Δεν απευθυνόταν σε όλο το γήπεδο, φυσικά. Απευθυνόταν σε μία ισχυρή μειοψηφία, η οποία τον γιούχαρε μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου σερβίς σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού - κάτι αληθινά γελοίο για το τένις, δεν είναι όλα τα αθλήματα ίδια. Όταν το επισήμανε μάλιστα στην καθιερωμένη συνέντευξη εντός του κορτ μετά τον αγώνα, δέχτηκε ακόμη περισσότερες αποδοκιμασίες, επειδή είπε το αυτονόητο. Και τότε, σαν κανονικός άνθρωπος, άφησε τον εκνευρισμό του ελεύθερο, μπαίνοντας σε ευθεία πλέον αντιπαράθεση με ολόκληρη την κερκίδα.
Αν δείτε το βίντεο, είναι ολοφάνερο πως ο Τζιμ Κούριερ, που του έκανε τις ερωτήσεις, προκάλεσε μαεστρικά την κλιμάκωση της έντασης, μετατρέποντας τις post game δηλώσεις σε ένα ελκυστικότατο θέαμα προς άμεση, ευρεία κατανάλωση ή αλλιώς ... virality. Η αισθητική του ανοργάνωτου όχλου, των θεατών-καταναλωτών, η δημιουργία του καλού και του κακού σε λίγα καρέ.
Ο Μέντβεντεφ υπερίσχυσε του Κύργιου σε εκείνο το ματς, παίζοντας εξαιρετικά. Αργότερα στο τουρνουά, σε έναν από τους πιο θεαματικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων, έσωσε match point και επικράτησε του Οζέρ-Αλιασίμ με 3-2 στα προημιτελικά, ενώ ξεπέρασε το εμπόδιο του Τσιτσιπά στον ημιτελικό, εν μέσω διαξιφισμών με τον διαιτητή, που δεν έδινε ποινή στον Έλληνα για παράτυπο coaching. Και τέλος, σαν να μην έφτανε το πόσο αντιπαθής είχε ήδη γίνει παιχνίδι με το παιχνίδι, αποτέλεσε το παρ'ολίγον ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον κοσμαγάπητο Ραφαέλ Ναδάλ, στον δρόμο του για το μεγάλο ρεκόρ των 21 τίτλων σε majors.
Η ιστορία του τρομερού τελικού, ενός εκ συναρπαστικότερων όλων των εποχών, είναι γνωστή στους φανζ του αθλήματος. Ο Μέντβεντεφ υπήρξε απόλυτος κυρίαρχος για τα δύο πρώτα σετ, αποδομώντας κάθε πτυχή του παιχνιδιού του Ναδάλ, όμως με κάποιο τρόπο που μόνο ο Ισπανός θα μπορούσε να βρει, η ανατροπή έγινε και το ρεκόρ του Φέντερερ καταρρίφθηκε. Στην τρομερή προσπάθειά του, ο Ράφα είχε στο πλευρό του όλους τους θεατές, οι οποίοι απέδιδαν στον Μέντβεντεφ το χλιαρό, ευγενές χειροκρότημα που αρμόζει στο τένις και ούτε μισό κόκκο άμμου παραπάνω. Σε ορισμένες φάσεις μάλιστα, γνωρίζοντας πολύ καλά τα πρόσφατα γεγονότα, πανηγύρισαν δεόντως τα αβίαστα λάθη του, κάτι που επίσης δεν συνηθίζεται. Όχι όλες, όχι όλοι, αλλά όσες και όσοι χρειάζονταν, για να ξεκινήσει πάλι η ίντριγκα.
"Είναι ηλίθιοι. Δεν έχουν εγκέφαλο. Οι ζωές τους πρέπει να είναι πολύ άσχημες!" Ο Μέντβεντεφ ξέσπασε στον διαιτητή, μήπως καταφέρει να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του, όμως δεν ήταν αρκετό. Ο Ναδάλ πήρε το πάνω χέρι και έφτασε σε έναν σπάνιο θρίαμβο, αφήνοντας τους πάντες ευχαριστημένους και τον αντίπαλό του με τη δύσκολη αποστολή να επιστρέψει στο tour, να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του μετά από τέτοια εξέλιξη και να αποκαταστήσει την σχέση του με το κοινό.
