“Ο Ιμπραήμ δεν θα γίνει ποτέ όσο καλός παίκτης μπορεί να γίνει, γιατί μεγάλωσε άνετα”, μου είχε εξηγήσει ο “Boša”. Ομολογώ πως τότε είχα σκεφτεί “τι λέει ο τύπος;”. Στη φάση του “πόσα θες θα μας τρελάνεις”. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτή ενδεχομένως να είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Όχι μόνο στον αθλητισμό. Στη ζωή. Εξυπακούεται πως υπάρχουν και εξαιρέσεις (λέμε με “Kobe Bryant”, ας πούμε). Ο κανόνας όμως είναι αυτός: η τσίτα που νιώθεις (βλ. ένστικτο αυτοσυντήρησης), η οργή (του “γιατί σε εμένα;”) όταν ενάντια σε όλες τις προσδοκίες εσύ είσαι ακόμα εδώ, γίνεται η κινητήριος δύναμη για να παλεύεις να ξεφύγεις, να σωθείς και να σώσεις όσους αγαπάς. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως ξεχνάς. 'Η προσπερνάς. Και εκεί είναι η παγίδα.
Μην προχωρήσεις αν πιστεύεις πως ο Tyler Honeycutt τα είχε όλα και άρα ουδένα λόγο να κάνει ό,τι έκανε
Δεν το λέω εγώ, αλλά πλήθος ερευνών, πως οι άνθρωποι που 'χουν δοκιμαστεί στη ζωή τους, που ως παιδιά έχουν ζήσει εμπειρίες στις οποίες δύσκολα μπορεί να ανταπεξέλθει ενήλικας, παλεύουν ες αεί με τους δαίμονες τους. Και ποτέ δεν μπορούν να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους “καταπιούν”. Εκτός και αν βρουν νέους λόγους για να προσπαθούν, να συνεχίσουν να παλεύουν με τα “κύματα”. Εκτός και αν αναζητήσουν βοήθεια, ώστε να ξεφορτωθούν τα βιώματα τους πριν τους ορίσουν. Εκτός και αν είναι αρκετά τυχεροί να βρεθούν δίπλα τους άνθρωποι που θα δείχνουν μεν κατανόηση, χωρίς όμως να χαϊδεύουν αυτιά. Χωρίς να 'χουν ως πρώτιστο ενδιαφέρον να γίνουν μέλος της αυλής. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως κινδυνεύουν με έξωση από αυτή - γιατί τελικά το θέμα είναι ο άλλος, όχι εσύ.
Όλα αυτά είναι πολλά “αν”. Η πραγματικότητα είναι κομματάκι πιο σκληρή. Αν ανήκεις στην ομάδα των ανθρώπων που πιστεύουν πως ο Tyler Honeycutt τα είχε όλα και άρα ουδένα λόγο να έχει κατάθλιψη ή όποιο άλλο πρόβλημα, μη συνεχίσεις την ανάγνωση. Σου προτείνω να “φας” την ίδια ώρα, για να ενημερωθείς επί της ψυχικής υγείας και μετά αν θες, μπορείς να επιστρέψεις κοντά μας.
Αν είσαι από αυτούς που μπορείς να δεις πίσω από το δάχτυλο, παρακολούθησε για αρχή το video της Euroleague που είχε ως τίτλο “ο άνθρωπος που τα κάνει όλα”.
The man that does everything...
— EuroLeague (@EuroLeague) February 20, 2018
@thoneycutt23 pic.twitter.com/jNCQ3H0Ysd
Δυστυχώς, ο 27χρονος έκανε και το απονενοημένο, αν πιστέψουμε την αστυνομία του Los Angeles, που ανέφερε ότι η υπόθεση ερευνάται ως “αυτοκτονία/ατύχημα” και έκανε λόγο για “ανταλλαγή πυρών” πριν το θάνατο του νεαρού άνδρα. Και εδώ θα αφήσω τον Tyrese Rice να μιλήσει για μένα.
