Ο ρόλος του δεν είναι τυχαία διαμορφωμένος. Έχει ακρωτηριασμένο το αριστερό πόδι κάτω από το γόνατο, όμως δεν αντιμετωπίζει νευρολογικό πρόβλημα. Οι κοιλιακοί του είναι πλήρως λειτουργικοί και γενικά το σώμα γυμνασμένο σε κάθε σημείο του. Πρόκειται δηλαδή για έναν φόργουορντ "αθλητικό", όπως είθισται να αποκαλούνται στο μπάσκετ οι αθλητές με αυξημένη ταχυδύναμη, ο οποίος κατέχει μία πολύ βασική ικανότητα για το συγκεκριμένο άθλημα: Μπορεί να κινεί το αμαξίδιο με τον κορμό, χωρίς να είναι απαραίτητο να δίνει συχνά ώθηση στα στεφάνια (ρόδες) με τα χέρια. Εάν οι αθλητές δεν ακουμπούν τους τροχούς, τότε δεν είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τρίπλα κι έτσι ο Ιμπραϊμ μπορεί απλώς να δώσει μία γερή σπρωξιά προς τα μπρος, να αγκαλιάσει τη μπαλα και στη συνέχεια να επιδοθεί σε ελιγμούς μέχρι το καλάθι. Ακόμη, καθότι αθλητικός, έχει ως πρώτο μέλημα να γυρίσει πρώτος στην άμυνα, για να αναχαιτίσει τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου. Μπορεί να κάνω και λάθος, όμως τόσα καταλαβαίνω.

Το όνειρο του μεταλλίου

Για να ανταποκριθεί σε κάθε έκφανση των αρμοδιοτήτων του, ο Ιμπραϊμ προπονείται σκληρά και συντηρεί ευλαβικά το σώμα του. Όταν πρωτοάρχισα να παρακολουθώ τις προπονήσεις του Αμαρουσίου, ένα από τα πράγματα που μου έκανε εντύπωση ήταν η ρουτίνα του. Συχνά ερχόταν πρώτος. Χαιρετούσε τους πάντες ευγενικά, χωρίς να ανταλλάζει πολλές κουβέντες, άλλαζε, φορούσε ένα αμάνικο φανελάκι και ύστερα ξεκινούσε έναν κύκλο διατάσεων, που έκλεινε οριστικά μόνο αν είχαν τεντωθεί όλα τα σημεία. Από αυτή την διαδικασία ο Ιμπραϊμ δεν "έκλεβε" ποτέ, δείγμα αθλητή αφοσιωμένου στη σκληρή δουλειά. Μετά το πέρας της κάθε προπόνησης ντυνόταν, φορούσε το προσθετικό μέλος, το οποίο απαιτείται να αφαιρεί όταν ανεβαίνει στο αγωνιστικό αμαξίδιο, και με βιαστικό περπάτημα χανόταν από το γήπεδο μονομιάς, για να συνεχίσει στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ.

Η κολύμβηση αποτελεί και την κύρια αθλητική ασχολία του, αφού μεταφέρει σε αυτήν εμπειρία χρόνων από τη Συρία, όπου αγωνιζόταν σε υψηλότατο επίπεδο. Στην πρώτη μας συνέντευξη, κάπου τον Δεκέμβρη, μου είχε πει: "Εμένα όλη μου η ζωή είναι ο αθλητισμός. Δεν ονειρεύομαι τίποτε άλλο από ένα ολυμπιακό μετάλλιο, με αυτή τη σκέψη κοιμάμαι και με αυτή ξυπνάω".

