Ο Κουάι Λέοναρντ αναδείχθηκε πριν λίγες μέρες ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ, και μάλλον δίκαια. Σε μία λίγκα που το συγκεκριμένο βραβείο καταλήγει συντριπτικά σε χέρια ψηλών, η βράβευση του MVP των Σπερς πιστοποιεί πρώτα απ'ολα τη μεταστροφή του παιχνιδιού^1. Καθώς τα τρίποντα χρονιά με τη χρονιά αυξάνονται, και καθώς το drive and kick παιχνίδι γίνεται ολοένα και συχνότερο, οι παίκτες που μπορούν να αμύνονται στα 'φτερά' της επίθεσης και απέναντι σε δεινούς σκόρερ γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμοι. Kαι ο Λέοναρντ όσο να ναι, είναι ο καλύτερος σε αυτό το κομμάτι σε όλο το ΝΒΑ, ενώ παράλληλα αμύνεται φανταστικά και στο ποστ, όταν αλλάζει σε σκριν μέχρι και τη θέση 4. Τα ίδια περίπου κάνει και ο Ντρέιμοντ Γκριν, μόνο που εκείνος (και όπως θα διαβάσετε στο πρώτο λινκ) μαρκάρει κάμποσο χαμηλά σε post-up. Συγκεκριμένα έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να τον φέρουν στη 7η θέση του σχετικού πίνακα. Και πάλι όμως, σε σχέση με τον Λέοναρντ έρχεται, κατά την πιο δημοφιλή πεποίθηση, λίγο πιο πίσω.

Μετά τον άδοξο υποβιβασμό του Ιστορικού απευθείας στη Β' Εθνική λόγω χρεών, έπαψα να παρακολουθώ μπάσκετ. Όσον αφορά το NBA, είχα να δω ολόκληρο αγώνα από την περίοδο 2009-2012 που ήμουν Σκωτία και η διαφορά των 2 ωρών ευνοούσε. Δεν θα ξεχάσω τους τελικούς του 2011 όπου το Ντάλας σήκωσε τον τίτλο ουσιαστικά με τον Νοβίτσκι να παίρνει την ομάδα πάνω του, με μία σχετική βοήθεια από Κιντ, Τέρι, Στογιάκοβιτς, Μάριον και Τσάντλερ.

Η πρόσφατη νίκη των Σαν Αντόνιο Σπερς επί των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριος, έφερε όπως ήταν φυσικό στην επιφάνεια ένα σωρό συζητήσεις για το πώς η μία ομάδα μπορεί να κερδίζει την άλλη και για το αν οι Τεξανοί βρήκαν τελικά την συνταγή για να σταματήσουν την τρομερότερη του πλανήτη. Τα περισσότερα επιχείρηματα μάλλον δίκαια περιστράφηκαν γύρω από την παραμέτρο του ρυθμού, καθώς στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι παίκτες του Πόποβιτς υποχρέωσαν τους αντιπάλους να παίξουν πιο αργά από κάθε άλλη φορά στη σεζόν. Και τους νίκησαν.