Don’t believe everything you hear. Don’t EVER disrespect lil bro name. Even if you always there, it might not be enough. So make a full effort to do more than what you already are when it involves loved ones and friends. RIP LIL BRO! I’m sorry man. I’m sorry. Love you!
— Tyrese Rice (@ReseRice4) July 7, 2018
And stop with this “shootout with the police...standoff” shit. A shootout is multiple shots being fired back and forth. It was none of that. Respect lil bro name.
— Tyrese Rice (@ReseRice4) July 7, 2018
Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι δεν υπάρχει το “δεν είχε δώσει δικαιώματα. Δεν καταλάβαμε τίποτα”
Συγγνώμη αν φαίνομαι απολυταρχική (δεν είναι αυτή η πρόθεση μου), αλλά με αφορμή και την αυτοκτονία του 14χρονου στην Αργυρούπολη θα ήθελα - με τη βοήθεια ειδικών - να διαλύσω μια φήμη. Όπου ειδικοί, ψυχολόγοι με τους οποίους έχω μιλήσει για το θέμα. Πριν κάνει “click” το μυαλό, όποιος υποφέρει αλλάζει συμπεριφορά. Ακόμα και αν δεν μιλάει, βλέπεις στα μάτια του πως κάτι έχει αλλάξει, κάτι έχει “σκοτεινιάσει”. Εννοώ το βλέπεις, αν είσαι εκεί. Αν θες να το δεις το πρόβλημα και να το διαχειριστείς. Αν σε νοιάζει περισσότερο τι θα πει η κοινωνία, ο γείτονας, το στερεότυπο, κλείνεις μια χαρά τα μάτια. Και μετά δηλώνεις έκπληκτος. Αν είσαι της περιοχής, πετάς και το πατροπαράδοτο “ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά”. Θα ήθελα βέβαια, να μου πεις πόσες φορές έχει κλείσει τα αυτιά και τα μάτια η γειτονιά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας στην παρούσα.
Όπως αποκαλύπτει άρθρο του Yahoo! Sports -το οποίο επιμελήθηκε ο Jeff Eisenberg-, ο Ηoneycutt είχε επικοινωνήσει ώρες πριν το θάνατο του, με τον πρώτο του προπονητή στο Sylmar High School και πατρική φιγούρα για τον ίδιο, από όταν θυμόταν τον εαυτό του, Bort Escoto. Του είπε πως ήθελε να τον δει. Να του μιλήσει. Ήταν καθ' οδόν, όταν του τηλεφώνησε η μητέρα του 27χρονου. Όπως δήλωσε στην Daily News, η Lisa Stazel του είπε πως ο γιος της φερόταν απρόβλεπτα, ότι κράδαινε ένα όπλο και έλεγε παλαβομάρες. Της είπε να καλέσει την αστυνομία. Τη συνέχεια τη γνωρίζεις.
Όχι, δεν άρχισε να φέρεται διαφορετικά την ημέρα του θανάτου του - όπως είπε η μητέρα του στην αστυνομία. Όπως αποκάλυψε ο Escoto, από τα μέσα Ιουνίου, αφότου είχε γυρίσει από τη Ρωσία, είχε κρυφτεί στο σπίτι του, στο δωμάτιο του και δεν ήθελε να δει ή να ακούσει κανέναν. Πράγμα καθόλου σύνηθες για τον τύπο που συνήθιζε να 'χει γνωστούς και φίλους δίπλα του, όπου και αν ήταν.
