Το τελικό 80-54 μάλλον μας αναγκάζει να παραβλέψουμε το μεγαλύτερο κομμάτι των αγωνιστικών πεπραγμένων, αφού αυτή η σημαντική διαφορά δεν προσφέρεται για περαιτέρω συζήτηση. Το φετινό εξπρές της Τενερίφης μπήκε για τα καλά στις ράγες στην δεύτερη περίοδο, όπου ανέπτυξε ασυναγώνιστη ταχύτητα και "παρέσυρε" τον δικέφαλο, επιτρέποντας του να βρει στόχο σε μόλις δύο τρίποντα και κανένα άλλο εντός πεδιάς καλάθι, ούτε καν βολή (η διαιτησία ήταν όντως κακή, οι refs ξεκάθαρα "προστάτεψαν" την έδρα). Η ομάδα του Μαρκόπουλου απώλεσε ανεπιστρεπτί την επαφή με το σκορ, όταν αποχώρησε τραυματίας ο Κιθ Κλάντον, δεχόμενη πια εύκολα καλάθια στην άμυνα και χάνοντας ολοκληρωτικά την επιθετική της στόχευση. Ο Αμερικανός σέντερ κράτησε ως συνήθως στο παιχνίδι τον ΠΑΟΚ με 8 πόντους, 7 ριμπάουντ κι ένα εντυπωσιακό μπλοκ, αφήνοντας το παρκέ με το σκορ στο 15-10, δηλαδή σε απολύτως λογικό πλαίσιο το οποίο άφηνε ορισμένες ελπίδες στους Θεσσαλονικείς. Η απουσία του διευκόλυνε αισθητά τον αντίπαλο, μιας κι ήταν ο μοναδικός που έδειχνε ικανός να τους απειλήσει με διάρκεια. Είναι πλέον απλά ένα ενδιαφέρον "what if", όχι τόσο ως προς την πρόκριση (εύκολα ή δύσκολα θα έπαιρναν το εισιτήριο οι παίκτες του Βιντορέτα), αλλά κυρίως όσον αφορά την εξέλιξη του αγώνα και τα επίπεδα της τελικής διαφοράς.

Με τον - εξαιρετικά αργό για παιχνίδια τόσο υψηλού τέμπο και απαιτήσεων - Γλυνιαδάκη στο "5", προήλθε ολοκληρωτική καθίζηση (δεν κατάφερε να υπερισχύσει έναντι του άπειρου Νιανγκ), την ώρα που οι Ισπανοί είχαν "κλειδώσει" στα... αποδυτήρια του γηπέδου τον Θαντ Μακ Φάντεν, κόβοντας του την οποιαδήποτε οπτική με το καλάθι. Η καλή δουλειά της Τενερίφης στην αντιμετώπιση του έμπειρου σούτινγκ γκαρντ των 18.4 πόντων στην διοργάνωση αντικατοπτρίζεται από το γεγονός πως έμεινε για πρώτη φορά άποντος, ύστερα από 15 παιχνίδια ως παίκτης του ΠΑΟΚ. Εκτός αυτού, έβγαλαν off με επιτυχία ακόμη έναν επιθετικό πόλο, τον Μαργαρίτη. Η συνέχεια ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενη, αφού ουσιαστικά έγινε αυτό που ο Μαρκόπουλος θα ήθελε να έχει αποφύγει: να βρουν δηλαδή ρυθμό οι νησιώτες και να μετατρέψουν ένα ντέρμπι πρόκρισης σε... τυπική διαδικασία. Γίνεται αρκετή κουβέντα για το ότι η Τενερίφη είναι πρωτοπόρος στην Ισπανία. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, είναι ένα σύνολο όπου η έννοια "ομάδα" βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας της, παραπάνω από το "εγώ" της κάθε μιας από τις μονάδες που τη συνθέτουν. Εδώ που τα λέμε, ο ΠΑΟΚ έκανε μια υπέρ του δέοντος φιλότιμη προσπάθεια στη σειρά γενικότερα, αλλά του έλειψαν πολλά για να πάει παρακάτω.

Αναμφίβολα του έλειψε η ευστοχία που είναι από τα βασικότερα αίτια του αποκλεισμού. Με 32% είναι de facto πως δεν μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός. Του έλειψαν επίσης οι διαθέσιμες "ετοιμοπόλεμες" λύσεις. Μην ξεχνάτε πως δεν υπήρχε ο Σάιμπερτ, ο πιο αξιόπιστος σουτέρ του backcourt. Μπορεί το ροτέισον να επεκτάθηκε θεωρητικά στους 11 παίκτες, συνυπολογίζοντας τον τραυματία Κλάντον και τους δύο νεαρούς που πάτησαν παρκέ στο τέλος, αλλά επί της ουσίας ήταν μόλις οκτώ αυτοί που αγωνίστηκαν. Του έλειψε σαφώς η τύχη και μια πιο "λογική" διαιτησία, διότι δεν είναι δυνατόν να τρελαίνεται έτσι ο Πρέλεβιτς στο ημίχρονο. Κάτι πράγματι πήγαινε στραβά όσον αφορά την "ευαισθησία" τους σε κάποια σφυρίγματα. Μα πάνω απ' όλα (ο παράγοντας που ίσως αναιρεί ή τέλος πάντων κάνει όλα τα παραπάνω να μοιάζουν με ψιλά γράμματα), του έλειψε η ποιότητα. Η Τενερίφη - που κέρδισε την Ρεάλ Μαδρίτης το περασμένο σαββατοκύριακο - είναι κατά τεκμήριο καλύτερη και πιο ταλαντούχα ομάδα από τον ΠΑΟΚ. Τελεία και παύλα. Δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί τέτοια άλλωστε, με ετήσιο μπάτζετ κοντά στα 3 εκατομμύρια ευρώ (δηλαδή... δεκαπλάσιο) και πολύ καλές πιθανότητες για να κατακτήσει το τρόπαιο του Champions League, όντας ένα από τα κορυφαία φαβορί.

