Καθόμασταν προχθές σε μία ταβέρνα και πάνω στην κουβέντα ανακάλυψα πως έχει διαρκείας, εδώ και 10 χρόνια, στην ομάδα μπάσκετ της Ουλμ, που πρόσφατα αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Γερμανίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αρρωστάκι μέχρι εκεί που δεν πάει, το παράπονο του ήταν πως μετά το σπάνιο κατόρθωμα του συλλόγου, που εκκίνησε από τη θέση νο 7 στα πλέι οφ και διέλυσε διαδοχικά τις Άλμπα, Μπάγερν και Βόννη, η συνοχή του ρόστερ θα απειληθεί από τα αρπακτικά του "πάνω ραφιού", τα οποία θα τρέξουν να απομυζήσουν το ταλέντο μίας πρωταθλήτριας. Ήδη π.χ., ο Μπρούνο Καμπόκλο, που στο Eurocup έσπερνε στάχτες, αναχώρησε για Βενετία, την ώρα που ο Γιάγκο Ντος Σάντος, δαιμόνιος σκόρερ και πρωταγωνιστής του τελευταίου τελικού της Μπούντεσλίγκα, αγωνίζεται στα summer leagues, μήπως και τον δει κάνα μάτι επιπλέον. Είναι η μοίρα των ομάδων δεύτερης ταχύτητας αυτή, άσχετα αν η Ουλμ αποτελεί οργανωτικό πρότυπο και έχει μπάτζετ έξι εκατομμυρίων.

Σου λέει λοιπόν ο Ρόλαντ, ώρα είναι να πέσουν και πάνω στον πιτσιρικά Νούνιεζ, που κακά τα ψέμματα, έχει προοπτικές να γίνει ένας κορυφαίος Ευρωπαίος γκαρντ τα επόμενα χρόνια. Ρεαλιστική ελπίδα, βέβαια, αποτελεί για τον φίλο μου το γεγονός πως ο 19χρονος δεν έβρισκε χρόνο συμμετοχής στην πρώτη ομάδα της Ρεάλ πρόπερσι και ίσως να μην θέλει να επιχειρήσει από τώρα την επαναφορά του σε κλαμπ της Ευρωλίγκα. Αν όμως συνεχίσει να καβαλά την ίδια καμπύλη, τότε οι μέρες του στην Ουλμ είναι σίγουρα μετρημένες.

Ο Νούνιεζ, πηγαίνοντας να παίξει στις γερμανικές όχθες του Δούναβη, απορρίπτοντας μάλιστα πρόταση της Ρεάλ, επιχείρησε ένα κόλπο που εδώ και καιρό επιχειρούν όλο και περισσότεροι νέοι (ή όχι και τόσο νέοι). Το γερμανικό πρωτάθλημα είναι οργανωμένο, ανταγωνιστικό, ενώ συνδυάζει ταχύτητα με τακτική σε ιδανικές αναλογίες. Δείτε π.χ. πόσα κατάφερε εκεί ο Κοζέρ, ανεβάζοντας κατακόρυφα τις μετοχές του για τη συνέχεια της καριέρας του. Ή πώς εξελίχθηκε ο Σιμόνε Φοντέκιο, μέσα σε έναν χρόνο όλο κι όλο. Ο Γκαμπριέλε Πρόσιντα το επιχειρεί τώρα. Αν ανοίξουμε την λίστα, θα γεμίσει ρολό από χαρτί τουαλέτας - με συγχωρείτε κιόλας. Συνεπώς, ο νεαρός Ισπανός επέλεξε ένα περιβάλλον που ήταν σίγουρο από πριν ότι θα αποδειχτεί ευεργετικό. "Εδώ αφήνουν τους νέους να παίζουν", είχε δηλώσει αμέσως μετά τις υπογραφές.

Όντως. Την περυσινή σεζόν, ο Νούνιεζ αγωνιζόταν πάνω-κάτω 20 λεπτά, τόσο στην Μπούντεσλιγκα, όσο και στο πρωτάθλημα. Σε αυτά τα 20 λεπτά, οι πρωτοβουλίες που αναλάμβανε ήταν πρωτοβουλίες ... εχμ ... Σλούκα. Οργάνωνε επιθέσεις, μπούκαρε στη ρακέτα με ορμή όταν έβρισκε τον διάδρομο και είχε το ελεύθερο να σουτάρει πίσω από σκριν. Το πρώτα δύο τα έκανε περίφημα, στηριζόμενος στα δύο πιο ξεχωριστά στοιχεία του. Την αντίληψη του γηπέδου και την εκρηκτικότητα. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να περάσεις σχεδόν οποιονδήποτε αντίπαλο με μία τρίπλα ή με μισό σπριντ. Ο Νούνιεζ το καταφέρνει πανεύκολα και έπειτα ζυγίζει τα ενδεχόμενα με μυαλό πολύ εμπειρότερου παίκτη.

Η Ευρωλίγκα, το βλέπετε ήδη από την περίεργη μεταγραφική περίοδο που διανύουμε, έχει ανάγκη από τέτοιους παίκτες. Ποιος περνάει έτσι τον αμυντικό του και ποιος πασάρει με τέτοια ακρίβεια; Αν μάλιστα προσθέσουμε στο μιξ και την αμυντική προσήλωση, έχουμε μπροστά μας ένα πιθανό υβρίδιο Καμπάτσο και Ρούμπιο. Πιθανό ε; Μην παρεξηγούμαι.

