Παρακολουθώ πολύ στενά τη φετινή Ευρωλίγκα και έχω αρκετά καλή άποψη για όλες σχεδόν τις ομάδες. Για την Μπαρτσελόνα λοιπόν η άποψη μου είναι ότι προσπάθησαν να χτίσουν έναν γίγαντα πάνω σε πήλινες βάσεις.
Λογοι της αποτυχίας
Και εξηγούμαι. Στο σύγχρονο μπάσκετ τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να έχει μία ομάδα για να υπάρξουν σχετικά ασφαλή εχέγγυα επιτυχίας είναι συγκεκριμένα. Μιλάμε φυσικά για κάποιους παίκτες που θα είναι εξαιρετικοί στο διάβασμα, στη κατανόηση του παιχνιδιού και ικανοί floor managers. Επίσης, κάθε ομάδα πρέπει να διαθέτει έναν ηγέτη, που στα αποδυτήρια θα είναι πρόσωπο που εμπνέει σεβασμό και στο γήπεδο θα σηκώσει την ομάδα του στα δύσκολα. Εκτός αυτών φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε την στελέχωση στις θέσεις 1 και 5, που με τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι αποτελούν και τεράστιο βαρόμετρο.
Η Μπαρτσελόνα, πέραν της παρουσίας του Ναβάρο, απέτυχε παταγωδώς σε όλα τα υπόλοιπα. Σαν βασικό στρατηγό μέσα στο παρκέ πήρε τον Ταιρίς Ράις, έναν παίκτη με πολύ ταλέντο, που όμως είναι περισσότερο παίκτης ενστίκτου και όχι ο παίκτης που θα ενώσει τα κομμάτια ενός καινούριου παζλ, που είχε εκτός των άλλων στον πάγκο έναν άνθρωπο, που ήταν και αυτός πρωτοεμφανιζόμενος στην ομάδα. Στη θέση 1, εκτός του Ράις υπήρχε ο Ρίμπας, που είναι καλός παίκτης, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, όμως τραυματίστηκε και έχασε τη χρονιά.
Το μεγαλύτερο έγκλημα όμως έγινε στις θέσεις των ψηλών. Από τη μία ένας παίκτης που όλα τα τελευταία χρόνια είναι μαύρη τρύπα στην αμυντική ισορροπία της ομάδας, και όσο ταλέντο και ποιότητα και να έχει, είναι σοφτ, αργός και το μπάσκετ δείχνει να τον ξεπερνάει. Μιλάμε φυσικά για τον Άντε Τόμιτς. Σαν δεύτερο ψηλό είχε έναν παίκτη που ναι μεν κάλυπτε κάποιες αδυναμίες στην άμυνα, στην επίθεση όμως ήταν κυριολεκτικά αλλού και δεν μπορούσε να προσφέρει σε καμία περίπτωση. Ο λόγος φυσικά είναι για τον Τζόι Ντόρσι, που στα μέσα της χρονιάς αποχώρησε, για να έρθει στη θέση του ο Φαβεράνι, μία κίνηση που αποδυνάμωσε απόλυτα την Μπαρτσελόνα στο αμυντικό κομμάτι του πικ εν ρολ. Από εκείνο το σημείο οι 90ρες και οι 100ρες πέφτουν βροχή, με τον Μπαρτζώκα να μοιάζει ξεκάθαρα αδύναμος να διαχειριστεί φέτος την κατάσταση.
Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε ότι και στη θέση 4 δεν υπάρχει –πλην Κλαβέρ παιζει κυρίως στο 3 - παίκτης που μπορεί να παίξει άμυνα αλλαγών δεν υπάρχει, και αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τους πολλούς τραυματισμούς, τότε έχουμε αυτομάτως όλους τους λόγους για τους οποίους η Μπαρτσελόνα διανύει μία από τις χειρότερες χρονιές στη σύγχρονη ιστορία της.
Το τέλος της όπως την γνωρίζαμε και η νέα αρχή
Θα προσπαθήσω να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του Ροντρίγκο Ντε Λα Φουέντε και να σκεφτώ την επόμενη μέρα της Μπάρτσα. Και στο δικό μου μυαλό αυτή θα ήταν η τελευταία χρονιά της ομάδας όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. Θα χρειαστεί υπομονή και πολύ χρήμα, αφού όπως φαίνεται η Μπαρτσελόνα θα χρειαστεί σχεδόν ολική ανοικοδόμηση.