Πίεση, πίεση, πίεση
Στο τένις τέτοιου είδους προκλήσεις συχνά λυγίζουν αθλητές και αθλήτριες, διότι η πίεση δεν συγκρίνεται με άλλα σπορ. Δεν είναι μόνο η ατομική φύση του αθλήματος. Είναι επίσης η απουσία του in game coaching (ακόμη και αν έχει αλλάξει κάπως το καθεστώς), τα παιχνίδια τεσσάρων και πέντε ωρών, το απαράμιλλα δύσκολο πρόγραμμα των μετακινήσεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, τα συνεχή διακυβεύματα. Κάθε ήττα σημαίνει αποκλεισμό. Ενα ταξίδι 24 ωρών και μία προετοιμασία 15 ημερών μπορεί να έχουν συμβεί μόνο για ένα σκάρτο, αποτυχημένο απόγευμα και αυτό μπορεί να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέσα στην αγωνιστική σεζόν. Δεν βρίσκω τρανότερο παράδειγμα για αυτή την σκληρότατη συνθήκη από τον Ντόμινικ Τιμ, τον Aυστριακό, πρώην κάτοχο του US Open, που μετά από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, προσπαθεί εδώ και ενάμιση χρόνο να επανέλθει, ταξιδεύοντας τον κόσμο και χάνοντας σχεδόν ανελλειπώς στον πρώτο γύρο, όπως συνέβη και σήμερα τα ξημερώματα. Και τέλος, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αθλητές και αθλήτριες έχουν να αντιμετωπίσουν ολομόναχοι και ολομόναχες τα ΜΜΕ, σε έναν αδυσώπητο κύκλο συνεντεύξεων, πριν και μετά τα παιχνίδια.
Απολύτως λογικά, πολλοί και πολλές έχουν κατά καιρούς λυγίσει. Ο Κύργιος, για παράδειγμα, επιλέγει ελάχιστα τουρνουά, προκειμένου να μην εκτίθεται στον αέναο κύκλο της προσδοκίας. Πέρυσι τέτοια εποχή, η Άσλεϊ Μπάρτι, παράτησε το τένις σε ηλικία 25 ετών, παρότι κρατούσε το νο 1 του κόσμου. Η Ναόμι Οσάκα το ίδιο, παραιτήθηκε της προσπάθειας, ως η πιο επιτυχημένη αθλήτρια στα γκραν σλαμ της τελευταίας πενταετίας. Είναι και εκείνη 25. Για την ψυχική υγεία του Μάρντι Φις, πρώην νο 7 του κόσμου, το Netflix πρόβαλε πρόσφατα ένα άκρως ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, στο οποίο φανερώνεται όλη η παράνοια χωρίς περιττές σάλτσες περί υπερπήδησης των εμποδίων και εσωτερικής δύναμης. Δεν αποτελεί κατόρθωμα να κερδίσεις, ο πραγματικός άθλος βρίσκεται στο να επιβιώσεις και αφήστε στην άκρη ό,τι γνωρίζετε για την πίεση στα άλλα σπορ. Στο τένις βρίσκεσαι μονίμως μόνη, μόνος, σε ένα νησί στη μέση του ωκεανού.