Το όνειρο του Ιμπραϊμ για διάκριση στην παραολυμπιάδα του Τόκιο το 2020 προβάλλεται σχεδόν καθημερινά στο ολυμπιακό κολυμβητήριο, όπου προπονείται ως μέλος της ομάδας Πρωτοπόροι του Παλαιού Φαλήρου. Ο σύλλογος, του οποίου είναι μέλος από το 2016, φρόντισε να του εξασφαλίσει κάποιες ώρες εκεί, ώστε να βρίσκεται σχετικά κοντά στο σπίτι του. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να μετακινείται διαρκώς στα νότια προάστια, όμως ευτυχώς η ενοικίαση μέρους της πισίνας στάθηκε εφικτή. Επίσης, ο σύλλογος του εξασφάλισε κάτι βασικότερο: Ένα αγωνιστικό σπίτι μετά από δύο περίπου χρόνια αναζήτησης, όταν οι απορρίψεις από άλλους συλλόγους είχαν ήδη σχηματίσει σωρό. Στο μπάσκετ αντίθετα, οι πόρτες άνοιξαν πιο εύκολα, το 2015, περίπου έναν χρόνο μετά την άφιξη του στην Ελλάδα.

Τότε, το 2014, μέσω φίλων που ήδη κατοικούσαν στη χώρα, ο Ιμπραΐμ έμαθε για την οργάνωση GCR ή αλλιώς Eθνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες¹. Απευθύνθηκε εκεί για να αναζητήσει βοήθεια με τις ψυχοφθόρα δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες απόκτησης ασύλου και παράλληλα γνωστοποίησε στα μέλη της πως στη Συρία ήταν αθλητής. Κατόπι, η οργάνωση επικοινώνησε με σωματεία και κάποια στιγμή εφτασε στον ΑΣΚΑ Μαρούσι και τον προπονητή Βάιο Γιώρα, ο οποίος έδειξε αμέσως ενδιαφέρον για εκείνον, παρότι δεν είχε πρότερη εμπειρία στο άθλημα. Ο Ιμπραϊμ ξεκίνησε προπονήσεις κυρίως για να μείνει σε επαφή με τον αθλητισμό και στην πορεία βελτιώθηκε, ανέπτυξε σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη και έφτιαξε μια καινούρια "οικογένεια". Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο αν δεν μου τον είχε αναφέρει εκείνος, μιλώντας μου για τα άλλα παιδιά.

Η είσοδος στη χώρα

 Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Ιμπραϊμ εντάχθηκε στο Μαρούσι πολύ πριν ενταχθεί στην Ελλάδα. Η λέξη "ενταξη" βέβαια δεν είναι η σωστή, καθώς περιέχει ψήγμα υποταγής στις αξίες και διαδικασίες ενός συνόλου που προϋπάρχει. Σε ο,τι αφορά το περιβάλλον εκτός μιας στοχοπροσηλωμένης αθλητικής ομάδας, πολύ περισσότερο προτιμώ τη "συμβίωση", διότι παρέχει οξυγόνο στην διαφορά.

Από την άλλη, εάν η συμβίωση επιβάλλεται, συχνά μεταξύ των μελών προκύπτουν εντάσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις συνθήκες διαβίωσης στα κέντρα φιλοξενίας των νησιών. Σε εκείνα οι πρόσφυγες είναι πλέον υποχρεωμένοι να συμβιώνουν για μήνες, μέχρι να αποφανθούν οι αρχές για την αίτηση ασύλου τους², η οποία κατατίθεται από τις/τους αιτούμενες/αιτούμενους σχεδόν αμέσως μετά την αποβίβαση τους. Μαζί με τη φόρμα της αίτησης, λαμβάνουν μία ημερομηνία συνέντευξης, η οποία αφού διεξαχθεί θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την "ετυμηγορία". Αν αυτή είναι απορριπτική, τότε δίνεται το δικαίωμα έφεσης, η οποία όμως δεν εμπεριέχει διεξαγωγή δεύτερης συνέντευξης, αλλά επανακατάθεση ενός αναθεωρημένου φακέλου από τον/την δικηγορο³  του αιτούντα ή της αιτούμενης.