Παρά την βαριά ήττα και τον αποκλεισμό, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο του φετινού ΠΑΟΚ έκλεισε με θετικό, και διδακτικό ενόψει της συνέχειας, πρόσημο. Η πρόκριση από τον όμιλο της πρώτης φάσης ήταν από μόνη της ένα συν, το οποίο συνοδεύτηκε από την υπέρβαση κόντρα στην Παρτίζαν. Το ότι οι παίκτες του Μαρκόπουλου έδωσαν νόημα στο second leg με την Τενερίφη και δεν πήγαν για τουρισμό στο πανέμορφο ισπανικό νησί, έχοντας κερδίσει το πρώτο παιχνίδι στην Πυλαία, λέει πολλά κι έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα καλών αποτελεσμάτων (Βαλένθια, Λιμόζ, Λιέτουβος, Μπεσίκτας, Καρσίγιακα, Καντού, Βαρέζε) του ΠΑΟΚ από το 2010 μέχρι σήμερα. Το ταβάνι "τρυπήθηκε".

Αντί επιλόγου, ορισμένα σκόρπια σχόλια.

1. Ο Λίνος Χρυσικόπουλος, το μεγάλο φετινό "στοίχημα" του Σούλη Μαρκόπουλου, διανύει κατά κοινή ομολογία την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του, όμως ακόμη οφείλει να βελτιώσει αρκετά πράγματα στο παιχνίδι του. Μπορεί τις τελευταίες εβδομάδες να πέρασε μια περίοδο παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος (λογικό, ήταν αδύνατον να παίξει όλη τη σεζόν όπως το πρώτο δίμηνο), αλλά στο "Santiago Martin" έδειξε πως διαθέτει προσωπικότητα, προσπαθώντας να ανεβάσει την μαχητικότητα της ομάδας του. Η αλήθεια είναι πως μας έχει μπερδέψει λίγο - λόγω μεταπτώσεων στην απόδοση του - όσον αφορά το αν μπορεί ή όχι να ηγηθεί άμεσα, ή τουλάχιστον την επόμενη χρονιά.

2. Ένα από τα προς διερεύνηση ζητήματα στην αρχή της σεζόν είχε να κάνει με την ποσότητα των παικτών που απαρτίζουν τη frontline και το κατά πόσο αυτή είναι αρκετή για να καλυφθεί με επάρκεια ένα εύρος παιχνιδιών μεγαλύτερο σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Εν τέλει, σε ένα ματς που χρειάστηκε αυτή η επιπλέον λύση (ένας τρίτος "καθαρόαιμος" σέντερ δηλαδή, πλην των Κλάντον/Γλυνιαδάκη), δεν υπήρχε και αποκαλύφθηκε η... "γύμνια" στη συγκεκριμένη θέση. Πρόκειται για μια δεδομένη ανορθογραφία στη στελέχωση του φετινού ΠΑΟΚ, η οποία μάλλον δημιουργήθηκε "εσκεμμένα", λόγω έλλειψης χρημάτων για ακόμη ένα συμβόλαιο. Για κακή του τύχη, το πρόβλημα εμφανίστηκε σε ένα από τα κρισιμότερα παιχνίδια των τελευταίων μηνών.

3. Στην αξιολόγηση ύστερα από το πρώτο δίμηνο της χρονιάς ανέφερα πως ο ΠΑΟΚ δεν θα προχωρήσει πολύ στην διοργάνωση, επειδή δεν έχει το απαιτούμενο βάθος. Τελικά, να που προχώρησε μέχρι ένα ασφαλώς ικανοποιητικό σημείο, έστω και χωρίς πολλές λύσεις, και δεν έμεινε απλά με το μάλλον μίζερο και σίγουρα όχι αντάξιο της ιστορίας του "αφού περάσαμε τον όμιλο, όλα καλά". Κατάφερε, προς έκπληξη πολλών, κατά κάποιον τρόπο να χωρέσει δύο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη. Ο Σούλης Μαρκόπουλος πρέπει να πάρει άριστα ως προς την διαχείριση των υποχρεώσεων, αφού η ομάδα δεν... παρέκκλινε της πορείας της, συνδυάζοντας αξιοπρεπή ευρωπαϊκή εικόνα και φυσικά τον βασικό της στόχο: την τετράδα στην ελληνική λίγκα, μια θέση την οποία διεκδικεί με αξιώσεις και μοιάζει φαβορί για να την καπαρώσει.

4. Με τη σεζόν να κατευθύνεται προς την τελική της ευθεία, κι ενώ ο ΠΑΟΚ αναμένεται να αποκτήσει ακόμη έναν ψηλό με θέα τα playoff της Basket League, ο Νέιθαν Σόμπεϊ είναι ο εκλεκτός για την περιφέρεια, ύστερα από τις δυσκολίες που προέκυψαν για την επιστροφή του Μαρκ Κάρτερ. Δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται αφού δε τον έχω δει ποτέ να παίζει, αλλά η παρουσία του στην λίγκα της Αυστραλίας συνοδεύεται ως επί το πλείστον από εγκωμιαστικά σχόλια. Οι συμπατριώτες του τον αποκαλούν "Αυστραλό Ουέστμπρουκ". Τι να πω, θα δούμε, αναμένουμε. Θα κάνει ντεμπούτο με το Ρέθυμνο, στην Κρήτη. Στα βαθιά από νωρίς λοιπόν...