Ο Escoto μίλησε στη μητέρα του Honeycutt. Ομολόγησε και εκείνη πως ανησυχούσε, γιατί ο γιος της δεν έτρωγε κανονικά. Δεν κοιμόταν κανονικά. Είχε παρατηρήσει και ότι άλλαζε μέσα σε λεπτά, άρδην συμπεριφορά. Είπε πως “ήταν πια δύσκολο να είσαι κοντά του”. Και η μάνα του και η κοπέλα του 27χρονου προσπάθησαν να του μιλήσουν. Να τον κάνουν να ξεφορτωθεί το βάρος που φαινόταν να του 'χει πλακώσει τη ψυχή. Τις έδιωχνε μακριά του. Τώρα θα σου πουν ότι έπρεπε να επιμείνουν.
Ο Honeycutt επιχείρησε κάποιες φορές να ζητήσει βοήθεια. Τηλεφωνούσε σε φίλους του. Τους έλεγε πως θέλει να τους δει. Λίγα λεπτά μετά ακύρωνε τα ραντεβού. Τώρα οι φίλοι του θα σου πουν ότι έπρεπε να τον αγνοήσουν και να βρεθούν κοντά του. Ένας φίλος του και πρώην συμπαίκτης του στο UCLA, ο Anthony Stover, είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ. “Ουδέποτε άκουσα κάτι το αρνητικό να βγαίνει από το στόμα του Tyler. Ήταν πάντα χαρούμενος, όταν μιλούσαμε. Οι λεπτομέρειες που ακούγονται τώρα, μετά το θάνατο του δεν έχουν σχέση με το παιδί που γνώρισα εγώ”.
Ο στόχος του ήταν να μην έχει άλλο το άγχος της επιβίωσης η μητέρα του
Από όταν ανακάλυψε πως μπορεί να ζήσει από το μπάσκετ, έλεγε ότι το ενδιαφέρον του επικεντρωνόταν στο να βγάλει αρκετά χρήματα που θα επέτρεπαν στη μητέρα του να ζει, χωρίς το άγχος του πώς θα βγει η μέρα. Πατέρας δεν υπήρχε στην εικόνα - για την ιστορία, o Darren εμφανίστηκε για να διεκδικήσει τη σωρό του, ώστε να προχωρήσει σε ταφή, ενώ ο αποθανών είχε ζητήσει την αποτέφρωση.
Από μικρός ήταν εκείνος ο άνδρας του σπιτιού. Στο σχολείο τον θυμούνται όλοι να εμφανίζεται τα βράδια στο γυμναστήριο, για να κάνει έξτρα σου. Να αρνείται να εγκαταλείψει την ομάδα βόλεϊ, μεσούσης της σεζόν και αφότου ήταν πια ξεκάθαρο ότι θα διεκδικούσε μια καριέρα στο μπάσκετ, γιατί τους είχε υποσχεθεί πως θα “βγάλουν” μαζί τη χρονιά. Τότε (το 2005) ήταν ένα παιδί που έφτανε μετά βίας στο 1.83 και ήταν αδύνατος σαν οδοντογλυφίδα. Ήταν και η ψυχή της παρέας. Ένα “ανοιχτό”, καλόβολο παιδί που έκανε παρέα με όλους. Που φρόντιζε να ανεβάσει τη ψυχολογία όποιου είχε θέμα.
Στο δεύτερο χρόνο του λυκείου ήταν πια 1.85 και διαβεβαίωνε τον Escoto ότι θα πάρει υποτροφία σε κολέγιο και ότι θα έπαιζε μια μέρα στο ΝΒΑ. Ο προπονητής τον πέρασε από διάφορα τεστ, για να διαπιστώσει αν εννοεί ό,τι λέει. Τα πέρασε όλα. Ως τελειόφοιτος λυκείου έφτασε τα 2.03. Ως κύριο γνώρισμα είχε το αθλητικό του παιχνιδιού του και μια μοναδική ικανότητα στις πάσες. Ήταν γρήγορος, εύστοχος και σύντομα μπήκε στα 50 καλύτερα prospect των καλύτερων κολεγιακών προγραμμάτων. “Κατάσκοποι” από τα πανεπιστήμια μαζεύονταν στα παιχνίδια του. Εκείνος δεν ήξερε κανέναν. “Δεν είχε την παραμικρή σχέση με την ιστορία του σπορ” διαβεβαίωσε ο Escoto.
