Τα περιστατικά πια έχουν μαζευτεί σωρός εδώ και ένα χρόνο, είτε αφορούν τσαμπουκάδες με διαιτητές είτε αφορούν τους ίδιους τους αθλητές της ΑΕΚ. Είναι από άλλη εποχή, τότε που έβγαιναν τα σακακια και τα τσιγάρα έσβηναν στο παρκέ. Ο Ζντοβτς, ο οποίος έχει σίγουρα το προπονητικό μερίδιο που του αναλογεί στον αποκλεισμό, κυρίως μάλιστα σε ο,τι αφορά τις επιλογές του στο πρώτο από τα δύο σκέλη των αναμετρήσεων, ήρθε η ώρα να αλλάξει πάγκο.
Ολη την σεζόν η ΑΕΚ παλεύει να βγάλει άκρη με συνθέσεις και ατέλειωτα μπες βγες στο ρόστερ. Και πάνω που φτάνει στο σημείο να έχει επιτέλους μια πιο ορθολογική σύνθεση, συμβαίνουν κάτι τέτοια. Ο Σλοβένος, που πέρυσι έδειξε να αρχίζει καλά, έχει χάσει την μπάλα. Πίσω του βρίσκεται ένας αξιόλογος προπονητής και μετρημένος άνθρωπος. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο.
Ο αποκλεισμός της "Βασίλισσας" ήταν και ο τελευταίος χρονικά στην αλυσίδα των ελληνικών αποκλεισμών από το Champions League, μία διοργάνωση στην ουσία της πειραματική, με μέτριο αγωνιστικό επίπεδο και ακόμη μετριότερο οργανωτικό. Το πρόβλημα και για τις τρεις ομάδες μας ξεκινά πρώτα από όλα εκεί. Η τριχοτόμηση του ευρωπαϊκού συλλογικού μπάσκετ έχει εξαλείψει κάθε είδους κίνητρο, καθώς οι τρεις διοργανώσεις είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, και η πρόκριση στην κάθε μία γίνεται υπό αδιευκρίνιστα κριτήρια, τα οποία είναι διαρκώς μεταβαλλόμενα. Ως επί το πλείστον, το πού θα αγωνίζεται οποιοσδήποτε σύλλογος είναι κάτι που αποφασίζεται από διεργασίες και τεκταινόμενα εκτός παρκέ.
Είναι τρομερά δύσκολο υπό αυτές τις συνθήκες για οποιονδήποτε επενδυτή να εκπονήσει ένα μακρόπνοο πλάνο. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει κάποια χειροπιαστή ανταμοιβή. Και από την σκοπιά των φιλάθλων ακόμη, υπάρχει ένα μπέρδεμα. Πόσο μπορεί να πανηγυρίσει κανείς προκρίσεις ή να στενοχωρηθεί για αποκλεισμούς σε διοργάνωση - φάντασμα; Επίσης, πόσο μπορεί να αξιολογήσει ως επιτυχία ή αποτυχία την όποια πορεία στο ελληνικό πρωτάθλημα; Επί της ουσίας, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία.
Oι φίλαθλοι του Αρη και (ειδικά) του ΠΑΟΚ, θα πρέπει πιστεύω να είναι επιεικείς με τις ομάδες τους, αν αντιληφθουν σωστά το κάκιστο (αγωνιστικό και οργανωτικό) περιβάλλον. Στο πλαίσιο απαξιωμένων διοργανώσεων και με μικρά - κατ'αναλογία - μπάτζετ, κάθε χρόνο θα ψάχνουν στο μεταγραφικό παζάρι για παίκτες-λαχεία, και θα προσεύχονται να τους βγουν. Ακούω με συμπάθεια τα επιχειρήματα περί ανάπτυξης καλύτερου σκάουτινγκ, αλλά δεν συμφωνώ και ιδιαίτερα με αυτά. Στα χαμηλά συμβόλαια τα λαβράκια δεν επιπλέουν στα ήρεμα νερά κάποιας λίμνης για να ψαρευτούν με την σέσουλα, αλλά βρίσκονται στα βάθη του ωκεανού ανάμεσα στα σκουπίδια. Εκεί , παρεμπιπτόντως, ψάχνουν και άλλοι, όχι μόνο εμείς, και η μάχη για τα λάφυρα παραείναι σκληρή.
