Μέχρι και την τρίτη περίοδο, ο 24χρονος σουτέρ όδευε προς έναν προσωπικό θρίαμβο. Είχε στο μεταξύ πετύχει και το έκτο του τρίποντο, ο Χαντάντι δίπλα του συνέχιζε, οι αντίπαλοι το μόνο που είχαν καταφέρει ήταν να μειώσουν στους 14 πόντους και να δείχνουν χειρότεροι. Για το Ιράν θα νύχτωνε περίπου όπως για την εθνική Ελλάδος το 1986, όταν για πρώτη φορά (μετά από τρομερά πολλά χρόνια) άφησε ένα κάποιο αποτύπωμα στον χάρτη του διεθνούς μπάσκετ, και ο بهنام یخچالی دهکردی θα ήταν εκείνος που θα δικαιούταν την θέση στο πάνθεον της ιρανικής ιστορίας μπάσκετμπολ. Μπορεί βέβαια και να μην είχε συμβεί έτσι και να μην έδινε δεκάρα κανείς, αλλά εγώ έτσι το φαντάζομαι, επηρεασμένος ίσως και από τα ελληνικά ήθη και έθιμα, που είναι ευάλωτα σε τέτοιου είδους γκράντε μοτίβα. Ναι, το ιρανικό μπάσκετ ήταν σχεδόν προορισμένο να ξεκινήσει απόψε, έχοντας μόλις βρει τον σωματοφύλακα δίπλα στον διαχρονικό σταρ.
Και ξαφνικά, τα πάντα γκρεμίστηκαν. Σχεδόν από του πουθενά, οι Πορτορικάνοι αρχικά εμφανίστηκαν αμυδρά στο γήπεδο και καθώς είδαν τους πρωτοπόρους να κοιτάζουν για πρώτη φορά προς τα πίσω, ανέβηκαν όλοι μαζί στο τρελό τρενάκι του Νταβίντ Χουέρτας, κάνοντας (βάση εικόνας εώς τότε), ένα από τα πιο αναπάντεχα σπριντ που θα δούμε στη διοργάνωση που μόλις άρχισε. Τα τρία τρίποντα του πρώην παίκτη του Αμαρουσίου για το 78 - 74, το 78 - 78 και το 81 - 78 ανέτρεψαν το σκηνικό σχεδόν ολοκληρωτικά, ενώ μόλις 0,7'' πριν το τέλος, ο Μοχίκα πήρε τη σκυτάλη από τον συμπαίκτη του, για να βάλει ταφόπλακα στις πρωτοφανείς φιλοδοξίες των Ιρανών για διάκριση. Το ενδιάμεσο - πιο κουφό και από αστείο του Τσάκωνα - τρίποντο του Χαντάντι πήγε στο βρόντο.
Ας κατέβασουμε τους τόνους του δράματος παρόλα αυτά. Όσο κι αν υπήρχαν ποιητικά1 στοιχεία κατά την ανατροπή, το Ιράν εν πολλοίς υπέγραψε την ήττα μόνο του. Την στιγμή που το κοντέρ του Χουέρτας είχε ήδη φτάσει στο 26 με τέσσερα τρίποντα, οι Ιρανοί αμύνθηκαν στις δύο πιο κομβικές φάσεις του αγώνα προσπαθώντας να πιάσουν τον δαιμονισμένο γκαρντ over the screen, προσφέροντας του απλόχερα τον χώρο που χρειαζόταν για να εκτελέσει. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, μετά από pin down, ο Χαντάντι σχεδόν κάνει προσποίηση.
Μαζί με το αντιαθλητικό φάουλ στον Μπάλκμαν που παρεμβλήθηκε, τα δύο αυτά σουτ συνέθεσαν ένα μάλλον αντιφατικό σκηνικό, όπου η μία ομάδα έχασε παντελώς το μυαλό της και η άλλη βρήκε την δύναμη να βγάλει σωστά plays και να επικρατήσει.
Βλέποντας μάλιστα και το φινάλε στο Νιγηρία - Ρωσία, όπου αντίστοιχα οι Νιγηριανοί στο τελευταίο δίλεπτο απώλεσαν κάθε (μικρό) ψήγμα λογικής που υπήρχε στο παιχνίδι τους, αναρωτιέται κανείς αν πράγματι για κάποια αποτελέσματα ευθύνεται το ... ομαδικό DNA ή αλλιώς η εμπειρία ή η προϊστορία των αντιπάλων. Προσωπικά τέτοιες βλακείες δεν τις πολυπιστεύω, αλλά να, ο τρόπος με τον οποίον βγήκε στον αφρό η "παρέα του Κουλάγκιν" (αν υπάρχει τέτοια και αν ο Κουλάγκιν δικαιούται να έχει παρέα με 4-19 σουτ), διογκώνει τις πιθανότητες να ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε. Στο δεύτερο αληθινό ντέρμπι της ημέρας, οι Ρώσοι δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτε παραπάνω από το να αμυνθούν σχετικά σκληρότερα προς το τέλος, προκειμένου να οδηγήσουν τους αντιπάλους του σε ένα φορτηγό κακών επιλογών και να ανατρέψουν το εις βάρος τους 63-71, περίπου 5 λεπτά πριν τη λήξη. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη (λιγο σοβαρότερη) ομάδα απέναντι τους, θα τους είχε στείλει στη Μόσχα μια ώρα αρχύτερα, όμως πλέον βρίσκονται με πλεονέκτημα πρόκρισης, έτοιμοι να μεταφέρουν το απύθμενα βαρετό παιχνίδι τους στη συνέχεια του τουρνουά.