Το 2009 δεσμεύτηκε με το UCLA “για την έκθεση στο κοινό, για την παράδοση του κολεγίου, τον καιρό της περιοχής και το γεγονός ότι είμαι κοντά σπίτι μου” είχε δηλώσει στη σελίδα του κολεγίου (uclabruins.com). Ήταν η χρονιά που οι Bruins έκαναν γενική ανοικοδόμηση, έπειτα από τρεις διαδοχικές εμφανίσεις στο Final Four. Τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν αποχωρήσει. Η χρονιά εξελίχθηκε σε αυτή με το μικρότερο ρεκόρ νικών, έπειτα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνος δεν ένιωθε. “Ήταν πάντα χαρούμενος, πάντα με το χαμόγελο και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους συμπαίκτες του, σε ό,τι και αν χρειάζονταν”. Ακόμα και αν αυτό ήταν ένα κούρεμα. Τα media έγραφαν ότι ήταν το μόνο θετικό σημείο μιας αποτυχημένης χρονιάς. Στο δεύτερο χρόνο ήταν ο ηγέτης του UCLA, ο δεύτερος καλύτερος ριμπάουντερ του σχολείου, 2ος στις ασίστ. Ήταν πολύ γρήγορος και ικανός να “κόψει” τους πάντες. Έτσι, περνούσε σε δεύτερη μοίρα η αδυναμία του στην άμυνα πάνω στην μπάλα. Το Δεκέμβριο του 2010, στο ματς εναντίον του Kansas των ουκ ολίγων υποψηφίων για τις κορυφαίες θέσεις στο επικείμενο NBA draft, ήταν ο καλύτερος του γηπέδου. Έβαλε 33 πόντους, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Οι scouts του ΝΒΑ ήταν πια ενήμεροι για εκείνον. Το τηλέφωνο του χτυπούσε ασταμάτητα. Ουκ ολίγοι ήταν και οι ατζέντηδες που ήθελαν να τον εκπροσωπήσουν.
Η πρώτη απογοήτευση που δεν διαχειρίστηκε
Στο ΝΒΑ draft του 2011 τον επέλεξαν οι Kings, στο Νο35. Mε τα πρώτα του λεφτά αγόρασε ένα ακριβό αυτοκίνητο και πολλά κοσμήματα. Έλεγε σε όλους πως τώρα άρχιζαν τα ωραία. Τελικά, έπαιξε μόλις 24 ματς στο ΝΒΑ. Και ο λόγος ήταν η συμπεριφορά του. Ο τρόπος που αντιμετώπισε την πρόκληση. Ή για την ακρίβεια, το ότι δεν διαχειρίστηκε την απογοήτευση του όταν οι Kings τον έστειλαν στους Reno Bighorns, στην αρχή της σεζόν 2011-12, για να βελτιωθεί και να γράψει χιλιόμετρα.
Στην πρώτη προπόνηση εμφανίστηκε καθυστερημένος, μισή ώρα. Στη δεύτερη άργησε 20 λεπτά και στην τρίτη 10. Οι προπονητές του είχαν ήδη πει πως για το καλό του θα έπρεπε να είναι στο γήπεδο, έτοιμος ένα τέταρτο πριν την έναρξη της εκγύμνασης. Εκείνος επέμενε πως δυσκολευόταν να βρει τις εγκαταστάσεις. Ότι χανόταν στο δρόμο. Άρχισαν τα πρόστιμα. Όλοι κατάλαβαν πως έπρεπε να ωριμάσει. Όλοι, πλην του ιδίου, που την ίδια ώρα αντιμετώπιζε τις εμφανίσεις των παικτών σε σχολεία ως ευκαιρία για να κάνει όσους ήταν στο χώρο να χαμογελάσουν. Χόρευε με τους μαθητές, ζωγράφιζε μαζί τους. Απολάμβανε την κάθε στιγμή, στις υποχρεώσεις που άλλοι αντιμετωπίζουν ως αγγαρεία.
