Καταρχήν όσοι έχετε διαβάσει παλιότερα κείμενα, έχετε καταλάβει ότι είμαι λάτρης των advances statistics, analytics, excel files, combinatorial game theories, ΚΑΤ¹ κτλ, δηλαδή όλου αυτού του μαθηματικού χάους που έφεραν στη λίγκα διευθυντές όπως ο Ντάρυλ Μόρευ των Χιούστον Ρόκετς. Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο συμφωνώ με την άποψη που είχε ποστάρει παλιότερα ο Γιώργος όταν μιλούσε για την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα ότι "τα σουτ [μέσης απόστασης] είναι πολύ μακριά από τη στεφάνη για να θεωρηθούν υψηλής πιθανότητας ευκαιρίες για σκορ, αλλά και πάλι όχι τόσο ώστε το ρίσκο να ανταμειφθεί με έναν έξτρα πόντο" κι όμως παρόλα αυτά πριν από ένα μήνα στην προαναφερθείσα συζήτηση έπαιρνα το μέρος των Χιτ, της ομάδας που μέχρι το All Star Game ήταν προτελευταία σε pace και σκόραραν μετά βίας 19% των πόντων τους πίσω από τη γραμμή του τριπόντου². Στο παρακάτω γράφημα που το δανείστηκα από τον Δημήτρη Ματζούκα του Theballhog.net βλέπουμε ότι η ομάδα του Μαϊάμι σκόραρε κυρίως μέσα από τη ρακέτα (46.4%) και κατα δεύτερο λόγο δίποντα από μέση απόσταση (18.2%) και τρίποντα (επίσης 18.2%).

Πριν αρχίσεις να βγάζεις το συμπέρασμα ότι αυτές οι μπύρες που πίνω μου έχουν χαλάσει το μυαλό και δεν ξέρω τι λέω, άσε με να σου εξηγήσω το σκεπτικό μου. Όπως όλοι ξέρουμε το μεγάλο αφεντικό στην Ανατολή και φέτος είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς και η ομάδα στην οποία παίζει. Για να κάνει κάποιος την έκπληξη θα πρέπει να μπορέσει να νικήσει τους Κάβαλιερς κάτι που σήμερα φαντάζει πολύ δύσκολο για οποιαδήποτε ομάδα στην Ανατολή. Οι Χιτ φέτος έχουν φτιάξει μια ομάδα η οποιά θεωρώ ότι μπορεί να ματσάρει αρκετά καλά τους Κάβαλιερς. Από τη στιγμή που σταμάτησε να παίζει ο Μπος λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, ο κόουτς Σπόλστρα αποφάσισε να μεταφέρει τον Ντενγκ στο 4 και παράλληλα να δώσει ένα συμβόλαιο λίγων μηνών στον Τζο Τζόνσον ο οποίος ερχόταν από ακόμα μία άσχημη χρονιά με τους Νετς. Αυτές οι 2 αλλαγές βασικά, άλλαξαν κατα πολύ την ομάδα στο διάστημα μετα το All Star Game, περίοδο στην οποία τελείωσαν με ένα επιμέρους ρεκόρ 19-10. Η πεντάδα Ντράγκιτς, Γουέιντ, Τζόνσον, Ντένγκ και Στανταμάϊρ (!) έχει OffRtg 118.5 και NetRtg 10.7 σε 16 αγώνες αρκετό για να τους δώσει την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλες τις πεντάδες που έπαιξαν πάνω από 150 λεπτά μετά το All Star Game. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι καταφέρνουν να σκοράρουν τόσο πολύ χωρίς τρίποντα, αλλά κάνοντας το με έναν παλιομοδίτικο (old school) τρόπο, βγάζοντας τον Στάνταμαϊρ εκτός ρακέτας όπου μπορεί να απειλήσει με σουτ από μέση απόσταση και ποστάροντας κατα κόρον με τους Γουέιντ, Τζόνσον και ενίοτε και με τον Ντένγκ. Για αυτό το λόγο η συγκεκριμένη πεντάδα είναι και πρώτη στο eFG% για το ίδιο διάστημα. Ολα αυτά τα κάνουν μόλις σε 94.4 κατοχές, δείγμα ότι διαλέγουν πολύ καλά με ποιον τρόπο θα επιτεθούν κάτι που τους κάνει να σκοράρουν πολύ με λίγες σχετικά προσπάθειες.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τους αριθμούς, οι Χιτ έχουν στις τάξεις τους έναν παίκτη ο οποίος διαχρονικά ανεβάζει την απόδοση του στα Play Off. Για όσους δεν θυμούνται τι έγινε στους τελικούς του 2006, ο Γούέιντ κατόρθωσε να κάνει μια εμφάνιση στα επίπεδα του MJ, και να κερδίσει σχεδόν μόνος του τους Μάβερικς. Στον παρακάτω πίνακα από το Basketball-reference, βλέπεις τις επιδόσεις των πέντε παικτών που έπαιξαν περισσότερο από τους Χιτ και ο Γουέιντ ξεχωρίζει με 34.7 PPG, 7.8 RPG, 2.7 SPG και 1 BPG!! Φέτος είναι η πρώτη φορά μετά το 2010-11 που ο Γουέιντ μπόρεσε να παίξει πάνω από 70 παιχνίδια (74) και δείχνει ότι είναι σε καλή κατάσταση αγωνιστικά για να ηγηθεί των προσπαθειών των Χιτ.   

