Κατά μία έννοια, οι Ουόριορς επιβεβαιώνουν πως είμαστε στην εποχή των analytics. Ενα τρίποντο μετράει περισσότερο από ένα δίποντο, και σε πολλές περιπτώσεις τα δύο σουτ έχουν το ίδιο ρίσκο. Οι Θάντερ σούταραν καλύτερα σε απόλυτα νούμερα (42,2% έναντι 40,9%), αλλά στο effective field goal percentage, που λαμβάνει υπ'οψη το είδος της προσπάθειας, οι παίκτες του Κερ υπερίσχυσαν με 53,4% έναντι 42,2%. Υπό αυτό το πρίσμα, το Γκόλντεν Στέιτ δείχνει να έχει καβαλήσει για τα καλά το άλογο της εξέλιξης (αν υπάρχει τέτοιο άλογο, που δεν υπάρχει τέτοιο άλογο).

Από την άλλη, η επιστήμη των αναλυτικών στατιστικών έχει έρθει στον αθλητισμό, και δη στο μπάσκετ, με παραπάνω από έναν σκοπο. Ο καθορισμός των "καλών σουτ" έχει νόημα για τους προπονητές, επειδή τους δίνει μία καλή ένδειξη για το πώς θα τα ψάξουν. Για να το πούμε απλά: βασισμένοι στα νούμερα, οι προπονητές φτιάχνουν συστήματα που βγάζουν τον σωστό παίκτη στη σωστή θέση (ελεύθερο ή με τον καλύτερο δυνατό αντίπαλο). Εδώ ακριβώς είναι που οι Ουόριος (και βασικά οι Τόμπσον και Κάρι) λοξοδρομούν και δείχνουν να αγνοούν όχι μόνο ο,τι ξέραμε εως τώρα, αλλά και ο,τι έχει φέρει η αύρα του moneyball.

Να σας δείξω τι εννοώ και τι με εντυπωσιάζει για να μην θεωρητικολογούμε.

Δεν είναι η στιγμή του σουτ, αλλά εκείνη πριν από αυτό, the moment before the moment για να βάλουμε μέσα και το σλόγκαν του ΝΒΑ. Το σκριν έχει φέρει switch, ο τρομερός στη σειρά αμυντικά Ντουράντ έχει ήδη βγει στον Τόμπσον πριν φύγει η πάσα από τον Γκριν, ο Ιγκουοντάλα μένει με κοντύτερο αντίπαλο. Το μόνο πράγμα που δίνει η άμυνα είναι το μις ματς στο ποστ, το οποίο ακόμη καλά καλά δεν έχει στηθεί. Η Οκλαχόμα είναι εδώ απόλυτα έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται και οι Ουόριορς επίσης το ξέρουν. Παρ'όλα αυτά, ο Τόμπσον σουτάρει με τον Ντουράντ κολλημένο πάνω του. Είναι ένα εύστοχο σουτ, αλλά δεν είναι ένα καλό σουτ. 

Πάμε παρακάτω.

Αριστερά το σκορ είναι 101-101 και δεν υπάρχει Καμπούρης στο γήπεδο. Το καλό σουτ είναι του Κάρι, που φεύγει μόνος του στον αιφνιδιασμό και η πάσα σε εκείνον είναι η πιο εύκολη υπόθεση. Ο Τόμπσον σηκώνεται, σκοράρει για τρεις , όχι ακριβώς μαρκαρισμένος, αλλά υπό πίεση σίγουρα. Δεξιά, ο πρωταγωνιστής του game 6 είναι στα 8,5 μέτρα, ο Ουέστμπρουκ τον ελέγχει και τα πόδια του δεν είναι σε σωστή θέση. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί καν να σηκωθεί από το έδαφος. Το τρίποντο πάει μέσα και όπως και στις άλλες περιπτώσεις, το σουτ είναι εύστοχο, αλλά σίγουρα δεν είναι καλό.

Ο Κερ έχει ένα σωρό συστήματα για τους δύο αστέρες του, τα περισσότερα από τα οποία απαιτούν πολλή δουλειά στα σκριν μακριά από τη μπάλα. Οι Ουόριορς λειτουργούν καλά μέσα από αυτά, όμως σε πολλές περιπτώσεις σκοράρουν αγνοώντας τα και χωρίς να υπάρχει παίκτης να διεκδικήσει την ανανέωση της κατοχής. Το ψάξιμο του "καλού σουτ" λείπει, και αυτό είναι κάτι που δύσκολα το κατανοεί κανείς αν το βάλει δίπλα στα νούμερα 73-9.

Παλιότερα, στη σελίδα στο facebook είχε αναρτηθεί μία μελέτη του FiveThirthtyEight, η οποία λίγο εώς πολύ αποδείκνυε το εξής καταπληκτικό: τα ποσοστά του Στεφ Κάρι μέσα στη σεζόν δεν φαίνεται να επηρεάζονται ούτε από την εγγύτητα του αντιπάλου, ούτε από το χρονικό σημείο της επίθεσης, ούτε από τον όγκο των προσπαθειών. Καλή ώρα όπως προχθές τα ποσοστά του Τόμπσον. Αν δείτε τα 11 τρίποντα που έβαλε, θα διαπιστώσετε πως τα μισά δεν ήταν από αυτά που κανείς σκέφτεται πως θα πάνε μέσα. Τι μπορεί να κάνει κανείς απέναντι σε αυτό; Μάλλον τίποτα.

Η Οκλαχόμα προσπάθησε πάντως να κάνει πολλά , και τα έκανε μέχρι ένα σημείο πολύ καλά. Πήγε στις επαφές, μετέφερε με συνέπεια το παιχνίδι κάτω από το καλάθι, βγήκε νικήτρια στις περισσότερες μονομαχίες σε διεκδικούμενες μπάλες. Το παιχνίδι είχε σίγουρα τακτικό ζουμί. Καποιος θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί στα iso plays των Θάντερ στο τέλος και στην αποτελεσματικότητα τους, στη χρήση του Ρόμπερσον ως hack-a-Bogut αμυντικού, στο small ball που επιτέλους λειτούργησε για τους Ουόριορς, σε κάποια καλά horns sets των Πολεμιστών κλπ κλπ.

Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά δεν έχουν καμμία σημασία μπροστά σε αυτό που είδαμε, το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο από τον θρίαμβο των βασικών του μπάσκετ. Δύο καταπληκτικοί σουτέρ απλά σμπαράλιασαν μία άμυνα, χωρίς η δράση τους να έχει να κάνει σε τίποτα ούτε με τα θέσφατα της τακτικής του αθλήματος, ούτε με την επιστημονική εξέλιξη τους. Ποια εξέλιξη τώρα, ο Κάρι και ο Τόμπσον είναι απλά επανάσταση.

Υ.Γ. Φυσικά οι Θάντερ μπορούν να διεκδικήσουν και να κερδίσουν εν τέλει την πρόκριση. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. H παιχνιδάρα που έρχεται σε λίγες ώρες είναι απλώς άχαστη.