Στην προθέρμανση έκανε πράγματα που άφηναν τους γύρω του άφωνους. Περνούσε τους πάντες, περνούσε πάνω από τους πάντες. Φαινόταν πως μια επιτυχημένη προσπάθεια μπορούσε να τον κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου. Το θέμα όμως ήταν πως δεν έκανε τα ίδια και στα παιχνίδια. Ώσπου οι Kings κουράστηκαν με τη συμπεριφορά του, με την εμμονή του στα εντυπωσιακά καρφώματα και όχι στην ουσία, με την αδιαφορία του στην άμυνα, με την ελλειπή δουλειά. Ως ρούκι έπαιξε 15 ματς στο ΝΒΑ. Για λίγα λεπτά. Στην off-season ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς που δεν τον άφησαν να κάνει δουλειά στο summer league ή το training camp. Η απογοήτευση μεγάλωσε. Οι παρουσίες του μειώθηκαν - είχε έξι συμμετοχές στα πρώτα 60 παιχνίδια της επόμενης σεζόν. Ξεκάθαρα δεν τον υπολόγιζαν. Τον αντάλλαξαν με τους Rockets. Αυτήν τη φανέλα δεν την έβαλε ποτέ. Τον έστειλαν στην αναπτυξιακή λίγκα, ώσπου τον άφησαν να φύγει. Ο Escoto διαβεβαίωσε ότι “το γεγονός ότι δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία του να γίνει NBAer ήταν κάτι που μετάνιωνε κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής του. Ήξερε πως είχε κάνει λάθη που του στοίχισαν την ευκαιρία. Είχε αποφασίσει να τα διορθώσει”. Μόνο που κανένας οργανισμός του ΝΒΑ δεν τον εμπιστευόταν. Για αυτό και έφυγε για την Ευρώπη.
Εκεί, ό,τι και αν έκανε στο παρκέ, που ήταν πολλά, έλεγε πάντα πως νιώθει μόνος, απομονωμένος. Επαναλάμβανε διαρκώς πως “έπρεπε να εκμεταλλευτώ καλύτερα την ευκαιρία μου στο ΝΒΑ”. Τον έτρωγαν οι τύψεις. Πίστευε ότι τα όσα έκανε φέτος στην Euroleague, θα του έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία στο ΝΒΑ. Δεν του έδωσαν. Δεν ήθελε να επιστρέψει στη Ρωσία. Δεν του άρεσε που ζούσε όλη μέρα μέσα στο σκοτάδι. Τον “έριχνε” ψυχολογικά. Διόρθωση: τον “έριχνε” και άλλο ψυχολογικά. Ο Εscoto είπε στην Daily News ότι “νιώθω πως κάτι που έγινε πρόσφατα ή στη Ρωσία ιντριγκάρισε τη συμπεριφορά που είχε”. Και πάλι όμως, ουδείς είχε καταλάβει πως είχε φτάσει στο ναδίρ.
Μετά το θάνατο του, όσοι τον γνώριζαν είπαν πως επηρεάστηκαν στο βαθμό που ενημέρωσαν όσους αγαπούσαν ότι αν και όποτε ήθελαν να μιλήσουν, θα ήταν εκεί. Όσοι έγραψαν κάτι για τον Honeycutt επισήμαιναν την ανάγκη να πλησιάζουμε όλοι κάποιον που βλέπουμε πως πονά, ότι περνά δύσκολα. Να πλησιάζουμε όσους μας νοιάζουν, ακόμα και όταν αυτοί δεν θέλουν να μας βλέπουν. Ιδιαίτερα όταν αυτοί δεν θέλουν να βλέπουν κανέναν.