Ας δούμε λοιπόν πως έχουν τα πράγματα με τα συμβόλαια των παικτών και τι χρειάζεται η Μπαρτσελόνα για να ανέβει ξανά στο κορυφαίο επίπεδο
Ναβάρο
Είναι το απόλυτο τοτέμ της ομάδας. Θα αποφασίσει μάλλον ο ίδιος πότε θα φύγει από την ομάδα και το πιθανότερο πότε θα σταματήσει και το μπάσκετ. Είναι παίκτης υψηλότατου επιπέδου και επιρροής στην ομάδα, αλλά οι τραυματισμοί είναι μία σημαντική παράμετρος, που τον έχει περιορίσει αισθητά τα τελευταία χρόνια.
Αγωνιστικά ήταν ο παίκτης που με τη δουλειά του πίσω από τα σκριν, αλλά και την ευφυΐα του δημιουργούσε καταστάσεις ανισορροπίας σε κάθε αντίπαλη άμυνα. Η συνεχής κίνηση, η εκτελεστική του δεινότητα και εσχάτως η πολύ καλή δημιουργία του στο πικ εν ρολ, ανάγκαζαν τις αντίπαλες άμυνες να προσαρμοστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό επάνω του. Αν δεν συνεχίσει, η Μπαρτσελόνα πέρα από έναν σπουδαίο ηγέτη και παίκτη με προσωπικότητα, χάνει και έναν παίκτη που αγωνιστικά της έδινε πράγματα που δύσκολα δίνει άλλος παίκτης στη θέση του στην Ευρώπη.
Τόμιτς
Η λύση είναι μία. Μπορεί να είναι μόλις 30 ετών, να έχει και για του χρόνου κλειστό συμβόλαιο με την ομάδα, αλλά με τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ είναι πλέον περισσότερο μειονέκτημα, παρά πλεονέκτημα. Η Μπαρτσελόνα πρέπει να αναζητήσει άλλου είδους παίκτη σε αυτή τη θέση και να προσπαθήσει να γίνει πιο σύγχρονη. Αν η ομάδα έχει χρήμα, για μένα μία εξαιρετική λύση είναι ο Ντούμπλιεβιτς της Βαλένθια. Πολύ δυνατός, εξαιρετικός στο ποστ και σίγουρα καλύτερος αμυντικός από τον Τόμιτς.
Τα συμβόλαια
Από εκεί και πέρα η Μπαρτσελόνα ίσως χρειαστεί να πάρει κάποιες γενναίες αποφάσεις, που ίσως οδηγήσουν σε αποδεσμεύσεις παικτών που έχουν και εγγυημένα συμβόλαια. Ας δούμε λοιπόν λίγο πως έχει η κατάσταση σε αυτό το κομμάτι.
Από το υπάρχον ρόστερ, ουσιαστικά τέσσερις παίκτες μένουν ελεύθεροι το καλοκαίρι. Αυτοί είναι οι Λαβάλ, Όλεσον, Περπέρογλου και Ρένφρο. Ο τελευταίος σίγουρα δεν θα συνεχίσει, ο Λαβάλ στα 2 χρόνια που είναι στην ομάδα δεν έχει προσφέρει το παραμικρό, αφού το μεγαλύτερο διάστημα είναι τραυματίας, ενώ τόσο ο Όλεσον όσο και ο Περπέρογλου κάνουν κακή χρονιά. Ο Όλεσον έχει το θετικό ότι είναι παίκτης ειδικών αποστολών στην άμυνα, ενώ είναι και αρκετά καλός στατικός σουτέρ και δίνω κάποιες πιθανότητες ότι θα παραμείνει. Για τους άλλους τρεις, το σενάριο της παραμονής μοιάζει από δύσκολο έως απίθανο.