Πάρτε για παράδειγμα τον Αρη. Το αναθεμα έχει πέσει στις επιλογές του προπονητή για τις επιλογές των προσώπων. Προφανώς, η απαίτηση ήταν να φέρει και φέτος έναν παίκτη που του χρόνου θα αγωνίζεται στο ΝΒΑ και άλλους δύο που θα τους πάρουν οι ομάδες της ευρωλίγκα. Στην μνήμη των περυσινών overachievers, οι φετινές λογικές ανορθογραφίες έγιναν στα μάτια όλων μουντζούρες. Δεν είναι ακριβώς έτσι, κι ας είχαμε κάποιοι δει το ρίσκο στην επιλογή Μαρμπλ και την πιθανότητα ο Μπάκνερ να μην συνιστά αναβάθμιση σε σχέση με τον Χάγκινς. Ο καλοκαιρινός σχεδιασμός του Αρη ήταν (βάσει των χαρακτηριστικών των παικτών) ολόσωστος. Ενα γρηγορότερο πικ εν ρολ δίδυμο, ένας καλύτερος πλάγιος σουτέρ, ένας ξένος (επιτέλους) στην θέση τρία, ένας πολυσχιδής παίκτης στην θέση 4, ελληνικό βάθος στον πάγκο και διατήρηση λίγο εώς πολύ της αθλητικότητας. Απλώς οι παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά αποδείχτηκαν χειρότεροι του αναμενομένου και ο καλύτερος όλων τραυματίστηκε. Με γνώμονα όμως τα τακτικά στοιχεία που έλειψαν πέρυσι , ο "αυτοκράτορας" θα μπορούσε στην θεωρία να είναι καλύτερος.
Απλώς δεν συνέβη, και στην πορεία οι άστοχες προσθέσεις διόγκωσαν την δυσαρέσκεια. Μιλάμε όμως για προσθέσεις χαμηλότατου προϋπολογισμού μεσούσης της σεζόν. Παρακαλώ, όποιος μπορεί να κάνει καλύτερα την δουλειά ας προσέλθει.
Σαφώς, οι τρεις αποκλεισμένοι δεν γίνεται να τα χρησιμοποιήσουν όλα αυτά για δικαιολογία. Η ΑΕΚ οφείλει να ψάξει έναν προπονητή χωρίς να κοιτάει ονόματα, αλλά προοπτικές. Οι δε βόρειοι καλό είναι να αξιολογήσουν τα επιθετικά πλάνα των ομάδων τους και να σκεφτούν εάν αυτά επικοινωνούν με ο,τι συμβαίνει γύρω τους. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά οι undersized και άτεχνοι ψηλοί φεύγουν σιγά σιγά από την μόδα. Επίσης φεύγουν όσοι κοντύτεροι παίκτες "κανουν πολλές δουλειές μέσα στο παρκέ" , για χάρην όσων μπορούν να σουτάρουν. Το μπασκετ γίνεται γρηγορότερο σε κάθε βαθμίδα. Πάμε που πάμε μέτρια, ας παίξουμε τουλάχιστον καλύτερα και ας χάσουμε με στυλ.
Σχεδόν ψιλά γράμματα. Για όποιον βλέπει την μεγαλύτερη εικόνα , το ΝΒΑ αυξάνει τα συμβόλαια και η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Οι διοργανώσεις διοικούνται από ανθρώπους που δεν μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους. Πέρα από την βιτρίνα των 10 ομάδων της ευρωλίγκα, οι υπόλοιποι μάχονται απέναντι στην (και όχι μαζί με την) όποια Αρχή, έτοιμοι για μια καινούρια βουτιά στα σκουπίδια.
Υ.Γ. Περί σκάουτινγκ, δυο λόγια ακόμα. Δέχομαι ότι μπορεί να γίνει καλύτερη δουλειά γενικώς, όμως αυτό ισχύει σε περιπτώσεις που υπάρχει ένας κορμός, ο οποίος βοηθά και στον σωστότερο καθορισμό των αναγκών. Όταν έχεις μέσα σε ένα καλοκαίρι να αλλάξεις 6 (!) ξένους, τότε πλέον δεν μιλάμε για σκαουτινγκ , αλλά για μαγικά. Το πρόβλημα και πάλι ξεκινά απο την αδυναμία να προσελκυστούν για άνω τους ενός χρόνου οι ξένοι - λαχεία. Κάνουν μια καλή χρονιά, και λογικά μετα κοιτάνε ψηλότερα. Το πλαίσιο δεν βοηθά.