Η διαδικασία, ανάλογα με το ύψος του προσφυγικού κύματος της συγκυρίας, μπορεί να τραβήξει σε χρόνο και συνήθως πιάνει τους ανθρώπους απροετοίμαστους. Ο λόγος είναι πως οι διακινητές, όταν πουλούν αρχικά την υπηρεσία διακίνησης, αποκρύπτουν τις διαδικασίες ελέγχου, προκειμένου να κάνουν το "πακέτο" ελκυστικότερο για τους υποψήφιους αγοραστές του. Οι πρόσφυγες εν ολίγοις έρχονται στα τυφλά και ανακαλύπτουν αργότερα, πολύ αργότερα, την ανηφόρα που τους περιμένει. Μέχρι να την ανεβούν, υποχρεώνονται να συγκατοικούν σε δομές σχεδιαμένες στο πόδι και με δυνατότητες χωρητικότητας πολύ μικρότερες από τα νούμερα των πληθυσμών.

Στο απόσπασμα της μαρτυρικής αναμονής της αξιολόγησης από μία ανώτατη αρχή, ο Ιμπραϊμ στάθηκε σχετικά τυχερός. Αφίχθη στη Σάμο στις 27 Φεβρουαρίου του 2014, ημερομηνία που ορίζει πλέον ως τα γενέθλια του. Εκείνη την εποχή στο νησί οι ροές ήταν σχετικά μικρές και έτσι μέσα σε μόλις 18 ημέρες έφτασε στα χέρια του άδεια εξάμηνης παραμονής. Δεν έχω ιδέα αν έπαιξε ρόλο η κινητική αναπηρία του, ούτε ρώτησα σχετικά. Εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα είναι πως στο διάστημα παραμονής του στην Τουρκία, για περίπου 1,5 χρόνο, δεν του είχε παρασχεθεί αρχικά τίποτε παραπάνω από ένα αμαξίδιο και αργότερα ένα απόλυτα δυσλειτουργικό προσθετικό μέλος. Στο άλλο πόδι, το δεξί, είχαν τοποθετηθεί λάμες, τις οποίες ο αθλητής φέρει μέχρι και σήμερα.

Στέγαση στην Αθήνα - προσθετικό μέλος

Όταν βρέθηκε στην Αθήνα τον Μάρτιο, ως βασικότερη ανάγκη προέκυψε ξανά και φυσιολογικά εκείνη της στέγασης, η οποία αποτελεί την βάση της πυραμίδας των αναγκών. Οι αιτούντες/αιτούσες ασύλου έχουν δικαίωμα να ζητήσουν να φιλοξενηθούν σε κάποια από τις δομές του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής, που στην ουσία δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μίνι στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός του αστικού ιστού. Οι άνθρωποι στοιβάζονται σε διαμερίσματα πολυκατοικιών ή μικρές κατοικίες, τις οποίες - το γνωρίζετε - οι περαστικοί δείχνουν επιδεικτικά με το δάχτυλο. Ακόμη και αυτοί οι χώροι όμως, δεν είναι αρκετοί και έτσι η ένδεια οδηγεί εκ νέου σε πολύμηνη αναμονή. Προς βοήθεια ή αν θέλετε εκτόνωση, έρχονται τόσο οι εγκαταστάσεις των μη κυβερνητικών οργανώσεων, όσο και οι δομές των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, το έργο των οποίων μπορούν να το υποτιμήσουν μόνο όσοι ή όσες έχουν πλήρη άγνοια της περίστασης.

Από τα τρία μονοπάτια (κυβερνητικές δομές, ΜΚΟ, καταλήψεις), η πορεία του Ιμπραϊμ πήρε το δεύτερο. Το Εθνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες ήρθε σε επαφή με την οργάνωση Γιατροί του Κόσμου, η οποία τον φιλοξένησε στις δομές της, μέχρι να βρει δουλειά ως σερβιτόρος και να μπορεί να υποστηρίξει μόνος του έξοδα ενοικίασης. Όταν σιγά σιγά άρχισε να λαμβάνει εισόδημα, αλλάξε σπίτι και κατέληξε στα Σεπόλια, όπου ζει σήμερα. Στη ζωή του μπήκε το μπάσκετ με αμαξίδιο, ο ΑΣΚΑ Μαρούσι, η κολύμβηση και οι Πρωτοπόροι Παλαιού Φαλήρου.

