Σε κάθε περίπτωση, το κεντρικό γήπεδο του σημαντικότερου τουρνουά τένις της υφηλίου, είναι εντελώς διαφορετικό στους πρώτους γύρους, από ό,τι είναι στον τελικό. Οι φιναλίστ καλούνται να βρουν πατήματα και ισορροπία ανάμεσα σε χώμα και χορτάρι, δηλαδή μεταξύ δύο διαφορετικών επιφανειών, όπως και ανάμεσα σε μικρές λακκούβες και γλιστερά σημεία, που άλλα έχουν ρουφήξει δύο εβδομάδων βροχή και άλλα παραμένουν μέχρι και άθικτα.

Τρόπαιο στο πιο απαιτητικό τερέν

Πρόκειται για το πιο απαιτητικό ματς που υπάρχει στο tour. Όσοι βρίσκονται εκεί την τελευταία Κυριακή, δεν είναι απλοί τενίστες. Όχι ότι είναι απλοί αλλού, αλλά ειδικά στο Γουίμπλεντον, ο βαθμός προσαρμογής και παράλληλης συνεργασίας ποδιών, κορμού, χεριών, τεχνικής και μυαλού, προβάλλει ως ο υψηλότερος δυνατός. Δεν κερδίζει εκείνος που υπερτερεί σε ένα-δύο σημεία: Κερδίζει εκείνος (ή εκείνη, για να είμαστε ακριβείς), που διευθύνει τον ίδιο τον εαυτό του/της σαν να διευθύνει ορχήστρα. Πότε θα επιταχύνεις; Πότε θα επιλέξεις slice στο backhand και σε τι αναλογία; Πόσο θα μικρύνεις τον διασκελισμό, όταν εκείνος μεταφέρεται από τα τετραγωνικά του τραχιού χώματος στην υγρασία του χόρτου; Πόσο αντέχεις το σκύψιμο και το διαρκές λύγισμα της μέσης;

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως τα τελευταία 20 χρόνια, το Γουίμπλεντον ήταν το μοναδικό από τα γκραν σλαμ τουρνουά, που κατέληγε μονίμως στους κατά γενική συμφωνία κορυφαίους: Φέντερερ, Μάρεϊ, Ναδάλ, Νόλε. Ούτε Μέντβεντεφ, ούτε Βαβρίνκα, ούτε Τιμ, ούτε Τσίλιτς, ούτε τίποτα. Και τώρα, κατέληξε στον Κάρλος Αλκαράζ! Σε εκείνον δηλαδή, που πάλι κατά γενική συμφωνία, αποτελεί τον μοναδικό άξιο συνεχιστή της χρυσής εποχής.

Ο μικρός ετοιμάστηκε γρήγορα, εκτοξεύτηκε αστραπιαία και μετά από δύο μόλις χρόνια στο τοπ-100, σήκωσε το αστραφτερότατο τρόπαιο του αθλήματος λες και είχε σηκώσει ήδη άλλα 15 με 20. Με διαφορετικά λόγια, λες και ήξερε ακριβώς τι πρόκειται να ακολουθήσει στα χρόνια που έρχονται. Αν το κορμί του διατηρηθεί αλώβητο στο πέρασμα του καιρού, ξέρουμε κι εμείς. Ο μικρός δεν θα παραμείνει μικρός και θα γράψει ιστορία μοναδική, συγκρίσιμη με εκείνων που δεν αναφέρουμε το όνομά τους επί ματαίω.

Ο ίδιος ο μυθικός Νόβακ Τζόκοβιτς εμμέσως το παραδέχτηκε, αναγνωρίζοντας δημόσια στον Αλκαράζ το απόλυτο, περίπου αδιανόητο μείγμα για αθλητή του τένις: Λίγο από Νόλε, λίγο από Ράφα και λίγο από Ρότζερ. Μεταξύ μας, εκείνο που κάνει ήδη τη διαφορά, είναι το στοιχείο νο 3. Ο Φέντερερ απέκτησε διάδοχο με το grit του Ναδάλ και την κυνική τοποθέτηση του Τζόκοβιτς, ώστε η τεχνική και το κάλλος να εξυψωθούν εκεί που τους αξίζει, δηλαδή πάνω από όλα. Και αν φαίνονται ή τελικά αποδειχτούν κάπως υπερβολικά όλα αυτά, θα υπάρχει πάντα το πέμπτο σετ του χθεσινού τελικού, ώστε να μπορώ τουλάχιστον να δικαιολογήσω γιατί τα έγραψα.

