Η μεταγραφή του Κώστα Σλούκα στον Παναθηναϊκό εγγυάται ότι την επόμενη σεζόν δεν θα πλήξουμε. Κάθε ντέρμπι θα κουβαλά ένα έξτρα βάρος, μερικές ευφάνταστες δηλώσεις-σπόντες και κάμποσες ακόμη φανφάρες, προς τέρψιν όσων από εμάς παρακολοθούμε τις συγκεκριμένες αναμετηρήσεις (παράλληλα υπό το αγωνιστικό και) υπό ένα ανθρωπολογικό πρίσμα. "Πάμε για φάιναλ φορ, έχουμε τον καλύτερο πλέι μέικερ της Ευρώπης" φωνάζει ήδη ο αδίστακτος Αταμάν. "Δεν γυρνάς στην πλάτη στην οικογένεια", γράφει ο Μακίσικ, "δεν είμαστε όλοι ίδιοι", παρατηρεί ο Πρίντεζης. Και φυσικά, "δεν έχει σημασία από πού ήρθε ο Σλούκας", επιμένει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Όχι πρόεδρε, δεν έχει, για αυτό και πληρώθηκε τρία εκατομμύρια το χρόνο.
Προσωπικά ήδη περνάω υπέροχα, διότι συν τοις άλλοις βλέπω και τους πάντες κερδισμένους, χαρούμενους. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, βλέπω τους κύριους εμπλεκόμενους χαρούμενους και μερικούς κάπως χαμένους, μιας και με τη νέα κατάσταση βρέθηκαν εντός μίας αναπάντεχης δίνης. Πάμε να δούμε ποιοι είναι ποιοι και κατόπιν να κλείσουμε με την ανατρεπτική ισχύ που εξαπέλυσε η μετακίνηση του Σλούκα στην ελληνική γλώσσα. Πλέον κάποιες φράσεις έχουν πάψει να ισχύουν και πρέπει να τις εξετάσουμε.
Α. Οι κερδισμένοι
1. Ο Παναθηναϊκός. Από τον Πάρις Λι, τα ζιγκ ζαγκ και τις κουτρουβάλες, σε έναν ποιοτικότατο, πλήρη (πλην άμυνας) και εξαιρετικά έμπειρο point guard. Ε, δεν το λες και λίγο. Αλλιώς είναι να αφήνεται η μπάλα στα χέρια του Σλούκα σε μία κρίσιμη επίθεση κι αλλιώς να αφήνεται στην τύχη. Οι πράσινοι εντάσσουν επιτέλους στο ρόστερ τους ό,τι έλειπε τα δύο τελευταία χρόνια, καταφέρνοντας παράλληλα ισχυρό επικοινωνιακό πλήγμα στον αιώνιο αντίπαλό τους. Επικοικωνιακό. Για αγωνιστικό δεν έχω ιδέα, οι δύο ομάδες δεν έχουν παίξει ακόμη.
2. Ο Ολυμπιακός. Με την αποχώρηση του Σλούκα, οι αποθήκες του ΣΕΦ άδειασαν από πριόνια και λοιπά άφθονα εργαλεία, τα οποία καιρούς χρησιμοποιούσε ο παίκτης για να ξεχαρβαλώσει την καρέκλα του προπονητή. Αν συνέχιζε με παρακάλια, προπονητικούς συμβιβασμούς και με τακτικές τετράωρες συναντήσεις, το πιθανότερο είναι πως τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού αργά ή γρήγορα θα μετατρέπονταν σε χώρο ομαδικής ψυχανάλυσης. Ακόμη, το γεγονός ότι ο Σλούκας πήγε στον Παναθηναϊκό, αντί π.χ. για τη Φενέρ, αποκλείει τον καταλογισμό σοβαρών ευθυνών στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Δεν το είχα και δύσκολο, αν ο παίκτης αγωνιζόταν του χρόνου στους Τούρκους και έπαιζε καλά, να ακούγαμε πως "ο κόουτς έπρεπε να είχε βάλει νερό στο κρασί του" και πως "δεν του έκανε πατ πατ πατ στην πλάτη μετά το σουτ στην Πόλη". Άντε να το συμμαζέψεις αυτό, αν αρχίσει να απλώνεται. Τώρα τα πράγματα είναι ξακάθαρα. Ο Σλούκας είναι προδότης, ο Μπαρτζώκας κυρίαρχος και τα αποδυτήρια εκκινούν από σημείο υγείας. Μεταξύ μας, ο οργανισμός του Ολυμπιακού, στηρίζοντας κυρίως τις θέσεις του προπονητή, έπραξε όχι απλώς το σωστό, αλλά το αυτονόητο. Ομάδα στην οποία επιτρέπεται στους παίκτες να γκρινιάζουν συστηματικά για τον ρόλο τους, βαδίζει ολοταχώς προς διάλυση. Για τους ερυθρόλευκους, από τη στιγμή που ο Σλούκας θα έφευγε, ο καλύτερος δυνατός προορισμός ήταν ο Παναθηναϊκός.