Οι δραστηριότητες του Ιμπραiμ βέβαια διέφεραν και διαφέρουν. Η διαδρομή του από το νησί στην πόλη, προς νέα δουλειά, κατοικία και αγωνιστικό περιβάλλον απαιτούσε επίσης ένα καινούριο προσθετικό κάτω άκρο, που θα του πρόσφερε το σώμα που χρειαζόταν για να ανταπεξέλθει. Το τεχνητό αριστερό πόδι που έφερε από την παραμονή του στην Τουρκία δεν ηταν ακριβώς στα μέτρα του, είχε φθαρεί σημαντικά από τις κοπιαστικές μετακινήσεις και η αντικατάσταση του κρινόταν επιβεβλημένη, καθώς η χρήση προκαλούσε νέους πόνους και νέους τραυματισμούς. Τον ρώτησα σχετικά μετά από κάποιο καιρό, όταν πλέον αισθανόμουν την οικειότητα, στην τρίτη μας συνέντευξη σε ένα ξενοδοχείο στη Ρόδο, μέσα σε μία αχανή, ολόαδεια αίθουσα συνεδρίων. Το περιβάλλον του διαλόγου μας ήταν σχεδόν ακραία αποστειρωμένο, όμως εκείνος μιλούσε για τα γεγονότα με την άνεση κάποιου που ξεκουράζεται στον καναπέ του. Οι μορφασμοί και τα γουρλωμένα μάτια περιορίστηκαν πίσω από την κάμερα.

- Όταν πρωτοήρθες, δεν είχες χρήματα, το πόδι πώς το πήρες;

- Για το πόδι με βοήθησε ένας μηχανικός, ο Α. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, μπορούσα να μετακινηθώ μόνο με αμαξίδιο, δεν μπορούσα με τα πόδια. Ο Α. το έφτιαξε για μένα δωρεάν.

- Γιατί στο έφτιαξε τζάμπα, σε ήξερε, ήταν φίλος σου;

- Όχι, στενοχωριόταν για μένα, για εμάς, για όλους τους πρόσφυγες. Η κατασκευή μελών είναι η δουλειά του και βοηθάει κάθε πρόσφυγα με αναπηρία. Το δικό μου πόδι κάνει 9,000 ευρώ. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί του για πρώτη φορά, εκείνος αμέσως είπε "για τον Ιμπραϊμ το πόδι θα είναι δώρο".

- Kι αν δεν υπήρχε ο Α. να στο κάνει δώρο, τι θα γινόταν τότε;

- Θα είχα πεθάνει. Αλήθεια στο λέω. Ήμουν σε αμαξίδιο, δεν είχα λεφτά, δεν είχα σπίτι, δεν είχα να φαω. Όταν βλέπω τον Α. σκύβω το κεφάλι μπροστά του, γιατί καθώς πήγαινα να πεθάνω, εκείνος άνοιξε ένα κουτί και έβγαλε από μέσα του τη ζωή. Αφού έφτιαξε για μένα το πόδι, μπόρεσα να βγω να ψάξω για δουλειά, βρήκα το Μαρούσι, ξεκίνησα το κολύμπι. Τώρα είναι και εκείνος πολύ χαρούμενος, γιατί έφτασα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 

