Οι Knicks νίκησαν τους Bucks το περασμένο Σάββατο, αλλά για κάποιο λόγο το ΝΒΑ ασχολείται μέχρι σήμερα με αυτό το παιχνίδι. Και ναι, ο λόγος είναι πολύ συγκεκριμένος. Η ιστορία μας ξεκινά από αυτό που ήδη γνωρίζεις.

Οι πιθανότητες να έχεις ακουστά τον Darius Bazley δεν είναι πολλές. Εκτός και αν είσαι πραγματικό basketball junkie και παρακολουθείς και τα κορυφαία σχολικά πρωταθλήματα. Στην Αμερική τον έχουν μάθει όλοι. Όχι μόνο οι του μπάσκετ, αλλά και οι νομικές υπηρεσίες. Έκανε κάτι που δεν είχε προηγούμενο. Σίγουρα θα έχει επόμενο. Όπως και σίγουρα θα έχει συνέπειες στη συζήτηση για τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας των NBAers με το ΝΒΑ. Ας ξεκινήσουμε.

Στις 20 Αυγούστου, ο Kevin Love εμφανίστηκε στο “The Today Show”, του NBC κάθισε απέναντι από τον Carson Daly και μίλησε on camera για την κρίση πανικού που έπαθε στις 5 Νοεμβρίου, μετά το ημίχρονο του αγώνα των Cavaliers με τους Hawks. Είχε γράψει με κάθε λεπτομέρεια τι του συνέβη στο άρθρο του στο “The Players' Tribune”, με τίτλο “Όλοι περνούν κάτι”, όπου αποκάλυψε πως έχει πρόβλημα ψυχικής υγείας. Μαζί και ότι προέρχεται από οικογένεια με μακρά ιστορία στην κατάθλιψη. Ο στόχος του ήταν να αλλάξει τη ζωή έστω ενός ανθρώπου.

Πήρε 22 σουτ. Έβαλε τα 17. Από τη γραμμή του bonus είχε 15/16. Άρπαξε 10 ριμπάουντ, έκανε πέντε τάπες και... μόνη της νίκησε την αρχική πεντάδα των New York Liberty, με διαφορά δέκα πόντων. Μια στιγμή όμως, γιατί δεν σου είπα το καλύτερο: ήταν η πρώτη περίπτωση μπασκετμπολίστα (δεν έχω κάνει λάθος στο φύλο, περίμενε λίγο) που είχε 50 πόντους, 10 ριμπ. και 75% στα σουτ στο ίδιο παιχνίδι, μετά τον Michael Jordan, τo 1996. Να σου συστήσω την Liz Cambage.

Το 2001 στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, όταν ο Ιμπραήμ Κουτλουάι ήταν 27 χρόνων και επρόκειτο να συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, είχα μιλήσει με τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, γενικά για το τουρνουά και ειδικότερα για τον Κουτλουάι. Μέχρι σήμερα θυμάμαι μια ατάκα που μου είχε πει. Ανατρέχω σε εκείνη, κάθε φορά που βλέπω έναν ταλαντούχο παίκτη να μην τιμά την ευλογία του. Ή κάποιον που όταν ο Θεός μοίραζε ταλέντο κρατούσε ομπρέλα, παρ' όλα αυτά έκανε αξιοζήλευτη καριέρα, γιατί το ήθελε πολύ και το δούλεψε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε.

Ήταν ο πρώτος προπονητής του Royce White. “Hταν ένας από τους καλύτερους κόουτς για τους οποίους έχω παίξει. Ένας καλός τύπος”, δήλωσε ο 27χρονος power forward στην Des Moines Register, καθημερινή εφημερίδα της Iowa. Για έξι μέρες (ναι, μέρες) o Nick  Νurse δούλεψε ως assistant coach, από το Iowa State. Αυτήν την πρόσληψη την έχει σημειώσει ο ίδιος στο βιογραφικό του. Προφανώς γιατί νιώθει εξόχως συνδεδεμένος με την Iowa. Θα σου εξηγήσω σε λίγο τι εννοώ.

Προς το παρόν να σου πω ότι τον είχε προσλάβει στους Cyclones ο Greg McDermont στις 22/4 του 2010. Στις 26 του ίδιου μήνα, ο head coach έφυγε για το Creighton και κάπως έτσι έληξε η συνεργασία. Πήρε ωστόσο αποζημίωση (150.000 ευρώ) και επέστρεψε στη δουλειά που είχε πριν πάει στο κολέγιο: τους Iowa Energy, την... αδελφή ομάδα των Minnesota Timberwolves στη G-League.