Το "Καμπάτσο" νομίζω το διαπιστώσατε από τα φαντεζί στιγμιότυπα. Το "Ρούμπιο" αφορά την άμυνα και την αυτοσυγκράτηση, όμως δυστυχώς αφορά και ασταθές τρίποντο (30-35% ανάλογα τη διοργάνωση), όπως και κάκιστο ποσοστό στις βολές (όχι πάνω από 60%). Η περίεργη μηχανική προκαλεί μία αναπάντεχη αποδέσμευση του κακού χεριού (δεξί) προς το πλάι, ακριβώς τη ώρα που απελευθερώνεται η μπάλα.

Για να πω την αλήθεια, δεν έχω ιδέα πόσο εύκολα βελτιώνεται κάτι τέτοιο. Αποκλείεται πάντως να μείνει ως έχει, για έναν πολύ σημαντικό λόγο: Ο Χουάν δεν φοβάται, είναι ατρόμητος. Θα σουτάρει ξανά και ξανά πίσω από σκριν, θα πάει στην επαφή και δεν θα φοβηθεί να στηθεί στη γραμμή. Ε, τι διάολο, κάποια στιγμή θα αρχίσει να βάζει και περισσότερες βολές.

Υπάρχει και ένα ακόμη ελπιδοφόρο γεγονός. Η Ουλμ είναι ένας οργανισμός που εμπιστεύεται παικτες με προοπτική και προσφέρει χρόνο συμμετοχής, μαζί με ευθύνες. Έτσι, ήδη από την πρώτη του, περυσινή χρονιά, ο Νούνιεζ διέπρεψε σε ποικίλους ρόλους και σε παιχνίδια που κρίνονταν πολλά. Στους προημιτελικούς απέναντι στην Άλμπα (3-1) δεν σκόραρε πολύ, αλλά οι τελικές πάσες έβγαιναν με καταιγιστικούς ρυθμούς - 6,8 σε 21 λεπτά συμμετοχής. Στους τελικούς απέναντι στη Βόννη, αγωνίστηκε σχετικά λίγο, αλλά ανέλαβεε το μαρκάρισμα του δαιμόνιου Τι Τζέι Σορτς σε διάφορα σημεία και τον δυσκόλεψε πολύ. Στους ημιτελικούς με την Μπάγερν δε (3-0!), πήρε άριστα στο σκορ: 14 πόντοι ανά παιχνίδι, οκ, με 61% στις βολές. Στο δεύτερο ματς, από όπου και τα στιγμιότυπα, σκόραρε 19, χωρίς να χάσει σουτ.

΄Ετσι όπως διαμορφώνεται αυτή τη στιγμη το ρόστερ της Ουλμ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μειωθεί ο χρόνος του Νούνιεζ την επόμενη σεζόν. Ίσα ίσα, μάλλον θα αυξηθεί, καθώς ο προπονητής του, Αντόν Γκαβέλ, ήταν παίκτης με παρεμφερή χαρακτηριστικά και φανατικός υποστηρικτής του παθιασμένου μπάσκετ και της άμυνας-τσιμπούρι. Ο 19χρονος ταιριάζει απόλυτα στην μπασκετική του θεώρηση, στην επίθεση κίνησης της ομάδας, όπως και στην κουλτούρα της γενικότερα.

Μην το γελάτε καθόλου αυτό το τελευταίο. Η Orange Academy, που στεγάζεται στο εκπληκτικό προπονητικό κέντρο Orange Campus, μαζεύει παιδιά από τουλάχιστον τρεις γερμανικές επαρχίες και προπονεί χίλιους νεαρούς/ες κάθε έτος. Αποτελεί κανονικό σημείο αναφοράς της επαρχιακής κωμόπολης, ένα αξιέπαινο δημιούργημα, για το οποίο οι διοικούντες τον σύλλογο δίκαια νιώθουν περήφανοι. Ο Νούνιεζ δεν αποτελεί προϊόν του συγκεκριμένου προγράμματος, αλλά η εξέλιξη του στην αγκαλιά της ομάδας προσφέρει ένα σύμβολο ξεκάθαρου νοήματος. Εδώ οι ελπίδες εξελίσσονται, όταν σε μεγαλύτερο κλαμπ, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Ρεάλ, παρέμεναν ελπίδες. Θα μπορούσε οποιοδήποτε παιδί από την Orange να είναι στη θέση του στο μέλλον, απλώς η λειτουργία του campus είναι τόσο πρόσφατη, που είναι ακόμη νωρίς να κρίνουμε την παραγωγή. ΄Ανοιξε μέσα στην πανδημία.

Ο Ρόλαντ με έχει καλέσει να δούμε ένα ματς του Eurocup την επόμενη φορά που θα βρίσκομαι εκεί, μάλλον σύντομα. Έχω κυκλώσει έναν πολύ συγκεκριμένο αντίπαλο, τον Άρη Θεσσαλονίκης και θα προσπαθήσω να βάλω κάποια ραντεβού για δουλειά όταν παίζουν μεταξύ τους, για να δω τόσο τον Νούνιεζ, όσο και το όλο αυτό αναπτυξιακό θαύμα αυτό από κοντά. Αν το παιχνίδι γίνεται φθινόπωρο μάλιστα, μία βόλτα κατά μήκος του Δούναβη θα χωρέσει σίγουρα στην ατζέντα, διότι το Ουλμ έχει ένα δυσεύρετο χαρακτηριστικό: Δεξιά και αριστερά από το ποτάμι του υπάρχουν μόνο πάρκα και καθόλου άσφαλτος. Βαλτε κάτω τις πόλεις που μπορείτε να κάνετε ανάλογη τσάρκα, χωρίς βρουμ βρουμ...