Η φλόγα του Ιμπραΐμ

Στις αρχές του 2016, λίγο αφότου ο Ιμπραΐμ είχε γίνει μέλος των Πρωτοπόρων και δύο χρόνια μετά την άφιξη του στη Σάμο, το τηλέφωνο της οργάνωσης Εθνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες χτύπησε για έναν ασυνήθιστο λόγο. Το γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στην Ελλάδα μετέφερε στα μέλη της την επιθυμία της διεθνούς παραολυμπιακής επιτροπής για αναζήτηση ανάπηρων λαμπαδηδρόμων, οι οποίες/οποίοι θα αθλούνταν παράλληλα ως πρόσφυγες στην εκάστοτε χώρα της λαμπαδηδρομίας. Σκοπός ήταν ο/η επιλαχών/επιλαχούσα να διανύσει με την ολυμπιακή φλόγα μία μικρή διαδρομή μέσα από προσφυγικές δομές, οι οποίες μάλιστα είχαν ήδη επιλεγεί κάπου στον Ελαιώνα. Το συμβούλιο δεν σκέφτηκε ιδιαίτερα και πρότεινε τον Ιμπραϊμ, ο οποίος έλαβε τελικά μέρος στην ελληνική λαμπαδηδρομία που προηγήθηκε της Παραολυμπιάδας του Ρίο στις 26 Απριλίου του 2016. Από αφανές, το πρόσωπο του ξαφνικά έγινε εικόνα και όπως συνήθως συμβαίνει με τις εικόνες, έτσι και εκείνη άρχισε να ταξιδεύει.

Η διασπορά της φωτογραφίας ενός 27χρονου Σύριου να μεταφέρει την συμβολικά βαρυφορτωμένη φλόγα ανάμεσα σε απόβλητες κατοικίες ήταν ραγδαία. Πέρασε από τα ελληνικά μέσα σαν αστραπή, έφτασε σε διεθνή έντυπα και ιστοτόπους. Ο Ιμπραϊμ έδωσε τότε παράλληλα μερικές συνεντεύξεις, όμως τίποτε δεν χωρά περισσότερα από μία απεικόνιση. Παρατηρώντας την απήχηση της, η παραολυμπιακή επιτροπή προχώρησε σε μία πρωτόγνωρη απόφαση: Στην Ολυμπιάδα του Ρίο θα αγωνιζόταν για πρώτη φορά εθνική ομάδα προσφύγων, αποτελούμενη από αθλητές ή αθλήτριες χωρίς την τοπική ιθαγένεια της μόνιμης κατοικίας. Επειδή όμως οι αγώνες πλησίαζαν και δεν υπήρχε χρόνος να βρεθούν αθλητές και αθλήτριες που πληρούσαν τα κριτήρια⁴ και παράλληλα είχαν πιάσει και τα όρια επιδόσεων σε επίσημες διοργανώσεις, τελικά τα μέλη της αποστολής της πρωτοεμφανιζόμενης εθνικής κατέληξαν να είναι μόλις δύο. Ο Ιρανός δισκοβόλος Σαχράντ Νασάιπουρ, που διέμενε στις ΗΠΑ και ο Σύριος Ιμπραΐμ Αλ Χουσεΐν, από τα ... Σεπόλια, στον οποίο περίπου αναμενόμενα ανατέθηκε και η σημαιοφορία.

Kρατώντας την σημαία με το σύμβολο Agitos⁴ των Παραολυμπιακών Αγώνων, ο Ιμπραΐμ μπήκε στο στάδιο Μαρακανά στις 8 Σεπτεμβρίου του 2016 για την τελετή έναρξης, εν μέσω καθολικής αποθέωσης 70,000 θεατών. Μετα το πέρας της διαδικασίας, κάμερες, μικρόφωνα και καταγραφικές συσκευές κάθε είδους τον περικύκλωσαν ασφυκτικά, για να πάρουν δηλώσεις από ένα σύμβολο ή σωστότερα, για να το δημιουργήσουν. Η Δύση είχε εμπλακεί με ξεκάθαρους τρόπους στον πόλεμο της Συρίας και έτσι το στιγμιότυπο του εργατικού, χαμογελαστού, ανάπηρου αθλητή αποτελούσε από μία απόδειξη για οτιδήποτε, μέχρι μία κουτσή εξιλέωση για όσα δεινά προκάλεσαν τα εμπλεκόμενα μέρη στους κατοίκους της χώρας.

Ανάμεσα τους, φυσικά και σε εκείνον, σχεδόν τέσσερα χρόνια πριν, στις 2 Οκτωβρίου του 2012.

