και στην κυκλοφορία της μπάλας. Αυτά όμως δεν φαίνεται να ισχύουν πλέον στα πλέι οφ, καθώς η Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ καλά καλά δεν φτάνει στο σημείο να απειληθεί. Είναι λες και μετά το τρίτο παιχνίδι απέναντι στους Σπερς κάποιος γύρισε έναν διακόπτη, και από τότε Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και λοιποί παίζουν ακριβώς το μπάσκετ που μπορεί να τους φτάσει μέχρι το δαχτυλίδι.

Πριν λίγες ώρες οι Blazers κέρδισαν το τρίτο παιχνίδι της σειράς με τους Warriors και έδωσαν καινούριο ενδιαφέρον στη σειρά. Για την ικανότητα του Πόρτλαντ και τη χρονιά που κάνει η ομάδα από το Όρεγκον τα είχαμε πει την προηγούμενη εβδομάδα, όπου και εκθειάσαμε και το επιθετικό ταλέντο του Damian Lillard. Ο δεύτερος, έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση με 40 πόντους, 10 ασίστ, 8/13 τρίποντα και οδήγησε τους Blazers στη νίκη.  Κοιτάζοντας κάποιος το box score, μια ακόμα ατομική επίδοση που ξεχώρισε ήταν του Draymond Green που "έγραψε" 37 πόντους με 8/12 τρίποντα, 9 ριμπάουντ, 8 ασίστ μόλις 2 λάθη, 1 κλέψιμο και 1 τάπα! Μιλάμε για πραγματικά γεμάτη στατιστική. Παρόλα αυτά, ο ίδιος δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος από την απόδοση του σε βαθμό που να λέει στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα ότι ήταν από τα χειρότερά του παιχνίδια.

Ο Λαμάρκους Όλντριτζ είναι ασταμάτητος στα πρώτα δύο παιχνίδια της σειράς Σπερς - Θάντερ. Η ομάδα του όχι. Ο Πόποβιτς είδε "τα Σπιρούνια" να χάνουν τον δεύτερο αγώνα, παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοι τους δεν είχαν καμμία απάντηση για τον πιθανώς πιο επικίνδυνο παίκτη του ΝΒΑ με πλάτη στο καλάθι. Είχαν όμως απάντηση σε ο,τι αφορά τους υπόλοιπους και την γενικότερη επιθετική λειτουργία του Σαν Αντόνιο, το οποίο υποχρέωσαν σε ποσοστό 42% εντός πεδιάς και 26% στα τρίποντα, νούμερα σαφώς χαμηλότερα από τα συνήθη τους στην κανονική διάρκεια. Το ίδιο ισχύει άλλωστε και για τις ασίστ, εκεί όπου οι Σπερς έβγαλαν μόλις 19, έναντι του αστρονομικού 39 στο πρώτο παιχνίδι. 

Η επικείμενη αναμέτρηση μεταξύ Σαν Αντόνιο Σπερς και Οκλαχόμα Σίτι σέντερ φέρνει αντιμέτωπες δύο ομάδες με διαφορετική φιλοσοφία. Το σύνολο του Πόποβιτς αποτελεί εδώ και χρόνια το πρότυπο του ομαδικού μπάσκετ, χωρίς να λησμονεί φυσικά την ατομική εξέλιξη των παικτών και την συνεισφορά της μονάδας στο αποτέλεσμα. Αντίθετα, εκείνο του Ντόνοβαν βασίζεται κυρίως επάνω στους δύο τρομακτικά επικίνδυνους σταρ του, προσπαθώντας όσο γίνεται περισσότερο να προσθέσει και κάποιες πινελιές ομαδικότητας.

Ο Κουάι Λέοναρντ αναδείχθηκε πριν λίγες μέρες ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ, και μάλλον δίκαια. Σε μία λίγκα που το συγκεκριμένο βραβείο καταλήγει συντριπτικά σε χέρια ψηλών, η βράβευση του MVP των Σπερς πιστοποιεί πρώτα απ'ολα τη μεταστροφή του παιχνιδιού^1. Καθώς τα τρίποντα χρονιά με τη χρονιά αυξάνονται, και καθώς το drive and kick παιχνίδι γίνεται ολοένα και συχνότερο, οι παίκτες που μπορούν να αμύνονται στα 'φτερά' της επίθεσης και απέναντι σε δεινούς σκόρερ γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμοι. Kαι ο Λέοναρντ όσο να ναι, είναι ο καλύτερος σε αυτό το κομμάτι σε όλο το ΝΒΑ, ενώ παράλληλα αμύνεται φανταστικά και στο ποστ, όταν αλλάζει σε σκριν μέχρι και τη θέση 4. Τα ίδια περίπου κάνει και ο Ντρέιμοντ Γκριν, μόνο που εκείνος (και όπως θα διαβάσετε στο πρώτο λινκ) μαρκάρει κάμποσο χαμηλά σε post-up. Συγκεκριμένα έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να τον φέρουν στη 7η θέση του σχετικού πίνακα. Και πάλι όμως, σε σχέση με τον Λέοναρντ έρχεται, κατά την πιο δημοφιλή πεποίθηση, λίγο πιο πίσω.