3. Ο Σλούκας. Δεν έχω ιδέα πόσο θα παίζει στον Παναθηναϊκό και τι ρόλο θα έχει. Το ρόστερ δεν έχει σχηματοποιηθεί ακόμη, δεν έχει γίνει η παραμικρή προπόνηση. Όμως ο Αταμάν δείχνει να τον υπολογίζει, ο Μπαρτζώκας αφαιρέθηκε από την καθημερινότητά του και .. εχμ ... θα παίρνει τρία εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, μέχρι να πλησιάσει τα 37. Αν η ομάδα λεγόταν "Μακάμπι", δεν θα υπήρχε τίποτε το μεμπτό, υποθέτω. Στον επαγγελματικό αθλητισμό ζούμε, άσχετα αν υπάρχουν και λιγότερο επαγγελματίες.
Β. Οι χαμένοι.
1. H Φενέρ. Ομάδα που πέρυσι έπασχε ξεκάθαρα στο σετ παιχνίδι, έψαχνε απεγνωσμένα ένα κανονικό οργανωτή. Τώρα θα πρέπει να ψάξει ακόμη περισσότερο, την ώρα που η Εφές ενέταξε στο ρόστερ της τον καταπλητικό Ντάριους Τόμπσον. Τα εμπροσθοβαρή αγωνιστικά πλάνα που στο παρελθόν εφάρμοσε ο Ιτούδης στην ΤΣΣΚΑ, δεν είχαν ιδιαίτερη επιτυχία, άσχετα αν προέκυψαν κυρίως από ανάγκη. Οι Τούρκοι θα δυσκολευτούν να φτιάξουν περίμετρο υψηλών απαιτήσεων, καθώς μάλλον χρειάζονται δύο point guards, όχι έναν.
2. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος. Μετά από επίμονη και πολυήμερη προπαγάνδα υπέρ του στρατοπέδου του παίκτη, όπως και πολυετή προσπάθεια αποδόμησης του κόουτς του Ολυμπιακού μέσα από ανακρίβειες, ο συμπαθής, όμως άσχετος με το άθλημα, δημοσιογράφος, είδε τη θέση του Γιώργου Μπαρτζώκα να ισχυροποιείται. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μπαρτζώκας είναι ήδη δις πρωταθλητής, έχει δύο συνεχόμενα φάιναλ φορ και δύο βραβεία προπονητή της χρονιάς στο ενεργητικό του, σύνολο με υπέροχο μπάσκετ και μία καριέρα συγκρίσιμη με των κορυφαίων συναδέλφων του. Τέλος, απολαμβάνει την πλήρη στήριξη του οργανισμού, όπως πρέπει να γίνεται (και γίνεται) σε κάθε επιτυχημένο μπασκετικό πρότζεκτ. Better luck next time Αντώνη, θα πρέπει να κάνεις υπομονή.
3. Ο Βαγγέλης Ιωάννου. Ε, μια αδυναμία στον Σλούκα την είχε ο φίλος μου, τώρα το "Σλούκι Λουκ" θα βγαίνει με μισή καρδιά. Τουλάχιστον δεν θα περιγράφει αγώνες της Ευρωλίγκα, τους δείχνει η NOVA. Αν περιέγραφε, θα σκεφτόμουν να ξανακάνω συνδρομή, τώρα συνεχίζουμε δυναμικά με Τζο Αρλάουκας και Euroleague TV.
Γ. Φράσεις της ελληνικής γλώσσας που δεν ισχύουν (πια)
Πάμε όμως και στο πλήγμα που κατάφερε ο Σλούκας σε δημοφιλείς εκφράσεις του ελληνικού μπασκετικού στερεώματος. Ιδού.
"Οι τέσσερις ώρες ραντεβού δείχνουν τη διάθεση να τα βρουν, αλλιώς το ραντεβού θα είχε τελειώσει γρήγορα". - Το πετύχατε. Ζει ένδοξες στιγμές το ρεπορτάζ, όμως προέχει και να μη γίνει ζημιά στην ομάδα.
"Δεν έχουν σημασία τα λεφτά, σημασία έχει ο ρόλος". - Δεν ισχύει. Τα λεφτά έχουν σημασία για κάθε επαγγελματία αθλητή και μάλιστα μεγάλη.
"Δεν υπάρχει λόγος να πάω εκεί. Η ομάδα μου στην Ελλάδα είναι ο Ολυμπιακός." - Πλέον είναι ο Παναθηναϊκός και ο Σλούκας μπαίνει επάξια σε μία ολιγομελή λίστα παικτών των δύο λαοφιλέστερων αθλημάτων, που ορκίζονταν πως δεν θα περάσουν "απέναντι", όπως οι Μιχάλης Κωνσταντίνου, Γιάννης Μπουρούσης και Δημήτρης Αγραβάνης.
"Κώστα εκτιμούμε όσα μας προσέφερες, καλή τύχη στον νέο σου προορισμό". - Μετά από δύο ημέρες που κυριάρχησε η φράση, πλέον διαφοροποείται ως εξής. "Σάλτα γαμήσου ΚΩΣΤΑΚΗ, θα σε περιμένουμε στο ΣΕΦ". Τα κεφαλαία δικά μου, διότι ο Σπανούλης π.χ. είναι Μπίλαρος. Η κατάληξη -άκης μοιάζει αναπόφευκτη στην περίσταση, προκειμένου να σχηματοποιηθεί σημειολογικά η αποκαθήλωση/αποθυμοποίηση. Το σημείο "Κωστάκης" αποτελεί μία δεξαμενή νοημάτων δίχως πάτο.
Τέλος πάντων, φίλες και φίλοι, αν δεν τα είχαμε και αυτά, δεν ξέρω τι θα είχαμε. Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα.