Τα πολύτιμα κομμάτια του παζλ προς το πέμπτο σετ

Ας εξηγήσω: Το τένις, έτσι όπως είναι τελείως μαλακισμένο άθλημα, ξεδιπλώνει τους αγώνες του σαν ένα παζλ πολλών κομματιών, που όμως κάποια είναι σημαντικότερα από τα άλλα. Λιγότερο μεταφορικά, εντός ενός ματς, υπάρχουν πάντα μερικά, ελάχιστα κομβικά σημεία, τα οποία μπορεί να καθορίσουν την έκβαση του επόμενου σετ ή ακόμη και ολόκληρου του αγώνα. Συμβαίνει πολλές φορές οι αθλητές και οι αθλήτριες να γυρίζουν σε έναν πόντο κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, ώστε να εξηγήσουν την έκβαση του αποτελέσματος.

Τι γίνεται όμως, όταν ένας αγώνας έχει περάσει από τρεις ή τέσσερις τέτοιες στροφές, που κάθε φορά εκπλήσσουν; Τότε … Τότε έρχεται το πέμπτο σετ και ειδικά σε έναν τελικό, ο τρόπος με τον οποίο θα κερδηθεί, φανερώνει πολλά για τις ισορροπίες της εποχής. Όταν ο Φέντερερ κέρδισε, έτσι όπως κέρδισε, το πέμπτο σετ του Αυστραλιανού Open απέναντι στον Ναδάλ το 2017, ήταν ξεκάθαρο πως θα επιστρέψει στην κορυφή. Όταν ο Τζόκοβιτς βγήκε ανέλπιστος θριαμβευτής από τον τελικό του Γουίμπλεντον το 2019 (Ρότζερ γιατί;), υποψιαστήκαμε – και είχαμε δίκιο – ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολο να χάσει από οποιονδήποτε. Πράγματι…

Για να φτάσει στο δικό του πέμπτο σετ, ο Κάρλος Αλκαράζ πέρασε από βουνά και θάλασσες, που λέει ο λόγος. Αρχικά, εντελώς απροετοίμαστος, παρέδωσε το πρώτο σετ με 6-1 στην αγκαλιά του συγκεντρωμένου Τζόκοβιτς. Μετά, ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του και οδήγησε το δεύτερο σετ στο tie break, εκεί όπου το πρώτο πολύτιμο κομμάτι παζλ τέθηκε προς διεκδίκηση. Ο Νόλε είχε το set point με 6-5, αλλά έστειλε δύο εύκολα backhand στο φιλέ. Διέθετε όμως ένα ακόμη σερβίς για να ισοφαρίσει και μάλιστα το κατεύθυνε σχεδόν τέλεια, με μεγάλη αναπήδηση στο backhand του νεαρού. Και τότε…

‘Ένα – ένα.

Η ονειρεμένη επιστροφή έγειρε ξαφνικά το court. Ο Αλκαράζ πέτυχε σχεδόν άμεσα μπρέικ, μπήκε μπροστά με τη βεντάλια των χτυπημάτων του διάπλατα ανοιχτή και ο άερας τον έφερε να διεκδικεί ένα ακόμη μπρέικ στο σερβίς του αντιπάλου του στο πέμπτο γκέιμ του τρίτου σετ.

Ο Νόλε αντιστάθηκε σθεναρά. Τόσο σθεναρά, που το γκέιμ διήρκεσε 27 ολόκληρα λεπτά, περνώντας από 13 ισοπαλίες. Στη διάρκεια του, παίχτηκαν όσοι πόντοι παίχτηκαν και στο πρώτο σετ! Ο Αλκαράζ διένυσε στο ξεφτισμένο χορτάρι σχεδόν ένα χιλιόμετρο! Θα μπορούσε να μην μπει σε τόσο κόπο και να υποκύψει, άλλωστε ήταν ήδη ένα μπρέικ πάνω. Όμως το διεκδίκησε, το πήρε, μπήκε μπροστά με 4-1 και άφησε στον Τζόκοβιτς αμυχές και καταπόνηση, από την οποία δύσκολα ανακάμπτει κορμί 36χρονου.

Ήδη βλέπαμε κάτι ιστορικό. Το σετ κατέληξε με 6-1 και με την εξωπραγματική διάρκεια των 60 λεπτών για τέτοιο σκορ. Κομμάτι νο 2.

Όμως το κομμάτι νο 3 άλλαξε κάτοχο.