Εκείνη την ημέρα, οι βόμβες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων της πόλης Ντερ Ες-Ζορ. Μέσα στο χαμό, δύο φίλοι έτυχε να βρίσκονται παρέα και να αναζητούν καταφύγιο. Καθώς έτρεχαν, μία έπεσε πιο κοντά στον έναν και τον καταπλάκωσαν συντρίμμια. Ο άλλος στεκόταν μερικά μέτρα μακρια. Βλέποντας την σκηνή, δεν προσπάθησε ξανά να καλυφθεί. Πλησίασε κοντά στον παγιδευμένο και επιχείρησε να τον απεγκλωβίσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μία δεύτερη βόμβα έσκασε περίπου στο ίδιο σημείο. Η έκρηξη έκοψε το ένα πόδι του όρθιου νεαρού κάτω από το γόνατο, γέμισε με θραύσματα το άλλο στο ύψος του αστραγάλου και έσκισε το πρόσωπο από τη στάθμη του ματιού και πάνω. Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η αλυσίδα, που τον έφερε παραλίγο ήρωα, μπροστά σε ένα σμήνος από εξερευνητικούς φακούς στην παραολυμπιάδα του Ρίο. 

Μπροστά τους δεν σάστισε ούτε κατά διάνοια. Ανάμεσα στα περίπου αυτονόητα που αναφέρει ο κάθε αγωνιζόμενος σε τέτοιες περιστάσεις, περί προσπάθειας και πραγματοποιημένων ονείρων, έστρεψε παράλληλα την προσοχή στους υπόλοιπους και στις υπόλοιπες αθλητές και αθλήτριες από την Συρία, που αγωνίζονται σε διαφορετικούς, υποχρεωτικούς προορισμούς, ζητώντας υποστήριξη. Και φυσικά, δεν παρέλειψε να μιλήσει για το δικό του προσωπικό του όνειρο, εκείνο που μου ανέφερε την πρώτη φορά που μιλήσαμε: "Ενα ολυμπιακό μετάλλιο".

Παραλίγο σύμβολο

Πριν λίγες ημέρες δέχτηκε ευχάριστα νέα, πάντως. Ο πρόεδρος της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, Άντριου Πάρσονς, ανακοίνωσε πως τα μέλη της αποστολής της ομάδας προσφύγων για την επόμενη παραολυμπιάδα θα αυξηθούν. Ο αριθμός τους μπορεί να φτάσει τους/τις 10 αθλητές/αθλήτριες, κάτι που δημιουργεί νέες θέσεις και επιπλέον προοπτικές.

Ο Ιμπραΐμ έχει ήδη πάρει την πρόκριση για το παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης του Λονδίνου για το 2019. Ακόμη δεν έχει πιάσει τα όρια για το Τόκιο, όμως θα έχει μπροστά του πολλές ευκαιρίες και η επιμονή του είναι παροιμιώδης. Πηγαίνει στην προπόνηση καθημερινά για ώρες και συμπληρώνει τις δεξιότητες του στο μπάσκετ με αμαξίδιο, εκεί όπου αποτελεί μέλος ενός συνόλου. Παράλληλα, δουλεύει για να εξασφαλίζει τα καθημερινά του έξοδα, τις μετακινήσεις και την στέγη.

Ο μισθός δεν φτάνει για τίποτε παραπάνω, πόσο μάλλον για αθλητικό εξοπλισμό. Το αμαξίδιο στο μπάσκετ παρέχεται από την ομάδα δια μέσου εξωτερικών χορηγών. Η συντήρηση του επαφύεται επίσης στην καλή προαίρεση κάποιων δωρητών, κάτι που ισχύει για όλα τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου. Στην κολύμβηση, τα σχετικά κόστη αναλαμβάνουν κατά περίσταση οργανώσεις, όπως το διεθνές ίδρυμα Agitos, που χρηματοδοτεί αθλητές και αθλήτριες με αναπηρίες. Σταθερή πηγή εσόδων για τις δραστηριότητες του αθλητή όμως, δεν υπάρχει από πουθενά.