Αμέσως μετά το περσινό Αυστραλιανό Όπεν, ο Μέντβεντεφ είχε ελάχιστες ευκαιρίες να πάρει τη ρεβάνς αμέσως. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία προκάλεσε την αντίδραση των μεγάλων τουρνουά τένις, που πολλά από αυτά απέκλεισαν τους Ρώσους αθλητές και τις Ρωσίδες αθλήτριες από τα ταμπλό τους. Αργότερα μέσα στη χρονιά, η ATP και η WTA, δηλαδή οι ενώσεις επαγγελματιών που διοργανώνουν το tour σε άντρες και γυναίκες αντίστοιχα, επέτρεψαν τη συμμετοχή τους, με την προϋπόθεση να μην αναφέρεται η εθνική τους ταυτότητα και να μην απεικονίζεται σημαία δίπλα στο όνομα. Τα γκραν σλαμ τουρνουά δε, που αποτελούν αυτοδιοίκητες οντότητες, αποφάσισαν το καθένα ξεχωριστά. Συμμετοχή υπό όρους στο Ρολάν Γκαρός και αποκλεισμός από το Γουίμπλετον, εκ νέου άδεια για το US Open με τους κανόνες των ενώσεων, μύλος κανονικός. Το Γουίμπλετον είναι πιθανό να συνεχίσει την ίδια πολιτική και για φέτος, παρόλο που πέρυσι βρέθηκε στην άβολη θέση να απονείμει το τρόπαιο των γυναικών στην Ρωσίδα Έλενα Ριμπάκινα, που είχε πρόσφατα αλλάξει υποκοότητα ως πολίτης του Καζακστάν, καθαρά για να προπονείται υπό ευνοϊκότερες συνθήκες.
Το στυλ του Ντανίλ
Το ότι ο Μέντβεντεφ μπήκε φέτος στο Αυστραλιανό Όπεν ως το νούμερο 7 του κόσμου, αποτελεί επίτευγμα πρώτου μεγέθους. Μέσα στο 2022 δεν απολάμβανε την υποστήριξη καμίας εξέδρας σε κανένα γήπεδο. Πάντα όλοι έπαιρναν το μέρος των αντιπάλων του, μπλέκοντας στον νου τους το προσωπικό του, ατίθασο ιστορικό, μαζί με την αποστροφή τους στην φασιστική εισβολή του Βλάντιμιρ Πούτιν. Τι κι αν ο Ντανίλ διαφοροποιήθηκε όσο μπορούσε διακριτικά από τις πρακτικές του ηγέτη της πατρίδας του; Δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο αρκετό για το κοινό, που ως γνωστόν συχνά απαιτεί από τα αθλητικά είδωλα να το εκπροσωπούν και σε άλλα πεδία. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά πως δεν είναι εύκολο για Ρώσους και Ρωσίδες να εκφράσουν ευθεία πολιτική αντίθεση στο καθεστώς, διότι πολύ απλά μπορεί να μην μπορέσουν ποτέ να επιστρέψουν στα μέρη τους και να ξανασμίξουν με αγαπημένα τους πρόσωπα. Γνωρίζουμε επίσης, εξίσου καλά, πως εντός του τενιστικού tour ίσως τίποτα από αυτά να μην έχει και σημασία. Όσο εξαιρετικός χαρακτήρας και να ήταν πάντα ο Ναδάλ π.χ., δεν υπήρξε μία φορά στην καριέρα του (πλην των αγώνων επί ισπανικού εδάφους) που το κοινό να υποστήριξε εκείνον σε αναμέτρησή του με τον Φέντερερ. Όσο γελοίος και αν γίνεται συχνά ο Κύργιος, δεν παύουν οι θαυμαστές και οι θαυμάστριες του να υπερισχύουν τον επικριτών του, επειδή η γκάμα του ταλέντου του απλώνεται σε τέτοιο εύρος, που σκεπάζει σαν σκίαστρο την υπέρμετρη θεατρικότητα.
