Η «συνάντησή» τους την ίδια μέρα, για τον μεν Άμπαντ μέσω μίας σκληρής συνέντευξης στην εφημερίδα El Mundo2, για τον δε Γκρέιντζερ μέσω ραδιοφωνικής συνέντευξης στα σταθμό της Βιτόρια πέρασε, η αλήθεια είναι, στα ψιλά. Και ο λόγος; Αμφότεροι έθιξαν ένα μη εμπορικό θέμα, ένα δικό τους προσωπικό θέμα που είχε να κάνει με την κατάθλιψή τους, λόγω των όσων έζησαν και έπαθαν μέσα από το μπάσκετ.
Θα μπορούσαν να το κάνουν the easy way, όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους. Μέσω εξομολόγησης δηλαδή στις καλογραμμένες σελίδες του Player’s Tribune ή αντίστοιχων project και να παρουσιάσουν το πρόβλημά τους σχεδόν αποστασιοποιημένο από το περίβλημα του μπάσκετ.
Αυτοί όμως προτίμησαν the hard way. Τον δύσκολο δρόμο, τον old school όπως είχαμε μάθει στην προ ιντερνετ εποχή εμείς οι παλαιότεροι. Ο Άμπαντ ξεγυμνώθηκε στην καταπληκτική συνέντευξή του στην El Mundo λέγοντας ορθά κοφτά: «Το μπάσκετ κατέστρεψε τη ζωή μου», που είναι τόσο σκληρό όσο ακούγεται και ακόμη περισσότερο. «Δεν υπάρχει ευτυχία. Κάθε χρόνο πασχίζω να βρω τρόπο να είμαι χαρούμενος για κάτι, αλλά δεν έχω κανέναν στόχο στη ζωή» παραδέχθηκε στον επίλογο δείχνοντας ότι έχει κουραστεί να παλεύει με τους δαίμονες που τον κυνηγάνε από τη δεκαετία του ’90 και έχει παραδεχτεί την ήττα του. Το ποιοι ήταν οι δαίμονες αυτοί θα το διαπιστώσετε παρακάτω...
«Δεν μπορώ άλλο να τραβάω τη βάρκα. Κουράστηκα να είμαι τραυματίας. Δεν αντέχω άλλο να πονάω, να κλαίω, να πηγαίνω σε ψυχολόγους. Μόνο η γυναίκα μου με καταλαβαίνει και με βοηθάει», είπε στον αέρα του Radio Vitoria3 ο Γκρέιντζερ, ρίχνοντας τη βόμβα ότι ήταν έτοιμος να παρατήσει το μπάσκετ στα 30 του χρόνια, αλλά η επικείμενη γέννηση του παιδιού του με τη Μιλένα τον κρατάει από το να μην το κάνει!
Αν ο Άμπαντ μπορούσε με έναν τρόπο να γυρίσει τον χρόνο πίσω ίσως να έδειχνε πιο δυνατός, πιο αποφασιστικός και να έκανε το ίδιο. Για διαφορετικούς από τον Γκρέιντζερ λόγους, αλλά ίσως να είχε «σωθεί». «Από τα πρώτα βήματα στην καριέρα μου μου κόλλησαν την ταμπέλα του «προβληματικού». Στην αρχή έλεγαν ότι είμαι ιδιαίτερος. Μετά ότι είμαι καταραμένος. Από ένα σημείο και ύστερα το έκαναν συστηματικά για να επηρεάσουν την καριέρα μου» είπε αναφερόμενος τόσο σε προπονητές όσο και στα ΜΜΕ. «Όταν ανακάλυψαν ότι είμαι ευάλωτος ψυχολογικά μου συμπεριφέρονταν ακόμη πιο άσχημα», δήλωσε «φωτογραφίζοντας» ως αρχή του κακού τον μακαρίτη Μανέλ Κομάς, προπονητή του στις αρχές των ‘90ς στην Ταουγκρές (νυν Μπασκόνια). «Στα 20 μου δεν ήξερα τι μου γινόταν. Αν έφταιγα εγώ ή οι προπονητές που με κακομεταχειρίζονταν. Με αυτά που μου έκαναν τότε με τις φωνές και τη μείωση προσωπικότητας θα κάναμε λόγο για μπούλινγκ. Έπαιζα μπάσκετ αλλά δεν ένιωθα τίποτα» πρόσθεσε και προχώρησε σε αποκαλύψεις. «Το 1995 ζήτησα ιατρική βοήθεια από την ομάδα. Με έστειλαν σε κλινική για ψυχικές ασθένειες για λίγες μέρες. Όταν γύρισα στην προπόνηση ο προπονητής φώναζε «είδατε, ο Άμπαντ είναι τρελός». Δεν πήγα ξανά στην κλινική. Αν μαθευόταν στα ΜΜΕ αυτό καλύτερα να με έθαβαν ζωντανό» είπε δίχως αναστολές για τη συνύπαρξή του με τον «σερίφη», όπως ήταν το παρατσούκλι του φωνακλά και απαιτητικού Κομάς.