Είναι λογικό. Η περίσταση μιας παραολυμπιάδας μπορεί να σε κρατήσει στον αφρό για λίγες μόνο ημέρες, μέχρι ο πλήρως επαγγελματικός αθλητισμός να επανακαταλάβει κυριαρχικά το πλειοψηφικό μερίδιο της προβολής. Επίσης, ο Ιμπραΐμ δεν αποτελεί κάποιου είδους εθνικό ήρωα της Ελλάδας, ούτε οι επιδόσεις του σκορπούν περηφάνια. Μιλάει για τη χώρα διαρκώς με τα καλύτερα λόγια, παλεύει ασταμάτητα, όμως για να φτάσει σε ένα τέτοιο στάτους θα πρέπει να πληρεί ακόμη κάποιες προϋποθέσεις: Να γίνει Έλληνας, να επιτύχει σε προαπαιτούμενα που έχουν θεσπίσει άλλοι και να αγωνίζεται σε ένα αθλητικό πλαίσιο, που από μόνο του προσφέρει δημοφιλία στους πρωταγωνιστές και ποικίλα κέρδη σε διάφορα εμπλεκόμενα μέρη.

Περισσότερο και από αυτά όμως, εκείνο που θα χρειαστεί είναι η προσωπική ιστορία της ατομικής προσπάθειας και της ανέλιξης του να εκτοπίσει όλες τις άλλες. Και αργότερα, αν είναι εφικτό, να τις θάψει στο χώμα. Βαθειά, ερμητικά, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Σημειώσεις

1. Οργανώσεις όπως το Εθνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες βοηθούν με την παροχή δικηγόρων και κοινωνικών λειτουργών, στους τομείς της απόκτησης άδειας παραμονής, κοινωνικής ένταξης και εύρεσης εργασίας. Η συγκεκριμένη οργάνωση δραστηριοποιείται από το 1989.

2. To 2018 η Ελλάδα δέχτηκε περίπου 67,000 αιτήσεις για άσυλο, αριθμός-ρεκόρ. Προσφυγικό καθεστώς έλαβε το 42% αυτών. Η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό αναγνώρισης είναι η Συρία, 99,8% και εκείνη με τις περισσότερες αιτήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή, το Αφγανιστάν. Φέτος ο αριθμός έχει φτάσει μέχρι στιγμής στις 21,000, παρουσιάζοντας ποσοστιαία πτώση περίπου 5%. Τον Απρίλιο του 2019, μήνας για τον οποίον υπάρχουν τα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία, οι περισσότερες αιτήσεις κατατέθηκαν στη Σάμο. Στοιχεία από την υπηρεσία ασύλου http://asylo.gov.gr/wp-content/uploads/2019/05/Greek_Asylum_Stats_Apr2019_GR.pdf

3. 'Οπως γίνεται αντιληπτό, πολλοί πρόσφυγες δεν έχουν χρήματα για να καλύψουν τα έξοδα δικηγόρου. Στις περισσότερες περιπτώσεις νομική βοήθεια προσφέρουν δικηγόροι που συνεργάζονται με ΜΚΟ ή εθελοντικά με αυτοοργανωμένες δομές αλληλέγγυων.

4. Στα κριτήρια συμμετοχής συμπεριλαμβάνεται και το να έχει αποκτήσει κάποιος/κάποια προσφυγικό καθεστώς από τον ΟΗΕ - άσυλο. Όταν συμβεί, μπορεί να βγάλει διαβατήριο της χώρας ασύλου, το οποίο δεν επιτρέπει την είσοδο στη χώρα προέλευσης. Η απόκτηση ασύλου σε χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης δεν συνεπάγεται τη μεταφορά του σε άλλη. Με απλά λόγια, αν ένας πρόσφυγας έχει αποκτήσει άσυλο στην Ελλάδα, μπορεί να ταξιδέψει στη Γερμανία μόνο ως "τουρίστας". 

5. Για τους συμβολισμούς του Agitos διαβάστε εδώ https://www.paralympic.org/video/paralympic-symbol-what-does-agitos-mean. Τα χρώματα του (μπλε, κόκκινο, πράσινο) είναι αυτά που συναντούνται συχνότερα στις σημαίες ανά τον κόσμο.