Ο Μέντβεντεφ δεν διαθέτει τέτοια όπλα, για να ισοσκελίσει το χάντικαπ. Αγωνίζεται σαν ένας τοίχος, που πάνω του πετάς το μπαλάκι και επιστρέφει πίσω αδιάλειπτα, χωρίς ιδιαίτερη ποικιλία. Το forehand του εξαπολύεται με ένα τεράστιο, ασυνήθιστο, αντιτουριστικό swing. Δεν ανεβαίνει σχεδόν ποτέ στο φιλέ για ένα θεαματικό βολέ, ενώ το σερβίς του είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο πρέπει, χωρίς το στοιχείο του απρόβλεπτου. Αποτελεί υπεραθλητή σε αντοχές και τοποθετήσεις, αλλά ποιος νοιάζεται για αυτό αλήθεια. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του στυλ του, είναι πως υποδέχεται τη μπάλα πολύ πίσω από τη base line, μακρύτερα από όλους τους συναθλητές του, με σκοπό να ουδετεροποιεί τις γωνίες των χτυπημάτων και να έχει μεγαλύτερο χρόνο αντίδρασης. Ψιλά γράμματα δηλαδή σε σχέση με το θέαμα που προσφέρουν οι νεότεροι. Παγιδευμένος μεταξύ της γενιάς των big three και των επόμενων, προσπαθεί να διατηρηθεί στην κορυφή με έναν τελείως δικό του, ξεχωριστό τρόπο, που επιδέχεται κάθε δυνατής αμφισβίτησης, η οποία μεγαλώνει κάθε φορά που χάνει την ψυχραιμία του κατά τη διάρκεια των αγώνων. Θα θυμάστε ίσως οι πιο συνεπείς φαν του τένις, το underarm σερβίς στον ημιτελικό με τον Τσιτσιπά στο Ρολάν Γκαρός του 2021, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με match point. Ήταν μία βλακεία και μισή, προϊόν αδικαιολόγητου εκνευρισμού, που σφράγισε την ήττα του και προκάλεσε τις γνωστές ειρωνείες.
Φέτος
Χωρίς αμφιβολία, ο Μέντβεντεφ έχει ταμπεραμέντο και συχνά ξεπερνάει κάποια όρια. Από την άλλη, αν τύχει και ο αλγόριθμος φέρει στα μάτια σας μία συνέντευξή του μετά ή πριν από αγώνες, θα ανακαλύψετε ίσως τον πιο ωραίο τύπο που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο tour. Απαντά σε όλες τις ερωτήσεις αναλυτικά, ανησυχεί για το παιχνίδι, εξηγεί τις αποφάσεις, την εξέλιξη και τα στοιχεία των αντιπάλων, κρατώντας έναν καλό λόγο για όλους (οκ, πλην του Τσιτσιπά, τον οποίον δεν πολυσυμπαθούν και πολλοί εδώ που τα λέμε). Αυτοσαρκάζεται, διαθέτει αυθόρμητο χιούμορ, πρόκειται εν ολίγοις για ένα άτομο, με το οποίο άνετα θα πίναμε ένα κρασί.
Πριν την έναρξη του φετινού Αυστραλιανού Όπεν, για την ακρίβεια μόλις την 1η Ιανουαρίου, ο Ρώσος εμφανίστηκε αποστασιοποιημένος από τα περί "χαμηλού IQ", που είχε ξεστομίσει στην περυσινή διοργάνωση μετά τον αγώνα με τον Κύργιο. Χθες όμως, ο κύκλος άνοιξε ξανά και μάλιστα στην πιο απίθανη στιγμή. Στο match point υπέρ του, μετά από μία τρομακτική εμφάνιση πρώτου γύρου, με την οποία διέλυσε τον Αμερικανό Ζιρόν σε χιλιάδες κομματάκια.
Πώς θα καταλήξει άραγε η πορεία του, μετά από μία χρονιά γεμάτη αντιπαραθέσεις, πολιτικούς αποκλεισμούς, υποχώρησης στην παγκόσμια κατάταξη και διαρκούς πτώσης στην αρένα της δημοφιλίας; Δεν έχω ιδέα. Πάντως το ταμπλό του οπεν, αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με τις προβλέψεις, θα φέρει απέναντι του τον αθλητή με τον οποίο μοιράστηκαν πέρυσι μία από τις πιο ιστορικές στιγμές του σπορ. Τον Ραφαέλ Ναδάλ.