Ο Ben Detrick είναι δημοσιογράφος που δουλεύει στο The Ringer (theringer.com). Και αυτή η πληροφορία θα έμπαινε στη λίστα με τις “άχρηστες κάθε ημέρας”, αν δεν είχε ξεσκεπάσει τον τρόπο με τον οποίον λειτουργούσε ο Bryan Colangelo, τύπος που 'χει αναδειχθεί δυο φορές (2005, 2007) ως “ο καλύτερος παράγοντας του ΝΒΑ”. Και ναι, είναι γιος του Jerry Colangelo, του νεαρότερου GM που υπήρξε ποτέ στα επαγγελματικά σπορ των ΗΠΑ (το 1968, όταν τον προσέλαβαν οι Suns ήταν 29 χρόνων), πρώην ιδιοκτήτη ομάδων με έδρα στο Phoenix, διευθυντή της USA Basketball, τέσσερις φορές “καλύτερος παράγοντας της χρονιάς”. Αλλά ας επικεντρώσουμε στον γιο και το πόσο σκατά κατάφερε να τα κάνει, σύμφωνα με την αποκάλυψη του Detrick.

Οι Phoenix Suns αναζητούσαν head coach. Όχι έναν, τον όποιον. Συσκέφθηκαν και αποφάσισαν πως αυτή τη φορά θα έπαιρναν σοβαρά το στόχο (βλ. κατάκτηση του πρώτου δαχτυλιδιού από καταβολής οργανισμού). Άρα ζητούμενο ήταν ένας “φρέσκος” coach - όχι κάποιο γνωστό όνομα με ιστορία στην πλάτη- , που να 'χει ζυμωθεί στο ΝΒΑ, ώστε να ξέρει πώς να διαχειριστεί τα πάντα και σε κάθε επίπεδο, να είναι ενήμερος για το τι υπάρχει στην αγορά ανά πάσα στιγμή και να μπορεί να εξελίξει παίκτες, με αποδείξεις.

Στο Twitter (@jbryant3) συστήνεται ως εξής: “Basketball coach. Using God's gift that He gave me to help others. Helping athletes perfect their craft!!”. Πρέπει να ανήκει στο 10% των χρηστών του εν λόγω social network που γράφει στο πλαίσιο κάτω από το όνομα χρήστη την πάσα αλήθεια. Στα 32 του θεωρείται εξπέρ στο να... βγάζει από τους παίκτες ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Θα σου πω τρία ονόματα με τα οποία δούλεψε πριν γίνουν All Stars, όταν ακόμα δεν ήξεραν πού πατούν και πού βρίσκονται στο ΝΒΑ και θα βγάζεις τα συμπεράσματα σου: Damian Lillard, Paul Millsap και Gordon Hayward. Το τελευταίο του project είναι ο Donoval Mitchell, ο οποίος μπήκε στη λίγκα ως “ωμό επιθετικό ταλέντο” και πλέον είναι υποψήφιος για το βραβείο του καλύτερου rookie της χρονιάς.

Ο Eric Housen είναι ο άνθρωπος από τον οποίον εξαρτώνται απόλυτα οι πρωταθλητές του ΝΒΑ. Στο βαθμό που να μην μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς εκείνον. Βέβαια, δεν έχει χρειαστεί ποτέ να περάσουν μια ημέρα, χωρίς αυτά που τους παρέχει ο Housen, διότι αυτός ο τύπος δεν παίρνει άδειες, ενώ από την εκκίνηση της προηγούμενης σεζόν έχει πάρει μόλις τρία ρεπό. Επιπροσθέτως, δεν αρρωσταίνει ποτέ (χτύπα ξύλο). Από όταν θυμάται τον εαυτό του, από την πρώτη τάξη του γυμνασίου, είναι στα ματς των “Πολεμιστών”. Αρχικά ως ball boy (1986), μετά με part time εργασία (ως team's equipment manager) και από το 1999 full time. Η εξαίρεση του κανόνα ήταν η μια σεζόν που ακολούθησε τον Chris Mullin στους Indiana Pacers (το 1997). Όσο ήταν ο Mullin στους Warriors, είχε ζητήσει από τον Housen να τον βοηθήσει να οργανώσουν προπονήσεις και pickup games, το καλοκαίρι.