Το βασικότερο ζήτημα της δεύτερης ημέρας που περάσαμε στη βάσκικη επαρχία, κάπου ανάμεσα μεταξύ της Βιτόρια και του Μπιλμπάο, ήταν το τι θα γίνει με τις κότες. Ο Αλμπέρτο, ιδιοκτήτης της φάρμας που διαμένουμε πάνω από το χωριό Ορόσκο, είχε προτείνει να ανοίγουμε το πρωί (αν θελουμε) το κοτέτσι, ώστε τα πτηνά να κινουνται μέσα στη μέρα ελεύθερα. Σίγουρα ένα δίκαιο αίτημα, καθώς όπως φάνηκε τοσο εκείνες, όσο και λευκός κόκκορας το είχαν ανάγκη. Ο εγκλωβισμός δεν ταιριάζει σε καμία ψυχη.

ΤΣΣΚΑ εναντίον Ρεάλ σε ένα déjà vu της περυσινής αναμέτρησης των δύο μονομάχων στη Kombak Arena στο Βελιγράδι. Όπως και την περασμένη χρονιά, οι δύο ομάδες θα αγωνιστούν στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό στη Βιτόρια. Το παιχνίδι ενδέχεται να προσφέρει υψηλό θέαμα, καθώς το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στην ταχύτητα, στην περιφερειακή εκτέλεση και τις πολλές κατοχές. Μπορεί να μην διαθέτουν φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν πιστά στα final four, ωστόσο ο κόσμος που θα βρεθεί στη Βιτόρια θα παρακολουθήσει ένα παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας τους.

Εφές εναντίον Φενέρ ή αλλιώς Αταμάν εναντίον Ομπράντοβιτς. Ο τουρκικός ημιτελικός του φάιναλ φορ της Βιτόρια αναμένεται εκρηκτικός, με τις δύο ομάδες να είναι φτιαγμένες καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προπονητων τους.

Ύστερα από προσπάθειες αρκετών χρόνων, η Εφές βρίσκεται ξανά στο φάιναλ φορ της διοργάνωσης, κάτι που για τη Φενέρ με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο μοιάζει αναμενόμενο. Οι ομάδες έχουν αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές μέχρι στιγμής μεταξύ τους και εκτός από την είσοδο στον τελικό της Ευρωλίγκα, θα ανταγωνιστούν και για την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, περιορίζοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης, όσον αφορά τα διάφορα τρικς που πιθανό να χρησιμοποιήσει ένας εκ των δύο προπονητών. Η κόντρα τους προσδίδει μία έξτρα διάσταση στον ημιτελικό.

Καθώς το αεροπλάνο πετάει δίπλα από τα Πυρηναία και σιγά σιγά κατεβαίνει, πετώντας πάνω από την ισπανική πλευρά της Χώρας των Βάσκων, το βασικό πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το «ποιος το γαμάει το Final Four».  Λόφοι διαδέχονται λόφους, χωριά και κωμοπόλεις προβάλουν ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, το πράσινο θριαμβεύει με τρόπο αληθινά πρωτότυπο, με αποχρώσεις του σκούρου.

Το 18^ο από καταβολής Ευρωλίγκα και 32^ο στη σύγχρονη εποχή των φάιναλ-φορ, δηλαδή από το 1988 και μετά (θυμίζουμε ότι είχαν προηγηθεί και δύο στη δεκαετία του ’60 σε πειραματικό στάδιο) βρίσκεται προ των πυλών και είναι ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τα αρχεία μας για να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ραντεβού με μία πινελιά από το σήμερα. Πάμε κατευθείαν στο ψητό λοιπόν...

Το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου ολοκληρώθηκε, με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης και τον Λούκα Ντόντσιτς να δίνει στο κοινό ένα παραμύθι που θα θυμάται για χρόνια. Η περίπτωση του 19χρονου Σλοβένου πιθανώς να αποδειχθεί ανεπανάληπτη, καθώς η μετακόμιση του στο ΝΒΑ τον βρίσκει στην κορυφή, όχι μόνο σε ομαδικό , αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Ενα παιδί βραβεύτηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης τόσο της κανονικής περιόδου, όσο και της τελικής φάσης και άφησε στίγμα που όμοιο του δεν θυμάμαι να έχει αφήσει άλλος παίκτης στην ηλικία του. Όπως ήταν φυσιολογικό, όσα υπόλοιπα εξελίχτηκαν μέσα στο διήμερο , σκεπάστηκαν από την σκιά της ομπρέλας του, μάλλον δίκαια. Παρόλα αυτά, για όσους (πολλούς) δεν στέκονται μόνο στους επιφανείς πρωταγωνιστές, ο θρίαμβος των Μαδριλένων ανέδειξε και άλλες, εξίσου γοητευτικές ιστορίες, προορισμένες για ανεξάρτητα μπασκετικά φεστιβάλ. Η Ρεάλ, άλλωστε, ήταν μια ομάδα με τόσο "απλωμένο" rotation, κάτι που σχεδόν φυσιολογικά μετέτρεψε το "γραπτό" αυτού του Φάιναλ Φορ σε μία συλλογή από "Στιγμιότυπα"^₁ .