Η Νιγηρία βασίστηκε στην αθλητικότητα των μονάδων της και στην άμυνα που μπορούσε να προσφέρει, όμως στην επίθεση παρουσίασε αληθινά κουλουβάχατα. Ο παιχταράς κλάσης (και γενικά θετικός) Αμίνου έμεινε μακριά από τις επιλογές του προπονητή, η μπάλα ακούμπησε στον Οκότζι για ποικιλίες και ένα αχρείαστο φάουλ στην άμυνα και η ήττα ήρθε ως αναπόφευκτη συνέπεια της θριαμβευτικής επικράτησης των παικτών του Νουόρα σε ένα μνημειώδες φεστιβάλ λαθών. Οι Νιγηριανοί ολοκλήρωσαν την περφόρμανς τους με 21 (!), οι Ρώσοι με 18. Well done.
Αν διακρίνετε ένα σχετικά εύθυμο πνεύμα στα γραφόμενα σχετικά με την πρώτη ημέρα, αυτό είναι λόγω επειδή το θέαμα που είδαμε δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό. Μακάρι να μην μας ξανατύχει άλλο Ακτή - Κίνα π.χ. Γενικά, πλην της σοβαρής Πολωνίας, τα υπόλοιπα σύνολα δεύτερης ή τρίτης ταχύτητας παρουσιάστηκαν αληθινά μέτρια, αποτυγχάνοντας να κοντράρουν δυνατότερους αντιπάλους, ούτε καν στον ελάχιστο βαθμό. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Φιλιππίνες, οι οποίες έχαναν από τους Ιταλούς με 37-8 στην πρώτη περίοδο2.
Για να πω την αλήθεια πάντως, στενοχωριέμαι κυρίως για τους Αγκολέζους, οι οποίοι είναι μονίμως εκεί και μονίμως συντρίβονται. Εφτασα 40 και οι μπασκετικές μου αναμνήσεις από τα μουντομπάσκετ και τις Ολυμπιάδες είναι γεμάτες ισοπεδωτικές ήττες της πιο σταθερής Αφρικάνικης ομάδας στην ιστορία του μπάσκετ. Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο(υ) φανταστείτε, είχε -156 σε πέντε όλα κι όλα παιχνίδια. Κάποτε αυτό το πράγμα πρέπει να σταματήσει, όμως σήμερα δεν ήταν η μέρα, σήμερα ήταν η μέρα του Γιόκιτς (περίπου).
Όχι ότι δεν το ξέραμε από τα φιλικά, αλλά ο Τζόρτζεβιτς σκοπεύει να πάει μέχρι τέλος με τον βιρτουόζο των Νάγκετς στο 4 και με δίδυμα ψηλών. Προχθές που μιλούσα με έναν φίλο που ξέρει μπάσκετ και ταυτόχρονα είναι άσσος στο να προβοκάρει τα μέλη της ομάδας από μικροφώνου, μου έλεγε ότι διακρίνει σε αυτή τη στρατηγική μια κάποια υπεροψία, υπό την έννοια πως οι Σέρβοι ελάχιστα φαίνεται να προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν σύνολα αθλητικότερα από εκείνους, που ταυτόχρονα διαθέτουν ταλέντο (βλ. Γαλλία, ΗΠΑ). Μάλλον έτσι είναι. Από την άλλη, το γεγονός ότι σήμερα ο Γιόκιτς έδειξε διάθεση να μην ψάξει τόσο τα high low, αλλά να σουτάρει τρίποντα και να μείνει στην περίμετρο, τουλάχιστον προδιαθέτει για το επιθετικό σπάσιμο της μανιέρας των 'διδυμων πύργων'.
Αύριο, πέραν της εθνικής έχει πολύ ενδιαφέροντα παιχνίδια. Ξεχωρίζω μάλλον το Καναδάς - Αυστραλία, περιμένω με ανυπομονησία κάτι ξεκαρφωτο στο Σενεγάλη - Λιθουανία και ανυπομονώ περισσότερο για το Γαλλία - Γερμανία. Και τα δυο αυτά σύνολα μου αρέσουν πολύ και αν είχα λεφτά για χάσιμο, θα πόνταρα στην κατάκτηση των Γάλλων, έτσι για τον χαβαλέ.
Σε πιο σοβαρά θέματα, μετά το πέρας της πρεμιέρας ο بهنام یخچالی دهکردی θα εξακολουθήσει να διαμένει στον αφανή κόσμο των παρολίγον ηρώων, αλλά αν το καλοσκεφτείτε δεν τρέχει και τίποτα, αυτή είναι η μοίρα των περισσοτέρων. بهنام یخچالی دهکردی είσαι ένας από μας!
Σημειώσεις
1. H ποιητική νοείται εδώ ως μία ευρύτερη έννοια της απρόβλεπτης δημιουργίας.
2. Με τετοια σκορ σε τόσο σύντομο τουρνουά, είναι μάλλον άτοπο να βασίζεσαι στην στατιστική βοήθεια για αναλύσεις.