Εκτός από τον Γουέιντ, και με την απουσία του Μπος πια δεδομένη, αυτός που θα κληθεί για να βοηθήσει στο σκοράρισμα είναι ο Τζο Τζόνσον ο οποίος μπορεί να έχει χάσει την εκρηκτικότητά του, αλλά εκμεταλλευόμενος το ύψος του μπορεί να ποστάρει τα αντίπαλα γκάρντ και να δώσει πολύτιμους πόντους. Επίσης παραμένει ένας επικίνδυνος σουτέρ από την περιφέρεια, ο οποίος όταν βρίσκει ρυθμό μπορεί να είναι ασταμάτητος. Από την μετακίνηση του Ντενγκ στο 4, ευνοήθηκε τόσο ο ίδιος ο οποίος πλέον θυμίζει τον παίκτη που έπαιζε πολύ καλή άμυνα στους Bulls και περιστασιακά έδινε και κάποιες βοήθειες στο σκοράρισμα, όσο και ο Ντράγκιτς, αφού η ομάδα πλέον αύξησε το Pace και παίζει σε ένα στυλ παιχνιδιού που το ταιριάζει.

Όσο αφορά τη θέση του σέντερ έκει ξεχωρίζει ο Γουάιτσαιντ, ο οποίος μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα καλός αμυντικός σε κόντρα σε σέντερ που βασίζονται στο post game (πχ Τζέφερσον), αλλά είναι εξαιρετικός rim protector κάτι που επιβεβαιώνουν οι 3.7 τάπες που κάνει σε κάθε αγώνα. Τα 11.8 ριμπάουντ τον καθιστούν απαραίτητο πολλές φορές όταν η ομάδα αγωνίζεται με κοντά σχήματα και το 65% στις βολές μπορεί να μην είναι εντυπωσιακό, αλλά είναι αρκετο για να είναι μέσα στο γήπεδο στα τελευταία λεπτά ενός αγώνα και για να αποτρέπει τις αντίπαλες ομάδες να του κάνουν εσκεμένα φάουλ όπως κάνουν πχ με τον ΝτεΑντρε Τζόρνταν. Τέλος από τον πάγκο έρχονται οι 2 rookies Γουίνσλοου και Ρίτσαρντσον οι οποίοι δίνουν άμυνα (ο πρώτος) και τρίποντα (ο δεύτερος) και έχουν εξελιχθεί σε πολύτιμες μονάδες για το Μαϊάμι. Last but not least, η παρουσία ενός από τους καλύτερους προπονητές της λίγκας την τελευταία 3ετία είναι εχέγγυο για μια καλή πορεία στα Play Off. O Σπόλστρα κατά το παρελθόν παρουσίασε ομάδες που έπαιζαν πολύ καλή άμυνα και είναι ένας προπονητής που έχει την ευφυΐα να κάνει τις απαραίτηες αλλαγές σε μία σειρά που το plan A δεν θα πάει καλά, ώστε να την φέρει στα μέτρα του (πχ στο δεύτερο παιχνίδι των τελικών το 2013, χρησιμοποίησε τον Τσάλμερς ως βασικό χειριστή της μπάλας και τον έβαλε να κάνει PnR με τον Τζέιμς πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια άνετη νίκη με 103-84 και τον Τσάλμερς³ πρώτο σκόρερ της αναμέτρησης με 19 πόντους!).

Όσο αφορά τη συνέχεια, στον πρώτο γύρο έχουν να αντιμετωπίσουν τους Χόρνετς σε μια σειρά που θα είναι πολύ αμφίρροπη. Αν και φαινομενικά οι 2 ομάδες μοιάζουν πολύ αφού παίζουν με χαμηλά σχήματα και στο 4 έχουν παίκτες που έκαναν καριέρα ως small forwards (Ντενγκ Vs Γουίλιαμς), οι 2 ομάδες παίζουν αρκετά διαφορετικά αφού όπως προείπαμε οι Χόρνετς βασίζονται στο γρήγορο τέμπο και στα σουτ 3 πόντων ασπαζόμενοι τα νέα ήθη στο ΝΒΑ. Οι Χιτ παίζουν πιο αργά με ποσταρίσματα και αρκετά λιγότερα τρίποντα. Επίσης το γεγονός ότι οι Χόρνετς έχουν έναν ψηλό ικανό στο 1 εναντίον 1 όπως ο Αλ Τζέφερσον (αν και προέρχεται από πολύ κακή χρονιά), ίσως δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στον Γουάιτσαιντ. Από κει και πέρα (ότ)αν περάσουν θα αντιμετωπίσουν κατά πάσα πιθανότητα τους Πέισερς του Πολ Τζόρτζ οι οποίοι ήδη έσπασαν την έδρα των Ράπτορς. Θεωρώ ότι το ματσάρισμα με τους Πέισερς θα τους ταιριάζει περισσότερο από ότι η Σάρλοτ γιατί έχουν παίκτες που μπορούν να περιορίσουν τον Πολ Τζόρτζ (Γουίνσλοου, Ντενγκ, Τζόνσον) και από την άλλη οι Πέισερς θα δυσκολευτούν να αντιμετωπίσουν τους Γουέιντ και Γουάιτσαϊντ. 

