Από τότε μόνο highlights και αυτή την εκπομπή με τον Σακίλ και τον Μπάρκλεϊ με τα bloopers. Όμως το διακύβευμα του χτεσινού αγώνα μεταξύ Warriors και Spurs με επανενεργοποίησε:
Οι περσινοί πρωταθλητές θα έπαιζαν στην έδρα των προπέρσινων και είτε θα ισοφάριζαν το ρεκόρ των 72 νικών στην regular season που κρατάνε οι Bulls 1995-1996, είτε οι Spurs θα διατηρούσαν το φετινό αήττητο της έδρας τους. Οπότε έκατσα αυτό το διήμερο και μελέτησα highlights των Warriors και του Curry, αναμένοντας να τους δω για πρώτη φορά live 02.00 με 04.30. Μπορώ πια με βεβαιότητα να πω οτι το αξίζανε το ξενύχτι.

Το ματς:
Στο πρώτο ημίχρονο, οι Spurs είχαν μία μικρή διαφορά. Leonard και Aldridge σε πολύ καλή κατάσταση. Parker και Ginobili πάντα φιλότιμοι, αλλά παραγεράσανε. Duncan με κοστούμι στον πάγκο. To Golden State είχε αρκετά άστοχα σουτ και πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ.
Στην τρίτη περίοδο ο Curry πήρε μπρος και έκανε τα δικά του: Τρομερή ευστοχία είτε από τα 8 μέτρα είτε με μπασίματα. Εντύπωση μου έκανε ένα δυναμικό αριστερό drive που κατέληξε σε καλάθι και φάουλ, ενώ έβαλε (κλασικά) και buzzer στο τέλος της περιόδου με ταμπλώ, που δεν μέτρησε. Μέτρησα 16 πόντους, από τους συνολικά 37.

Στην τελευταία περίοδο, οι Warriors ρίσκαραν αρκετά, με την αγαπημένη πεντάδα του προπονητή τους (και παίχτη εκείνων των Bulls) Steve Kerr, όπου δεν υπήρχε κλασικό πεντάρι, αλλά στις θέσεις 3-4-5 εναλάσσονταν Iguodala, Barnes και Green (όλοι με ύψος στα 2 μέτρα). Μάλιστα πιο πριν είχε χρησιμοποιήσει τον επίσης δίμετρο Livingston στον άσο και τον ισοϋψή Thompson στο ''2'', και έβλεπες μία πεντάδα όπου μπορούσαν να μαρκάρουν στις περιστροφές και τις αλλαγές των σκριν, τον οποιονδήποτε αντίπαλο με επιτυχία.

Την υψομετρική αδυναμία των ψηλών του Golden State, πήγε να χτυπήσει η αλεπού ο προπονητής του San Antonio Greg Popovich, βάζοντας δίδυμους πύργους Aldridge (2.10) και Marjanovic (2.εικοσικάτι), αλλά δύο τρίποντα - μαχαιριές από Curry και Thompson έληξαν την τελετή και το Golden State ισοφάρισε το μυθικό ρεκόρ του Chicago.

Κάποιες λεπτομέρειες που μου έκαναν εντύπωση από τον τρόπο παιχνιδιού του Golden State:
- Στα σκριν στην μπάλα πάνω στον Curry συχνά ερχόταν το δυάρι (σε μία φάση ο 'χτισμένος' Brandon Rush ισοπέδωσε έτσι τον αμυνόμενο) και στην τελική εξέλιξη της φάσης, ο ίδιος παίχτης έβγαινε σε θέση πίβοτ, δίνοντας έτσι εύκολα καρφώματα ή lay-up είτε στον Thompson είτε στον Livingston, είτε στον Rush. Ο τελευταίος έχασε ένα εύκολο καλάθι κάτω από τη ρακέτα και στην ακριβώς επόμενη φάση σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση για τρίποντο. Και το έβαλε.

- Και στην επίθεση και στην άμυνα, το τριάρι με το τεσσάρι δεν είχαν φανερή 'θέση'. Υπήρχε μία εναλλαγή μέσα-'εξω από την ρακέτα και μπορούσες μόνο να διακρίνεις ποιος έπαιζε τί, από τα μαρκαρίσματα. Τα οποία συνεχώς κατέληγαν σε mismatch, που φαινομενικά δεν ευνοούσαν τους Warriors, αλλά τους έβγαιναν.

- Δεν γινόταν τροφοδοσία στον ψηλό. Γενικώς μου θύμισαν πολύ την Λιμόζ του Μάλκοβιτς (περιμένετε...), όπου το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το έβγαζε με ''ψηλούς'' Μπιλμπά και 'Μ Μπαϊά (αμφότεροι στο 1.98). Όταν έπαιζε ο Bogut, καλάθι μόνο με επιθετικό ριμπάουντ και φόλοου. Όταν έπαιζε ο Green, καλάθι με κομπίνα όπου έβγαινε αμαρκάριστος για εύκολο μα θεαματικό κάρφωμα.

- Το παιχνίδι τους δεν έχει καμία σχέση με το λεγόμενο run and gun. Τελευταία φορά που είδα καθαρό ραν εν γκαν ήταν στους Αμπελοκήπους του Καλαφατάκη με Φλώρο, Παναγιωταράκο, Σταυρακόπουλο, Φάντερμπεργκ, Αμάγια. Εδώ έχουμε τον Curry να είναι το play maker της ομάδας, με τη διαφορά ότι έχει το ελεύθερο (και σωστά), αν δεν βρει την πάσα ή το κατάλληλο play, να πάρει το σουτ αυτός.