Ακουσα χθες μια ιστορία σχεδόν τρομακτική. Υπάρχει λέει σε μια επαρχία της Γαλικίας, κάπου στην μέση του πουθενά, ένα μικρό καπηλειό ανάμεσα σε πανύψηλα, σκοτεινά δεντρα, φτιαγμένο για ταξιδώτες που ψάχνουν  τον δρόμο τους. Είναι υπέροχα γραφικό, έχει γλάστρες στα μικρά του παράθυρα και μια πινακίδα με ζεστή καλλιγραφία, που παραπέμπει σε άλλες, πιο φιλόξενες εποχές (όχι όπως τωρα με τα κωλοίντερνετ): "Στου Πάμπλο". Ο ιδιοκτήτης είναι πάντα εκεί, ένα υπέροχος, γεματούλης κύριος, με λίγα μαλλιά και περισσότερα φρύδια. Υποδέχεται τους καλεσμένους στην είσοδο χαμογελώντας μέσα από την ποδιά του, που μοιάζει με πίνακα του Τζακσον Πόλοκ, και τους πείθει να περάσουν μέσα με ευκολία. Κάπου εκεί όμως, όπως μου είπανε, ξεκινάει η ανατραχίλα. Με το που κλείσει η πόρτα, οι μαρτυρίες λένε πως ο ανυποψίαστος επισκέπτης το πρώτο που συναντά είναι αυτό!

Στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό του Final Four τίθενται αντιμέτωπες δύο παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η μόνιμη θαμώνας τα τελευταία χρόνια ΤΣΣΚΑ, με τη βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης. Οι δύο κατά τεκμήριο  πιο επιθετικές ομάδες διασταυρώνουν τα ξίφη τους με φόντο μία θέση στον τελικό της Κυριακής. Δίχως αμφιβολία το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στη γρήγορη εκτέλεση, την ταχύτητα στη δημιουργία, καθώς και στο υψηλό τέμπο με τις πολλές κατοχές. Πιθανολογώ ότι αυτό το παιχνίδι μπορεί να γίνει ένα από τα καλύτερα που θα έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο Final four.

Το Final Four της εφετινής Euroleague είναι προ των πυλών με την απουσία των ελληνικών ομάδων να είναι αισθητή. Δεν θα το κρύψουμε, ο αποκλεισμός τους από τη συνέχεια της διοργάνωσης μας μείωσε λίγο το ενδιαφέρον. Ωστόσο, δεν θα μπορούσαμε να μην συμφωνήσουμε ότι στο Βελιγράδι έφτασαν οι κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της σεζόν, οι ομάδες που έπαιξαν το πιο όμορφο και συνάμα πιο αποτελεσματικό μπάσκετ. Σε αυτό το σημείωμα θα επικεντρωθούμε στον πρώτο ημιτελικό χρονικά, ανάμεσα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ και στη μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, Ζάλγκιρις, όπως την αναφέρουν οι ίδιοι οι Λιθουανοί.

Λίγο πριν την έναρξη των ημιτελικών στο Βελιγράδι, τρεις συντάκτες του Basketball Guru και ο δημοσιογράφος της Live Sport, Γιάννης Ψαράκης, απαντούν σε τρομερά έξυπνες , όσο και απόλυτα εύστοχες ερωτήσεις, προκειμένου να σας βάλουν στο κλίμα του κορυφαίου διασυλλογικού διημέρου της ηπείρου. Mαζί με τον εκλεκτό καλεσμένο μας, κοιτάμε τα φαβορι και τα αουτσάιντερ, τον αληθινό MVP , όπως και τις πιθανές εκπλήξεις, ενώ βγάζουμε και λίγη κακία. Ιδού.