Μετά από όλα αυτά ο τελικός αντίπαλος θα είναι οι Κάβαλιερς και η ευκαιρεία του Γουέιντ να πάρει εκδίκηση από τον Λεμπρόν. Καταρχήν τη μια φορά που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι 2 ομάδες μετα τη μεταγραφή Τζόνσον οι Χιτ κέρδισαν με 122-101 πιο εύκολα (!) από ότι δείχνει το τελικό σκορ (η διαφορά είχε φτάσει και τους 33 πόντους πριν "μαζευτεί" στην τελευταία περίοδο στους 21). Οι Χιτ όπως είπαμε και νωρίτερα για το πιθανό ματσάρισμα με την Ιντιάνα, εχουν παίκτες για να ρίξουν πάνω στον Λεμπρόν. Επίσης το γεγονός ότι έχουν έναν καλό rim protector θα βοηθήσει αρκετά για να ανακόψουν τις διεισδύσεις των Ίρβινγκ και Τζέιμς ,και από την άλλη όλοι οι περιφερειακοί των Χιτ θα έχουν ευκαιρίες για να σκοράρουν, αφού εκτός του Τζέιμς οι υπόλοιποι βασικοί περιφερειακοί των Κάβαλιερς (Ίρβινγκ και Σμίθ) δεν φημίζονται για τις αμυντικές τους επιδόσεις. Αλλά μέχρι τότε έχουμε χρόνο για να δούμε αυτά τα ζευγάρια με περισσότερες λεπτομέρειες.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα και μετά από 1500 λέξεις δεν μπορώ να κατανοήσω απόλυτα την επιλογή μου να διαλέξω τους Χιτ ως το Dark Horse της Ανατολής. Θεωρώ ότι εκτός από την στατιστική και τακτική ανάλυση που προηγήθηκε υπάρχει και ένα συναισθηματικό κομμάτι. Στα μάτια μου οι Χιτ αντιπροσωπεύουν έναν τρόπο παιχνιδιού που σιγά σιγά εξαφανίζεται. Χαμηλό Pace, λίγα τρίποντα, καλή άμυνα και επιθετικό παιχνίδι που βασίζεται στα ποσταρίσματα, είναι ένα μείγμα στοιχείων που πιο πολύ θυμίζει τους Σπερς του 1999 (σόρρυ Georgie), παρά τους Σπερς του 2014 ή τους Γουόριορς του 2015. Κάποιοι θα πουν ότι ίσως είναι τα τελευταία δείγματα μιας άλλης εποχής που όλο και πιο γρήγορα αφήνει τη θέση της στο Pace and Space μπάσκετ που δίδαξαν οι Σανς του ΝτΑντόνι και κατόρθωσαν να το τελειοποιήσουν τα τελευταία 2 χρόνια οι Σπερς και οι Γούοριορς. Είναι ένα μπάσκετ που για όσους βρισκόμαστε μετά τα 30 το έχουμε συνδυάσει με ωραίες αναμνήσεις όποτε είναι δύσκολο και να το αποχωριστούμε ή να το απαξιώσουμε. Στα μάτια μου οι Χιτ με τους Γουέιντ, Τζόνσον και Ντενγκ θυμίζουν την ταινία Space cowboys, όπου οι Κλίντ Ίστγουντ, Τόμυ Λι Τζόουνς και Ντόναλντ Σάδερλαντ είναι συνταξιούχοι μηχανικοί και προσπαθούν να σώσουν τη γη ή έναν δορυφόρο που πέφτει ή και τα 2 τέλος πάντων. Οι Χιτ είναι το "παλιό" που αντιστέκεται στις αλλαγές των καιρών και αυτό τελικά τους κάνει στα μάτια μου πιο συμπαθητικούς ακόμα.

ΥΓ: Η ώρα είναι 01:57 και το ημίχρονο στο παιχνίδι Χιτ - Χόρνετς είναι 67 - 50 με τους πρώτους να έχουν ήδη 32 πόντους μέσα στη ρακέτα και να έχουν κερδίσει την μάχη των ριμπάουντ!    

Σημειώσεις:

1. Rookie of the Year ο παικτάρας, έτσι;! 
2. Για να κατανοήσουμε καλύτερα το 18.3%, οι Γουόριορς ήταν πρώτοι σκοράροντας 34.3% των πόντων τους με τρίποντα και οι Χόρνετς (σημερινοί αντίπαλοι των Χιτ) δεύτεροι με 30.9%.
3. Ναι, ο Μάριο Τσάλμερς!