Πριν από μέρες μιλώντας με τον Γιώργο στη σελίδα στο FB, είχαμε μια συζήτηση σχετικά με το ποια ομάδα θα μπορούσε να είναι το "μαύρο άλογο" (aka Dark horse), δλδ η ομάδα που θα μπορούσε εν δυνάμει να κερδίσει την κούρσα των Play Off στην ανατολική περιφέρεια, ερχόμενη με ταχύτητα από τις πίσω θέσεις. Εκείνος μου έλεγε για την Βοστώνη και το σύνολο που έχει δημιουργήσει ο Μπραντ Στίβενς και εγώ του έλεγα για το Μαϊάμι των Γουέιντ, Μπος, Τζόνσον κτλ. Η αλήθεια είναι ότι είχα εντυπωσιαστεί από τα πρώτα παιχνίδια των Μαϊάμι με τον Τζόνσον στην πεντάδα και είπα μεγάλη κουβέντα, αντί να φάω μεγάλη μπουκιά όπως με προέτρεπε η γιαγιά μου, οπότε τώρα πρέπει να αιτιολογήσω το σκεπτικό μου. Παρεπιπτόντως, το Μαϊάμι κατέληξε στην 3η θέση και η Βοστώνη στην 5η αν και οι δεύτεροι κέρδισαν το μεταξύ τους αγώνα την τελευταία αγωνιστική, πέφτοντας όμως θύμα των ισοβαθμιών και στον πρώτο γύρο θα αντιμετωπίσει τη Σάρλοτ.

Μετά τον άδοξο υποβιβασμό του Ιστορικού απευθείας στη Β' Εθνική λόγω χρεών, έπαψα να παρακολουθώ μπάσκετ. Όσον αφορά το NBA, είχα να δω ολόκληρο αγώνα από την περίοδο 2009-2012 που ήμουν Σκωτία και η διαφορά των 2 ωρών ευνοούσε. Δεν θα ξεχάσω τους τελικούς του 2011 όπου το Ντάλας σήκωσε τον τίτλο ουσιαστικά με τον Νοβίτσκι να παίρνει την ομάδα πάνω του, με μία σχετική βοήθεια από Κιντ, Τέρι, Στογιάκοβιτς, Μάριον και Τσάντλερ.

Πριν από κάποιες εβδομάδες στη σελίδα στο FB ποστάραμε το παρακάτω infografic* σχετικά με τις επιδόσεις των σέντερ φέτος στο ΝΒΑ και στα σχόλια ξεκίνησε μια πολύ ωραία συζήτηση σχετικά με τους σέντερ της εποχής μας. Στη διαπίστωση ότι φέτος ο DeAndre Jordan είναι βάσει των στατιστικών ο καλύτερος σέντερ στο πρωτάθλημα ο μεν Γιώργος το έριξε στον Αστερίξ¹ και κάποιοι το θεώρησαν ένα κακόγουστο αστείο ή αλλιώς μια ακόμα απελπισμένη προσπάθειά μου να σε πείσω ότι ο Karl Anthony Towns είναι ο σέντερ του μέλλοντος! Βλέποντας τις επιδόσεις τους, πολλοί θεωρούν ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εκλείψει από το πρωτάθλημα οι ταλαντούχοι και Franchise² ψηλοί όπως οι O'Neal, Duncan, Garnett παλιότερα, αλλά κατά τη γνώμη μου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. 

Το μπάσκετ εξελίσσεται και μαζί του εξελίσσονται και οι αθλητές. Όσο προχωράει η τεχνογνωσία, οι αθλητές βελτιώνονται όλο και πιο σφαιρικά, αναπτύσσουν νέα χαρακτηριστικά, καταργούν θέσεις και ρόλους. Οι Oscar Robertson, Larry Bird, Magic Johnson, Michael Jordan & ήταν παίκτες που άλλαξαν την αντίληψη για την θέση τους. Ήταν η εξέλιξη της γενιάς τους.