Εγγυημένο συμβόλαιο για έναν επιπλέον χρόνο έχουν οι Ντιανέ, Φαβεράνι, Τόμιτς, Ρίμπας και Ραις. Θεωρώ σχεδόν αδύνατο να αποχωρήσει ο Ρίμπας, αλλά αν η ομάδα κρατήσει τους υπόλοιπους από αυτή την κατηγορία, ουσιαστικά θα έχει κάνει μία τρύπα στο νερό. Ο Ντιανέ είναι πιθανό να δοθεί πάλι κάπου δανεικός, αλλά το δίδυμο ψηλών Τόμιτς και Φαβεράνι πρέπει να σπάσει. Επίσης, ακόμα και αν μείνει στην ομάδα ο Ράις, σίγουρα πρέπει να αποκτήσει διαφορετικές αγωνιστικές αρμοδιότητες από αυτές που είχε τη φετινή χρονιά. Το πείραμα με τον Ραις κουμανταδόρο απέτυχε παταγωδώς και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επαναληφθεί. Χρειάζεται ξεκάθαρα παίκτης που θα είναι πιο άμεσος και γρήγορος, τόσο οργανωτικά όσο και εκτελεστικά. Ο Λάρκιν της Μπασκόνια, είναι ένας παίκτης που θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα σε αυτού του είδους το παιχνίδι.
Εκτός από τους παίκτες που έχουν εγγυημένο συμβόλαιο για ένα χρόνο υπάρχουν και αυτοί που έχουν υπογράψει μέχρι το 2019. Σε αυτή τη κατηγορία περιλαμβάνονται οι Κλαβέρ, Ντόελμαν, Κόπονεν και Βεζένκοφ. Και στους τέσσερις δίνω πολλές πιθανότητες να τους δούμε και του χρόνου στο Palau Blaugrana. O Κλαβέρ δεν κάνει καλή χρονιά, αλλά είναι παίκτης με πολυποίκιλη συνεισφορά μέσα στις τέσσερις γραμμές και παίκτης που μπορεί να μασκαρευτεί ακόμα και σε πεντάρι σε κατά συνθήκη σχήματα καμικάζι. Κόπονεν και Βεζένκοφ είναι ίσως οι μοναδικοί που έχουν επιβιώσει από το ναυάγιο της φετινής Μπαρτσελόνα, ενώ ο Ντόελμαν αν και τραυματίας, μπορεί να προσφέρει σε κάποιους τομείς του παιχνιδιού, με σημαντικότερο το stretch της άμυνας με την ικανότητα του στο μακρινό σουτ και την εκτελεστική του ικανότητα.
Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα στοιχεία που είναι απαραίτητο να ψάξει η Μπαρτσελόνα στην αγορά, αυτά είναι τα εξής. Περισσότερο μυαλό και ταχύτητα στη δημιουργία και εκτέλεση στην περιφέρεια, περισσότερη δύναμη, καλύτερη άμυνα και δυνατότητα προσαρμογών στις άμυνες που εμπλέκονται οι ψηλοί και γενικότερα, αυτό που στην Αμερική ονομάζουν mobility. Μια ομάδα δηλαδή που θα μπορεί να αλλάξει ταυτότητα και εικόνα, ανάλογα με τον αντίπαλο και θα είναι προσαρμοστική, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν έχει η φετινή βερσιόν της ομάδας. Για να γίνει αυτό δεν αποκλείεται να έχουμε αποψίλωση ακόμα και του 50% του ρόστερ, κάτι που σημαίνει ότι ελάχιστα πράγματα θα μας θυμίζουν την Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών, ειδικά αν πάρει την απόφαση της αποχώρησης από την ομάδα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Το αίνιγμα
Το μόνο πλέον που μένει να ξεκαθαρίσει στο δικό μου μυαλό, είναι ποιος θα αναλάβει να χτίσει την νέα Μπαρτσελόνα. Θα είναι άραγε ο Γιώργος Μπαρτζώκας ή κάποιος άλλος. Ο σύλλογος συνήθως στηρίζει τους προπονητές, αλλά η φετινή χρονιά παραείναι αποκαρδιωτική, ενώ κατά διαστήματα έχουν βγει στην επιφάνεια προβλήματα στις σχέσεις παικτών και προπονητή. Λογικά θα έχουμε πολύ σύντομα και την απάντηση σε αυτό το θέμα πάντως, οπότε όλοι περιμένουμε ένα πολύ θερμό καλοκαίρι στην πόλη του Γκαουντί.