Ένα χρόνο μετά πήγε στη Ρεάλ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος δεν τον έβαζε «επειδή τη μεταγραφή μου την είχε κάνει ο μάνατζερ της ομάδας Μάριο Πεσκουέρα, με τον οποιο ο προπονητής ήταν τσακωμένος», είπε και παραδέχθηκε πως «η ψυχική μου υγεία ακόμη και όταν έπαιζα καλά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Βούλιαζα στο κενό. Έκλαιγα κάθε μέρα. Σκέφτηκα ότι η αυτοκτονία θα μπορούσε να είναι μία λύση, αλλά στην πραγματικότητα δεν το έβαλα ποτέ στο μυαλό μου», παραδέχθηκε.
Η καριέρα του είχε ουσιαστικά καταστραφεί. Μπορεί να ήταν αγαπητός στους συμπαίκτες του, να έπαιζε καλά, όμως δεν έβρισκε κανένα νόημα στο μπάσκετ. «Το 1999 πήγα στην Ελλάδα (σ.σ. Περιστέρι, με προπονητή τον Αργύρη Πεδουλάκη) χτύπησα στα πρώτα ματς στο γόνατο και με έδιωξαν απλήρωτο» θυμήθηκε και κάπου εκεί η καριέρα του έφτανε στο τέλος της.
Η κατάθλιψη όμως δεν τον άφησε ούτε λεπτό. Στη μ.μ. (μετά μπάσκετ) ζωή του όλα του πήγαν ξανά στραβά. Έφτιαξε εταιρεία με φίλους που τον έβαλαν «μέσα» 300.000 ευρώ. Χώρισε με τη γυναίκα του. «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν ήθελα να ζω. Το μόνο που έκανα για χρόνια ήταν να κοιμάμαι και να χάνω βάρος». Η συμμετοχή στο reality παιχνίδι τον έκανε πιο εξωστρεφή, του έφερε μία νέα σχέση, έναν γιο που τώρα είναι 8 χρονώ και όλα αυτά τον βοήθησαν να βγει από το τέλμα στο οποίο είχε πέσει. «Η ασθένειά μου είναι εκεί αλλά πλέον μιλάω για αυτήν χωρίς να κλαίω. Δεν θέλω να κρύβομαι άλλο. Θέλω να μάθουν όλοι όσα πέρασα. Τα ίδια περνάνε πολλοί μπασκετμπολίστες, αθλητές, παντού. Ας βγουν να μιλήσουν, να μην το κάνουν όπως εγώ» συμβουλεύει.
Την ίδια ώρα, ο Γκρέιντζερ προανήγγειλε την απόσυρσή του από τα παρκέ. «Τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχω ουσιαστικά παίξει μπάσκετ. Είμαι συνεχώς τραυματίας, κάνω θεραπείες, εξετάσεις, πηγαίνω σε γιατρούς. Εσχάτως βλέπω ψυχολόγο που μαζί με τη γυναίκα μου είναι αυτοί που με έχουν βοηθήσει να βγω από αυτό το αδιέξοδο» δήλωσε χαρακτηριστικά.
Πηγές
1. ¿Qué fue de Santi Abad? Todo un superviviente que se sincera para SB
2. La lucha contra la depresión de Santi Abad: "El baloncesto me arruinó la vida"