Το μυαλό του Αλκαράζ χάλασε στην ιδέα της κατάκτησης. Παρότι ήταν πάνω με 2-1 στο τέταρτο σετ και είχε την ευκαιρία για νέο μπρέικ, επιχείρησε αχρείαστα δύσκολα χτυπήματα με κάμποση χαλαρότητα, επιτρέποντας στον Τζόκοβιτς να ισοφαρίσει σε 2-2. Ο Σέρβος μύρισε αίμα, εντόπισε τις υπερβολικά φιλόδοξες τοποθετήσεις του Αλκαράζ μέσα από τη base line μετά τα σερβίς του (δείγμα βιασύνης να τελειώσει γρήγορα τους πόντους) και πριν καλά καλά το κοινό συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε, είχε ήδη ισοφαρίσει σε 2-2, με όλο το μομέντουμ του κόσμου στην πλάτη του. Παράλληλα δε με την ορμή, κουβαλούσε μαζί και την εμπειρία 23 γκραν σλαμ κατακτήσεων. Πώς αντιστρέφεις την πορεία, όταν είσαι 20 ετών, έχεις απέναντι σου τον πιθανό GOAT και αγωνίζεσαι στον πρώτο τελικό Γουίμπλεντον της καριέρας σου;

«Με το κορυφαίο τένις που έχουμε δει πρόσφατα», ακούγεται σήμερα εύλογη η απάντηση, αλλά πριν φτάσουμε εκεί… είπαμε, το άθλημα είναι μαλακισμένο.

Το πρώτο μπρέικ του πέμπτου σετ θα κατέληγε στον Νόλε, αν όλα κυλούσαν κανονικά. Όμως επάνω στο break point, σε μία λόμπα του Αλκαράζ, μία ριπή ανέμου άλλαξε την πορεία της μπάλας και αντί για smash-ρουκέτα, ο Τζόκοβιτς επιχείρησε ένα ξεψυχισμένο ντράιβ βολέ, που βρήκε το φιλέ, στην κατάληξη ενός πόντου-μνημείο.

Ο Καρλίτος κράτησε το σερβίς του μάλλον αναπάντεχα και το τέταρτο πολύτιμο κομμάτι του παζλ προσγειώθηκε στο στήθος του. Αίφνης, η αυτοπεποίθηση του επέστρεψε και πλέον, μετά το τελευταίο αυτό σημείο καμπής, έπαιξε τένις απευθείας από το όνειρο. Drop shots από τη βασική γραμμή, slice backhands με ταχύτητα κανονικών χτυπημάτων, εντυπωσιακά στοπ-βολέ, ό,τι ανά τα χρόνια είχαμε συνηθίσει να βγάζει από τις αστείρευτες αποθήκες ταλέντου του ο Ρότζερ Φέντερερ, μαζί με την ψυχή του Ράφα και την καθοδηγούμενη τοποθέτηση του Νόβακ. Ο υπέροχος συνδυασμός, για τον οποίο μίλησε γενναιόδωρα ο μεγάλος του αντίπαλος, κατατέθηκε στο court της διασημότερης σκηνής του κόσμου, την ύστατη, ογκώδη στιγμή, με αποκορύφωμα ένα clutch συνδυασμό drop και λόμπας στο 5-4 και 0-15. Δεν εκτελείται κάτι τέτοιο στην εντέλεια, σε αυτό το σημείο, σε αυτό το ματς, αν ο διεκδικητής δεν διαθέτει στόφα πολυπρωταθλητή.

Αλλαγή σκυτάλης;

Ο τελικός θα τοποθετηθεί επιφανώς στις προθήκες του σπορ. Οι ανατροπές του ήταν άκρως απρόβλεπτες, τα χτυπήματα εμπνευσμένα, συνολικά το θέαμά του εντυπωσιακό. Σηματοδοτεί άραγε και αλλαγή σκυτάλης; Δεν είμαι ακόμη σίγουρος, διότι όπως ίσως θα διαπιστώσατε, ακόμη και για τους ανταγωνιστές του στα courts, προς το παρόν η φιγούρα και το σώμα του Αλκαράζ αποτελούν ένα ακόμη πεδίο μάχης – ή και συνάντησης - των big three. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πλάνο μάλιστα, υποθέτω πως θα συνεχίσουμε για μερικά χρόνια ακόμη στο ίδιο μοτίβο: Σε κάθε νέα επιτυχία του θαυμάσιου αυτού αθλητή, θα αναγνωρίζουμε στις κινήσεις του πρώτα το μεγάλο του είδωλο (Φέντερερ) και κατόπι τους άλλους δύο θρύλους του τένις.

Όμως θα έρθει η στιγμή, πιθανώς μετά από ένα Γουίμπλετον, ένα Ρολάν Γκαρός ή ένα άλλο major κάπου στο 2030, που ο Ισπανός θα πάρει τη θέση που θα του αξίζει, ως ένας μοναδικός, ξεχωριστός τενίστας, ασύγκριτος (όχι «καλύτερος») με όσους έχουμε δει μέχρι σήμερα και με όσους θα έχουμε δει εώς τότε.