Το ρόστερ:
Στη θέση του center βασικός είναι ο Αυστραλός Andrew Bogut (2.13). Όπως τον θυμόμουνα από τις εποχές του Milwaukee. Όχι κάτι ιδιαίτερο σε κινήσεις, με τη διαφορά ότι μπορεί να τελειώνει φάσεις σε alley-oop, που δεν του το 'χα.
Από τον πάγκο έρχεται ο Νιγηριανός Festus Ezeli (2.11). Πολύ δυνατό κορμί, αλλά επιθετικά ακίνδυνος.
Αντίθετα, ο Mareese Speights (2.08) έχει κινήσεις πίβοτ αλλά και fade-away και θεωρώ ότι μπορεί να παίξει και στο ''4'' αν χρειαστεί.
Τέλος, τέταρτος ''ψηλός'' είναι ο γνωστός μας από την βρώμικη αγκωνιά στον Ζήση στο αξέχαστο μουντομπάσκετ του 2006, Βραζιλιάνος Anderson Varejao. Μόνο για ξύλο και απορώ πως βρίσκει συμβόλαια στο NBA.

Τα -αλληλοεπικαλυπτόμενα- φόργουορντ είναι ο έμπειρος Andre Iguodala (1.99), ο νεαρός Harrison Barnes (2.03) και ο εντυπωσιακός Draymond Green (2.01).
O Iguodala διατηρεί φοβερούς μύες, αλλά δεν έχει πια τα αθλητικά προσόντα που είχε όταν έπαιζε στην Philadelphia. Αναπληρώνει με την εξυπνάδα, τις σωστές θέσεις και τη σκληρή άμυνα. Παίζει είτε στο ''3'' είτε στο ''4''.
Ο Barnes έχει αλτικότητα, πλαστικότητα και δύναμη -που δεν του φαίνεται-. Παίρνει σουτάκια απέξω και έχει ένα πολύ χρήσιμο ρόλο στην ομάδα. Ομοίως παίζει και τις δύο θέσεις των forward.
Ο Green με το εβένινο χρώμα, είναι τρομακτικά δυνατός, δεν κουνιέται στην άμυνα όταν τον παίξουν με πλάτη και συμβάλλει σε σκοράρισμα αλλά και ριμπάουντ. Τεσσάρι και σε ειδικές συνθήκες παίζει και στο ''5''.

Στο ''2'' βασικός και επιδέξιος σκόρερ είναι ο Klay Thompson (2.00). ''Ασπράπης'' -για να χρησιμοποιήσω την έκφραση φίλου- με πολύ γοργά βήματα, είτε για να μπουκάρει, είτε για να βγει απ' τα σκριν και να εκτελέσει. Από τον πάγκο έρχεται ο body builder Brandon Rush (1.98), που φαίνεται να έχει την εμπιστοσύνη του προπονητή. Σκληρός αμυντικός τύπου Σιγάλα, με σουτάκι αλλά και ποστάρισμα, το οποίο προκύπτει συχνά στα συστήματα των Warriors.

Πριν φτάσω στον MVP, στα γκαρντ υπάρχει ακόμα ο Shaun Livingston (2.01 - 87 κιλά / φτερό στον άνεμο), ο οποίος μπορεί να συμβάλλει στο -σύνηθες στην Ευρώπη- σχήμα με τα 3 γκαρντ (σπάνια εδώ) και μπορεί να ξεκουράσει τον Curry στον άσο, αλλά και ο Ian Clarke (1.91) για μερικά ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο.
Επίσης, στο ρόστερ υπάρχει και ο Βραζιλιάνος Leandro Barbosa (1.90, στα 34 του πια), πάντα ικανός να απογειώσει ή να καταστρέψει το παιχνίδι της εκάστοτε ομάδας του με το απείθαρχο στυλ παιχνιδιού του.

Ό,τι και να πούμε για τον Steph Curry (1.91) θα είναι λειψό. Εκπληκτική σιγουριά στον χειρισμό μπάλας, χαρισματικός πασέρ που ''βλέπει'' γήπεδο, σκόρερ που μπορεί να εκτελέσει ανά πάσα στιγμή από παντού, με ταχύτατο release και φοβερή σχέση με το ταμπλό.

Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις:
Ρωτήσανε χτες τον Steve Kerr αν η ομάδα του ως παίχτης θα κέρδιζε την ομάδα του ως προπονητής και αυτός απάντησε ''σίγουρα θα μας κερδίζαμε'', χωρίς να προσδιορίσει ποιος-ποιον.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεις ποια από τις 2 ομάδες είναι καλύτερη, αφού τα στατιστικά δεν μπορούν να αποτυπώσουν την πλήρη εικόνα. Πάντως, επειδή τους πρόλαβα εκείνους τους Bulls, δεν είχαν κλασικό play-maker (ο Ron Harper ήταν δυάρι όπως και ο Kerr) ενώ οι σέντερ τους (o Αυστραλός Longley και ο Καναδός Wellington) ήταν μετριότατοι. Όλη η δουλειά γινόταν από τον Jordan, μαζί με τον Pippen, τον Kukoc και φυσικά τον Dennis Rodman (απολαυστική άμυνα, μαγνήτης στο ριμπάουντ).

Πάντως ο Curry θεωρώ ότι είναι ο πρώτος μετά από πολλά πολλά χρόνια που μπορεί να φτάσει τον μύθο του Michael Jordan, επειδή είναι ολοκληρωμένο play maker, απίστευτος σκόρερ, ΧΩΡΙΣ τα φυσικά (ύψος) και αθλητικά (δύναμη-αλτικότητα) προσόντα του ''Air''.
Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μία ομάδα που γράφει ιστορία και -κρίνοντας από την προσωπική μου εμπειρία- που μπορεί να σε κάνει να ξαναγαπήσεις το άθλημα.